Συνέντευξη στη Μαίρη Γκαζιάνη
Η Πόπη Λαμπροπούλου γεννήθηκε στην Αθήνα όπου ζει έως σήμερα με την οικογένεια της. Έχει κάνει σπουδές Συμβουλευτικής Ψυχολογίας. Έχει εξειδικευτεί ως Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας στην ομαδική ψυχοθεραπεία και στην ομαδική και ατομική συμβουλευτική. Προσέφερε εθελοντική ψυχολογική υποστήριξη στο Αναμορφωτήριο Θηλέων Παπάγου. Προσέφερε εθελοντική εργασία στους Γιατρούς του Κόσμου. Οργανώνει ομάδες αυτογνωσίας σε διαδικτυακές κοινότητες στο πλαίσιο της έρευνας “Η εικονική πραγματικότητα αυξάνει ουσιαστικά την επικοινωνία;” Το γράψιμο ήταν πάντα το καταφύγιό της. Οι εμπειρίες που έχει αποκομίσει από τη δουλειά της την έκαναν να στραφεί προς τη συγγραφή. Από τις εκδόσεις Ωκεανός κυκλοφορούν επίσης τα βιβλία της «Σχέσεις Ενστίκτου» και «Τη νύχτα που άλλαξε η μοίρα».
ΜΑΙΡΗ ΓΚΑΖΙΑΝΗ: Κυρία Λαμπροπούλου έχετε κάνει σπουδές Συμβουλευτικής Ψυχολογίας. Τι σας ώθησε προς αυτή την κατεύθυνση σπουδών;
ΠΟΠΗ ΛΑΜΠΡΟΠΟΥΛΟΥ: Από μικρή στο σχολείο, στο μάθημα της έκθεσης είχα μια κλίση προς τις ψυχολογικές αναλύσεις Ο φιλόλογός με φώναζε “ψυχολογίτσα” χαριτολογώντας. Έβλεπα τους ανθρώπους γύρω μου σαν κλειστά κουτιά που με περίμεναν να τα ανοίξω με μια έντονη περιέργεια αλλά και ενδιαφέρον για ότι έκλεινε μέσα του ο καθένας. Αργότερα μεγαλώνοντας κατάλαβα πως εκείνο που με έσπρωχνε προς αυτή την κατεύθυνση ήταν δύο πράγματα, η ανάγκη προσφοράς προς τον συνάνθρωπό μου και η ουσιαστική επικοινωνία . Το ότι ήμουν ένα μοναχικό μοναχοπαίδι πιστεύω πως και αυτό έπαιξε σημαντικό ρόλο στις επιλογές αυτές. Συνήθως όμως γίνεσαι ψυχολόγος για να λύσεις τα προσωπικά σου προβλήματα.
Μ.Γ.: Διάβασα στο βιογραφικό σας ότι οι εμπειρίες που αποκομίσατε από της δουλειά σας ως Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας σας έκαναν να στραφείτε προς τη συγγραφή. Εμπνέεστε από τις ιστορίες που ακούτε στις ομάδες ψυχοθεραπείας;
Π.Λ.: Εμπνέομαι από την κάθε ιστορία και από την ανθρώπινη παρουσία γύρω μου και δίπλα μου όταν παρουσιάζουν κάποιο ιδιαίτερο στοιχείο ασυνήθιστο που ερεθίζει την φαντασία μου. Φυσικά και μέσα από την δουλειά μου είχα πολλές τέτοιες ευκαιρίες.
