Subscribe Now

Trending News

Τα cookies επιτρέπουν μια σειρά από λειτουργίες που ενισχύουν την εμπειρία σας στo now24.gr.
Χρησιμοποιώντας αυτόν τον ιστότοπο, συμφωνείτε με τη χρήση των cookies, σύμφωνα με τις οδηγίες μας.
29 Μαρ 2024
SLIDER

Στεφανία Σουλή: Ο πατέρας μου μου ζητούσε επίμονα να γράψω την ιστορία του πατέρα του

Συνέντευξη στη Μαίρη Γκαζιάνη 

Η Στεφανία Ι. Σουλή, με πατρική καταγωγή από το Ραδοβίζι Ιωαννίνων και μητρική από τη Μάνη, γεννήθηκε στο Μόναχο. Είναι δικηγόρος παρ’ Αρείω Πάγω (ΔΣΑ) και διαπιστευμένη διαμεσολαβήτρια (υπουργείο Δικαιοσύνης) στις αστικές και εμπορικές διαφορές (Κέντρο Διαμεσολάβησης Πειραιώς και Toolkit Company) και στην οικογενειακή διαμεσολάβηση (ΚΕΔΙΠ και MiKK e.V.). Εργάστηκε ως νομικός σύμβουλος στο Κέντρο Ερευνών για Θέματα Ισότητας (ΚΕΘΙ 2003-2004) και στο συμβουλευτικό κέντρο για θέματα βίας κατά των γυναικών στον Πειραιά (2005-2009) της Γενικής Γραμματείας Ισότητας των Φύλων. 

ΜΑΙΡΗ ΓΚΑΖΙΑΝΗ: Έχετε πατρική καταγωγή από την Ήπειρο και μητρική από τη Μάνη. Ποια στοιχεία πιστεύετε ότι έχουν επηρεάσει περισσότερο τη ψυχοσύνθεσή σας, τα ηπειρώτικα ή τα μανιάτικα;

ΣΤΕΦΑΝΙΑ ΣΟΥΛΗ: Και εγώ και οι μικρότερες αδερφές μου γεννηθήκαμε στο Μόναχο. Έζησα στη Γερμανία μέχρι τα δέκα μου χρόνια. Μετά από ένα σύντομο πέρασμα στην Αθήνα, εγκατασταθήκαμε μόνιμα στο χωριό της μητέρας μου στη Μεσσηνιακή Μάνη και στην Καρδαμύλη τελείωσα το Γυμνάσιο και το Λύκειο. Η Ήπειρος ήταν οι ιστορίες του πατέρα μου, οι παππούδες του τα καλοκαίρια που ερχόμασταν στην Ελλάδα, οι λυπημένοι άνθρωποι του χωριού, οι γυναίκες που μοιρολογούσαν όταν μας έβλεπαν, τα κλαρίνα που ακούγονταν στο σπίτι, το ομιχλώδες τοπίο του Ραδοβιζίου.  Από την άλλη, η Μάνη ήταν το μέρος που αποζητούσαμε έντονα – εμείς τα παιδιά- μετά από την ολιγοήμερη παραμονή μας στο χωριό του πατέρα μου. Θυμάμαι που ρωτούσαμε συνέχεια τους γονείς μου «πότε θα πάμε στην Ελλάδα», και ήταν η Ελλάδα η Μάνη, ο ήλιος της, η θάλασσα, η ξεγνοιασιά, το παιχνίδι με τα ξαδέρφια μας, οι παππούδες που μας μεγάλωσαν μέχρι τα δύο μας χρόνια. Η ψυχοσύνθεση μας είναι κάτι μεταβλητό. Δεν γνωρίζω ποιος τόπος με έχει επηρεάσει περισσότερο, γιατί όταν είμαι στην Ήπειρο νιώθω Μανιάτισσα και όταν πάω στη Μάνη αισθάνομαι  Ηπειρώτισσα.

