Ποιοι ενημέρωσαν τη Μαρία Ρεπούση για την Γενοκτονία των Ποντίων

Του Τάσου Κ. Κοντογιαννίδη- akontogiannidis@yahoo.gr

Το άρθρο αυτό γράφεται από έναν Πόντιο για εκείνους που αμφισβητούν την γενοκτονία των Ποντίων, ίσως για να βγάλουν το ψωμί τους. Σεβόμεθα τον κόπο τους ως εργαζομένων ανθρώπων. ΄Εχει  το άρθρο, έναν σοβαρό σκοπό και στόχο, να βοηθήσει την αξιότιμη καθηγήτρια Πανεπιστημίου και βουλευτή της ΔΗΜΑΡ  Μαρία Ρεπούση, να λάβει υπόψη της και αυτά τα στοιχεία, με την ελπίδα να τη βοηθήσουν « επιστημονικά» ώστε να αποκτήσει σωστή άποψη, για το αν έγινε ή όχι η γενοκτονία των Ποντίων και γενικώς των Χριστιανικών λαών της Μικράς Ασίας από το 1914-1922.

Δεν υπάρχει ελληνική  προσφυγική οικογένεια, που να μην έχει νεκρούς στο μακρύ κατάλογο της γενοκτονίας. Χιλιάδες οι μαρτυρίες, όσοι και οι νεκροί μας. Αλλά μεγαλύτερη αξία έχουν για τους ξένους και φαντάζομαι και για την Μαρία Ρεπούση, οι μαρτυρίες τρίτων, μη Ελλήνων. Επιγραμματικά θα αναφέρω τις μαρτυρίες τριών αμερικανών αλλα και δύο σοβιετικών, που την εποχή εκείνη των εγκλημάτων, ήταν φίλοι και σύμμαχοι του Κεμάλ. Βεβαίως υπάρχουν και πολλά αλλα ντοκουμέντα και δηλώσεις ξένων ηγετών, που είναι στη διάθεση της…

Α) Ταγματάρχης ΄Οουελ, Επικεφαλής της Αμερικανικής Επιτροπής που έζησε τα γεγονότα και τα  κατέγραψε σε εκθέσεις στην κυβέρνησή του. « Απο τις τριάντα χιλιάδες εκτοπισθέντες Έλληνες, εκ των παραλίων του Πόντου το 1921 στο Χαρπούτ, έφτασαν μόλις 5.000 ! Οι άλλοι εκτελέστηκαν ή πέθαναν στο δρόμο της εξορίας. Μετρήσαμε καθ’ οδόν 3.000 πτώματα κατά μήκος των οδών βορά των σκύλων, των λύκων και των γυπαετών, διότι οι Τούρκοι απαγορεύουν στους συγγενείς τους να τους θάψουν! ( Προσοχή!!! Δεν πήγαν πολυήμερες εκδρομές και χάθηκαν…) Τούρκοι αξιωματικοί και στρατιώτες προβαίνουν σε ανήκουστους βιασμούς γυναικών και παρθένων, τας οποίας εγκαταλείπουν ημιθανείς για να αποθάνουν επι των οδών « για να ψοφήσουν εκεί» όπως έλεγαν. Είναι απερίγραπτος ο κυνισμός τους, που ομολογούν οτι μέσα απο τις μάζες των εκτοπισμένων συλλαμβάνουν γυναίκες και τις οδηγούν στα χαρέμια τους».

Β) Ο αμερικανός γερουσιαστής Κίνγκ, συνέταξε έκθεση στην οποία απαριθμούσε τα εγκλήματα των Τούρκων και με βάση αυτήν, η Αμερικανική Γερουσία εξέδωσε ψήφισμα με δριμύ κατηγορώ κατά των τουρκικών ωμοτήτων. Έλεγε το ψήφισμα: « Η Γερουσία εκφράζει αποστροφή και κατάκρισιν της βαρβάρου και αγρίας καταδιώξεως των Ελλήνων του Πόντου υπο της κυβερνήσεως του Κεμάλ Πασά. Η Γερουσία ζητεί παρά του προέδρου των ΗΠΑ όπως φέρει τας θηριωδίας του Πόντου είς την προσοχήν  των Ευρωπαϊκών δυνάμεων και εις το Συμβούλιον της Κοινωνίας Των Εθνών» Αυτά έλεγε τότε η Γερουσία…