Μ.Γ.: Έχετε μεταφέρει πραγματικές ιστορίες στα βιβλία σας;
Π.Λ.: Πολλές φορές διάφορα περιστατικά μου έδωσαν αφορμή για την αρχή ενός βιβλίου αλλά από εκεί και πέρα η μυθοπλασία με την βοήθεια της φαντασίας έδωσε την συνέχεια πάντα όμως βασισμένη σε μια ρεαλιστική εξέλιξη των καταστάσεων. Απεχθάνομαι την ωραιοποίηση των πραγμάτων που απέχει πολύ από τα αληθινά αποτελέσματα των καταστάσεων. Μου αρέσει να αντιγράφω την ζωή όπως είναι και την σκληρή πραγματικότητα έστω κι αν είναι πικρή. Τις ιστορίες με ονειρικές καταστάσεις που καταλήγουν στο “έζησαν αυτοί καλά …'” σαν τα παραμύθια δεν τις εκτιμώ. Με αυτή την μορφή γραφής αισθάνομαι πως κοροϊδεύω τον εαυτό μου και τον κόσμο πουλώντας ψεύτικες ελπίδες παρασύροντας αυτούς που με διαβάζουν. Ένα βιβλίο πρέπει κάτι να δίνει σε αυτόν που αφιερώνει τον χρόνο του. Πρέπει να δικαιολογεί την ύπαρξή του στα ράφια του βιβλιοπωλείου ή στο κομοδίνο αυτού που το αγόρασε και κυρίως να τον βοηθάει να κρίνει και να συγκρίνει, ανακαλύπτοντας τις αληθινές πλευρές του εαυτού του.
Μ.Γ.: Πρόσφατα κυκλοφόρησε το βιβλίο σας «Μη με αφήσεις να ξεχάσω». Τι κρύβεται πίσω από αυτόν τον τίτλο;
Π.Λ.: Ομολογώ πως ο τίτλος του βιβλίου είναι κάπως δύσκολος. Και δεν θέλησα να τον αλλάξω, τον άφησα να είναι. Ήθελα να δώσω προτεραιότητα στον αναγνώστη να σκεφτεί και να τον ερμηνεύσει μόνος του. Το δικό μου προσωπικό μήνυμα που ήθελα να περάσω μέσα από αυτόν τον τίτλο είναι : «Δεν θέλω να ξεχάσω όσα πέρασα κοντά σου. Δεν θέλω να σε συγχωρήσω ποτέ».
Μ.Γ.: Η κεντρική ηρωίδα σας Άννα αντί για αγάπη γνωρίζει την απόρριψη από τη μητέρα της, η οποία την κατηγορεί για τον θάνατο του μικρού αδερφού της. Τι συνέβαινε στην 12χρονη ψυχή της;
Π.Λ.: Πολλά μπερδεμένα συναισθήματα πλημμύρισαν τον ψυχικό της κόσμο. Μερικά προϋπήρχαν από την στιγμή που την συνέλαβε η μητέρα της. Τότε που ένιωσε ότι δεν είναι αποδεκτή η παρουσία της. Το έμβρυο το αισθάνεται από τον πρώτο μήνα στην κοιλιά της μάνας του ότι δεν είναι αποδεκτό. Γι αυτό και συμβαίνουν αρκετές αποβολές με αφορμή τα συναισθήματα της μάνας. Η Άννα για την μητέρα της αρχικά ήταν το εμπόδιο για όσα ονειρευόταν και όταν χάθηκε ο αδερφός της το μίσος λειτούργησε αθροιστικά. Η μητέρα είχε μάθει από μικρή να φορτώνει τα λάθη της σε κάποιον άλλον.
Μ.Γ.: «Το παιδί γίνεται αυτό που ο γονιός πιστεύει πως είναι», όπως γράφετε στο βιβλίο σας;
Π.Λ.: Το παιδί χάνει την πίστη προς τον εαυτό του αν ο γονιός δείχνει ότι δεν το εμπιστεύεται. Η μητέρα της Άννας ποτέ δεν πίστεψε σε αυτήν. Έπαιρνε συνεχώς επιπόλαιες αποφάσεις φορτώνοντας της δουλειές και τις δικές της ευθύνες στην πλάτη ενός μικρού κοριτσιού. Ήταν και αυτό ένα είδος εκδίκησης για την ζωή που νόμιζε ότι της έκλεψε ερχόμενη στον κόσμο. Ξεχνώντας φυσικά πως ο ερχομός του σε αυτό τον κόσμο ήταν καθαρά δική της ευθύνη. Στην ουσία η μάνα μισούσε τον εαυτό της κατά βάθος, απλά δεν ήθελε να το παραδεχτεί. Η αρρώστια της ήταν μια αυτό- τιμωρία.
