Ο Πάνος Σόμπολος μιλάει στο NOW24.GR

 
Κ.Κ: Ο τίτλος του βιβλίου αναφέρει πως συμπεριλαμβάνονται τα τραγικά γεγονότα της τελευταίας τριάκοντα-πενταετίας. Πόσα χρόνια ασκείται το επάγγελμα του δημοσιογράφου;
Π.Σ: Σαράντα! Επέλεξα όμως να αναφερθώ στα τελευταία τριάντα πέντε χρόνια, διότι από τότε είχα αρχίσει να κρατώ αρχείο. Βλέπεις, όταν είσαι νέος, δεν σε νοιάζει και ιδιαιτέρως η αρχειοθέτηση.
 
Κ.Κ: Τόσα χρόνια λοιπόν, πιστός στο αστυνομικό ρεπορτάζ…
Π.Σ: Ασφαλώς! Ξεκίνησα περίπου το 1968 ως βοηθός στο αστυνομικό ρεπορτάζ και θυμάμαι μάλιστα ότι ξεκίνησα να εργάζομαι αμισθί. Ύστερα από όλα αυτά τα χρόνια, μπορώ να πω με βεβαιότητα πως υπηρέτησα το αστυνομικό ρεπορτάζ ορθά, με πάθος, με μεράκι και με τιμιότητα. Αν με είχαν βάλει σε κάποιο άλλο είδος, όπως για παράδειγμα το δικαστικό, το καλλιτεχνικό, το πολιτικό κ.α, επίσης θα το υπηρετούσα με τα ίδια στοιχεία… Πιστεύω όμως, πως το αστυνομικό ρεπορτάζ έχει μια άλλη μαγεία, μια άλλη έλξη και θεωρώ πολύ τυχερό τον εαυτό μου που έμελε να καταπιαστώ μ’ αυτό το είδος σε βάθος.
 
Κ.Κ: Αλήθεια, θυμάστε τον πρώτο σας μισθό;
Π.Σ: Είναι δυνατόν να τον ξεχάσω; Είχα πάρει μια διατακτική επιταγή, δηλαδή να ψώνιζα από ένα κατάστημα, πράγμα που όντως είχα κάνει…
 
Κ.Κ: Ύστερα λοιπόν, από τόσα χρόνια, όταν ακούτε τους όρους αστυνομικό ρεπορτάζ, ποιες είναι οι πρώτες σκέψεις ή οι πρώτες λέξεις που έρχονται στο μυαλό σας;
Π.Σ: Ίσως να ξεχώριζα τις λέξεις έρευνα ή αναζήτηση. Όμως η ουσία είναι αλλού. Θεωρώ πως θα έδινα μεγαλύτερη σημασία στον όρο ρεπορτάζ. Ξέρεις, όποιο ρεπορτάζ κι αν κάνει ένας δημοσιογράφος, ανεξαρτήτως είδους, σημασία έχει να το κάνει καλά και να μεταφέρει να απευθύνει, να ενημερώνει τον κόσμο με αλήθειες και ουσιώδεις πληροφορίες. Εμείς οι δημοσιογράφοι δεν πρέπει σε καμιά περίπτωση να λησμονούμε πως υπηρετούμε το κοινωνικό σύνολο και επί προσθέτως, παράλληλα με τη δουλειά μας, διότι ασκούμε τη δημοσιογραφία και για να ζήσουμε, να μην λησμονούμε πως το συγκεκριμένο επάγγελμα είναι και λειτούργημα. Όλα τα ρεπορτάζ, πολιτικό, οικονομικό, πολιτιστικό, δικαστικό, αστυνομικό κ.α είναι κρίκοι μιας σπουδαίας αλυσίδας που λέγεται δημοσιογραφία. Κι αυτή την αλυσίδα οφείλουμε να την υπηρετήσουμε και να την τιμήσουμε με σεβασμό.
 
