Στη ζωή μας τίποτα δεν είναι τυχαίο. Όταν κάποιος πετυχαίνει και προοδεύει το αξίζει. Αν πάει καλά ,το οφείλει στον εαυτό του. Αν δεν πάει καλά τότε φταίει ο ίδιος.
Γνωρίσαμε την Μαρία Διαμάντη. Τη σχεδιάστρια που ξεκίνησε να ασχολείται με το γυναικείο ρούχο, στην πορεία όμως έδωσε στην τέχνη της μια πιο ενδιαφέρουσα τροπή.
Ότι κάνει, το κάνει σωστά γιατί το αγαπάει. Αλλά εκτός των άλλων – όπως μας αποκάλυψε – έχει κληρονομήσει το ταλέντο.
Συνέντευξη στην Αλεξάνδρα Θεοχάρη
Ερώτηση: . Μίλησέ μας για την ιστορία του ατελιέ Μαρία Διαμάντη
Απάντηση : Εδώ που βρισκόμαστε – στην οδό Μαραθώνος δηλαδή, στον Κεραμεικό – γύρω στο 1930, από τη γιαγιά μου, την συνονόματη Μαρία Διαμάντη , γεννήθηκε το ατελιέ..! Εκείνη, τα πρώτα χρόνια το λειτουργούσε ως ένα κλασσικό μοδιστράδικο της εποχής στη συνέχεια όμως παράλληλα το ανέδειξε σε μια από τις μεγαλύτερες σχολές κοπτικής-ραπτικής στην Αθήνα. Εγώ γεννήθηκα πολύ αργότερα, την εποχή που το ατελιέ είχε περιέλθει στα χέρια της κόρης της ιδρύτριας – της θείας μου – και κατασκεύαζε αποκλειστικά χειροποίητες παραγγελίες.
Μεγάλωσα μέσα στο ατελιέ όπου και εκπαιδεύτηκα στην τέχνη της ραπτικής. Τελειώνοντας το λύκειο σπούδασα σχέδιο μόδας και ενδυματολογία θεάτρου στην Ελλάδα και εργάστηκα για περίπου δέκα χρόνια ως καθηγήτρια σχεδίου μόδας σε δυο από τις μεγαλύτερες ιδιωτικές σχολές μόδας στην Αθήνα.
Δεν το κληρονόμησα το ατελιέ, τα τελευταία χρόνια είχε πάψει να λειτουργεί.. Αυτό που έκανα ήταν να το ξαναλειτουργήσω. Χωρίς εσκεμμένα να πατήσω πάνω στην αρχική δομή λειτουργίας του, άθελά μου όμως.. – μιας και ξεκίνησα κι εγώ με ειδικές παραγγελίες, ωστόσο σύντομα μου δημιουργήθηκε η ανάγκη να φτιάξω και ομάδες μαθημάτων – τελικά δημιούργησα το ίδιο πράγμα. Η γιαγιά μου ήταν τόσο μπροστά από την εποχή της που αυτό που τότε οραματίστηκε σαν επιχείρηση και σα φιλοσοφία, ακουμπούσε τόσο μπροστά στο μέλλον που οι απόψεις μας συναντήθηκαν στο σήμερα.. Έτσι λοιπόν – εξαιτίας του ότι έχουμε και το ίδιο όνομα – το ατελιέ Μαρία Διαμάντη ξαναγεννήθηκε τόσο ίδιο αλλά και τόσο καινούριο που μερικές φορές αναρωτιέμαι αν εγώ το έψαξα ή αυτό με βρήκε..!
Ερώτηση: Είσαι σχεδιάστρια μόδας ή καλλιτέχνης ;
Απάντηση: Σχεδιάστρια μόδας με την ευρέως διαδεδομένη έννοια δε θα με χαρακτήριζα. Εάν όμως είμαστε πιστοί στον όρο μιας και η μόδα είναι ο τρόπος που επιλέγει ο καθένας μας να δώσει στο κοινωνικό σύνολο το στίγμα του εαυτού του, θα σου έλεγα πως είμαι συνοδοιπόρος στο ταξίδι της δημιουργίας της εικόνας της πελάτισσας μου..
