Συνέντευξη στη Μαίρη Γκαζιάνη
Ο Χάρης Βασιλάκος γεννήθηκε στις 17 Απριλίου 1984 στη Σπάρτη. Σπούδασε στο τμήμα Κλασικής Φιλολογίας του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών, από όπου έλαβε και Πιστοποιητικό Εξειδίκευσης στις Μαθησιακές Δυσκολίες και τη Δυσλεξία. Το 2017 παρακολούθησε και ολοκλήρωσε στο Ελληνικό Ανοιχτό Πανεπιστήμιο το Πρόγραμμα Κατάρτισης στο Management. Είναι πτυχιούχος Αρμονίας και Ωδικής, με σπουδές στο πιάνο και στην ακουστική κιθάρα. Μιλάει Αγγλικά & Γερμανικά.
ΜΑΙΡΗ ΓΚΑΖΙΑΝΗ: Κύριε Βασιλάκο, έχετε σπουδάσει Φιλολογία, έχετε κάνει μουσικές σπουδές, ασχολείστε με τον πολιτισμό και τον αθλητισμό, είστε ραδιοφωνικός παραγωγός, συγγραφέας, κ.α. Πώς συμβιβάζονται όλες αυτές οι ιδιότητες στο ίδιο πρόσωπο;
ΧΑΡΗΣ ΒΑΣΙΛΑΚΟΣ: Ανέκαθεν, είχα μία αποστροφή προς τις περιβόητες «ταμπέλες» και όλες εκείνες τις ιδιότητες που συνοδεύουν το ονοματεπώνυμό μας δήθεν ως προσδιορισμός της ταυτότητάς μας. Ταυτόχρονα, ανακάλυψα νωρίς την άρνησή μου να καταπιάνομαι με ένα αντικείμενο, μιας και σημασία για εμένα είχε και έχει πάντα η διαθεσιμότητα. Πόσο έτοιμος και ανοιχτός είσαι, δηλαδή, να δοκιμάζεις πράγματα και να τεστάρεις τις δεξιότητες και τις πλευρές του εαυτού σου. Άλλωστε, όσο κλισέ κι αν ακούγεται, ζούμε σε έναν κόσμο που συνεχώς αλλάζει και, αν θέλουμε να προοδεύουμε, οφείλουμε να αλλάζουμε κι εμείς.
Μ.Γ.: Είστε ένας εκ των συνιδρυτών της Κοιν. Σ. Επ. Vamvakou Revival, που καταπιάνεται με το εγχείρημα αναβίωσης της Βαμβακούς. Ποιο ακριβώς είναι το έργο σας;
Χ.Β.: Επιτρέψτε μου να μακρηγορήσω! Το εγχείρημα Αναβίωσης της Βαμβακούς είναι ένα μεγάλο όνειρο ετών, το οποίο παίρνει σάρκα και οστά, με την ηθική και οικονομική υποστήριξη του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος. Το έργο αυτό θέτει στο επίκεντρο τις ρίζες μας και την αναγέννηση του χωριού μέσα από την επιστροφή μονίμων κατοίκων. Είμαστε μία ομάδα νέων ανθρώπων που εργάζεται στο πλάνο αναβίωσης της Βαμβακούς, η οποία είναι και τόπος καταγωγής του Σταύρου Νιάρχου. Σε στενή συνεργασία με το ΙΣΝ, δημιουργήθηκε ένα εστιατόριο – καφέ, ανακαινίστηκε η έδρα της Τοπικής Κοινότητας, όπου φιλοξενούνται τα γραφεία του Οργανισμού μας, το Σχολείο μετεξελίχθηκε σε VLAB, σε ένα σύγχρονο κέντρο STEAM δηλαδή, όπου πραγματοποιούνται εκπαιδευτικά προγράμματα, μαθήματα Ρομποτικής, Προγραμματισμού και 3D Printing, καθώς και πολιτιστικές εκδηλώσεις. Επίσης, καθαρίστηκαν τα πεζοπορικά και ποδηλατικά μονοπάτια της περιοχής, με τους επισκέπτες να έχουν στη διάθεσή τους ένα στόλο ηλεκτροκίνητων ποδηλάτων, δημιουργήθηκαν μία σύγχρονη παιδική χαρά κι ένα γήπεδο μπάσκετ, ενώ αυτήν την περίοδο κατασκευάζεται ένας ξενώνας και βρίσκονται σε εξέλιξη οι μελέτες για τον αγροδιατροφικό τομέα. Σημαντικές είναι και οι συνεργασίες που αναπτύσσουμε, όπως αυτή με την Εθνική Λυρική Σκηνή, με την οποία υλοποιούμε ένα πρόγραμμα φιλοξενίας νέων καλλιτεχνών. Ήδη οι μόνιμοι κάτοικοι έχουν σχεδόν διπλασιαστεί και έχουμε μπροστά μας αρκετή δουλειά και πολύ δρόμο, πάντα σε συνεργασία με το Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος, μέχρι να πετύχουμε τον τελικό μας σκοπό, ο οποίος είναι να χτυπήσει ξανά το κουδούνι του Σχολείου μας.