Μ.Γ.: Είστε δικηγόρος παρ΄ Αρείω Πάγω. Τι σας ώθησε στην επιλογή της Νομικής Επιστήμης;   

Σ.Σ.: Ο πατέρας μου με έμαθε να γράφω και να διαβάζω πριν πάω στο Δημοτικό Σχολείο. Θυμάμαι πως σε μία έκθεση είχα γράψει ότι θέλω να γίνω δικηγόρος. Ως παιδί, τον φανταζόμουνα ως τον μόνο άνθρωπο που θα μπορούσε να βοηθήσει στην αποκάλυψη της  Αλήθειας και στην απονομή της Δικαιοσύνης. Η Νομική ήταν και η μόνη σχολή που είχα δηλώσει στο Μηχανογραφικό της Γ΄ Λυκείου.

Μ.Γ.: Ως διαπιστευμένη διαμεσολαβήτρια στην οικογενειακή διαμεσολάβηση τι είδους περιπτώσεις αντιμετωπίζετε; 

Σ.Σ.: Η διαμεσολάβηση είναι ένας εξωδικαστικός τρόπος επίλυσης ιδιωτικών διαφορών. Στην διαμεσολάβηση δύο ή περισσότερα μέρη επιχειρούν εκουσίως με καλόπιστη συμπεριφορά και συναλλακτική ευθύτητα να επιλύσουν με συμφωνία μία διαφορά τους με τη βοήθεια διαμεσολαβητή. Οι μεγαλύτερες και οι πιο έντονα συναισθηματικά διαμάχες είναι αυτές που δημιουργούνται μεταξύ ανθρώπων που υπήρξαν σύζυγοι και σύντροφοι. Η ανασφάλεια οδηγεί σε καχυποψία και αυτή με τη σειρά της σε ελλειμματική ή κακή επικοινωνία. Υπό αυτές τις συνθήκες καμία συμφωνία δεν είναι δυνατή και η σύγκρουση οδηγείται σε αδιέξοδο. Πολύ συχνά το αδιέξοδο επιτείνουν και οι δικαστικές διαδικασίες που είναι ψυχοφθόρες, πολυέξοδες και σε αρκετές περιπτώσεις μακροχρόνιες. Η λύση σε αυτές τις περιπτώσεις είναι η επιλογή της διαμεσολάβησης. Στο εξωτερικό το ποσοστό επιτυχίας της διαμεσολάβησης στην οικογένεια, ανέρχεται στο 80% . Στην Ελλάδα ακόμα ο κόσμος δεν την γνωρίζει.

Μ.Γ.: Έχετε εργαστεί ως νομικός σύμβουλος στο συμβουλευτικό κέντρο για θέματα βίας κατά των γυναικών στον Πειραιά της Γενικής Γραμματείας Ισότητας των Φύλων. Πόσο απέχει η θεωρίας της ισότητας των φύλων από την πράξη;

Σ.Σ.: Νομική ισότητα των φύλων υπάρχει. Πραγματική όμως δεν υπάρχει. Και αυτό αποδεικνύεται και από το γεγονός ότι στην συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων έμφυλης βίας, τα θύματα είναι γυναίκες.

 

Μ.Γ.: Ασχολείστε και με τη συγγραφή βιβλίων. Το πρώτο σας βιβλίο έχει τίτλο «Αθέατη βία-Η αγάπη δεν πρέπει να πονάει». Για τι είδους βιβλίο πρόκειται;

Σ.Σ.: Πρόκειται για έναν οδηγό αυτοβοήθειας για κάθε γυναίκα που βιώνει τη βία στην ερωτική/ συντροφική της σχέση. Το βιβλίο αυτό είναι καρπός της επταετούς εργασίας μου ως νομικής συμβούλου στο Κέντρο Ερευνών για θέματα Ισότητας (ΚΕΘΙ) και στο Συμβουλευτικό Κέντρο για θέματα βίας κατά των γυναικών στον Πειραιά  (2003-2009) και εκδόθηκε το έτος 2010.