Γ) Εθελ Τόμπσον διάσημη αμερικανίδα δημοσιογράφος αυτόπτης μάρτυς, έγραψε: «Καθ’ οδόν συναντούσαμε ομίλους γερόντων, παιδίων, σε μια ατέλειωτη πορεία μαρτυρίου, όπου έπεφταν νεκροί απο την εξάντλησιν και απο τα χτυπήματα των συνοδών Τούρκων. Οι περισσότεροι εκλιπαρούν τον θάνατον. Στην πόλη Μεζερέχ, ξαφνικά ακούσαμε φωνές περίπου τριακοσίων μικρών παιδιών μαζεμένα σε κύκλο. Είκοσι τσανταρμάδες – χωροφύλακες που κατέβηκαν απο τα άλογα τους, χτυπούσαν σκληρά και ανελέητα τα παιδιά με τα μαστίγια και τα τρυπούσαν με τα ξίφη τους για να μην κλαίνε. Το θέαμα ήτο πρωτοφανές, φρικώδες! Τα παιδάκια έσκυβαν κι έβαζαν τα χεράκια τους  πάνω στο κεφάλι για ν’ αποφύγουν τα χτυπήματα. Μία μητέρα που όρμησε για να σώσει το παιδί της, δέχτηκε το ξίφος στην καρδιά κι έπεσε κατά γης. Πάθαμε νευρική κρίση! Παντού βλέπαμε πτώματα γυναικών, παιδιών και γερόντων. Η Αμερικανική Υπηρεσία υπολογίζει τους ΄Ελληνες που εξολόθρευσαν οι Τούρκοι στην Σεβάστεια, σε τριάντα χιλιάδες!»

Πάμε τώρα στην άλλη πλευρά, τη Σοβιετική.

Α) Ρώσος στρατηγός Φρούντζε, επίσημος στρατιωτικός απεσταλμένος του Λένιν και σύμβουλος του Κεμάλ, έγραψε αργότερα στο βιβλίο του  με τίτλο: «Αναμνήσεις απο την Τουρκία»:  « Απο τις 200 χιλιάδες ΄Ελληνες που ζούσαν στα παράλια του Πόντου, την Σαμψούντα, την Σινώπη και την Αμάσεια, έμειναν μόνο λίγοι αντάρτες που τριγυρίζουν νηστικοί στα βουνά. ΄Ολη η πλούσια περιοχή ερημώθηκε. Οι Τσέτες του Τοπάλ Οσμάν έσπειραν τον πανικό στην πόλη Χάβζα. Έκαψαν, βασάνισαν και σκότωσαν όλους τους έλληνες που βρήκαν μπροστά τους. Η διαδρομή απο την πόλη Καβάκ έως το Χατζηλάρ θα μείνει για πάντα στη μνήμη μου όσο θα ζω. Σε απόσταση 30 χιλιομέτρων συναντούσαμε μόνο πτώματα…»

Και να φαντασθεί κανείς, ο άνθρωπος αυτός που τα λέει  χωρίς να μασά τα λόγια του, ήταν στρατιωτικός σύμβουλος των σοβιετικών, δίπλα στον Κεμάλ!

Β) Αράλοβ,  σοβιετικός πρέσβης στην Αγκυρα, έγραφε : «Οταν έμαθα για τις μαζικές σφαγές των Ελλήνων στην Σαμψούντα, συνάντησα τον Κεμάλ και έχοντας υπ’ όψη μου  τη συμβουλή του Λένιν να μην θίξω την τουρκική εθνική φιλοτιμία, με προσοχή του ανέφερα το γεγονός. Ο Κεμάλ απάντησε ώς εξής: Ξέρω αυτές τις βαρβαρότητες κι έχω δώσει διαταγές να μεταχειρίζονται τους Έλληνες αιχμαλώτους με καλό τρόπο… Πρέπει να καταλάβετε το λαό μας. Είναι εξαγριωμένος. Ποίοι πρέπει να κατηγορηθούν γι αυτό; Ασφαλώς εκείνοι που θέλουν να ιδρύσουν «Ποντιακό Κράτος» μέσα στην Τουρκία».

Για τον Κεμάλ τα γυναικόπαιδα και οι ανήμποροι γέροι ήταν αιχμάλωτοι πολέμου! Γι αυτό και τους εξόντωνε… Οι Τούρκοι αρνούνται λυσσωδώς τη σφαγή των Ποντίων. Κι όταν βρίσκονται αντιμέτωποι με αδιάσειστα  στοιχεία και ντοκουμέντα, τα αποδίδουν « στις αναπόφευκτες ακρότητες  του πολέμου».  Μια άθλια δικαιολογία που αποδέχονται υιοθετούν και προβάλλουν δυστυχώς και ημέτεροι ανιστόρητοι ιστορικοί, θλιβερά δεκανίκια του κεμαλικού εθνικισμού. Υποστηρίζουν σκοπίμως, όπως ο Κεμάλ,  ότι στην περιοχή του Πόντου γινόταν πόλεμος για να δικαιολογήσουν τα εγκλήματα του, ενώ η αλήθεια είναι διαφορετική.

Είμαστε πλέον όλοι πεπεισμένοι, με ατράνταχτα αποδεικτικά στοιχεία, όχι μόνο των δικών μας αλλά κυρίως των ξένων, ότι η Γενοκτονία ήταν ένα καλά μελετημένο σχέδιο εξόντωσης όλων των χριστιανικών λαών της Μικράς Ασίας.  Ένα σχέδιο  εθνοκάθαρσης, που είχαν εκπονήσει οι Νεότουρκοι με τη σφραγίδα του Κεμάλ. Είχε αρχίσει το 1914 και ολοκληρώθηκε με την καταστροφή του 1922, με την εξόντωση 353.000 Ποντίων.