Η συγγραφέας Ελισάβετ Ιακωβίδου “εξομολογείται” στη Μαίρη Γκαζιάνη

 

Από την Μαίρη Γκαζιάνη
«Ποτέ δεν είναι αργά για να βρεις ένα καινούργιο εαυτό που θα σε υπηρετεί προσφέροντας σου ψυχική ισορροπία κι ευχαρίστηση. Μέσα από την τέχνη αντλείς δύναμη και μετουσιώνεσαι σε κάτι εξωπραγματικό», υποστηρίζει η Ελισάβετ Ιακωβίδου.
 
ΕΡ. Γεννήθηκες και μεγάλωσες στην Αθήνα. Ωστόσο  στις φλέβες σου κυλάει μανιάτικο αίμα. Ως παιδί, πόσο συχνά επισκεπτόσουν τη Μάνη και ποιες είναι οι πιο έντονες μνήμες που κουβαλάς από εκεί;
ΑΠ. Μανιατόψυχη έγινα όταν γνώρισα τον τόπο και τον αγάπησα σε βάθος γι’ αυτό και μελέτησα την ιστορία και λαογραφία του. Πλην όμως το να ζεις στη Μάνη πέρα από την ιδιαίτερη άγρια αδάμαστη φύση, δεν είναι και το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο. Ζει αποκλεισμένη από τον υπόλοιπο κόσμο, στη δική της εποχή. Δε νομίζω ότι θέλει να πάει μπροστά.  Είναι μια πολύ ιδιαίτερη κοινωνία με τους δικούς της νόμους και κανόνες που πολλές φορές ομολογώ ότι αδυνατώ να ακολουθήσω.  Είμαι κι εγώ «αδούλωτη» και  δεν μπαίνω εύκολα σε καλούπια.  Οι ξένοι ίσως και να αποτελούν εμπόδιο σ’ αυτήν την ηρωική της «οπισθοχώρηση».  Σαν παιδί περνούσα τις διακοπές μου στο Προσήλιο, τόπο καταγωγής των θειάδων μου. Ήταν οι γυναίκες των αδελφών της μητέρας μου Μανιάτισσες.  Οι μνήμες είναι τόσο έντονες και γλυκές σαν χθεσινές. Διατηρώ ακόμη νωπές γεύσεις στον ουρανίσκο μου αλλά και  στην ψυχή μου. Τότε όμως ήμουνα παιδί, σήμερα είμαι μια συνειδητοποιημένη ώριμη γυναίκα.
ΕΡ. Στα χρόνια της εφηβείας πηγαίνεις στην Αμερική. Εκεί παρακολουθείς αμερικάνικο σχολείο. Πόσο εύκολο ή δύσκολο ήταν να προσαρμοστείς και πόσο σε επηρέασε η αμερικάνικη κουλτούρα;
ΑΠ. Μεγάλος σταθμός στη ζωή μου η Αμερική. Πρώτα με απάλλαξε από τα συμπλέγματα μου, με απελευθέρωσε.  Μου έβαλε φτερά στους ώμους για πανώρια πετάγματα. Η ελληνική κοινωνία τότε ήταν εγκλωβισμένη χρόνια πίσω στις δεισιδαιμονίες και στα ταμπού. Ήμουνα ένα πληγωμένο παιδί, «παράδειγμα προς αποφυγή» κι ήθελα να φύγω από την Ελλάδα. Ο κόσμος της Αμερικής, ανέμελος, μάλλον αφελής, φιλόξενος ανοιχτόκαρδος αλλά με άλλα δικά τους σοβαρότερα προβλήματα, όπως το φυλετικό πρόβλημα και τα ναρκωτικά που έβραζαν εκείνη την εποχή. Το LSD βρισκόταν στην ημερήσια διάταξη.  Προσαρμόστηκα αμέσως, λίγο στην αρχή δυσκολεύτηκα με τη γλώσσα αλλά μαγεύτηκα, ήμουνα η Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων. Τότε η Αμερική με μάγεψε, σήμερα την αποστρέφομαι βαθειά λόγω πολιτικής στάσης γενικότερα. Τότε δε μπορούσα να καταλάβω σήμερα έχω δώσει εξηγήσεις για όλα. Φοίτησα στο EAST HIGH SCHOOL Denver, Colorado, ένα μεικτό σχολείο μαύρων και λευκών, πορτορικανών και γενικά μειονοτήτων.  