Subscribe Now

Trending News

Τα cookies επιτρέπουν μια σειρά από λειτουργίες που ενισχύουν την εμπειρία σας στo now24.gr.
Χρησιμοποιώντας αυτόν τον ιστότοπο, συμφωνείτε με τη χρήση των cookies, σύμφωνα με τις οδηγίες μας.
29 Μαρ 2024
Πολιτισμός

Όμηρος Αβραμίδης : Στα 57 μου χρόνια έγραψα το πρώτο μου βιβλίο

  

 

Από τη Μαίρη Γκαζιάνη

 Ο Όμηρος Αβραμίδης γεννήθηκε στην Κύπρο, σπούδασε Ελληνική και Γαλλική Φιλολογία στην Αθήνα και Εφηρμοσμένη Γλωσσολογία στη Σορβόνη, εργάστηκε ως καθηγητής στην κυπριακή μέση εκπαίδευση μέχρι το 1974, και στη συνέχεια εγκαταστάθηκε στην Αθήνα όπου εργάστηκε ως μεταφραστής και επιμελητής βιβλίων, ως διευθυντής σύνταξης σε εκδοτικές εταιρίες και ως αντιπρόσωπος ξένων εκδοτικών οίκων στην Ελλάδα. Από το 2004 ασχολείται αποκλειστικά με τη συγγραφή. Το βιβλίο «Με τα φτερά της ελπίδας» είναι το 15ο βιβλίο του.

 

 

ΕΡ. Κύριε Αβραμίδη γεννηθήκατε και μεγαλώσατε στην Κύπρο. Πως θυμάστε την Κύπρο των παιδικών σας χρόνων και πως τη βλέπετε σήμερα;

ΑΠ. Ναι, γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Κύπρο, τότε που ήταν ακόμα  υπό Αγγλική κατοχή κι εκείνο που θυμάμαι πολύ έντονα ήταν η δίψα της για  ελευθερία  και για την ένωσή της με τη μητέρα πατρίδα – την Ελλάδα. Μ’ αυτό τον  πόθο, της ένωσης με την Ελλάδα, ανατραφήκαμε και μεγαλώσαμε οι άνθρωποι της γενιάς μου όπως και όλες οι προηγούμενες γενιές. Ήμουν δεκαέξι χρονών όταν άρχισε ο απελευθερωτικός αγώνας που σφράγισε όλη μας τη ζωή. Σήμερα, πώς να τη δω;  Όσο κι αν φαίνεται να ευημερεί, δεν παύει να είναι αιχμάλωτη των Τούρκων.

ΕΡ. Τι αντιπροσωπεύει για εσάς το νησί σας;

ΑΠ. Τον τόπο που γεννήθηκα και μεγάλωσα. Τα παιδικά μου χρόνια, την αθωότητα της ψυχής. Αντιπροσωπεύει ακόμα ένα ελληνικό νησί που ζει μακριά από την υπόλοιπη Ελλάδα μα δεν παύει να είναι ελληνικό.

ΕΡ. Μεγαλώνοντας σπουδάσατε Ελληνική και Γαλλική φιλολογία στην Αθήνα και Εφηρμοσμένη Γλωσσολογία στη Σορβόνη. Τι θυμάστε πιο έντονα από τα φοιτητικά χρόνια σας;

ΑΠ. Θυμάμαι την Αθήνα του ενάμιση εκατομμυρίου, με τον ωραίο και ευγενικό κόσμο, την Αθήνα με τις μονοκατοικίες και τα γραφικά διώροφα.  Την Αθήνα όπου υπήρχε ακόμα η γειτονιά στις συνοικίες.

ΕΡ. Εργαστήκατε στην κυπριακή εκπαίδευση μέχρι το 1974. Τι σας έκανε να φύγετε από την Κύπρο και να εγκατασταθείτε στην Αθήνα;

ΑΠ. Αφορμή υπήρξε η εισβολή. Έτυχε να βρίσκομαι στο Παρίσι για μεταπτυχιακά όταν το κυπριακό κράτος, εξαιτίας της εισβολής και της συγχώνευσης των μισών σχολείων στα άλλα μισά,  μας είπε πως όσοι καθηγητές μέσης εκπαίδευσης θέλαμε άδεια άνευ αποδοχών, μπορούσαμε να την έχουμε μια και περισσέψαμε καθηγητές. Έτσι, αντί να γυρίσω στην Κύπρο μετά το πέρας των σπουδών μου στη Σορβόνη, ήρθα και εγκαταστάθηκα στην Αθήνα. Αργότερα μου είπαν «ή έρχεσαι ή χάνεις τη θέση σου», κι εγώ που στο μεταξύ είχα αρχίσει να κάνω καριέρα στο χώρο του βιβλίου και των εκδόσεων, προτίμησα να συνεχίσω την καινούρια καριέρα μου.