Μ.Γ.: «Εγκλωβισμένοι άνθρωποι και οι δυο…» ήταν οι γονείς της Άννας. Σε τι είχαν εγκλωβιστεί;
Π.Λ. Εγκλωβισμένος είναι ο καθένας από εμάς όταν δεν ζει την ζωή που επέλεξε ο ίδιος να ζήσει και πιο πολύ όταν δεν ξέρει τι ακριβώς θέλει . Όταν δεν γνωρίζεις τι ακριβώς θέλεις τότε θα κάνεις αυτό που «οι άλλοι θέλουν να κάνεις».. Έτσι κάπως κατέληξαν οι γονείς της Άννας. Εκείνη δεν σπούδασε, δεν πήγε στην πρωτεύουσα και εκείνος δεν έφτιαξε το δικό του νοικοκυριό που ονειρευόταν, κατέληξε υπηρέτης και εργάτης στην ευκατάστατη οικογένεια της γυναίκας του. Εγκλωβίστηκαν στις λανθασμένες τους επιλογές και οι δύο.
Μ.Γ.: Ποια ανάγκη έσπρωχνε την Άννα να φύγει από την μικρή πόλη της στα 18 της χρόνια;
Π.Λ.: Τα νιάτα έχουν δύναμη. Οι κακουχίες που πέρασε ως έφηβη, την ατσαλώσανε. Αποφάσισε να βγει στον στίβο της ζωής και να παλέψει. Μόνο που αγνοούσε πως τα πράγματα στην πρωτεύουσα δεν ήταν και τόσο εύκολα όσο νόμιζε. Αλλά ήταν αποφασισμένη να παλέψει με κάθε τίμημα και να ξεφύγει από το παρελθόν της που την κυνηγούσε άγρια κυρίως τις εφιαλτικές νύχτες.
Μ.Γ.: Ποια επίδραση είχε στον ψυχισμό του ήρωα σας Ορφέα η μονίμως αυστηρή κριτική του πατέρα του;
Π.Λ.: Δυστυχώς υπάρχουν όλο και περισσότεροι πατεράδες που ψάχνουν για τον γιο που θα τον ανεβάσει κοινωνικά προσπαθώντας να περάσουν τις δικές του γραμμές, τα δικά τους πιστεύω και διάφορες απόψεις τους που θεωρούν σπουδαίες. Πολλές φορές όχι μόνο με λόγια αλλά και με την βία.. Προσπαθούν να τσακίσουν την αυτοπεποίθηση του παιδιού τους να το γονατίσουν, να το εξευτελίσουν στα μάτια του και στα μάτια τις οικογένειας τους και αφού πια έχει γονατίσει στο πάτωμα τότε με θράσος τείνουν το χέρι τους λέγοντας : «έλα σήκω θα σου πω εγώ τι θα κάνεις και όλα καλά θα πάνε». Αυτοί οι πατεράδες είναι σαν τα βαμπίρ που ζουν ρουφώντας το αίμα των παιδιών τους.
Μ.Γ.: Ποια ανάγκη έφερε κοντά την Άννα με τον Ορφέα;
Π.Λ.: Οι κοινές ακάλυπτες ανάγκες τους, τους ένωσαν. Εκείνη βρήκε σε αυτόν κάποιον που έδειχνε να την αγαπάει και εκείνος βρήκε σε αυτήν κάποια που πίστευε σε αυτόν στην επαγγελματική του δυνατότητα τον αγαπούσε και τον θαύμαζε έτσι όπως ήταν.