Στις 3 γενιές που η οικογένεια μου κατασκευάζει ρούχα, αυτό που κυρίως έχω αισθανθεί είναι πως εκείνο που κυρίως ενδιαφέρονται να αγοράσουν οι άνθρωποι, είναι η εμπειρία..
Και το να αποκτήσει κανείς ένα maria DiamanDi είναι μια εμπειρία. Μια διαδικασία που ξεκινάει μόλις κάποιος κλείσει ένα ραντεβού μαζί μου, ραντεβού στο οποίο καλούμαστε να ανακαλύψουμε πια από τις δημιουργίες μου ταιριάζει περισσότερο στην εικόνα και την ιδιοσυγκρασία του. Ακολουθεί κατασκευή πατρόν εξολοκλήρου στο σώμα του πελάτη, δείγμα σε πρόχειρο ύφασμα για τις τελικές αλλαγές, επιλογή χρώματος και υφάσματος για να κοπεί ύστερα το τελικό ρούχο χωρίς να υποστεί καμία ταλαιπωρία διορθώσεων. Όλα χειροποίητα, φτιαγμένα από εμένα και την ομάδα μου.. Γι αυτό το λόγο άλλωστε τηρείται λίστα αναμονής.
Τάσεις της μόδας όχι δεν ακολουθώ.. Κατασκευάζω ρούχα χειροποίητα, τα οποία εγώ θεωρώ μικρά έργα τέχνης, ανθεκτικά στο χρόνο. Καλλιτέχνης θέλω και ελπίζω πως είμαι !!
Ερώτηση : Γιατί επέλεξες να κάνεις και σχολή;
Απάντηση : Όχι σχολή, μαθήματα. Μαθήματα δημιουργίας ενδυμάτων. Οι μαθητές μου, οι άνθρωποι δηλαδή που επιλέγουν να συμμετέχουν και που κι εγώ δίνω το οκ να γίνουν μέρος της ομάδας μου – στο λέω τώρα πολύ απλά αλλά είναι εξαιρετικά σύνθετο γιατί δε δεχόμαστε έτσι απλά όλους όσους επιθυμούν να γίνουν μέρος αυτής της παρέας. Υπάρχουν κάποιες προϋποθέσεις π.χ. ότι είναι έξω από τη δική μας φιλοσοφία και δεν φαίνεται να έχει σκοπό να αλλάξει, δεν βρίσκει χώρο εδώ – η ομάδα μου λοιπόν εκπαιδεύεται μέσα από μια διαδρομή από την ιδέα, το σχεδιασμό, την κατασκευή πατρόν και τη ραφή του τελικού έργου που είναι το ρούχο, στη δημιουργία ενδυμάτων. Αυτό σε πρώτο επίπεδο.
Σε δεύτερο επίπεδο όμως αυτό που κυρίως με ενδιαφέρει να μεταδώσω – εκτός από τις γνώσεις μου – είναι η στάση μου απέναντι στο ρούχο. Θέλω να συναντώ νέους ανθρώπους όπου το στεγνό περιβάλλον μιας σχολής δεν τους αρκεί να εκφραστούν και να δημιουργώ μαζί τους μια παρέα με την οποία φτιάχνουμε μαζί όμορφα πράγματα. Όραμα μου είναι κάθε άνθρωπος που επιλέγω να συμμετέχει σε αυτή την ομάδα να αλλάξει στάση απέναντι στο πως βλέπει, εκτιμά και χρησιμοποιεί ένα ρούχο είτε στην τέχνη του, είτε στην καθημερινότητα του.
Το project 180 λεπτά για 18 ιδέες ήταν η πρώτη συμμετοχική έκθεση της ομάδας μου. Παρουσιάστηκε στο χώρο του ατελιέ τον Απρίλιο του 2014 . Ως φόρμα εργασίας για την έκθεση αυτή δόθηκε η εξής οδηγία: το κοστούμι ως μορφή τέχνης με εναλλακτικές πρώτες ύλες. Στόχος μου ήταν όχι το αποτέλεσμα που ο κόσμος είδε αλλά ότι μέσα από αυτή τη διαδικασία τα ίδια τα παιδιά ξέφυγαν από το στενό πλαίσιο που μέχρι τότε όριζαν το κοστούμι και περιπλανήθηκαν σε κάποιες επιπλέον περιοχές και δυνατότητες.