ΕΡ. Στην Αθήνα εργαστήκατε σε εκδοτικές εταιρίες ως μεταφραστής και επιμελητής κειμένων. Με τη συγγραφή βιβλίων πότε αρχίσατε ν΄ ασχολείστε;

ΑΠ. Έγραψα το πρώτο μου βιβλίο στα πενήντα εφτά μου χρόνια, δηλαδή είκοσι  και πλέον χρόνια μετά το ξεκίνημα της καριέρας μου σ’ αυτό το χώρο και μετά από πολλά βιβλία που είχα μεταφράσει.

ΕΡ. Πόσα  βιβλία έχετε εκδώσει μέχρι σήμερα;

ΑΠ. Δέκα τέσσερα μυθιστορήματα και μια συλλογή διηγημάτων.

ΕΡ. Με τι θέματα καταπιάνεστε κυρίως;

ΑΠ. Τα θέματά μου είναι σε μεγάλο βαθμό αισθηματικο-κοινωνικά αλλά και ιστορικά, όπως ο κυπριακός απελευθερωτικός αγώνας και η εισβολή στην Κύπρο.

ΕΡ. Υπάρχουν βιωματικά στοιχεία στα βιβλία σας ή βασίζονται σε αληθινές ιστορίες;

ΑΠ. Ναι, περίπου το ένα τρίτο των βιβλίων μου είναι βιωματικά, βασίζονται σε πραγματικές ιστορίες εμπλουτισμένες με φαντασία.

ΕΡ. Πρόσφατα κυκλοφόρησε το βιβλίο σάς «Με τα φτερά της ελπίδας». Σε ποια φτερά ελπίδας παραπέμπει ο τίτλος, του έρωτα ή της πατρίδας;

ΑΠ. Και στα δυο.

ΕΡ. Στο βιβλίο, μέσα από την αφήγηση ενός δημοσιογράφου καταγράφετε την ιστορία ενός αγωνιστή της ΕΟΚΑ, την εποχή του πολέμου με τους άγγλους για την ανεξαρτησία της Κύπρου. Ποιο ήταν το κίνητρο να γράψετε για εκείνη την εποχή;

ΑΠ. Όπως ανέφερα και πριν, βίωσα τόσο τον απελευθερωτικό αγώνα της Κύπρου όσο και την εισβολή,  και τα βιώματα ήταν τόσο έντονα που ήθελα να τα βάλω στο χαρτί. Όσο για τον αγωνιστή ήρωά μου στο «Με τα φτερά της ελπίδας», είναι ιστορικό πρόσωπο, και η δολοφονία του ιστορικό γεγονός. Δεν τον λέγανε έτσι, άλλαξα το όνομά του για ευνόητους λόγους, αφού κάποιοι από τους εκτελεστές του ήταν ακόμα ζωντανοί όταν έγραψα το βιβλίο.

ΕΡ. Ηρωισμοί και ταυτόχρονα προδοσίες αγωνιστών. Τι είναι αυτό που μετατρέπει έναν αγωνιστή σε προδότη;

ΑΠ. Πάντα υπάρχουν οι Εφιάλτες, σ’ όλους τους αγώνες. Το τι και το πώς δεν μπορούμε να το ξέρουμε για κάθε περίπτωση.

ΕΡ. «Αναρωτήθηκα πολλές φορές πόσο αλήθεια οι άνθρωποι είμαστε κύριοι της ζωής μας, της τύχης, του πεπρωμένου μας, αν εμείς αποφασίζουμε για την πορεία μας σ΄ αυτόν τον κόσμο ή κάτι έξω από μας αποφασίζει για ό,τι μας συμβαίνει» σκέφτεται ο δημοσιογράφος του βιβλίου σας. Εσείς τι πιστεύετε;

ΑΠ. Προσωπικά πιστεύω πως η πορεία της ζωής μας είναι συνδυασμός και των δυο, δηλαδή των αποφάσεων και ενεργειών μας αλλά και τυχαίων γεγονότων και καταστάσεων που συναντούμε, όταν όμως ο συγγραφέας βάζει στο στόμα του ήρωά του κάποια άποψη, δεν είναι κατ’ ανάγκην η άποψη του συγγραφέα. Πολλές φορές είναι σκέψη και άποψη στην οποία ωθείται ο ήρωάς του με βάση τις καταστάσεις που αντιμετωπίζει.

