Συνέντευξη στη Μαίρη Γκαζιάνη
Η Πέμη Γκανά γεννήθηκε στην Αθήνα και μεγάλωσε στον Χολαργό. Σπούδασε Διοίκηση Επιχειρήσεων και έκανε μεταπτυχιακό στην Ψυχολογία του Καταναλωτή στο πανεπιστήμιο John Moores του Λίβερπουλ. Το 2016 κυκλοφόρησε το μυθιστόρημά της, «Kairlov», από τις εκδόσεις Γαβριηλίδης. Το 2019 συμμετείχε με το διήγημα «Τα όνειρα του κυρίου Πάντιγκτον» στη συλλογή διηγημάτων «Μαζί ξανά», από τις εκδόσεις Βακχικόν. Διηγήματά της δημοσιεύονται κατά καιρούς σε ηλεκτρονικά περιοδικά, ενώ το διήγημα «Charleston chew», της σειράς «Μπόλτον Κρικ», βραβεύτηκε το 2018. Η «Καπράγια» είναι το δεύτερο μυθιστόρημά της και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πνοή.
ΜΑΙΡΗ ΓΚΑΖΙΑΝΗ: Κυρία Γκανά σπουδάσατε Διοίκηση Επιχειρήσεων και μεταπτυχιακό στην Ψυχολογία του Καταναλωτή ενώ παράλληλα ασχολείστε με τη συγγραφή. Πώς συνδέονται αυτές οι διαφορετικές ιδιότητες μεταξύ τους;
ΠΕΜΗ ΓΚΑΝΑ: Σας ευχαριστώ, πρώτα απ’ όλα, για τη φιλοξενία.
Εύχομαι ο νέος χρόνος να μας βρει ήρεμους, υγιείς, και να μην γίνει «η απώλεια συνήθειά μας».
Η αλήθεια είναι πως φαινομενικά τίποτα κοινό δεν υπάρχει ανάμεσα στις σπουδές με επίκεντρο τα οικονομικά και τις επιχειρήσεις, με εκείνον τον ιδιόμορφο κόσμο της συγγραφής. Σε μια δεύτερη ματιά αρχίζουμε να προσμετρούμε τα κοινά στοιχεία, όπως π.χ. η μέθοδος, το πρόγραμμα ή ακόμα και η προσήλωση στην επίτευξη των στόχων.
Μ.Γκ.: Ποιο ήταν το έναυσμα ώστε ν’ ασχοληθείτε με τη συγγραφή;
Π.Γκ.: Από την στιγμή που έμαθα να γράφω το όνομα μου άρχισα να «σκαρώνω» παραμύθια που αρχικά τα διάβαζε η δασκάλα στην αίθουσα και έπειτα διαβάζονταν σε όλο το σχολείο. Η γραφή είναι μέρος αναπόσπαστο της ζωής μου, πιστεύω πως είναι το οξυγόνο που αναπνέω και ένας από τους λόγους που με κάνουν να ξυπνώ χαρούμενη κάθε πρωί.
Μ.Γκ.: «Καπράγια» είναι ο τίτλος του νέου μυθιστορήματός σας. Τι αφορά ο τίτλος;
Π.Γκ.: Η Καπράγια είναι ένα νησί του Τοσκανικού Αρχιπελάγους που όσο απέχει από το Λιβόρνο και τη Σετσίνα της Ιταλίας τόσο απέχει και από τη Μασσαλία.
Μ.Γκ.: Με τι έρχεται σε επαφή ο αναγνώστης στις σελίδες του βιβλίου;
Π.Γκ.: Η αφήγηση τοποθετείται στις αρχές του 1900. Φανταστείτε πόσο δύσκολα έφταναν οι πληροφορίες σε απομονωμένα μέρη σαν την Καπράγια καθώς οι άνθρωποι ζούσαν αποκομμένοι από τον υπόλοιπο κόσμο. Ακόμα και η επιδημία της βαριόλα (ευλογιά) που έπληξε το νησί απομονώθηκε και δεν έφτασε στην ενδοχώρα. Παρακολουθούμε λοιπόν τις σπαταλημένες ζωές των κατοίκων και την απελπισία τους όταν έχουν να αντιμετωπίσουν καθετί που δεν μπορούν να καταλάβουν. Όπως για παράδειγμα η Ρομίνα, η ηρωίδα, ένα κορίτσι μόλις δώδεκα χρονών που στην πρώτη της μετάληψη έρχεται σε επαφή με την Οφέλια, ένα αερικό, ένα πλάσμα της φαντασίας της, που όμως παίρνει ανθρώπινη υπόσταση, τουλάχιστον στο μυαλό της, πολύ σύντομα ο αναγνώστης αντιλαμβάνεται πως η νόνα Γκρατσιέλα, ακόμα ένα πρόσωπο που παίζει σημαντικό ρόλο στην ιστορία μας, απλά είναι ένα ακόμα αποκύημα της φαντασίας της Ρομίνας.
