Συνέντευξη στη Μαίρη Γκαζιάνη
Ο Θεόδωρος Λιμήτσιος γεννήθηκε στα Τρίκαλα Θεσσαλίας το 1976. Το 1999 αποφοίτησε από τη δραματική σχολή «Αρχή». Από το 1999 μέχρι το 2011 συμμετείχε σε διάφορες θεατρικές παραστάσεις και τηλεοπτικές σειρές στην Ελλάδα. Το 2011 μετακόμισε στη Βιέννη, όπου συνεργάστηκε με το voiceactors.at (G.Licandro). Την ίδια χρονιά δημιούργησε στη Βιέννη τον ελληνοαυστριακό θεατρικό θίασο «…προς τον ήλιο», όπου διατηρεί μέχρι σήμερα τη θέση του καλλιτεχνικού διευθυντή.
ΜΑΙΡΗ ΓΚΑΖΙΑΝΗ: Γεννηθήκατε στα Τρίκαλα και από το 2011 μετακομίσατε στη Βιέννη. Πως πήρατε τη μεγάλη απόφαση να μεταναστεύσετε;
ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΛΙΜΗΤΣΙΟΣ: Ήταν η εποχή που ξεκινούσε η κρίση στην Ελλάδα και έψαχνα τρόπους διαφυγής στο εξωτερικό. Δόξα το Θεό βγαίνοντας απ’ τη σχολή το 1999 ήμουνα από τους τυχερούς γιατί δεν έμεινα ποτέ χωρίς δουλειά. Ούτε λίγο πριν την κρίση είχα οικονομικά προβλήματα άλλα έβλεπα κάτι κακό να πλησιάζει και αποφάσισα να φύγω. Η Βιέννη ήταν από τις τελευταίες μου επιλογές και τελικά μου βγήκε σε καλό.
Μ.Γ.: Σπουδάσατε σε δραματική σχολή, συμμετείχατε σε θεατρικές παραστάσεις και τηλεοπτικές σειρές αλλά δραστηριοποιηθήκατε κυρίως στη Βιέννη δημιουργώντας τον ελληνοαυστριακό θίασο «…προς τον ήλιο». Ποιο ήταν το ζητούμενο για εσάς με τον θίασο και τι συμβολίζει η ονομασία του;
Θ.Λ.: Όταν έφτασα στη Βιέννη ο πρωταρχικός μου στόχος ήταν να δημιουργήσω μια ελληνική θεατρική ομάδα μιας και δεν υπήρχε καμία μέχρι τότε. Ξεκίνησα έτσι ένα θεατρικό εργαστήρι στην αρχή και σιγά σιγά γίναμε ομάδα. Τη δεύτερη χρονιά λειτουργίας του εργαστηρίου αποφάσισα να παρουσιάσαμε την πρώτη μας παράσταση. Ένα αφιέρωμα στη ζωή του Γιάννη Ρίτσου με τίτλο “ Παραμερίζουμε ποιητή για να περάσεις ” της Λίλιαν Δημητρακοπούλου. Ήταν ένα έργο αναλογίου με ζωντανή μουσική και τραγούδια. Σε ένα από τα πολλά ποιήματα που υπήρχανε στο κείμενο ήταν και το “Η Τελευταία προ ανθρώπου εκατονταετία”. Εκεί βρήκα και τον τίτλο της θεατρικής ομάδας:
Κ’ η πινακίδα-ξύλινη τετράγωνη-αυτό όλο-όλο-είπε, τίποτ’ άλλο-
στη διασταύρωση εκεί: «Από δω …προς τον ήλιο»
…προς τον ήλιο της Ελλάδας μας.
Μ.Γ.: Προφανώς είστε ανήσυχο πνεύμα, γι΄ αυτό καταπιαστήκατε παράλληλα με τη συγγραφή. Ποιο ήταν το έναυσμα ώστε ν’ ασχοληθείτε μαζί της;
Θ.Λ.: Όσο θυμάμαι τον εαυτό μου έγραφα πάντα. Σκόρπια κείμενα και ιστορίες που δεν βγάζανε πουθενά. Και πολύ περισσότερο όπως σχεδόν όλοι ποιήματα. Η Βιέννη βοήθησε πολύ γιατί είχα στη διάθεσή μου περισσότερο χρόνο για να σκεφτώ χωρίς το άγχος της καθημερινότητας που βίωνα καθημερινά στην Ελλάδα. Άφησα έτσι τη φαντασία μου ελεύθερη να με γεμίσει με εικόνες και τελικά μπόρεσα να βάλω τα πράγματα σε μια σειρά και να καταφέρω να φτιάξω μια ολοκληρωμένη ιστορία που να μου αρέσει κιόλας.