Ερώτηση : Μίλησε μας για το project “DRESSES-LIGHT STORIES”
Απάντηση: Το project “DRESSES-LIGHT STORIES” – ιστορίες από φως και φορέματα δηλαδή – πέρα από ένα φωτογραφικό project που συνεχιζόταν σε σειρές ήταν για μένα η πρώτη μου προσπάθεια να επικοινωνήσω την άποψη μου ότι τα ρούχα πρέπει ναι μεν κατασκευάζονται για να φοριούνται , όταν όμως δείχνονται πρέπει να δείχνονται για ένα λόγο , ένα σκοπό.. να εξυπηρετούν μια ιδέα.
Για μένα ήταν η πρώτη μου προσπάθεια – και πειραματισμός παράλληλα – να χρησιμοποιήσω το ρούχο όχι ως σκοπό αλλά ως μέσο έκφρασης, μέσο μετάδοσης ενός μηνύματος, όπως θα χρησιμοποιούσε ο ζωγράφος τα χρώματα και ο ποιητής τις λέξεις.
Ήταν το πρώτο σκαλοπάτι για να αποσυνδέσω τη δουλειά μου από το εφήμερο, από την ταμπέλα του σχεδιαστή μόδας, έτσι όπως οι άλλοι και όχι εγώ το είχαν στο μυαλό τους.
Δεν θεωρώ τυχαίο ότι εκείνη την περίοδο έπαιρνα συνεχώς μηνύματα από κόσμο που δεν ήξερα, οι οποίοι με ρωτούσαν γιατί είναι έτσι οι φωτογραφίες – γιατί δεν θυμίζουν φωτογραφίες μόδας δηλαδή – κι εγώ τους απαντούσα με μια φράση της Τζούλια Μάργκαρετ Κάμερον – επειδή εκείνη την εποχή είχα ήδη ξεκινήσει να μελετώ φωτογραφία «Μα δεν καταλαβαίνετε ότι ξέρω τι κάνω; Προφανώς επίτηδες τις έχω έτσι»
Φωτογραφία μελετώ τα τελευταία τρία χρόνια και δεν τη διαχωρίζω από την τέχνη μου. Θεωρώ πως ένας καλλιτέχνης πρέπει να παράγει ολοκληρωμένο έργο . Εγώ για να θεωρήσω πως το έχω πετύχει αυτό θέλω να φτάσω στο σημείο να φωτογραφίζω μόνη μου τα δικά μου έργα.
Ερώτηση : Τον τελευταίο ένα χρόνο πολύς λόγος γίνεται για τα γλυπτά φορέματα και για το γεγονός πως ρούχα σου εκτίθονται σε κατοικίες. Κάπου διάβασα μάλιστα και έναν πολύ ωραίο τίτλο ” Μαρία Διαμάντη – Η σχεδιάστρια που ντύνει κατοικίες ” Μίλησε μας λίγο γι αυτό.
Απάντηση : Τα γλυπτά φορέματα, τα μοναδικά αυτά δημιουργήματα αποκλειστικά κατασκευασμένα στο χέρι στα οποία επεμβαίνω μόνο εγώ από την ιδέα , τον σχεδιασμό το πατρόν και τη ραφή έως και την τελευταία (..από τις χιλιάδες) βελονιά, εκτός από έργα τέχνης είναι και ένα ολοκληρωμένο project στο επίπεδο της concept art με το οποίο μελετώ και σχολιάζω βασικά συναισθήματα της ανθρώπινης ύπαρξης.
Η προσδοκία, η επιθυμία, ο φόβος, ο θυμός, η αθωότητα, η εξουσία, η χαρά, η πειθαρχία, η λαγνεία, είναι μερικά μόνο από τα συναισθήματα που απεικονίζονται στα γλυπτά φορέματα όπως βιώνονται από τις γυναίκες.
