Σε μια Ελλάδα που προσπαθεί να δει το μέλλον της οι νέοι άνθρωποι είναι η μόνη ελπίδα κοινωνικής αναγέννησης

Άρθρο  του Νίκου Καραπάνου

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η οικονομική κρίση που μας βασανίζει τα τελευταία 10 χρόνια έχει μία διαφορετική και βαθύτερη κατά τη γνώμη μου διάσταση. Είναι αυτή που αποκαλούμε ως κοινωνική κρίση.

Η επίφαση της οικονομικής ευημερίας που βίωσαν τα περισσότερα κοινωνικά στρώματα λειτούργησε δυστυχώς ως ένα «περιτύλιγμα» που έκρυβε πολύ καλά μέσα του το έλλειμμα παιδείας που είχαμε ως λαός.

Γιατί μπορεί να είχαμε χρήματα αλλά δεν είχαμε όραμα και επιθυμία για επίτευξη στόχων με ουσία που θα μπορούσαν να δημιουργήσουν μια νέα κοινωνική συνθήκη και μια διαφορετική κοινωνία που πρώτα από όλα αγαπά και σέβεται τον εαυτό της.

Απέναντι σε μια γερασμένη ηλικιακά χώρα, η μόνη ελπίδα είναι να επενδύσουμε στους νέους ανθρώπους, που έχουν τη δύναμη αλλά και την έντονη θέληση να δομήσουν ένα διαφορετικό μοντέλο «ευημερίας» από εκείνο που μας κληροδότησαν οι γονείς μας.

Είναι αναγκαίο εμείς οι ίδιοι να κάνουμε την υπέρβαση και να δείξουμε στα παιδιά μας ότι δεν υπάρχει comfort zone και ότι στη ζωή τους θα πρέπει να μάθουν να κερδίζουν και όχι να ζητάνε, να δημιουργούν την ευτυχία και όχι να την κυνηγούν.

Πρέπει να τους εμφυσήσουμε μια εντελώς διαφορετική κουλτούρα που δίνει έμφαση στην ποιότητα, τον πολιτισμό, τις τέχνες, τα γράμματα αλλά κυρίως να διαμορφώσουμε ευγενείς ανθρώπους με ψυχική ισορροπία που ονειρεύονται και τολμούν την αλλαγή.

Όσο πιο γρήγορα κατανοήσουμε ότι οι νέοι για να γίνουν ολοκληρωμένοι άνθρωποι δεν έχουν πρωτίστως ανάγκη για ύλη, αλλά ανάγκη για συναισθηματική στήριξη και σωστά ερεθίσματα που θα λειτουργήσουν ως πηγή έμπνευσης και δημιουργίας, ίσως τελικά δούμε ένα διαφορετικό κόσμο.