Μ.Γ.: Ο έρωτας από μόνος του μπορεί να κλείσει τις πληγές της παιδικής ηλικίας;
Π.Λ.: Η σχέση είναι από μόνη της θεραπευτική πολλές φορές. Αλλά οι πληγές της παιδικής ηλικίας διαμορφώνουν τον χαρακτήρα μας και μόνο όταν κατανοήσουμε γιατί είμαστε θυμωμένοι, φοβισμένοι, ντροπαλοί, αδιάφοροι, οργισμένοι και το αποδεχτούμε αυτό σκεπτόμενοι (αυτό μπορούσαμε αυτό κάναμε) τότε μπορεί να καλυτερέψουμε τα πράγματα.
Μ.Γ.: «Διάβρωση λένε την αρρώστια των συναισθημάτων» αναφέρετε σε κάποιο σημείο. Πως διαβρώνονται τα συναισθήματα;
Π.Λ.: Όπως τα παρατημένα σίδερα στην άκρη της θάλασσας θέλουν περιποίηση, τρίψιμο, βάψιμο, υγρό ειδικό για να μην σκουριάζουν έτσι και συναισθήματα μας θέλουν περιποίηση και πνευματική τροφή και τρυφερότητα και αγάπη για να τα κρατάμε ζωντανά.
Μ.Γ.: «Ένιωθε σαν ένας Σέρλοκ Χολμς της ψυχής, αλλά συγχρόνως και σαν ηδονοβλεψίας της ζωής του άλλου» γράφετε, με την ιδιότητα της συγγραφέα, για την ψυχολόγο Τόνια Αλιφραγκή. Με την ιδιότητα της Συμβούλου Ψυχικής Υγείας ποια είναι η άποψή σας;
Π.Λ.: Με την Τόνια Αλιφραγκή ταυτίστηκα. Είμαι και εγώ διαστροφική με το επάγγελμα και εννοώ το αγαπώ υπερβολικά, μου είναι πολύ δύσκολο να μην δεχτώ ένα επείγον ραντεβού και από την στιγμή που θα αρχίσει ο πελάτης να μου μιλάει, είμαι μαζί του και τον παρακολουθώ. Με ενδιαφέρει πολύ η συνέχεια της ιστορίας και το πρόβλημα του.
Μ.Γ.: «Ερωτεύεσαι αυτά που σου λείπουν ή αυτά που συμπληρώνουν τη ζωή σου κα τις ανάγκες σου και κατά ένα τρόπο επουλώνεις τις ενοχές σου» αναφέρετε στο βιβλίο σας. Από ποιες ανάγκες πηγάζει ο έρωτας;
Π.Λ.: Εξαρτάται από το πως μεγάλωσε κάποιος. Αν στην παιδική ηλικία δεν εισέπραξε αποδοχή από τους γονείς πιθανόν να την αναζητήσεις μέσα στις ερωτικές σχέσεις. Το πόσο θέλεις να είσαι σημαντικός για κάποιον άλλον εξαρτάται από το πόσο σημαντικός είσαι για τον εαυτό σου. Αν η αυτοεκτίμηση δεν αναπτύχθηκε στην παιδική ηλικία ίσως δημιουργείς εξάρτηση μέσα στις σχέσεις που θα το ονομάζεις «έρωτα». Αναζητούμε τον έρωτα κυρίως για να ανακαλύψουμε την ωραιοποιημένη εικόνα του εαυτού μας στα μάτια του σημαντικού άλλου.
Μ.Γ.: Η αδιαφορία πάει χέρι-χέρι με την προδοσία, όπως αναφέρει ο Ανδρέας στην Άννα;
Π.Λ.: Πιστεύω πως ναι. Το πρώτο προκαλεί το δεύτερο σε μια σχέση.