Μ.Γ.: «Δεν έχω ιδέα για τι γράφω. Δεν γνωρίζω τα βαθύτερα κίνητρα» αναφέρετε στο πρώτο αυτάκι του βιβλίου. Την πηγή από όπου κάθε φορά προέρχεται η έμπνευση τη γνωρίζετε;
Χ.Β.: Έχω την αίσθηση ότι και η έμπνευση είναι μέρος αυτής της διαθεσιμότητας που σας προανέφερα. Είμαι σχεδόν βέβαιος ότι όλοι έχουμε κάποιο ταλέντο. Θα κάνει ένα βήμα μπρος εκείνος που θα το αναζητήσει και θα το ανακαλύψει. Φυσικά, από όσα είμαι σε θέση να γνωρίζω για τον χώρο με μόλις δύο βιβλία στο ενεργητικό μου, η συγγραφή είναι αποτέλεσμα έμπνευσης, αλλά απαιτεί συνάμα σκληρή δουλειά, αφοσίωση και ιδρώτα.
Μ.Γ.: «Κλεψύδρα» είναι ο τίτλος του νέου βιβλίου σας που κυκλοφόρησε πρόσφατα. Με τι έρχεται σε επαφή ο αναγνώστης;
Χ.Β.: Η Κλεψύδρα είναι μία ιστορία που εκτυλίσσεται λίγο μετά τη … χρυσή εποχή του Χρηματιστηρίου στα Αναφιώτικα. Στο επίκεντρο, η οικογένεια Βερνάρδου. Ήρωες που αναζητούν τον έρωτα, που δεν διστάζουν να σκοτώσουν ή και να σκοτωθούν, που αρνούνται να συμβιβαστούν με το «εγώ» τους, που γυρεύουν μάταια την ευτυχία, που παλεύουν να γλιτώσουν από τα φαντάσματά τους. Μόνο που ξεχνούν ότι «ο χρόνος θα κάνει πάντα αυτό που ξέρει καλά. Τίποτα δεν αφήνει άλυτο».
Μ.Γ.: Η κλεψύδρα μετράει τον χρόνο που τελειώνει. Ποια σχέση έχει με την υπόθεση;
Χ.Β.: Ο χρόνος και η επίδρασή του ήταν ουσιαστικά η αφορμή για να γραφτεί αυτό το βιβλίο. Σε αυτή την ιστορία, όπως και στην πραγματική ζωή, οι ήρωες με κάθε τους πράξη ή … αδράνεια προκαλούν και το τέλος που τους πρέπει. Μάλιστα, τα κεφάλαια της «Κλεψύδρας» έχουν τη μορφή αντίστροφης μέτρησης. Ας πούμε ότι ήταν ένα μικρό τρικ για να ενταθεί και η αγωνία του αναγνώστη!
Μ.Γ.: Η αναζήτηση της αγάπης είναι χαοτική, όπως αναφέρεται στο οπισθόφυλλο;
Χ.Β.: Η αναζήτηση, ναι. Η εύρεσή της, όχι. Το μάθημα που εγώ πήρα από τη διαδικασία αυτή είναι ότι ο άνθρωπος κάνει κύκλους, ταλαιπωρείται, επιμένει, πέφτει σε λάθη ξανά και ξανά, με την ιδέα ότι θα πετύχει το ιδανικό, το τέλειο. Δεν υπάρχει. Κατά βάθος το γνωρίζουμε όλοι, αλλά μας αρέσει να εθελοτυφλούμε. Στη δική μου περίπτωση, χρειάστηκε να σκεφτώ διαφορετικά, να ιεραρχήσω τα θέλω μου και να ακολουθήσω το ένστικτό μου. Πιστεύω πια πολύ δυνατά ότι τις περισσότερες φορές αυτό που γυρεύουμε είναι μπροστά μας. Δική μας η ευθύνη αν το προσπερνάμε.