Κ.Κ: Ξεφυλλίζω το βιβλίο! Επιτρέψτε μου να σταθώ -αρχικά- στην αφιέρωση «στις εγγονούλες μου, Έλενα, Τζένη και Ιωάννα». Από τη θέση του παππού λοιπόν, αν γυρνούσατε το βλέμμα σας πίσω στον χρόνο, θα λέγατε πως είστε ικανοποιημένος με τα όσα έχετε πετύχει στη ζωή σας;
Π.Σ: Πάρα πολύ! Δεν σου κρύβω όμως, ότι συχνά συλλογίζομαι τη μακαρίτισσα τη γυναίκα μου, τη Τζένη, η οποία πάντα μου έλεγε το εξής: «βρε άντρα, ποτέ σου δεν χάρηκες τα παιδιά σου όταν ξυπνούσαν το πρωί για το σχολείο, ποτέ σου δεν τα απήλαυσες σε σχολικές εκδηλώσεις και κυρίως ποτέ σου δεν ξεκουράστηκες έστω είκοσι λεπτάκια τα μεσημέρια». Είχε δίκιο! Απόλυτο δίκιο! Κι αυτό, διότι η φύση της δουλειάς μου με ήθελε να εργάζομαι πάρα πολλές ώρες και να είμαι στους δρόμους από πολύ νωρίς. Πλέον λοιπόν, από την ηλικία και την ιδιότητα του παππού, έχοντας παράλληλα πάρει και τη σύνταξη μου, έχω βάλει ως στόχο να απολαμβάνω τις εγγονούλες μου, να τις βλέπω και να τις χαίρομαι ενώ παράλληλα προσπαθώ να κοιμάμαι έστω είκοσι λεπτά το μεσημέρι. Το βιολογικό ρολόι όμως, το οποίο είναι άρτια συγχρονισμένο με τον όρο της συνήθειας δεν μου αφήνει και πολλά περιθώρια. Συνεχίζω να εργάζομαι ενώ τα μεσημέρια, αν και το θέλω, δεν καταφέρνω να κοιμάμαι…

 
Κ.Κ: Ποιο από τα γεγονότα που έχετε συμπεριλάβει στο βιβλίο ήταν αυτό το οποίο σας συγκλόνισε περισσότερο απ’ τα άλλα; Και γιατί;
Π.Σ: Λίγο πολύ όλα άφησαν το στίγμα τους μέσα μου. Ωστόσο αυτό που με σημάδεψε βαθύτατα ήταν το γεγονός με τις καταστροφικές πυρκαγιές στην Ηλεία. Μιλάμε για κάτι το ασύλληπτο, κάτι το απίστευτο, κάτι πιο πέρα απ’ την ανθρώπινη φαντασία. Και θα εστιάσω στη μάνα με τα τέσσερα παιδιά που ήταν τα πιο τραγικά θύματα εκείνης της πύρινης λαίλαπας. Βρήκαμε τη μάνα να είναι αγκαλιασμένη με τα τρία παιδιά της. Είχε αγκαλιάσει το ένα με το δεξί της χέρι, το άλλο με το αριστερό ενώ στο στήθος της ήταν το τρίτο με σκυφτό το κεφαλάκι του. Τα κορμιά τους δεν ήταν καμένα αλλά καρβουνιασμένα, ήταν πυρακτωμένα εξαιτίας της απίστευτης θερμότητας της πυρκαγιάς. Μάλιστα το τέταρτο παιδί, που ήταν λίγο πιο μεγάλο, δηλαδή ήταν έφηβος, είχε καταφέρει να ξεφύγει και πάσχισε να ανεβεί έναν μαντρότοιχο ώστε να αποδράσει από τον πύρινο κλοιό. Δυστυχώς όμως κι αυτό έπεσε θύμα της πυρκαγιάς. Εγώ ο ίδιος το είχα βρει να κρέμεται πυρακτωμένο εξίσου. Η όλη εικόνα, ακόμα και τώρα που την αφηγούμαι, με είχε κάνει και τότε αλλά και τώρα να ανατριχιάζω και να χάνω τη δύναμή μου ώστε να τη μεταφέρω μέσα από το ρεπορτάζ στον κόσμο. Όσα χρόνια κι αν περάσουν, δεν πρόκειται ποτέ μα ποτέ μου να ξεχάσω τις πυρκαγιές στην Ηλεία. Και κάθε φορά που θα συλλογίζομαι εκείνη τη μάνα, πάντα θα βουρκώνω…

 

