Subscribe Now
Trending News
Τα cookies επιτρέπουν μια σειρά από λειτουργίες που ενισχύουν την εμπειρία σας στo now24.gr. Χρησιμοποιώντας αυτόν τον ιστότοπο, συμφωνείτε με τη χρήση των cookies, σύμφωνα με τις οδηγίες μας.
09 Φεβ 2025
Πολιτισμός

Τάκης Γκόντης: Η θλίψη είναι ένα συναίσθημα από τα πλέον ευγενή

Συνέντευξη στη Μαίρη Γκαζιάνη 

Ο Τάκης Γκόντης (1955) γεννήθηκε και ζει στη Φλαμουριά της Έδεσσας. Έχει γράψει διηγήματα, μυθιστορήματα και ποίηση. 

ΜΑΙΡΗ ΓΚΑΖΙΑΝΗ: Πότε αρχίσατε ν’ ανακαλύπτετε την ποιητική σας φλέβα;

ΤΑΚΗΣ ΓΚΟΝΤΗΣ: Όταν διαπίστωσα την εκπληκτική, αθέατη ενέργεια και την θεατρικότητα των λέξεων. Ως γνωστόν οι λέξεις είναι το σημαντικότερο εργαλείο επικοινωνίας. Φυσικά υπάρχουν δευτερευόντως και άλλα, όπως για παράδειγμα οι εικόνες και η μουσική, με τα οποία στην ποίηση οι λέξεις συνταιριάζουν αρμονικά και συνήθως υπέροχα.

Μ.Γ.: Πρόσφατα κυκλοφόρησε η ποιητική σας συλλογή με τίτλο «τα πλοία στην ομίχλη δεν τα βλέπει κανείς». Ποιον συμβολισμό κρύβει ο τίτλος;

Τ.Γ.: Σε πρώτο πλάνο, μεταφορικά, τους ανθρώπους. Εκείνους που έρχονται και εκείνους που φεύγουν. Μπορεί η αναχώρηση να μας προκαλεί, ευλόγως, μια κάποια θλίψη, ιδίως όταν γίνεται πρόωρα. Δυστυχώς πολλές φορές συμβαίνει και αυτό και είναι οδυνηρό. Φανταστείτε όμως  στο λιμάνι του ομότιτλου ποιήματος τα πλοία μονάχα να έρχονταν; Η αναχώρηση, όσο και αν μας θλίβει, είναι απαραίτητη για να κλείσει ο κύκλος του κρίκου, να γίνει μέρος  της αλυσίδας που συνδέει την ανθρωπότητα με την αιωνιότητα δια μέσου της  αέναης ανανέωσης.  Σε δε δεύτερο πλάνο την απώλεια πραγμάτων και την μεταλλαγή τους σε κάτι διαφορετικό. Σαν τις μορφές της ενέργειας και την μετατροπή της μιας συγκεκριμένης σε μια άλλη. Φαινομενικά, υπάρχει και εδώ μια κάποια απώλεια. Όμως τίποτα στο σύμπαν δεν χάνεται. Ό,τι υπάρχει σε αυτό, είναι μέρος του ατελεύτητου, του  άφθαρτου χαοτικού όλου.

Μ.Γ.: Τι είδους ποίηση αφορά;

Τ.Γ.: Είναι κατά βάση ποιήματα  με  έντονο το λυρικό στοιχείο και με ευδιάκριτη τη φιλοσοφική  διάθεση.

Μ.Γ.: Ποια συναισθήματα επικρατούν στις σελίδες του;

Τ.Γ.: Πολύ θα ήθελα να το ξέρω. Μακάρι πάντως να παράγουν συναισθήματα στους αναγνώστες. Αυτό θα σημάνει ότι έχουν πετύχει το στόχο.

Μ.Γ.: Τι είναι για εσάς η ποίηση και πως την ορίζετε;

Τ.Γ.: Από τις σπουδαιότερες και αρχαιότερες καλλιτεχνικές μορφές επικοινωνίας,  που υπογραμμίζει την ειδοποιό διαφορά και πιστοποιεί ότι ανήκουμε στο είδος, εκείνο που ονομάζεται άνθρωπος.

Μ.Γ.: Από πού αντλείτε την έμπνευση;

Τ.Γ.: Από τα πιο ασήμαντα πράγματα. Αν μπορεί κανένας να ισχυριστεί ότι υπάρχουνε τέτοια.