Μ.Γ.: Στη συνέχεια ακολούθησαν δυο βιβλία που αφορούν την ιστορία της οικογένειάς σας. Τι σας έκανε να θέλετε να την μοιραστείτε με τους αναγνώστες;

Σ.Σ.: Μετά την έκδοση του πρώτου μου βιβλίου «Αθέατη Βία», ο πατέρας μου μου ζητούσε επίμονα να γράψω την ιστορία του πατέρα του. Ήταν δική του επιθυμία να δημοσιοποιηθεί η δολοφονία του πατέρα του που δεν γνώρισε ποτέ. Ομολογώ πως ξεκίνησα να γράφω το Λιβιάχοβο υπό μορφή έντονης συναισθηματικής πίεσης. Μετά την ολοκλήρωση των δύο πρώτων κεφαλαίων έγινε δική μου υπόθεση.

Μ.Γ.: Το πρώτο βιβλίο έχει τίτλο «Λιβιάχοβο λένε το μοιρολόγι». Που μας οδηγείτε μέσα από τις σελίδες του; 

Σ.Σ.: 13 Νοεμβρίου του 1948, ο εικοσάχρονος (τότε) παππούς μου συλλαμβάνεται ξημερώματα από τους αντάρτες του λεγόμενου Δημοκρατικού Στρατού, ενώ έσπερνε το χωράφι του. Τον κρατούν όμηρο οκτώ μέρες και όταν φεύγουν από το Ραδοβίζι τον δολοφονούν στο Λιβιάχοβο μαζί με άλλους δύο στρατιώτες του Εθνικού Στρατού που ήταν αιχμάλωτοι και αυτοί.

 

Μ.Γ.: Το δεύτερο βιβλίο έχει τίτλο «Ιτς, Από το Λιβιάχοβο στην Ντουσκάρα». Τι αναφέρετε στις σελίδες του;

Σ.Σ.: Είναι τα χρόνια από το 1948 έως και το 1955. Τι συνέβη μετά τη δολοφονία του παππού μου. Ένα  έγκλημα δεν τελειώνει τη στιγμή που πραγματώνεται.

 

Μ.Γ.: Δυο βιβλία, μια αληθινή ιστορία που περιλαμβάνει πολλά συγγενικά πρόσωπα. Από που αντλήσατε όλες τις πληροφορίες;

Σ.Σ.: Από τον πατέρα μου, από τα αδέρφια του παππού μου, από συγγενείς, από χωριανούς και από κατοίκους της ευρύτερης περιοχής (Ντουσκάρα).

 

Μ.Γ.: Οι άνθρωποι που γνώριζαν πρόσωπα και καταστάσεις ήταν πρόθυμοι να σας μιλήσουν;

Σ.Σ.: Ο πατέρας μου είχε όλες τις πληροφορίες. Χρόνια ερευνούσε για αυτό το θέμα. Προσπάθησα και εγώ να μιλήσω με κάποιους ανθρώπους τα τελευταία χρόνια. Δεν ήταν εύκολο. Οι άνθρωποι φοβούνται ακόμα και σήμερα.

Μ.Γ.: Η εποχή στην οποία αναφέρονται τα βιβλία σας ήταν μια από τις δυσκολότερες της Ελλάδος. Η ζωή του μικρού ορφανού Γιάννη υπήρξε θύμα των ανθρώπων ή των περιστάσεων; 

Σ.Σ.: Ήταν θύμα των ανθρώπων.

 

Μ.Γ.: Τα χρόνια εκείνα, η ζωή της γυναίκας εξαρτιόταν από τον πατέρα, τ΄ αδέρφια ή τον σύζυγο. Η Ρήνα μένοντας νεαρή χήρα μπορούσε ν΄ αντισταθεί στις επιβολές του πατέρα της;

Σ.Σ.: Ο πατέρας μου αγαπούσε πολύ τη μητέρα του και πάντα την επισκεπτόταν και την βοηθούσε. Στα ταξίδια του στην Ήπειρο, πολλές φορές τον συνόδευα. Τη γιαγιά μου τη θυμάμαι πάντα ταπεινή και βαθιά θλιμμένη. Δύο τεράστια μάτια φοβισμένα ήταν το πρόσωπό της. Τώρα που κοιτώ τις οικογενειακές μας φωτογραφίες από τα καλοκαίρια που περνούσαμε στο χωριό με όλους τους συγγενείς, παρατηρώ ότι η γιαγιά μου στέκεται μοναχή της, στην άκρη, παράμερα. Πιστεύω πως μετά την απώλεια του παππού μου δεν είχε την ψυχική δύναμη να αντισταθεί στο ο,τιδήποτε.

