Κράτησα το βιβλίο ΖΑΧΑΡΗΑ ΑΧΝΗ της Μαίρης Γκαζιάνη στα χέρια μου για κάμποσα λεπτά πριν αρχίσω να το διαβάζω, σαν να προσπαθούσα να μαντέψω σε τι είδους δρόμους θα με ταξίδευε… Πάνω από το εξώφυλλο στο οποίο κυριαρχεί το αισιόδοξο και αγνό λευκό, η μορφή μιας όμορφης νέας κοπέλας, μοιάζει να με κοιτάζει. Ο τίτλος ολόγλυκος, σαν ζάχαρη άχνη. Είναι όμως και αυτές οι λεπτομέρειες… Τα όμορφα μάτια της κοπέλας είναι γεμάτα θλίψη και η ένδειξη ΑΛΗΘΙΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ με προϊδεάζουν πως μάλλον η ιστορία δεν θα είναι τόσο γλυκιά όσο ο τίτλος, ίσως μάλιστα να είναι το εντελώς αντίθετο, να είναι ολόπικρη, καθώς δεν πρόκειται για μυθοπλασία, αλλά για ιστορία που έγραψε η ίδια η ζωή. Δεν άργησα να το διαπιστώσω αυτό.
Οι ήρωες, μα κυρίως οι ηρωίδες, τραγικές φιγούρες, θύματα όλοι μιας κακής νοοτροπίας και των στερεοτύπων των μικρών κοινωνιών. Ή μήπως απλά της ΄΄μοίρας΄΄;
Αρετή, Αύρα, Ελπίδα. Γυναίκες, μάνες, κόρες, θύματα η μία της άλλης ή απλά της αγάπης της μιας προς την άλλη;
“Η αγάπη δεν χρίζει θύτες και θύματα, δεν βολεύεται με αμαρτωλούς κι αναμάρτητους, δεν εκδίδει ετυμηγορία κρίνοντας αθώους κι ενόχους.” (απόσπασμα από το βιβλίο)
Τότε γιατί; Γιατί τόσος πόνος, τόση σκληρότητα, τόσο τιμωρητική συμπεριφορά της μίας προς την άλλη;
“Για κάθε ΄΄γιατί΄΄ υπάρχει ένα ΄΄διότι΄΄. όμως δεν είναι πάντα εύκολο να βρεθεί η απάντηση. Ίσως γιατί είναι ένα παιχνίδι της μοίρας.” (απόσπασμα από το βιβλίο)
Της μοίρας που όρισε την ώρα της γέννησης να είναι μάνα, να μεγαλώσει πολλά παιδιά από όταν ακόμα ήταν η ίδια παιδί, αν και τα περισσότερα δεν τα είχε γεννήσει εκείνη, για να φτάσει να μην έχει δίπλα της κανένα στις δύσκολες στιγμές της, ακόμα κι όταν χρειάστηκε να υποβληθεί σε τρεις χειρουργικές επεμβάσεις, τη μια μετά την άλλη. Της μοίρας που όρισε η ζωή της να είναι γεμάτη από ζάχαρη άχνη, άλλη να κολυμπάει μέσα στο αίμα της και να την κάνει δύσκολη κι άλλη να πασπαλίζει με ευτυχία τις στιγμές της. Γιατί έτσι είναι η ευτυχία, σαν τους κόκκους της ζάχαρης άχνης, δεν φαίνονται, αλλά υπάρχουν. Σκορπίζονται όμως τόσο εύκολα, μ΄ένα μικρό φύσημα. Και το όνομά της, Αύρα! Φυσούσε πολύ συχνά και σκόρπιζε την άχνη. Μια καθημερινή προσευχή, το πρωί με παράκληση και το βράδυ με ευχαριστία, έμεινε να γεμίζει κάθε κενό της ζωής της.
“Από λάθος ξεκίνησαν όλα,” υποστηρίζει η Αρετή. “Ο φόβος για όσα δεν μπορούσα ν’ αντιμετωπίσω, με έβαζε στη διαδικασία να τα ελέγχω…”
Η Ελπίδα, είναι όσα της έδωσαν και όσα της στέρησαν… Συμπληρώνει τα κενά, με αγάπη.
Συγχαρητήρια Μαίρη Γκαζιάνη! Καλοτάξιδο το υπέροχο βιβλίο σου!
Το μυθιστόρημα ΖΑΧΑΡΗ ΑΧΝΗ της Μαίρης Γκαζιάνη κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ωκεανός.
Κεντρική φωτογραφία: Peter Tamas