Μ.Γ.: Η ποιητική συλλογή χωρίζεται σε δυο ενότητες. Πως έγινε ο διαχωρισμός τους;

Τ.Γ.: Η δεύτερη ενότητα, που έχει και τον γενικό τίτλο: ΕΚΜΑΓΕΙΟ, είναι μια ομάδα ποιημάτων στην οποία περιλαμβάνονται μικρές (ας μου επιτραπεί η έκφραση) ποιητικές ακουαρέλες, ή μικρά ποιητικά αγαλματίδια μινιατούρες, τα οποία αναπαράγει, διαβάζοντάς τα,  ο αναγνώστης, με τη δική του διασταλτική, αναγνωστική ματιά, που δεν αποκλείεται κιόλα να είναι πανομοιότυπη με των άλλων.  Ενώ, η πρώτη ενότητα, περιλαμβάνει τα ποιήματα για την ουσία των οποίων  επεκτάθηκα ήδη πέραν του δέοντος στην δεύτερή σας ερώτηση. 

Μ.Γ.: Που οφείλεται το μαύρο του ιππόκαμπου;

Τ.Γ.: Το ποίημα αναφέρεται στον ιππόκαμπο του εγκεφάλου, το τμήμα δηλαδή εκείνο που είναι «αρμόδιο» για την μνήμη. Όταν χάνεται η επικοινωνία, όταν «κοπεί», ας πούμε, το σήμα, επικρατεί το  σκοτάδι. Σκοτάδι μνήμης. Στο συγκεκριμένο ποίημα, ο ήρωάς μας, αναφέρεται, μιλώντας σε  πρώτο πρόσωπο, στην απώλεια μιας σειράς πραγμάτων, με πρώτη και κύρια την απώλεια της όρασης (κυριολεκτικά και μεταφορικά). Τίποτε όμως στην ουσία δεν χάνεται εξολοκλήρου, όπως ήδη προείπαμε. Απλά μεταλλάσσονται και μεταφέρονται από το ένα σημείο στο άλλο, από τον έναν άνθρωπο στον άλλον ή στους άλλους, από την μία συγκεκριμένη μορφή ενέργειας σε μια άλλη. Τώρα, εάν το ποίημα έχει συνεισφέρει (ανάλογα με τις δυνάμεις και με τον τρόπο του) σε αυτό, μέσα στον χαοτικό κόσμο που ζούμε, είναι ένα ενδιαφέρον ζητούμενο.  

Μ.Γ.: Ποιοι είναι οι «φυγάδες» του ομότιτλου ποιήματος;

Τ.Γ.: Οι φυγάδες του συγκεκριμένου ποιήματος είναι οι πάσης φύσεως κυνηγημένοι, είτε αυτοί είναι πρόσφυγες που έχασαν τα πάντα εξ αιτίας κάποιου πολέμου είτε είναι μετανάστες από πάμφτωχες χώρες, χωρίς ελπίδα για ένα  καλύτερο μέλλον εκεί. Αλλά, ενδεχομένως, και όσοι προσπαθούν να ξεφύγουν από το τραυματικό τους παρελθόν.

Μ.Γ.: Από τι εξαρτάται το «Ζήτημα τιμής» όπως αναφέρεται στο ποίημά σας;

Τ.Γ.: Από τις εκπτώσεις, το ροκάνισμα, ή ακόμα και από το ξεπούλημα των αξιών μας (αναφέρω μερικές: ελευθερία, αξιοπρέπεια, ευθυκρισία, αυθεντικότητα, εντιμότητα), προκειμένου να πετύχουμε κάτι ή απλά  συμβιβαζόμενοι με επικρατούσες δυσώδεις, κυρίαρχες καταστάσεις. Παρεμπιπτόντως, στις μέρες μας ακούμε και μαθαίνουμε συνέχεια γι αυτές.

Μ.Γ.: «Μη χαθούμε σε ρόλους και σε πρόσωπα άδεια» γράφετε στο ποίημα ΑναΠνοές. Τι θέλετε να τονίσετε;

Τ.Γ.: Μιλώντας για ρόλους το ποίημα αναφέρεται προφανώς στις υποκριτικές συμπεριφορές προκειμένου  να πετύχουμε το σκοπό μας. Έτσι όμως σταδιακά χάνουμε την  αυθεντικότητά μας, την ανθρωπιά μας  και στο πρόσωπό μας (όπου ως γνωστόν αποτυπώνονται τα συναισθήματα) πλέον δεν εμφανίζεται τίποτα. 