Μ.Γ.: Τι είναι αυτό που σας κατευθύνει προς τη συγγραφή, πώς μια ιδέα έρχεται και σφηνώνεται στο μυαλό σας και τι μπορεί να αποτελεί έμπνευση;
Θ.Λ.: Η φαντασία μου και οι πολλές εικόνες που καθημερινά κατακλύζουν το μυαλό μου. Στην αρχή βρίσκω την ιστορία που θα ήθελα να πω… μετά σχεδιάζω μια πρώτη διαδρομή και στο τέλος αφήνω τη φαντασία μου ελεύθερη να χαθεί μέσα σε όλο αυτό. Προσπαθώ να καταγράφω όλες τις εικόνες που έχω στο σημειωματάριο μου και τις αφήνω να ανθίσουν. Αν έχουνε κάπου να με οδηγήσουν σίγουρα θα μου δείξουν το δρόμο. Αν όχι τις αφήνω πίσω, αλλά δεν τις ξεχνάω και προσπαθώ να συνεχίσω με τις άλλες. Αυτό που βοηθάει περισσότερο σε μένα είναι μια κάποια γνώση της εποχής στην οποία θέλω να ζωντανέψω τους πρωταγωνιστές. Και όσα περισσότερα γνωρίζω τόσο περισσότερο δουλεύει η φαντασία μου.
Μ.Γ.: Ακολουθώντας τα εκάστοτε βήματά σας προς τη δημιουργία είχατε κοντά σας ανθρώπους να σας ενθαρρύνουν για την πορεία σας;
Θ.Λ.: Πάντα… χωρίς αυτούς δεν θα ήμουνα εδώ τώρα για να απαντάω στις ερωτήσεις σας. Είχα και συνεχίζω να έχω ανθρώπους που είχανε τον τρόπο να με προσγειώνουν όταν εγώ θεωρούσα πως έχω γράψει κάτι πολύ κάλο. Είναι πολύ σημαντικό να σου λέει κάποιος απλά και μόνο την αλήθεια όσο κι αν αυτή πονάει οπότε η δεύτερη και η τρίτη ματιά από ανθρώπους που εμπιστεύομαι τη γνώμη τους μου είναι πάντα απαραίτητη.
Μ.Γ.: «Μαρουσώ» είναι ο τίτλος του νέου βιβλίου σας. Με τι έρχεται σε επαφή ο αναγνώστης στις σελίδες του βιβλίου;
Θ.Λ.: Με ένα πρόσωπο γνωστό σε αυτούς που έχουνε ήδη διαβάσει το πρώτο μου βιβλίο το Εγώ μεγάλωνα για σένα… Από τους πιο αγαπημένους χαρακτήρες που δεν κατάφερα να πω περισσότερα στο πρώτο μου βιβλίο αλλά δεν με άφησε ούτε στιγμή σε ησυχία. Και έτσι δεν μπορούσα να κάνω διαφορετικά. Την άφησα να μου πει την πραγματική της ιστορία.
Μ.Γ.: Το βιβλίο σας χωρίζεται σε δυο μέρη, το ένα αφορά τη ζωή της Ισιλάης και το άλλο της Μαρουσώς. Από την Ισιλάη ως τη Μαρουσώ υπάρχει ένα κενό παιδικής κι εφηβικής ηλικίας με αποτέλεσμα ο αναγνώστης ν΄ αναρωτιέται τι συνέβη σ΄ εκείνο το διάστημα. Ποιος ήταν ο λόγος που αποφύγατε να το αναφέρετε;
Θ.Λ.: Αυτό το κενό δεν έπρεπε να αποκαλυφθεί για ευνόητους λογούς. Αφού ήταν άγνωστο για τη Μαρουσώ έπρεπε να παραμείνει άγνωστο και για τους αναγνώστες. Μαθαίνουμε όσα ακριβώς έπρεπε να γνωρίζει και η ίδια για να συνεχίσει το ταξίδι που της επιφύλασσε η Μοίρα.
Μ.Γ.: Όσα συμβαίνουν στους ήρωες της ιστορίας που αφηγείστε είναι πάρα πολλά. Τα γεγονότα είναι καταιγιστικά και οι θάνατοι ή καλύτερα οι σκοτωμοί πάρα πολλοί. Υπάρχει λύτρωση και κάθαρση;
Θ.Λ.: Όλοι παίρνουνε αυτό που τους αξίζει. Κάποιοι πληρώνουνε τις αμαρτίες άλλων και κάποιοι θυσιάζονται για να μπορέσει κάποιος να ζήσει ευτυχισμένος.