Κ.Κ: Έχετε δει και μάλιστα ιδίοις όμμασι ακρωτηριασμένα κορμιά, νεκρούς, πνιγμένους, μαχαιρωμένους και πόσα άλλα. Πλέον θα λέγατε πως έχετε εξοικειωθεί με την έννοια του κλονισμού ή ακόμα και με την έννοια του θανάτου;
Π.Σ: Μοιραία έχω εξοικειωθεί ως έναν βαθμό τόσο με τη «θέα» τέτοιων περιστατικών όσο και με τον ίδιο τον θάνατο, ο οποίος πολλές φορές απείλησε και εμένα κι αυτό γιατί επέλεξα πάντοτε να είμαι στην καρδιά των γεγονότων κι όχι να τα εξετάζω από την ασφάλεια ενός γραφείου. Για παράδειγμα στη φωτιά στη Μαλακάσα οι σφαίρες έσκαγαν πλάι μας και δεν ξέραμε από πού να φυλαχτούμε.
 
Κ.Κ: Είχατε ποτέ στην κατοχή σας στοιχεία τα οποία από τη μια πλευρά η πολιτεία και από την άλλη η αστυνομία επέλεξαν να τα διατηρήσουν κρυφά;
Π.Σ: Όχι! Στις υποθέσεις που δούλεψα, όχι! Ξέρεις, σε κάθε μου ρεπορτάζ είχα πληροφορίες μέσα από την αστυνομία, τις οποίες στην πορεία τις επιβεβαίωνα και από την άλλη ενίσχυα τα ρεπορτάζ μου με συνεντεύξεις που έπαιρνα από πρόσωπα τα
οποία λίγο πολύ εμπλέκονταν σε κάθε περιστατικό, άλλα άμεσα κι άλλα έμμεσα. Για παράδειγμα κατάφερνα να παίρνω συνεντεύξεις από τους ίδιους τους δράστες, από τα θύματα, δηλαδή τους τραυματίες ακόμα και από πρόσωπα που είχαν πιο απομακρυσμένο ρόλο, όπως γείτονες κ.α. Συνεπώς τα στοιχεία που είχα εγώ στην κατοχή μου τα συμπεριελάμβανα στα ρεπορτάζ μου και να απηύθυνα στον κόσμο.

 
Κ.Κ: Αντίστοιχα, υπήρξαν φορές που θελήσατε να κρύψετε εσείς ο ίδιος κάποια στοιχεία;
Π.Σ: Κράτησα την υπόθεση της Λουίζης Ριανκούρ με τη 17 Νοέμβρη, όταν οι τρομοκράτες κάθισαν στο ίδιο παγκάκι με τους αστυνομικούς και τελικά τους ξέφυγαν, στο αρχείο μου αλλά για πολύ λίγο. Σε εκείνο το περιστατικό η αστυνομία δεν δούλεψε σωστά. Εγώ χάρη στη δημοσιογραφική μου ιδιότητα ήξερα καλά το πώς είχαν τα πράγματα. Δεν έβγαλα όμως την υπόθεση στο φως. Θυμάμαι, δούλευα ακόμα στην ΕΡΤ. Δεν τη δημοσίευσα λοιπόν, μόνο και μόνο για να μην μπω εμπόδιο στην έρευνα της αστυνομίας, η οποία πλησίαζε στην εξάρθρωση της οργάνωσης της 17 Νοέμβρη. Ωστόσο, δυστυχώς η αστυνομία δεν σημείωσε κάποια επιτυχία αποδεικνύοντας την αδυναμία της. Χρειάστηκε να περάσουν περίπου 30 χρόνια, ώστε να αποκαλυφθεί η 17 Νοέμβρη, όταν έσκασε η βόμβα στα χέρια του Ξηρού. Να σημειώσω όμως πως άλλος συνάδελφος είχε δημοσιεύσει στην Απογευματινή την υπόθεση αυτή, σε ένα δίστηλο. Με φώναξε λοιπόν ο Φιλιππόπουλος και με ρώτησε αν είχε βάση το εν λόγω δημοσίευμα του συναδέλφου. Απάντησα πως είχε βάση αλλά θα τον ενημέρωνα στην πορεία διεξοδικότερα. Κάθισα λοιπόν και έγραψα όλες τις λεπτομέρειες που είχα στην κατοχή μου και ήταν μια μεγάλη επιτυχία χάρη στην αποκλειστικότητα της είδησης, λόγω περισσότερων και εγκυρότερων πληροφοριών. Μετά τη δημοσίευση, λοιπόν, ο αρμόδιος εισαγγελέας για θέματα τρομοκρατίας κύριος Τσεβάς με είχε φωνάξει στο γραφείο του. Μάλιστα ο ίδιος μιλούσε την αρχαΐζουσα. Σαν με είδε μου είπε «Σεμνύνομαι ευρισκόμενος ενώπιον ενός ζωντανού μνημείου της ελληνικής δημοσιογραφίας. Περάστε κύριε Σόμπολε». Κουφάθηκα! Με ρώτησε πού βρήκα τα στοιχεία που είχα δημοσιεύσει. Επικαλέστηκα το δημοσιογραφικό απόρρητο. Έπειτα τον ρώτησα αν ήταν σωστά αυτά που είχα γράψει. Απάντηση; «Απολύτως!» Τον επιβεβαίωσα πως τα είχα από την πρώτη μέρα στην κατοχή μου, αλλά δεν τα είχα βγάλει. Με συνεχάρη θερμά… Συμπεραίνω λοιπόν πως τελικά άξιζε τον κόπο σε ηθικό βέβαια επίπεδο…