Θεωρείτο το καλλίτερο, με προσδοκίες. Με αγκάλιασαν σαν ξένη κι έμαθα πολλά για τη ζωή τους αλλά το φυλετικό πρόβλημα υπόβοσκε κι έβραζε σαν ηφαίστειο. Βρισκόμαστε στο 1966. Έζησα το ρατσισμό μεταξύ μαύρων και λευκών πολύ έντονα σε διαδηλώσεις κι εξεγέρσεις μέσα κι έξω από το σχολείο. Ξαφνικά το υπέροχο σχολείο μας μετατράπηκε σε πεδίο μάχης. Το 1967 επιβλήθηκε η Χούντα των συνταγματαρχών στην Ελλάδα κι όλες οι ερωτήσεις τους περιστρέφονταν γύρω από αυτό. Ήμουνα 16 χρονών δεν ήξερα τι να τους απαντήσω, η πολιτική δεν ήταν το στοιχείο μου γιατί με ταλάνιζε το υπαρξιακό μου πρόβλημα.  Η Αμερική με βοήθησε να το διαχειριστώ καλλίτερα για να πάω μπροστά.
ΕΡ. Επιστρέφεις στην Ελλάδα και τελειώνεις τη Φιλοσοφική στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Τι σε τράβηξε στον χώρο της εκπαίδευσης;
ΑΠ. Είναι αστείο αυτό που θα πω αλλά δεν επέλεξα εγώ την εκπαίδευση. Ποτέ δεν ήθελα να γίνω εκπαιδευτικός γιατί μισούσα όλα τα παιδάκια του κόσμου που με κορόιδευαν όταν με έβλεπαν να περπατάω περίεργα στο δρόμο. Η εκπαίδευση ήταν μονόδρομος εκείνη την εποχή κι αυτή με τράβηξε προς το μέρος της. Δεν το μετάνιωσα και τώρα που το σκέφτομαι με ωριμότητα νομίζω ότι έπρεπε να περάσω από αυτό το χώρο της εκπαίδευσης για να τα βρω με τα παιδιά και να αποκαταστήσω τη σχέση μίσους που είχα μαζί τους. Ήμουνα απλά ένα πολύ πληγωμένο παιδί. Υπηρέτησα με πάθος κι αγάπη κι έγινα ως δια μαγείας «η αγαπημένη τους δασκάλα».  Ευγνωμονώ την ίδια τη ζωή που με έσπρωξε σ’ αυτό το μονοπάτι. Αυτά τα υπέροχα παιδιά φέρνω στη μνήμη τώρα που συνταξιοδοτήθηκα που ταλαιπωρούνται από την ιδιωτεία των μεγάλων και την ανεπάρκεια του εκπαιδευτικού συστήματος που αδυνατεί να ανταποκριθεί στις ανάγκες της νεολαίας που τρέχει με ταχύτητες πολλών MEGA BYTES.
ΕΡ. Ο έρωτας σε κερδίζει και σε στέλνει στη Γερμανία όπου παρέμεινες αρκετά χρόνια παντρεμένη με Γερμανό. Πως θυμάσαι τα χρόνια της Γερμανίας σε προσωπικό επίπεδο;
ΑΠ. Ένας άλλος μεγάλος σταθμός στη ζωή μου.  Με καθόρισε. Ένα μεγάλο δημόσιο σχολείο όπου όλα παίζονται κι όλα περνάνε από εξονυχιστικό έλεγχο. The Big Brother’s Eye country!. Σίγουρα όμως μια χώρα οργάνωσης και δικαίου! Εκεί έζησα τα πάντα. Εσωτερική πειθαρχία, μάθηση, γνώση, εξέλιξη πνευματική και ψυχική, απαρχή της ενασχόλησης μου με τα πολιτιστικά και το γράψιμο.  Εκεί έζησα έντονα τις διαφορές των δύο πατρίδων.  Αρχή και τέλος μιας ανεκτίμητης ζωής με ένα σύντροφο μοναδικό που τελικά ήρθε για να μου μάθει ότι άξιζα  τελικά κι εγώ να αγαπηθώ κι ύστερα να αναχωρήσει για το ταξίδι χωρίς επιστροφή. Γιατί τελικά αυτό είναι το τίμημα της ευτυχίας, σκληρό σαν την πέτρα. Δεν μετανιώνω όμως για τίποτα. Ίσως αν ήμουνα νεότερη να έμενα εκεί για πάντα και να ερχόμουνα στην Ελλάδα μόνο για διακοπές.  Γιατί τελικά η Ελλάδα είναι μόνο για μικρές διακοπές και για τους ξένους, όχι για τους Έλληνες που γίνονται «μάρτυρες» στην πατρίδα τους!