Μ.Γ.: Σε μια εποχή που μόνο τ’  αγόρια ονομάζονταν παιδιά από τι εξαρτιόταν το μέλλον μιας κοπέλας; 

Σ.Σ.: Από καλούς γονείς και από τύχη.

Μ.Γ.: Ο Γιάννης έμεινε ορφανός από πατέρα πριν ακόμα γεννηθεί. Οι γονείς του πατέρα του τον απόσπασαν από τη μητέρα του για να μην δοθεί για υιοθεσία. Χάνει τη μητέρα του λόγω νέου γάμου που της επέβαλε ο δικός της πατέρας και τελικά βρίσκεται να μεγαλώνει σε μια Παιδόπολη. Πως βίωσε όλες αυτές τις αλλαγές ο Γιάννης;

Σ.Σ.: Δραματικά.

Μ.Γ.: Στον απολογισμό που έκανε ως ενήλικας, δικαίωσε την πρωτοβουλία της γιαγιάς του Βασίλως να τον στείλει στην Παιδόπολη;

Σ.Σ.: Αυτό πραγματεύεται το τρίτο βιβλίο.

Μ.Γ.: Τα βιβλία σας είναι γραμμένα στο λεξιλόγιο που χρησιμοποιούσαν εκείνη την εποχή στα χωριά της Ηπείρου. Δεν σας κρύβω ότι, ως Γιαννιώτισσα, με συγκίνησαν πάρα πολύ. Γνωρίζατε όλες τις λέξεις ή χρειάστηκε ν΄ αναζητήσετε βοήθεια;

Σ.Σ.: Κάποιες λέξεις τις γνώριζα, κάποιες μου τις είπανε, κάποιες άλλες τις ανακάλυψα σε ηπειρώτικα αναγνώσματα.

Μ.Γ.: Πως προκύπτει ότι «Λιβιάχοβο λένε το μοιρολόγι» όπως είναι ο τίτλος του πρώτου βιβλίου;

Σ.Σ.: Το 1970 ο πατέρας μου άκουσε στο σπίτι ενός μετανάστη στη Γερμανία, ένα μοιρολόγι με κλαρίνο. Ήταν μία αυτοσχέδια ερασιτεχνική εκτέλεση γραμμένη σε κασέτα με λίγους στίχους που μιλούσαν για το έγκλημα στο Λιβιάχοβο. Επρόκειτο για ένα ντοκουμέντο που άφησε αντάρτης – πιθανώς βίαια στρατολογημένος.

Η συγγραφέας Στεφανία Σουλή με τους εκδότες του Ανέμου Νικόλα Τελλίδη και Γιάννη Φιλιππίδη

Μ.Γ.: Ιτς σημαίνει τίποτα, καθόλου. Γιατί επιλέξατε αυτόν τον τίτλο στο δεύτερο βιβλίο;

Σ.Σ.: Ήταν η λέξη που μου έβγαινε συνέχεια κάθε φορά που ολοκλήρωνα ένα κεφάλαιο. Καθόλου δικαιοσύνη. Καθόλου αλήθεια. Καθόλου αγάπη. ΤΙΠΟΤΑ!

 

Μ.Γ.: «Πως επηρεάζουν τα μεγάλα γεγονότα μιας εποχής τις ζωές των μικρών ανθρώπων;» ρωτάτε στον πρόλογο του ίδιου βιβλίου. Ποια είναι η δική σας απάντηση;

Σ.Σ.: Σίγουρα δεν επηρεάζουν όλους τους ανθρώπους το ίδιο. Στην περίπτωση του εμφυλίου πολέμου επηρεάστηκαν δυσμενώς κυρίως όσοι έχασαν δικούς τους ανθρώπους. Και πάλι, κάθε απώλεια βιώνεται διαφορετικά από τον κάθε άνθρωπο, μικρό ή μεγάλο.