Μ.Γ.: «Γιατί άραγε να μην μπορούμε να δούμε τη ζωή και τον κόσμο έτσι όπως είναι και να φτιάχνουμε μέσα μας έναν δικό μας ψεύτικο κόσμο;» αναρωτιέται η Ισιλάη. Ποια είναι η δική σας απάντηση;
Θ.Λ.: Είναι κάποιες φορές που η πραγματικότητα μπορεί να είναι ψεύτικη και ο ψεύτικος κόσμος αληθινός. Αλήθεια τι είναι αληθινό και τι ψεύτικο στη ζωή μας; Αναρωτιέμαι καθημερινά.
Μ.Γ.: Τι θέση έχει ο έρωτας στη ζωή της Ισιλάης και τι στη ζωή της Μαρουσώς;
Θ.Λ.: Ο έρωτας είναι το πάν και για τις δύο γι’ αυτό και αγαπήσανε με την πρώτη ματιά. Πιστεύανε στον αληθινό έρωτα αλλά όταν ξαφνικά τους έκλεισε το μάτι νομίζανε πως βρισκότανε σε ένα παραμύθι που οι ίδιες δημιουργήσανε.
Μ.Γ.: Ένας έρωτας σε ασφυκτικά αυστηρό κοινωνικό – ιστορικό πλαίσιο εποχής μπορεί να επιβιώσει ή είναι καταδικασμένος;
Θ.Λ.: Στις περισσότερες των περιπτώσεων είναι καταδικασμένος. Αν όμως έχεις τον τρόπο μπορείς να αλλάξεις τα πράγματα και να τον ζήσεις. Η θεία Αζιζέ είναι ένα τρανταχτό παράδειγμα της εποχής εκείνης που κατάφερε να παντρευτεί αυτόν που αγαπούσε.
Μ.Γ.: Ποια είναι τα στοιχεία της σχέσης των ηρώων σας που σας συγκίνησαν περισσότερο κατά τη συγγραφή του βιβλίου;
Θ.Λ.: Οι στιγμές που μπορεί να μην διαρκούν πολύ αλλά σημαίνουν πολλά. Ισιλάη-Ονούρ στις καμινάδες των νεράιδων. Μαρουσώ-Γιωργής η δεύτερή συνάντησή τους. Μαρουσώ-Βασίλης στην τελευταία τους συνάντηση.
Μ.Γ.: Με ποια συναισθήματα βιώσατε τη συγγραφική πορεία και ποια καταστάλαξαν μέσα σας γράφοντας τη λέξη τέλος;
Θ.Λ.: Το τέλος μπήκε πολύ δύσκολα αυτή τη φορά γιατί δεν ήθελα να βάλω με τίποτα την τελευταία τελεία. Ήταν δυο τα πιθανά σενάρια που παίζανε στο μυαλό μου από την αρχή που σκέφτηκα να γράψω την ιστορία της Μαρουσώς και τελικά υπερίσχυσε το ένα. Κατά τη διάρκεια της συγγραφής συνέβησαν πολλά. Έκλαιγα και γελούσα μαζί με τους πρωταγωνιστές και στεναχωριόμουνα όταν τα πράγματα δεν ήταν έτσι όπως θα έπρεπε αλλά δεν γινόταν αλλιώς. Η ιστορία του Βόλου με συγκίνησε περισσότερο απ’ όλες γιατί κάποια πράγματά έμειναν ανεκπλήρωτα.
Μ.Γ.: Ένα βιβλίο μπορεί να δεχτεί θετικές αλλά και αρνητικές κριτικές. Κατά πόσο σας επηρεάζουν;
Θ.Λ.: Κατά πολύ. Με τις θετικές αισθάνεσαι ευτυχισμένος γιατί πέτυχες το σκοπό σου αφού κατάφερες να συγκινήσεις κάποιους και με τις αρνητικές στεναχωριέσαι που δε μπόρεσες. Πάντως είτε καλή είναι μια κριτική είτε κακή σε κάνει να μαθαίνεις πως να γίνεις καλύτερος και να κάνεις τις επόμενές σου ιστορίες πολύ πιο ενδιαφέρουσες.
Μ.Γ.: Πιστεύετε ότι οι Έλληνες διαβάζουν; Και τι είδους βιβλία επιλέγουν;
Θ.Λ.: Πριν ασχοληθώ με τη συγγραφή δεν μπορούσα να το πω με σιγουριά γιατί δεν με ενδιέφερε κιόλας. Τώρα που το παρακολουθώ καθημερινά είμαι σίγουρος πως είναι πολύ περισσότεροι απ’ όσοι νόμιζα. Έχω όμως την εντύπωση πως επιλέγουν περισσότερο ξένη λογοτεχνία.