Μ.Γ.: «Μερικές φορές πιο εύκολα ανοίγεσαι σε αγνώστους» είναι λόγια της Άννας προς τον Έκτορα. Που οφείλεται αυτό;
Π.Λ.: Μερικές φορές νοιώθεις πιο άνετα με έναν άγνωστο, όπως στον εξομολόγο σου. Δεν σε γνωρίζει, δεν τον γνωρίζεις και δεν φοβάσαι μήπως εκτεθείς.
Μ.Γ.: «Οι ενοχές είναι σκύλοι και δολοφόνοι» είναι λόγια του Έκτορα προς την Άννα. Τι προκαλούν οι ενοχές στον άνθρωπο;
Π.Λ.: Το ενοχικό άτομο συνεχώς νιώθει χαμηλή αυτοεκτίμηση. Νιώθει ότι έκανε λάθος , ότι αυτό φταίει για όλα τα άσχημα πράγματα που συμβαίνουν γύρω του. Όταν δεν εκτιμάς τον εαυτό σου νιώθεις ότι εσύ φταις.
Μ.Γ.: Η Άννα προσπαθούσε να σώσει τον Έκτορα. Από που πήγαζε αυτή η ανάγκη της;
Π.Λ.: Μετά το θάνατο του αδερφού της, προσπαθεί συνεχώς να απαλλαγεί από τις ενοχές της βοηθώντας τους ανθρώπους γύρω της. Το κόστος της συγχώρεσης είναι μια βαθειά εξιλέωση για εκείνη.
Μ.Γ.: «Αόρατα νήματα δημιουργούσαν την έλξη που ένιωθαν ο ένας για τον άλλον» γράφετε για την Άννα και τον Έκτορα. Που στηρίζονταν αυτά τα νήματα;
Π.Λ.: Στις προσωπικές τους ενοχές κυρίως και τα κοινά προσωπικά τους προβλήματα.
Μ.Γ.: Ποιο ήταν το «καβούκι» που έστεκε ανάμεσα τους και δεν τους άφηνε να σμίξουν ολοκληρωτικά;
Π.Λ.: Το καβούκι της χελώνας που αναφέρω δεν ήταν ανάμεσά τους. Ο καθένας είχε το προσωπικό του καβούκι όπου και κρυβόταν όταν ο φόβος και η προσωπική τους ανασφάλεια τους οδηγούσε στην απομάκρυνση.
Μ.Γ.: «Ευτυχία με ενοίκιο-κι όσο το πληρώνεις πάει καλά» είναι μια ακόμα φράση σας στο βιβλίο. Με τι αντίτιμο νοικιάζεται η ευτυχία;
Π.Λ.: Με προσωπικό κόστος ανάλογα το στόχο και τις απαιτήσεις σου.
Μ.Γ.: Όσο πιο βαθιά αγαπάει κάποιος τόσο πιο δύσκολα συγχωρεί;
Π.Λ.: Η συγχώρεση δεν έχει ένα πρόσωπο . Υπάρχει η αληθινή συγχώρεση και η ψευτο-συγχώρεση. Είναι μια κατηγορία από μόνη της και δεν καλύπτεται με μια μονολεκτική απάντηση.
Μ.Γ.: «Το γλείψιμο των πληγών είναι πάντα μια ηδονή» μια ακόμα από τις πολλές σημαντικές φράσεις στο βιβλίο σας. Τι είδους ηδονή προκαλεί το γλείψιμο των πληγών;
Π.Λ.: Μοιάζει με αυτό-ίαση. Προσπαθεί κανείς να χρυσώσει το χάπι, να γλυκάνει τον πόνο του, να κανακεύει τον εαυτό του, να παρηγορεί την ψυχή του και να αισθάνεται πως θα τα καταφέρει και μόνος του.