Μ.Γ.: «Ξεμύτισε η θλίψη» αναφέρετε σε ένα ποίημα της ενότητας Εκμαγείο και διακρίνω μια θλίψη σε όλα τα ποιήματα. Που οφείλεται;

Τ.Γ.: Σωστά. Όντως υπάρχει μια θλίψη. Μίλησα ήδη γι αυτήν. Για το εύλογο του πράγματος.  Είναι ένα συναίσθημα από τα πλέον ευγενή. Συνήθως έχει να κάνει με την αδυναμία μας να παρέμβουμε σε δυσάρεστες καταστάσεις παρόλο που θα το θέλαμε. Το έχουν αυτό οι ποιητές. Αλίμονο εάν έμεναν ασυγκίνητοι και αδιάφοροι σε ότι δυσάρεστο συμβαίνει τριγύρω. Εάν έμεναν ανεπηρέαστοι. 

Μ.Γ.: Γράφετε πιο εύκολα στη χαρά ή στον πόνο;     

Τ.Γ.: Στην απαντοχή.

Μ.Γ.: Με τη μοναξιά είστε φίλος;  

Τ.Γ.: Με την δημιουργική, τη «γλυκιά» μοναξιά, ναι. Με την…  άλλη, ούτε που θέλω να την ξέρω.   

Μ.Γ.: Τι ρόλο παίζει η νοσταλγία στη ζωή σας; 

Τ.Γ.: Το ρόλο τού άροτρου. Που ανασκαλεύοντας τη γη βοηθάει το χώμα να αναπνεύσει και να αναζωογονηθεί από το φως του ήλιου. 

Μ.Γ.: Έχετε εκδώσει κάτι άλλο εκτός από ποίηση;

Τ.Γ.: Δύο μυθιστορήματα και τρείς συλλογές διηγημάτων.

*Η ποιητική συλλογή «τα πλοία στην ομίχλη δεν τα βλέπει κανείς» του Τάκη Γκόντη κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κέδρος. 

Μαίρη Γκαζιάνη

Γεννήθηκε στα Ιωάννινα.  Μεγάλωσε στην Αθήνα όπου ζει μέχρι σήμερα και εργάσθηκε στον τραπεζικό χώρο. Στο παρελθόν ασχολήθηκε ερασιτεχνικά με την φωτογραφία, τη ζωγραφική και τα τελευταία δέκα χρόνια με τη συγγραφή. Έχει πραγματοποιήσει ατομικές εκθέσεις και έχει συμμετάσχει σε πολλές ομαδικές.

Την περίοδο 2011-2012 υπήρξε ραδιοφωνική παραγωγός στο magicradiolive. Από τον Νοέμβρη 2014 συνεργάζεται με το now24.gr και έχει πραγματοποιήσει πάνω από εξακόσιες συνεντεύξεις, καθώς και σχολιασμούς βιβλίων και θεατρικών παραστάσεων. Το 2016 συμμετείχε στην τηλεοπτική εκπομπή «Καλώς τους» του ΑιγαίοTV πραγματοποιώντας συνεντεύξεις σε ανθρώπους των τεχνών. Διετέλεσε Διευθύντρια Σύνταξης του on line Πολιτιστικού Περιοδικού Books and Style από Ιούλιο 2017 έως Μάρτιο 2018 οπότε αποχώρησε οικειοθελώς.

Μεγάλες της αγάπες είναι το θέατρο και ο χορός με τα οποία έχει ασχοληθεί ερασιτεχνικά κι έχει συμμετάσχει σε θεατρικές και χορευτικές παραστάσεις.

Τον Μάιο του 2012 κυκλοφόρησε την πρώτη ποιητική της συλλογή με τίτλο «Σου γράφω…», τον Σεπτέμβρη 2013 κυκλοφόρησε το πρώτο της μυθιστόρημα με τίτλο «Ένα φεγγάρι λιγότερο» από τις εκδόσεις Ελληνική Πρωτοβουλία και τον Ιούνιο του 2014 κυκλοφόρησε το βιβλίο της «Τα πλήκτρα της σιωπής»  από τις εκδόσεις ΄Οστρια. Επίσης, το παραμύθι της «Το ψαράκι του βυθού» συμπεριλαμβάνεται στο βιβλίο «Παραμύθια και Μαμάδες» εκδόσεις Βερέττα 2015.  Τον Ιούνιο 2017 κυκλοφόρησε το μυθιστόρημά της «Άλικα βήματα» από την Εμπειρία Εκδοτική. Τον Νοέμβριο του  2019 κυκλοφόρησε το νέο της μυθιστόρημα «Ζάχαρη άχνη» από τις εκδόσεις Ωκεανός. Τον Ιούνιο 2021 κυκλοφόρησε  το νέο της μυθιστόρημα με τίτλο Η ΑΠΟΣΤΟΛΗ από τις εκδόσεις Ωκεανός.