 Μ.Γ.: Θεωρώ ότι τα δυο βιβλία σας αποτελούν ντοκουμέντα της εποχής του εμφυλίου πολέμου αλλά και τη ζωή στο χωριό μετά τη λήξη του. Θα υπάρξει και συνέχεια ή θεωρείτε ότι έχετε ολοκληρώσει με όσα θέλατε να καταγράψατε;

Σ.Σ.: Ελπίζω και εύχομαι να ολοκληρώσω και το τρίτο βιβλίο που θα αφορά τις αναμνήσεις του πατέρα μου στις δύο παιδοπόλεις που έζησε από το 1955 έως το 1963.

 Μ.Γ.: Σας ευχαριστώ πολύ για την παραχώρηση της συνέντευξης κι εύχομαι καλοτάξιδα τα βιβλία σου.

Σ.Σ.: Και εγώ σας ευχαριστώ πολύ για την πολύ όμορφη συνέντευξη!

*Τα βιβλία «Λιβιάχοβο λένε το μοιρολόγι» και «Ιτς, Από το Λιβιάχοβο στην Ντουσκάρα» της Στεφανίας Σουλή κυκλοφορούν από την Άνεμος Εκδοτική.

 Μαίρη Γκαζιάνη

Γεννήθηκε στα Ιωάννινα.  Μεγάλωσε στην Αθήνα όπου ζει μέχρι σήμερα και εργάσθηκε ως τραπεζοϋπάλληλος. Στο παρελθόν ασχολήθηκε ερασιτεχνικά με την φωτογραφία ενώ τώρα ζωγραφίζει και παράλληλα γράφει. Έχει πραγματοποιήσει ατομικές εκθέσεις και έχει συμμετάσχει σε πολλές ομαδικές.

Τον Μάιο του 2012 κυκλοφόρησε την πρώτη ποιητική της συλλογή με τίτλο «Σου γράφω…», τον Σεπτέμβρη 2013 κυκλοφόρησε το πρώτο της μυθιστόρημα με τίτλο ΕΝΑ ΦΕΓΓΑΡΙ ΛΙΓΟΤΕΡΟ και τον Ιούνιο του 2014 κυκλοφόρησε το βιβλίο της ΤΑ ΠΛΗΚΤΡΑ ΤΗΣ ΣΙΩΠΗΣ  από τις εκδόσεις ΄Οστρια. Επίσης, το παραμύθι της «Το ψαράκι του βυθού» συμπεριλαμβάνεται στο βιβλίο «Παραμύθια και Μαμάδες» εκδόσεις Βερέττα 2015.  Τον Ιούνιο 2017 κυκλοφόρησε το μυθιστόρημά της ΑΛΙΚΑ ΒΗΜΑΤΑ από την Εμπειρία Εκδοτική. Το 2019 θα κυκλοφορήσει το νέο της μυθιστόρημα από τις εκδόσεις Ωκεανός.

Την περίοδο 2011-2012 υπήρξε ραδιοφωνική παραγωγός στο magicradiolive. Από τον Νοέμβρη 2014 συνεργάζεται με το now24.gr και έχει πραγματοποιήσει πάνω από πεντακόσιες συνεντεύξεις. Το 2016 συμμετείχε στην τηλεοπτική εκπομπή ΚΑΛΩΣ ΤΟΥΣ του ΑιγαίοTV πραγματοποιώντας συνεντεύξεις σε ανθρώπους των τεχνών. Διετέλεσε Διευθύντρια Σύνταξης του on line Πολιτιστικού Περιοδικού Books and Style από Ιούλιο 2017 έως Μάρτιο 2018 οπότε αποχώρησε οικειοθελώς.

Μεγάλες της αγάπες είναι το θέατρο και ο χορός με τα οποία έχει ασχοληθεί ερασιτεχνικά.

Related posts