Μ.Γ.: Κυρία Λαμπροπούλου είναι φανερό ότι το βιβλίο σας έχει γραφτεί από άνθρωπο γνώστη της ψυχολογίας και είναι πολύ εξαιρετικά όσα γράφετε. Τι θα θέλατε κυρίως να εισπράξουν οι αναγνώστες;
Π.Λ.: Το βιβλίο αυτό στηρίζεται κυρίως στο θέμα της συγχώρεσης προς τους άλλους, αλλά και προς τον εαυτό μας. Η συγχώρεση είναι μια δύσκολη διαδικασία που χρειάζεται κυρίως αποδοχή του εαυτού μας. Αλλά η βασική συγχώρεση είναι προς τους γονείς μας. Δεν υπάρχουν τέλειοι γονείς. Οι γονείς κάνουν λάθη με τις καλύτερες προθέσεις. Μερικές φορές όμως είναι καταπιεστικοί και δυνάστες. Τότε πρέπει να τους παρακάμψουμε και να προχωρήσουμε σκεπτόμενοι πως “αυτό μπορούσαν αυτό έκαναν”
Στόχος του βιβλίου είναι να περάσει το μήνυμα πως η «συγχώρεση» είναι μια πολύ δύσκολη απόφαση, αλλά τελικά είναι η ΛΥΤΡΩΣΗ. Γιατί το μίσος δηλητηριάζει πρώτα αυτόν που το νιώθει.
*Το μυθιστόρημα «Μη με αφήσεις να ξεχάσω» της Πόπης Λαμπροπούλου κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ωκεανός.
Μαίρη Γκαζιάνη
Γεννήθηκε στα Ιωάννινα. Μεγάλωσε στην Αθήνα όπου ζει μέχρι σήμερα και εργάσθηκε ως τραπεζοϋπάλληλος. Στο παρελθόν ασχολήθηκε ερασιτεχνικά με την φωτογραφία ενώ τώρα ζωγραφίζει και παράλληλα γράφει. Έχει πραγματοποιήσει ατομικές εκθέσεις και έχει συμμετάσχει σε πολλές ομαδικές.
Τον Μάιο του 2012 κυκλοφόρησε την πρώτη ποιητική της συλλογή με τίτλο «Σου γράφω…», τον Σεπτέμβρη 2013 κυκλοφόρησε το πρώτο της μυθιστόρημα με τίτλο ΕΝΑ ΦΕΓΓΑΡΙ ΛΙΓΟΤΕΡΟ και τον Ιούνιο του 2014 κυκλοφόρησε το βιβλίο της ΤΑ ΠΛΗΚΤΡΑ ΤΗΣ ΣΙΩΠΗΣ από τις εκδόσεις ΄Οστρια. Επίσης, το παραμύθι της «Το ψαράκι του βυθού» συμπεριλαμβάνεται στο βιβλίο «Παραμύθια και Μαμάδες» εκδόσεις Βερέττα 2015. Τον Ιούνιο 2017 κυκλοφόρησε το μυθιστόρημά της ΑΛΙΚΑ ΒΗΜΑΤΑ από την Εμπειρία Εκδοτική. Το 2019 θα κυκλοφορήσει το νέο της μυθιστόρημα από τις εκδόσεις Ωκεανός.
Την περίοδο 2011-2012 υπήρξε ραδιοφωνική παραγωγός στο magicradiolive. Από τον Νοέμβρη 2014 συνεργάζεται με το now24.gr και έχει πραγματοποιήσει πάνω από πεντακόσιες συνεντεύξεις. Το 2016 συμμετείχε στην τηλεοπτική εκπομπή ΚΑΛΩΣ ΤΟΥΣ του ΑιγαίοTV πραγματοποιώντας συνεντεύξεις σε ανθρώπους των τεχνών. Διετέλεσε Διευθύντρια Σύνταξης του on line Πολιτιστικού Περιοδικού Books and Style από Ιούλιο 2017 έως Μάρτιο 2018 οπότε αποχώρησε οικειοθελώς.
Μεγάλες της αγάπες είναι το θέατρο και ο χορός με τα οποία έχει ασχοληθεί ερασιτεχνικά.