ΕΡ. Στη Γερμανία υπηρέτησες σε ελληνικό σχολείο, το ίδιο και στην Ελλάδα. Ποιες διαφορές εντόπισες στην εκπαίδευση μεταξύ των δυο χωρών;
ΑΠ. Τεράστιες διαφορές, ένας άλλος κόσμος στην εκπαίδευση. Εξελιγμένο εκπαιδευτικό σύστημα βασισμένο πάνω στην έρευνα και την κριτική σκέψη,  με εκπαιδευτικούς προνομιακούς ανώτερους υπαλλήλους κι αξιοπρεπώς αμειβόμενους για όλες τους τις υπηρεσίες. Ακόμη και για τις διορθώσεις και τη μελέτη στο σπίτι τους.  Ελεύθερη διανόηση αν και πολύ κατηγορούν το εκπαιδευτικό σύστημα στη Γερμανία ότι κάνει διακρίσεις και καθορίζει την πορεία των μαθητών από τη δεκάτη τάξη. Τους δίνει όμως άλλες συνεχόμενες ευκαιρίες, εναλλακτικές λύσεις που πολλοί κοντόφθαλμοι αδυνατούν να διαβλέψουν.  Εμένα με εντυπωσίασε, γιατί μιλώντας και μαθαίνοντας τη γερμανική γλώσσα επικοινωνούσα με όλους τους Γερμανούς εκπαιδευτικούς και τα παιδιά. Ήμασταν σαν ελληνικό σχολείο φιλοξενούμενοι σε ένα γερμανικό γυμνάσιο τις μεταμεσημβρινές ώρες. Σκηνές απείρου κάλλους με έλληνες διευθυντές που δεν μπορούσαν να αρθρώσουν μια λέξη γερμανικά για να επικοινωνούν με τις γερμανικές αρχές! Έχω φυσικά γράψει και το ανάλογο βιβλίο για τις εμπειρίες μου. Το γερμανικό εκπαιδευτικό σύστημα ενισχύει τους μαθητές να πάνε μπροστά διαβλέποντας, εκτιμώντας κι αξιοποιώντας, κλίσεις κι ενδιαφέροντα τους. Κι όλα φυσικά με δαπάνες του κράτους. Δεν υπάρχουν παρά ένα ή δύο ιδιωτικά σχολεία για εγκαταλελειμμένα  παιδιά πλουσίων.  Το δημόσιο είναι η μεγάλη δραματική  σκηνή της εκπαίδευσης.  Και φυσικά σ’ αυτό το χώρο η Γερμανία διαπλάθει τους μελλοντικούς της πολίτες. Στο χέρι τους είναι να εξελιχθούν αργότερα σε πολίτες σκεπτόμενους ή σε έμβια όντα για αναπαραγωγή και χειραγώγηση!