ΕΡ. Οι Άγγλοι στρατιώτες σκοτώνουν ψυχρά ένα 8χρονο παιδί σε διαδήλωση μαθητών. Κλαυθμός και οδυρμός επικρατεί όταν οι Κύπριοι αγωνιστές έλαβαν εντολή να εκτελέσουν ένα νεαρό Βρετανό όμηρο.  Ανθρωπισμός είπαν οι Κύπριοι, συναισθηματικά ανώριμους τους χαρακτήρισαν οι Άγγλοι, όπως γράφετε στο βιβλίο σας. Που οφείλεται η διαφορά τους;

ΑΠ. Εδώ μιλάμε και πάλι για τις θέσεις ενός ήρωα. Ήταν Έλληνας, πολέμησε ενάντια στους Άγγλους, κι είναι φανερό πως η κρίση του γι’ αυτούς είναι επηρεασμένη από τα αρνητικά του αισθήματα.

ΕΡ. Ο Πάρης καταδιώκεται από τύψεις. Ως που μπορούν να φτάσουν οι τύψεις έναν άνθρωπο;

ΑΠ. Εξαρτάται από τον άνθρωπο και τον τρόπο που αντιμετωπίζει τα προβλήματά του. Κάποιες φορές, οι τύψεις μπορεί να τον οδηγήσουν ακόμα και στην αυτοκτονία.

ΕΡ. «Εμείς είμαστε απλά τα πιόνια. Άλλοι αποφασίζουν για λογαριασμό μας κι ας τους φωτίσει ο Θεός να πάρουν τις σωστές αποφάσεις» γράφει ο αγωνιστής Γιάννης στην Αντιγόνη. Γιατί τα λόγια του κρύβουν απογοήτευση;

ΑΠ. Τα λόγια του κρύβουν απογοήτευση γιατί για αλλού πήγαινε ο αγώνας κι αλλού κατέληξε. Εκείνος ο αγώνας ξεκίνησε για την ένωση με την Ελλάδα και κατέληξε σε υπερπρονόμια των Τούρκων που αποτελούσαν μόνο το 18% του κυπριακού πληθυσμού

ΕΡ. «Περιμέναμε να δημιουργήσουμε έναν παράδεισο και τα ιδανικά μας διαψεύστηκαν…» απευθύνει η Αντιγόνη στον δημοσιογράφο Θεοδόση λίγα χρόνια μετά την ανεξαρτησία της Κύπρου. Σε τι είδους διάψευση αναφέρεται;

ΑΠ. Σ’ αυτό που ανέφερα αμέσως πριν. Για αλλού πηγαίναμε αλλού φτάσαμε.

ΕΡ. Τι θα θέλατε να πείτε ως επίλογο της κουβέντας μας;

ΑΠ. Απλά να σας ευχαριστήσω γι’ αυτή την συνέντευξη που μου  έδωσε την ευκαιρία να μιλήσω για το συγκεκριμένο βιβλίο μου που μου είναι ιδιαίτερα αγαπητό

*** Το βιβλίο «Με τα φτερά της ελπίδας» του Όμηρου Αβραμίδη κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΩΚΕΑΝΟΣ

 

Μαίρη ΓκαζιάνηΓεννήθηκε στα Ιωάννινα.  Μεγάλωσε στην Αθήνα όπου ζει μέχρι σήμερα και εργάσθηκε ως τραπεζοϋπάλληλος. Στο παρελθόν ασχολήθηκε ερασιτεχνικά με την φωτογραφία ενώ τώρα ζωγραφίζει και παράλληλα γράφει. Τον Μάιο του 2012 κυκλοφόρησε την πρώτη ποιητική της συλλογή με τίτλο «Σου γράφω…», τον Σεπτέμβρη 2013 κυκλοφόρησε το πρώτο της μυθιστόρημα με τίτλο ΕΝΑ ΦΕΓΓΑΡΙ ΛΙΓΟΤΕΡΟ και τον Ιούνιο του 2014 κυκλοφόρησε το βιβλίο της ΤΑ ΠΛΗΚΤΡΑ ΤΗΣ ΣΙΩΠΗΣ  από τις εκδόσεις ΟΣΤΡΙΑ. Επίσης, το παραμύθι της «Το ψαράκι του βυθού» συμπεριλαμβάνεται στο βιβλίο «Παραμύθια και Μαμάδες» εκδόσεις Βερέττα 2015.  Γράφει στίχους για τραγούδια, υπήρξε ραδιοφωνική παραγωγός ενώ μεγάλες της αγάπες είναι το θέατρο και ο χορός με τα οποία ασχολείται ερασιτεχνικά.

 

 

Related posts