Μ.Γ.: Τι σας ώθησε να διεισδύσετε συγγραφικά στον ψυχισμό της σύγχρονης κοινωνίας;
Χ.Β.: Η αλήθεια είναι ότι αν σταθεί κανείς παρατηρητής της πορείας που ακολούθησε η ελληνική κοινωνία από το περιβόητο millennium μέχρι και σήμερα, ίσως καταλήξει σε αντιφατικά συμπεράσματα για τη σύγχρονη ταυτότητά μας. Τελικά, είμαστε ο λαός του υπερκαταναλωτισμού και της χρηματιστηριακής φούσκας, των social media και της εικόνας, των οικονομικών μέτρων και των περικοπών ή μήπως η χώρα των Ολυμπιακών Αγώνων και του Πολιτισμού, των Γραμμάτων και των Επιστημονικών Επιτευγμάτων, της Αλληλεγγύης και της Ανθρωπιάς; Μήπως στρογγυλοκαθίσαμε αναπαυτικά στις δάφνες που κληρονομήσαμε από τους προγόνους μας ή διατηρούμε το δικαίωμα να υπερηφανευόμαστε για τα «φώτα» που δώσαμε στην παγκόσμια κοινότητα και λειτουργούμε ως συνεχιστές; Όλα αυτά αποτέλεσαν ένα ακόμη πρίσμα μέσα από το οποίο η Κλεψύδρα έρχεται, όχι να δώσει απαντήσεις, αλλά να προβληματίσει.
Μ.Γ.: Μπορείτε να μας συστήσετε την οικογένεια Βερνάρδου;
Χ.Β.: Ο Αλέξανδρος είναι ο πατέρας της οικογένειας. Ένας διεφθαρμένος χρηματιστής που υπηρετεί πιστά το δόγμα «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα» και δεν διστάζει να εργαλειοποιήσει ακόμη και τους δικούς του ανθρώπους, για να πετύχει τους στόχους του. Η Στέλλα, η μητέρα της οικογένειας και ίσως το μεγαλύτερο θύμα της ιστορίας, έχει καταλήξει στο Ψυχιατρείο. Πρόκειται για μια γυναίκα που εγκατέλειψε τα όνειρά της και αφοσιώθηκε στον άνδρα και το παιδί της, με κόστος την ψυχική της υγεία. Ο Ανδρέας, το μοναδικό παιδί της οικογένειας, ακολούθησε καριέρα καθηγητή Φιλοσοφίας σε κολλέγιο της Αθήνας, αλλά τα προβλήματα αλκοολισμού που αντιμετώπισε τον οδήγησαν στην απόλυση. Φυσικά, με την οικογένεια Βερνάρδου αλληλεπιδρούν η Μυρτώ, ο Φοίβος, ο μάστρο Λευτέρης, ο Ζόραν και πολλά ακόμη πρόσωπα που έρχονται να πλέξουν τον μύθο της Κλεψύδρας.
Μ.Γ.: Πότε ένα ερωτικό δράμα θεωρείται στυλιζαρισμένο;
Χ.Β.: Η απάντηση στην Κλεψύδρα!
Μ.Γ.: Σε ποιες περιπτώσεις οι άνθρωποι έλκονται από αυτό που τους τρομάζει;
Χ.Β.: Συνήθως, αυτό που μας τρομάζει είναι το δύσκολο – αυτό που κατ’ επέκταση έχει και τη μεγαλύτερη σημασία για εμάς. «Αν ήταν εύκολο δεν θα είχε και αξία» δεν λέει ο λαός; Υπό αυτήν την έννοια, η έλξη μας προς καθετί σπουδαίο σηματοδοτεί ουσιαστικά και το πρώτο βήμα για την επίτευξή του.
Μ.Γ.: Πώς δικαιολογείτε την «κυνική πραγματικότητα»;
Χ.Β.: Η φράση αυτή έχει μία μικρή ιστορία. Στο παρελθόν, διαβάζοντας για τον Διογένη, έναν εκ των θεμελιωτών του Κυνισμού, μου τράβηξε την προσοχή ο μύθος που τον ήθελε να μένει σε ένα πιθάρι και να τριγυρνάει στους δρόμους με ένα φανάρι στο χέρι, «γυρεύοντας τον Άνθρωπο», όπως έλεγε χαρακτηριστικά. Όταν έγραφα την Κλεψύδρα, μου ερχόταν στο μυαλό συχνά αυτή η εικόνα, μιας και η πραγματικότητα των ηρώων αγγίζει τα όρια του κυνισμού. Κλεισμένοι κι εκείνοι στον μικρόκοσμό τους, στο «πιθάρι» τους, αναζητούν τον άνθρωπο, τον έρωτα, την αλήθεια, το δικό τους φως. Είναι κι αυτός ένας από τους λόγους που έχω τόση αδυναμία στη διαδικασία της συγγραφής. Φαινομενικά ασύνδετα κομμάτια του μυαλού μας μπορούν να αποκτήσουν τη δική τους θέση σε ένα βιβλίο και να ερμηνευτούν από τον αναγνώστη με έναν πολύ προσωπικό και διαφορετικό -κάθε φορά- τρόπο.