ΕΡ. Έχεις ασχοληθεί ιδιαίτερα με πολιτιστικά δρώμενα στην εκπαίδευση και σε συλλόγους. Πως προέκυψε αυτό το ενδιαφέρον για σένα;
ΑΠ. Παίζω κιθάρα από χρόνια και τραγουδάω και νοιώθω πως είμαι ιέρεια της τέχνης γιατί την υπηρετώ χωρίς όρους. Και η εκπαίδευση ξεκινώντας από το Βερολίνο, μου έδωσε την ευκαιρία να ανακαλύψω τον κρυμμένο καλλιτέχνη μέσα μου έστω και στα σαράντα μου χρόνια. Ποτέ δεν είναι αργά για να βρεις ένα καινούργιο εαυτό που θα σε υπηρετεί προσφέροντας σου ψυχική ισορροπία κι ευχαρίστηση. Μέσα από την τέχνη αντλείς δύναμη και μετουσιώνεσαι σε κάτι εξωπραγματικό. Υποδύεσαι ρόλους κι ανακαλύπτεις πράγματα, ανάγεσαι σε ένα πραγματικά υπερκοσμικό κι ευτυχισμένο άτομο. Οι μαθητές, τα παιδιά είναι οι καλλίτεροι συνεργάτες, γιατί λειτουργούν με ανιδιοτέλεια, πολλή όρεξη, αυθορμητισμό κι φυσικά χωρίς εμπάθειες!
ΕΡ. Τι είναι το κέντρο Τέχνης και Πολιτισμού που ίδρυσες στον Αγερανό Γυθείου;
ΑΠ. Ένας χώρος που φιλοξενεί τέχνη και πολιτισμό γενικότερα. Μουσική, θεατρικά δρώμενα, εκθέσεις, εκδηλώσεις για ανθρώπους της τέχνης και του πνεύματος, παρουσιάσεις έργων, βιβλίων κι άλλα πολλά. Η προσέλευση του κοινού δεν είναι μεγάλη γιατί δεν υπάρχει μεγάλο κοινό στην επαρχία που να έχει σχέση με την τέχνη αλλά ικανοποιητικός. Υπάρχουν άτομα που έρχονται και ξανάρχονται. Σε λίγο καιρό θα λάβει και κάποια άλλη μορφή εκπαιδευτικού χαρακτήρα αυτός ο χώρος.  Είναι ο λόγος ύπαρξης μου σε μια επαρχιακή πόλη που όλοι οι λογοτέχνες έχουν περιγράψει με μελαγχολικά χρώματα. Γιατί να είναι τελικά η ελληνική περιφέρεια έτσι; Να ωθεί τους ανθρώπους της στην φυγή κι όχι στη δημιουργία;
ΕΡ. Πολλά άρθρα σου έχουν δημοσιευτεί σε εφημερίδες και περιοδικά της Ελλάδας και της Γερμανίας. Πότε ξεκίνησες να γράφεις;
ΑΠ. Έγραφα ποιήματα από μαθήτρια και κρατούσα και κάποιο ημερολόγιο. Έγραφα ωραίες εκθέσεις στο σχολείο που η καθηγήτρια τις διάβαζε μπροστά σε όλη την τάξη κι εγώ καμάρωνα. Συστηματικά όμως άρχισα να γράφω γύρω στα μέσα του ’80. Άρχισα να αρθρογραφώ σε εφημερίδες και περιοδικά, που άλλα δημοσιεύονταν κι άλλα όχι κι έτσι μου δημιουργήθηκε η ανάγκη να επικοινωνήσω τις σκέψεις και τα βιώματα μου με το αόρατο κοινό που πάντα ονειρευόμουνα ότι θα ήταν μεγάλο. Το όνειρο μου δεν έχει γίνει ακόμη πραγματικότητα αλλά ευελπιστώ πάντα!
ΕΡ. Πότε μπήκε στη σκέψη σου η έκδοση μυθιστορήματος;
ΑΠ. Μια μουντή μέρα του αβάσταχτου και θλιβερού χειμώνα στο Βερολίνο όταν άρχισα να αραδιάζω τις σκέψεις μου σε ένα χαρτί. Για το πώς ένοιωθα φυσικά σε ένα τέτοιο περιβάλλον. Έγραψα λίγες σελίδες σκεπτόμενη ότι το τελείωσα αλλά την επομένη μου γεννήθηκε πάλι η ανάγκη να γράψω κι άλλα και την επόμενη μέρα να γράψω κι άλλα κι έτσι γεννήθηκε η «Ανόθευτη Αγκαλιά.»