Ο λόγος όμως που φέρουν τον τίτλο ” γλυπτά ” είναι η ιδιαιτερότητα που έχουν να μπορούν να σταθούν σε έναν χώρο με την μορφή εγκατάστασης χωρίς να χρειάζετε να τοποθετηθούν πάνω σε κάποια κούκλα ραπτικής προκειμένου να στηριχθούν, παρόλο που είναι κατασκευασμένα από ύφασμα και ραμμένα στο χέρι.
Ερώτηση: Πώς ξεκίνησε η ιδέα με τα γλυπτά φορέματα;
Απάντηση : Η ιδέα με τα γλυπτά φορέματα δε γεννήθηκε απότομα, ήρθε σιγά – σιγά.. Σταδιακά οδηγήθηκα εκεί μέσω του ύφους της δουλειάς μου. Στην αρχή ήθελα μόνο να ράβω ρούχα. Κάποια στιγμή θυμήθηκα τη γιαγιά μου και πως κάθε φορά που τελείωνε ένα ρούχο όλοι της έλεγαν -” μα κυρία Διαμάντη.. αυτό δεν είναι για να φορεθεί, αυτό είναι έργο τέχνης! ”
Και είπα, γιατί όχι..; Γιατί να μην προσπαθήσω να διερευνήσω την περίπτωση τα ρούχα να αποτελούν πέρα από λειτουργικά απαραίτητο στοιχείο της καθημερινότητας μας και έναν καμβά καλλιτεχνικής δημιουργίας, το μέσο για να επικοινωνήσεις μια ιδέα, όπως τα χρώματα στην παλέτα ενός ζωγράφου , οι λέξεις στους στίχους του ποιητή.
Ερώτηση : Πόσο εύκολο -από άποψη κόστους εννοώ- είναι όμως να αποκτήσει κάποιος ένα από τα γλυπτά σου φορέματα; Είναι εφικτό στις μέρες που ζούμε;
Απάντηση : Τα γλυπτά φορέματα είναι ότι πιο αγαπημένο έχω δημιουργήσει, είναι θεωρώ η δουλειά μου στην πιο εξελιγμένη της μορφή. Έτσι κι αλλιώς δεν έχω αποφασίσει ακόμα να τα αποχωριστώ προκειμένου να περιέλθουν σε κάποια ιδιωτική συλλογή. Ο τρόπος με τον οποίο μπορεί και θα χαιρόμουν πολύ να αποκτήσει κάποιος προσωρινά – προκειμένου να το εκθέσει – ένα τέτοιο έργο, είναι με την μέθοδο της προσωρινής παραχώρησης , ο σκοπός όμως είναι πολύ μεγαλύτερος ..
Προσωπικά, από αυτά τα έργα δεν επιθυμώ να έχω κανένα οικονομικό όφελος. Έτσι κι αλλιώς θα τα κατασκεύαζα από ανάγκη έκφρασης. Υπάρχουν όμως άνθρωποι που οι ανάγκες τους είναι πολλές και μεγάλες και πρέπει όλοι να βοηθάμε όσο και όπως μπορούμε. Όποιος αποφασίσει λοιπόν να φιλοξενήσει – να εκθέσει – ένα τέτοιο έργο στο χώρο του θα είναι απλώς υποχρεωμένος να αποδίδει σε κάποιο φιλανθρωπικό ίδρυμα που μπορεί να το επιλέξει και ο ίδιος ένα ποσό αντί ενοικίου για κάθε μήνα που θα φιλοξενεί το έργο. Έτσι θα συμμετέχει σε αυτήν την δράση που εμπνεύστηκα προσφέροντας όχι σε εμένα αλλά κάπου που πραγματικά υπάρχει ανάγκη.
Το ατελιέ της Μαρίας Διαμάντη βρίσκεται στην οδό Μαραθώνος 31 στον Κεραμεικό και δέχεται μόνο κατόπιν ραντεβού.
Επιπλέον μπορείτε να ανακαλύψετε γι αυτήν στο www.mariadiamandi.com
στον λογαριασμό της στο instagram: maria_diamandi
στην σελίδα της στο Facebook: Maria Diamandi
στο κανάλι της στο you tybe: Maria DiamanDi και στο mdiamadi@yahoo.gr
