Της Βάλιας Καραμάνου
Παρατηρώντας τις σχέσεις που μας περιβάλλουν – διαδικτυακές ή μη- βρέθηκα ενώπιον μιας θλιβερής διαπίστωσης: ο,τιδήποτε άπτεται της καλλιτεχνικής ή επιστημονικής δημιουργίας περνά σχεδόν απαρατήρητο σε αντίθετη με γεγονότα προσωπικού χαρακτήρα. Για παράδειγμα, μία ανάρτηση στο Facebook ή στο Twiter του τύπου «βρίσκομαι σε σχέση» ή κάποια σχετική με την απόκτηση διαδόχου χαίρει καθολικής εκτιμήσεως: τα like συσσωρεύονται αθροιστικά, ακόμα κι από εκείνους τους παλιούς συμμαθητές ή γνωστούς, που ουδέποτε ανταποκρίθηκαν σε μία ανάρτηση πνευματικού ή άλλου ενδιαφέροντος.
Το συμπέρασμα λοιπόν είναι ένα: τα στερεότυπα βασιλεύουν και μας ‘καταξιώνουν’ κοινωνικά. Μία γυναίκα, για παράδειγμα, μόλις παντρευτεί και γίνει μητέρα ‘επιβάλλεται’ να δώσει δείγματα συντηρητισμού ή και θρησκοληψίας προκειμένου να γίνει αποδεκτή από τις ‘όμοιές’ της. Αλλά και οποιοσδήποτε επιθυμεί την καταξίωση σε κάθε τομέα οφείλει να δείχνει μετριοπαθής, πλήρως ‘αποστειρωμένος’, κυριευμένος από μία ‘λουστραρισμένη’ ευτυχία πάντα μέσα στα προκαθορισμένα πλαίσια του κοινωνικού του ρόλου. Α ναι, και να δίνει ‘τροφή’ στο ευρύτερο κοινό με τις πληροφορίες της ‘κλειδαρότρυπας’ από την προσωπική του ζωή. Τότε όλοι τον ‘αγαπούν, τον αποδέχονται στον αδιάσπαστο κύκλο της αδρανοποίησης. Κοινώς, της «πολτοποιημένης» σκέψης.