ΕΡ. Το πρώτο σου βιβλίο «Ανόθευτη αγκαλιά» σε τι αναφέρεται;
ΑΠ. Στις μικρές και μεγάλες διαφορές των δύο πατρίδων. Πως δηλαδή βιώνει η ηρωίδα μου την καινούργια της πατρίδα έχοντας σα μέτρο σύγκρισης το μικρό αιγαιοπελαγίτικο νησί της. Και φυσικά σ’ αυτό το βιβλίο σκιαγραφείται η γερμανική κοινωνία μέσα από τα βιώματα της η οποία και τη βοηθά να εξελιχθεί και να διαπρέψει καθώς και οι θεαματικές πολιτικό κοινωνικές αλλαγές της κατάρρευσης του τείχους του Βερολίνου. Κυρίως όμως αυτό το βιβλίο είναι ψυχογραφικό κι αναφέρεται στους Γερμανούς πολίτες αλλά και στους Έλληνες μετανάστες που ζουν εκεί. Ο καθένας βιώνει με το δικό του τρόπο μια νέα πατρίδα όπως και η ηρωίδα μου. Είναι ένα βιβλίο με βαθιές προεκτάσεις, ανάλογα πως το βλέπει ο καθένας, πως το κρίνει. Γιατί υπάρχουν αναγνώστες που διαβάζουν κι άλλοι που μέσα από αυτήν τη διαδικασία σκέπτονται, τους γεννιούνται καινούργια ερωτήματα.
ΕΡ. Το βιβλίο σου «Άγραφο Δίκιο στη Μάνη» ποια ανάγκη σε ώθησε να το γράψεις;
ΑΠ. Αυτό που ήδη ανέφερα. Η αγάπη μου και το ενδιαφέρον μου για την ιστορία και τη λαϊκή παράδοση αυτού του μοναδικού και σκληρού σαν  πέτρα τόπου. Η ιστορική του κληρονομιά που φυσικά στην εποχή μας έχει αναχθεί σε κάτι διαφορετικό και μεταλλαγμένο. Η αρχέγονη φύση,  η θάλασσα, τα εγκαταλελειμμένα πυργόσπιτα που έχουν γράψει ένδοξη ή θλιβερή ιστορία. Τα καπετανάτα, οι πατριές της Μάνης, η «χωσία», κοινώς αντεκδίκηση. Το Μανιάτικο αίμα, το μοιρολόι. Τι να σου πω, είναι τόσα που με μάγεψαν και μου κέντρισαν το ενδιαφέρον, ήμουνα τόσο συνεπαρμένη με όλα αυτά που ζούσα. Έκτοτε φυσικά δεν έχω γράψει άλλο βιβλίο για τη Μάνη. Μάλλον κάτι έχω γράψει αλλά θα το δημοσιεύσω όταν θα την έχω πλέον εγκαταλείψει. Η «χωσία» γαρ…!
ΕΡ. Το «Χρυσή λάσπη» είναι το τρίτο μυθιστόρημά σου και αναφέρεται στη ζωή των τσιγγάνων. Πως το εμπνεύστηκες;
ΑΠ. Ο ρατσισμός και η ευαισθητοποίηση μου για κάθε μορφή κοινωνικής αδικίας είναι ο λόγος που με ώθησε να γράψω καθώς και το ελεύθερο τσιγγάνικο αίμα του χαρακτήρα μου που δε βολεύεται σε όλα τα χώματα και σε λιγότερο ουρανό…!  Το ασυμβίβαστο του χαρακτήρα τους και το αδιάκοπο κυνήγι μιας χίμαιρας με ένα σκληρό τίμημα, την περιθωριοποίηση τους από το κοινωνικό συμβατικό γίγνεσθαι.  Παραμένουν αδούλωτοι αλλά κι ανέγγιχτοι για τους συμβατικούς πολίτες. Κι όμως είναι ευτυχισμένοι γιατί παράγουν και τέχνη κι εξαϋλώνονται έστω κι αν ταπεινώνονται και διώκονται.  Η κοινωνία όμως δε μετρά τι προσφέρουν αλλά τι δεν προσφέρουν. Και δεν κάνει καμιά προσπάθεια να τους εντάξει στο ανάπηρο σύστημα της, δεν θέλει κι άλλους με ειδικές ανάγκες να της δημιουργούν πρόβλημα. Γι’ αυτό το λόγο τη βολεύει αυτό το εικονικό «κρεματόριουμ»….! Το προσωρινό της εγκατάστασης τους κι η ελπίδα ότι κάποια στιγμή θα μετοικήσουν για κάποια άλλη πατρίδα που θα τους ανεχτεί περισσότερο η λιγότερο! Νομίζω ότι είναι ντροπή να μιλάμε στον 21αι. για τεχνολογική εξέλιξη και να έχουμε ανθρώπους στο περιθώριο της κοινωνικής ζωής!