Μ.Γ.: Με ποια λόγια θα θέλατε να τους παροτρύνετε προς την ανάγνωση λογοτεχνικών βιβλίων;
Θ.Λ.: Ακούω συχνά από γνωστούς φράσεις όπως, δεν μπορώ βαριέμαι, με νυστάζουνε, καλύτερα ένα σήριαλ, δε παίξω καλύτερα ένα παιχνίδι στο Play Station κλπ. Κακά τα ψέματα. Στην εποχή μας που έχουμε τόσες πολλές επιλογές για να περάσουμε το χρόνο μας το βιβλίο είναι σίγουρα για τους περισσότερους η τελευταία επιλογή. Γνωρίζω ανθρώπους που είναι σπουδαγμένοι και έχουνε διαβάσει στη ζωή τους μπορεί και μόνο ένα λογοτεχνικό ένα βιβλίο και άλλους που δεν έχουνε πολλές γνώσεις αλλά διαβάζουνε ασταμάτητα. Όταν κάποιος θέλει δεν υπάρχει το δεν μπορώ.
Αν αφήναμε καθημερινά έστω για λίγο το κινητό και το τηλεκοντρόλ και πιάναμε στα χέρια μας ένα βιβλίο και προσπαθούσαμε να το δούμε κι αυτό σαν μια διέξοδο από την πραγματικότητα γιατί μας ταξιδεύει αφήνοντας μας να δημιουργούμε οι ίδιοι τις εικόνες που μας μεταφέρει ο συγγραφέας και όχι να μας τις προσφέρει έτοιμες όπως η τηλεόραση, τότε θα είχαμε κάνει ένα μεγάλο βήμα για να μας κάνουμε καλύτερους ανθρώπους.
Γιατί ένα βιβλίο μπορεί και κάνει τη ζωή μας ακόμα πιο όμορφη.
*Το μυθιστόρημα «Μαρουσώ» του Θεόδωρου Λιμήτσιου κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ελληνικά γράμματα.
Μαίρη Γκαζιάνη
Γεννήθηκε στα Ιωάννινα. Μεγάλωσε στην Αθήνα όπου ζει μέχρι σήμερα και εργάσθηκε ως τραπεζοϋπάλληλος. Στο παρελθόν ασχολήθηκε ερασιτεχνικά με την φωτογραφία, τη ζωγραφική και τα τελευταία δέκα χρόνια με τη συγγραφή. Έχει πραγματοποιήσει ατομικές εκθέσεις και έχει συμμετάσχει σε πολλές ομαδικές.
Την περίοδο 2011-2012 υπήρξε ραδιοφωνική παραγωγός στο magicradiolive. Από τον Νοέμβρη 2014 συνεργάζεται με το now24.gr και έχει πραγματοποιήσει πάνω από εξακόσιες συνεντεύξεις, καθώς και σχολιασμούς βιβλίων και θεατρικών παραστάσεων. Το 2016 συμμετείχε στην τηλεοπτική εκπομπή «Καλώς τους» του ΑιγαίοTV πραγματοποιώντας συνεντεύξεις σε ανθρώπους των τεχνών. Διετέλεσε Διευθύντρια Σύνταξης του on line Πολιτιστικού Περιοδικού Books and Style από Ιούλιο 2017 έως Μάρτιο 2018 οπότε αποχώρησε οικειοθελώς.
Μεγάλες της αγάπες είναι το θέατρο και ο χορός με τα οποία έχει ασχοληθεί ερασιτεχνικά κι έχει συμμετάσχει σε θεατρικές και χορευτικές παραστάσεις.
Τον Μάιο του 2012 κυκλοφόρησε την πρώτη ποιητική της συλλογή με τίτλο «Σου γράφω…», τον Σεπτέμβρη 2013 κυκλοφόρησε το πρώτο της μυθιστόρημα με τίτλο «Ένα φεγγάρι λιγότερο» από τις εκδόσεις Ελληνική Πρωτοβουλία και τον Ιούνιο του 2014 κυκλοφόρησε το βιβλίο της «Τα πλήκτρα της σιωπής» από τις εκδόσεις ΄Οστρια. Επίσης, το παραμύθι της «Το ψαράκι του βυθού» συμπεριλαμβάνεται στο βιβλίο «Παραμύθια και Μαμάδες» εκδόσεις Βερέττα 2015. Τον Ιούνιο 2017 κυκλοφόρησε το μυθιστόρημά της «Άλικα βήματα» από την Εμπειρία Εκδοτική. Τον Νοέμβριο του 2019 κυκλοφόρησε το νέο της μυθιστόρημα «Ζάχαρη άχνη» από τις εκδόσεις Ωκεανός. Τον Ιούνιο 2021 κυκλοφόρησε το νέο της μυθιστόρημα με τίτλο Η ΑΠΟΣΤΟΛΗ από τις εκδόσεις Ωκεανός.