Μ.Γκ.: Πώς προέκυψε η έμπνευση της ιστορίας που αφηγείστε;
Π.Γκ.: Πριν χρόνια και καθώς είχα πάει τα παιδιά μου στο πάρκο πρόσεξα ένα μικρό κορίτσι που έπαιζε –κάποιο παιχνίδι ρόλων στα σίγουρα– με την κούκλα της, της μιλούσε, την φρόντιζε, τη χτένιζε, το παιδί συμπεριφερόταν σαν να βρισκόταν στο δικό του επίπλαστο κόσμο, και καθόλου δεν το ενοχλούσε ή απασχολούσε η δική μας παρουσία. Νομίζω πως αυτή θα πρέπει να ήταν η αφορμή, καθώς το σκεφτόμουν διαρκώς και πολύ σύντομα τα πρόσωπα και τα γεγονότα άρχισαν να ξεπηδούν με καταιγιστικούς ρυθμούς, σημάδι πως μια καινούργια αφήγηση γεννιέται.
Μ.Γκ.: Υπάρχουν πραγματικά πρόσωπα και γεγονότα στα οποία βασίσατε όσα αφηγείστε ή αφορά εξ ολοκλήρου μυθοπλασία;
Π.Γκ.: Τα πάντα είναι μυθοπλασία. Ό,τι γράφω πάντα είναι προϊόν μυθοπλασίας, μέχρι τώρα τουλάχιστον δεν έχω νιώσει την ανάγκη να διηγηθώ μια ιστορία βιωματική ή μια ιστορία που βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα ίσως γιατί η συγγραφή για εμένα είναι μονοπάτια που ακολουθώντας τα βρίσκεσαι σε τόπους μακρινούς, διαφορετικούς, ξένους, τρομακτικούς, μοναχικούς, και γνωρίζεις ήρωες που ουδέποτε υπήρξαν αλλά θέλουν να διηγηθούν μια ιστορία, την ιστορία τους.
Μ.Γκ.: Τι είναι αυτό που χαρακτηρίζει τους κατοίκους της μικρής κοινωνίας της Καπράγιας; Ο έρωτας τι θέση έχει στο βιβλίο σας;
Π.Γκ.: Ο φόβος, το ανικανοποίητο, ο εγκλωβισμός.
Ακόμα και οι κοσμογυρισμένοι ναυτικοί που ξέμπαρκοι πλέον ριζώνουν στην Καπράγια πολύ σύντομα νιώθουν εγκλωβισμένοι, και μαζεύονται σε ένα καπηλειό όπου εκεί συναγωνίζονται στα ψέματα λέγοντας ναυτικές, πρόστυχες ιστορίες. Ο έρωτας σε τούτο εδώ το μέρος ενώ παίζει φαινομενικά σημαντικό ρόλο δεν καταφέρνει να δώσει αυτό που οι ήρωες αναζητούν μετά μανίας, την λύτρωση.
Μ.Γκ.: Ποιον ήρωά σας αισθανθήκατε πιο οικείο ή ταυτιστήκατε μαζί του;
Π.Γκ.: Αγάπησα τον καπτα Μπαρτόλο, ζήλεψα το αδάμαστο του χαρακτήρα του. Καθώς και τον γιατρό Σέρτζιο, που η ευθύνη και το καθήκον υποσκίασε την προσωπική του ευτυχία.
Μ.Γκ.: Συνηθίζετε να προσδίδετε δικά σας χαρακτηριστικά σε ήρωες των βιβλίων σας;
Π.Γκ.: Προσωπικά θέλω οι ήρωες να αυτονομούνται και να ακολουθούν τη δική τους πορεία που φυσικά είναι το αποτέλεσμα του δικού τους χαρακτήρα. Όμως φαντάζομαι πως υποσυνείδητα, τουλάχιστον, δεν μπορεί ο δημιουργός να αποφύγει και να μη προδώσει και κάποια ψήγματα της κοσμοθεωρίας του ή και του χαρακτήρα του.