ΕΡ. Υπάρχει «χρυσή» λάσπη;
ΑΠ. Φυσικά αυτήν που ανακαλύπτει ο καθένας και πλάθει στα μέτρα του. Είναι και μια ουτοπία, μια χίμαιρα αλλά όλοι κάτι δεν ψάχνουμε σε αυτή τη ζωή; Η χρυσή λάσπη είναι αυτή που θα μας ελευθερώσει και θα μας ντύσει μεταφορικά στο χρυσάφι ή θα μας πνίξει μέσα στο χρυσό βούρκο της. Στο χέρι μας είναι να την πλάσουμε στα μέτρα μας. Αρκεί μόνο να την ανακαλύψουμε!
ΕΡ. Μπορούν ποτέ να ανατραπούν τα συναισθήματα της εγκατάλειψης;
ΑΠ. Ναι, μέσα από την ψυχική εξέλιξη. Και η ψυχική εξέλιξη γεννάται μέσα από τη δημιουργία που μας ανάγει σε άλλα άτομα πέρα από τη φθορά του χρόνου και της καθημερινότητας. Είναι η εναλλακτική μας λύση στα άπειρα προβλήματα της κοινωνίας που φθείρουν τη ψυχή. Τα εξελιγμένα ψυχικά άτομα είναι υγιή και υπερπηδούν τα σκληρά βιώματα του παρελθόντος για τα οποία και δεν είναι υπεύθυνα. Με άλλα λόγια μαθαίνουν να τα διαπραγματεύονται με τον εαυτό τους και να τα προσπερνούν. Τα κολλήματα ανήκουν στις αλύτρωτες ψυχές. Άλλωστε γι’ αυτό το λόγο έχουμε έρθει σε αυτή τη ζωή. Να μάθουμε, να γνωρίσουμε, να δημιουργήσουμε και να εξελιχθούμε νοητικά και ψυχικά.
ΕΡ. Σύμφωνα με τη ζωή της ηρωίδας σου Καρμελίτας, πιστεύεις ότι η μοίρα καθορίζει ή εμείς την καθορίζουμε;
ΑΠ. Ως ένα σημείο ναι, αλλά μετά εμείς την καθορίζουμε. Η πορεία μας και η διαπραγματευτική μας ικανότητα απέναντι στα μοιραία περιστατικά αποτελούν μοχλό ενδυνάμωσης για να πατάξουμε το πεπρωμένο και φυσικά να εξελιχθούμε σαν άτομα.
ΕΡ. Για πολλά έργα σου έχεις λάβει λογοτεχνικά βραβεία. Πιστεύεις ότι, τα βραβεία είναι η καταξίωση του δημιουργού ή το αναγνωστικό κοινό;
ΑΠ. Και τα δύο. Το βραβείο δίνει ώθηση στο δημιουργό να προχωρήσει παρά πέρα και το αναγνωστικό κοινό είναι η καταξίωση του. Το γλυκό συναίσθημα ότι κάποιο σε ακούν και σε θαυμάζουν για το έργο που επιτελείς, να τους μεταφέρεις δηλαδή βιώματα, εμπειρίες, δυνατά συναισθήματα και γνώση και να τους κινητοποιήσεις να αρχίζουν να σκέπτονται, να αμφισβητούν, να θέλουν να εμβαθύνουν περισσότερο μέσα στη γνώση.