Μ.Γ.: Τι είναι αυτό που θέλετε να εισπράξει ο αναγνώστης με την ανάγνωση του συγκεκριμένου βιβλίου;
Χ.Β.: Θα σας παραπέμψω στην προηγούμενη απάντηση. Ο κάθε αναγνώστης εισπράττει αυτό που μπορεί, αυτό που θέλει, αυτό που η δική του οπτική του επιτρέπει. Είναι ουτοπικό να πιστεύουμε ότι θα καταφέρουμε να επηρεάσουμε το κοινό με τον τρόπο που εμείς επιθυμούμε. Το βιβλίο ανήκει στον αναγνώστη και τη συνθήκη του.
Μ.Γ.: Με ποια συναισθήματα βιώσατε τη συγγραφική συμπόρευση με τους ήρωές σας;
Χ.Β.: Ένιωσα άβολα με την απληστία του Αλέξανδρου, θύμωσα με την απάθεια του Ανδρέα, ερωτεύτηκα τη Μυρτώ, θαύμασα τη δύναμη της ψυχής της Στέλλας, φοβήθηκα για την τύχη του Ζόραν, γέλασα με τον Φοίβο, συγκινήθηκα με τον μαστρο Λευτέρη. Η αλήθεια είναι ότι εγώ έκανα απλώς την αρχή. Εκείνοι ήρθαν στη συνέχεια και με τις πράξεις τους έδωσαν το τέλος που άρμοζε στον καθένα.
Μ.Γ.: Ποιο είναι το μήνυμά σας για τις δύσκολες μέρες που βιώνουμε λόγω του Covid_19;
Χ.Β.: Παραμένω αισιόδοξος. Πιστεύω πολύ στον παράγοντα «άνθρωπος» και είμαι σίγουρος ότι όταν ξεπεράσουμε τις υγειονομικές επιπτώσεις, θα βρούμε τον τρόπο να φτιάξουμε από την αρχή τα πάντα με το μυαλό και τα χέρια μας.
Σας ευχαριστώ πολύ για την πρόσκληση και την όμορφη κουβέντα που είχαμε!
*Το μυθιστόρημα «Κλεψύδρα» του Χάρη Βασιλάκου κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πνοή
Μαίρη Γκαζιάνη
Γεννήθηκε στα Ιωάννινα. Μεγάλωσε στην Αθήνα όπου ζει μέχρι σήμερα και εργάσθηκε ως τραπεζοϋπάλληλος. Στο παρελθόν ασχολήθηκε ερασιτεχνικά με την φωτογραφία ενώ τώρα ζωγραφίζει και παράλληλα γράφει. Έχει πραγματοποιήσει ατομικές εκθέσεις και έχει συμμετάσχει σε πολλές ομαδικές.
Τον Μάιο του 2012 κυκλοφόρησε την πρώτη ποιητική της συλλογή με τίτλο «Σου γράφω…», τον Σεπτέμβρη 2013 κυκλοφόρησε το πρώτο της μυθιστόρημα με τίτλο «Ένα φεγγάρι λιγότερο» από τις εκδόσεις Ελληνική Πρωτοβουλία και τον Ιούνιο του 2014 κυκλοφόρησε το βιβλίο της «Τα πλήκτρα της σιωπής» από τις εκδόσεις ΄Οστρια. Επίσης, το παραμύθι της «Το ψαράκι του βυθού» συμπεριλαμβάνεται στο βιβλίο «Παραμύθια και Μαμάδες» εκδόσεις Βερέττα 2015. Τον Ιούνιο 2017 κυκλοφόρησε το μυθιστόρημά της «Άλικα βήματα» από την Εμπειρία Εκδοτική. Τον Νοέμβριο του 2019 κυκλοφόρησε το νέο της μυθιστόρημα «Ζάχαρη άχνη» από τις εκδόσεις Ωκεανός.
Την περίοδο 2011-2012 υπήρξε ραδιοφωνική παραγωγός στο magicradiolive. Από τον Νοέμβρη 2014 συνεργάζεται με το now24.gr και έχει πραγματοποιήσει πάνω από εξακόσιες συνεντεύξεις, καθώς και σχολιασμούς βιβλίων και θεατρικών παραστάσεων. Το 2016 συμμετείχε στην τηλεοπτική εκπομπή «Καλώς τους» του ΑιγαίοTV πραγματοποιώντας συνεντεύξεις σε ανθρώπους των τεχνών. Διετέλεσε Διευθύντρια Σύνταξης του on line Πολιτιστικού Περιοδικού Books and Style από Ιούλιο 2017 έως Μάρτιο 2018 οπότε αποχώρησε οικειοθελώς.
Μεγάλες της αγάπες είναι το θέατρο και ο χορός με τα οποία έχει ασχοληθεί ερασιτεχνικά.