Μ.Γκ.: Με ποια συναισθήματα βιώσατε τη συγγραφική συμπόρευση μαζί τους;
Π.Γκ.: Σε όλη την διάρκεια της συγγραφής της Καπράγιας, που κράτησε δυο περίπου χρόνια, βίωνα όλα τα συναισθήματα των ηρώων. Από τη λύπη και τη χαρά μέχρι τον τρόμο της δολοφονίας.
Μ.Γκ.: Ποια είναι τα στοιχεία της σχέσης τους που σας συγκίνησαν περισσότερο κατά τη συγγραφή του βιβλίου;
Π.Γκ.: Το αίσθημα ευθύνης του γιατρού και του πάστορα. Τους οδήγησε σε μοιραία λάθη που όμως τα πήραν γιατί ένιωσαν πως κράτησαν το βάρος όλου του κόσμου στους, μάλλον, αδύναμους ώμους τους.
Μ.Γκ.: Τι είναι αυτό που θέλετε να εισπράξει ο αναγνώστης;
Π.Γκ.: Δεν θέλω κάτι συγκεκριμένο, ποτέ δεν θέλω κάτι συγκεκριμένο. Θέλω ο αναγνώστης να περιπλανηθεί και να ταξιδέψει σε χρόνους και τόπους διαφορετικούς. Να ρίξει μια ματιά στο παρελθόν και να συμπονέσει εκείνους που δεν έζησαν ποτέ, αλλά και εκείνους που έζησαν και έφυγαν καθώς το χωνευτήρι του θανάτου τούς κατάπιε, και η λήθη έσβησε το ίχνος τους.
Μ.Γκ.: Σας ευχαριστώ πολύ για τη συνέντευξη και σας εύχομαι καλοτάξιδο το βιβλίο σας.
Π.Γκ.: Σας ευχαριστώ από καρδιάς για την φιλοξενία!
*Το μυθιστόρημα «Καπράγια» της Πέμης Γκανά κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πνοή
Μαίρη Γκαζιάνη
Γεννήθηκε στα Ιωάννινα. Μεγάλωσε στην Αθήνα όπου ζει μέχρι σήμερα και εργάσθηκε ως τραπεζοϋπάλληλος. Στο παρελθόν ασχολήθηκε ερασιτεχνικά με την φωτογραφία, τη ζωγραφική και τα τελευταία δέκα χρόνια με τη συγγραφή. Έχει πραγματοποιήσει ατομικές εκθέσεις και έχει συμμετάσχει σε πολλές ομαδικές.
Την περίοδο 2011-2012 υπήρξε ραδιοφωνική παραγωγός στο magicradiolive. Από τον Νοέμβρη 2014 συνεργάζεται με το now24.gr και έχει πραγματοποιήσει πάνω από εξακόσιες συνεντεύξεις, καθώς και σχολιασμούς βιβλίων και θεατρικών παραστάσεων. Το 2016 συμμετείχε στην τηλεοπτική εκπομπή «Καλώς τους» του ΑιγαίοTV πραγματοποιώντας συνεντεύξεις σε ανθρώπους των τεχνών. Διετέλεσε Διευθύντρια Σύνταξης του on line Πολιτιστικού Περιοδικού Books and Style από Ιούλιο 2017 έως Μάρτιο 2018 οπότε αποχώρησε οικειοθελώς.
Μεγάλες της αγάπες είναι το θέατρο και ο χορός με τα οποία έχει ασχοληθεί ερασιτεχνικά κι έχει συμμετάσχει σε θεατρικές και χορευτικές παραστάσεις.
Τον Μάιο του 2012 κυκλοφόρησε την πρώτη ποιητική της συλλογή με τίτλο «Σου γράφω…», τον Σεπτέμβρη 2013 κυκλοφόρησε το πρώτο της μυθιστόρημα με τίτλο «Ένα φεγγάρι λιγότερο» από τις εκδόσεις Ελληνική Πρωτοβουλία και τον Ιούνιο του 2014 κυκλοφόρησε το βιβλίο της «Τα πλήκτρα της σιωπής» από τις εκδόσεις ΄Οστρια. Επίσης, το παραμύθι της «Το ψαράκι του βυθού» συμπεριλαμβάνεται στο βιβλίο «Παραμύθια και Μαμάδες» εκδόσεις Βερέττα 2015. Τον Ιούνιο 2017 κυκλοφόρησε το μυθιστόρημά της «Άλικα βήματα» από την Εμπειρία Εκδοτική. Τον Νοέμβριο του 2019 κυκλοφόρησε το νέο της μυθιστόρημα «Ζάχαρη άχνη» από τις εκδόσεις Ωκεανός.