ΕΡ. Υπάρχεις με κάποιο τρόπο μέσα στα βιβλία σου;
ΑΠ. Εκεί βρίσκομαι πάντα, σε κάποια γωνιά, σε κάποια σελίδα, σε ένα υποσέλιδο, σε ένα τίτλο, σε ένα ήρωα, σε ένα γεγονός, σε μια μαγική στιγμή. Σε μια τελεία, σε ένα ερωτηματικό αλλά και σε μία παύση. Το βιβλίο είμαι εγώ!
ΕΡ. Ετοιμάζεις κάποιο νέο βιβλίο και σε τι θα αναφέρεται;
ΑΠ. Ετοιμάζω κάτι, βρίσκομαι στο στάδιο της μελέτης, είναι ένα θέμα που με αγγίζει αλλά ακόμη δεν θέλω να το γνωστοποιήσω. Ίσως αργότερα.
ΕΡ. Τα τελευταία χρόνια ζεις μόνιμα στον Αγερανό Γυθείου. Πως πήρες αυτή την απόφαση;
ΑΠ. Σκέφθηκα να κάνω κάτι διαφορετικό σαν συνταξιούχος από το να πίνω καφέ με φίλους και να χορταίνω κουλτούρα στην Αθήνα. Μια αφορμή για  ακόμη μια μεγάλη αλλαγή στη ζωή μου μέσα στην άγρια φύση με διαφορετικούς ανθρώπους. Ίσως και  για να έχω ένα μοναδικό  χώρο για να  δημιουργήσω κάτι…Ίσως..! Μια διαφορετική πρόκληση!
ΕΡ. Τι θα ήθελες να πεις ως επίλογο της κουβέντας μας;
ΑΠ. Ότι αυτή μας η κουβέντα έβγαλε τον ενδόμυχο  εαυτό μου στο προσκήνιο, αυτόν που καταθέτω σαν ψυχή  σχεδόν σε όλα μου τα βιβλία. Απόλαυσα τόσο πολύ αυτή τη συζήτηση σαν να έγραφα ένα καινούργιο βιβλίο. Ειλικρινά! Εσύ ήσουνα η αφετηρία κι εσύ το τέλος γιατί πιστεύω ότι είσαι ένας πολύ ιδιαίτερος και ψαγμένος άνθρωπος, με άλλα λόγια έχεις «χάρισμα». Με κατεύθυνες με τον τρόπο σου σε άλλα μονοπάτια…!
Σε ευχαριστώ που μου έδωσες αυτή τη σπάνια ευκαιρία.
 

Μαίρη Γκαζιάνη Γεννήθηκε στα Ιωάννινα.  Μεγάλωσε στην Αθήνα όπου ζει μέχρι σήμερα και εργάσθηκε ως τραπεζοϋπάλληλος. Στο παρελθόν ασχολήθηκε ερασιτεχνικά με την φωτογραφία ενώ τώρα ζωγραφίζει και παράλληλα γράφει. Τον Μάιο του 2012 κυκλοφόρησε την πρώτη ποιητική της συλλογή με τίτλο «Σου γράφω…», τον Σεπτέμβρη 2013 κυκλοφόρησε το πρώτο της μυθιστόρημα με τίτλο ΕΝΑ ΦΕΓΓΑΡΙ ΛΙΓΟΤΕΡΟ και τον Ιούνιο του 2014 κυκλοφόρησε το βιβλίο της ΤΑ ΠΛΗΚΤΡΑ ΤΗΣ ΣΙΩΠΗΣ  από τις εκδόσεις ΟΣΤΡΙΑ. Γράφει στίχους για τραγούδια, με τελευταίο το «Μαζί μου σε θέλω» (οι στίχοι περιλαμβάνονται στο βιβλίο ΤΑ ΠΛΗΚΤΡΑ ΤΗΣ ΣΙΩΠΗΣ) σε μουσική και ερμηνεία Χλόης Λάμπρου. Υπήρξε ραδιοφωνική παραγωγός ενώ μεγάλες της αγάπες είναι το θέατρο και ο χορός με τα οποία ασχολείται ερασιτεχνικά.