 
Κ.Κ: Τέλος, πώς βλέπετε τον κλάδο της δημοσιογραφίας στη χώρα μας;
Π.Σ: Ως επάγγελμα άνθισε ιδιαίτερα μέσω της ιδιωτικής ραδιοφωνίας και τηλεόρασης. Γέμισε ο τόπος και ειδικά η περιφέρεια με κανάλια, ο κόσμος βρήκε δουλειά, οι επιχειρηματίες αύξησαν τα έσοδά τους κ.α. Πλέον όμως ο τύπος διανύει τη χειρότερη περίοδό του και πολύ φοβάμαι ότι τα πράγματα θα χειροτερεύσουν με την πάροδο του χρόνου. Αυτό γιατί η κρίση έχει επηρεάσει πάρα πολύ τον χώρο των media και από την άλλη γιατί η χώρα μας είναι πολύ μικρή για να συνεχίσει να φέρει στη ράχη της τόσα κανάλια πανελλαδικής εμβέλειας, τόσα τοπικής, τόσα έντυπα και εφημερίδες, τόσους ραδιοφωνικούς σταθμούς. Εύχομαι μέσα από την καρδιά μου, διότι τον πονάω πολύ αυτόν τον κλάδο, εφόσον άλλωστε του αφιερώθηκα σαράντα χρόνια και παραμένω δραστήριος, να καταφέρει να βρει διεξόδους…
 

Δυο λόγια τον κύριο Πάνο Σόμπολο…
Ο Πάνος Σόμπολος γεννήθηκε στον Αστακό Αιτωλοακαρνανίας. Σπούδασε δημοσιογραφία και εργάζεται ως δημοσιογράφος στον τομέα του αστυνομικού ρεπορτάζ. Εργάστηκε στις εφημερίδες “Ακρόπολη”, “Αθηναϊκή”, “Μακεδονία”
(γραφεία Αθήνας) και στα περιοδικά “Εικόνες”, “Πάνθεο”, “Ρομάντζο” κ.ά. Επίσης εργάστηκε στο Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων καλύπτοντας για ένδεκα χρόνια το δικαστικό ρεπορτάζ. Για 26 χρόνια δούλεψε στην ΕΡΤ (ΥΕΝΕΔ, ΕΡΤ2, ΝΕΤ) την τηλεόραση και το ραδιόφωνο στον τομέα ειδήσεων και σε εκπομπές. Ήταν ο δημιουργός και παρουσιαστής της εκπομπής Αυτόπτης Μάρτυρας του MEGA, που είχε την υψηλότερη θεαματικότητα από όλες τις εκπομπές του καναλιού. Σήμερα εργάζεται στην εφημερίδα “Έθνος” και στον τηλεοπτικό σταθμό MEGA ως προϊστάμενος του αστυνομικού ρεπορτάζ. Έχει καλύψει σχεδόν όλα τα μεγάλα γεγονότα που συγκλόνισαν την χώρα τα τελευταία 33 χρόνια όπως σεισμούς, αεροπορικές τραγωδίες, μεγάλες πυρκαγιές, δολοφονίες, τρομοκρατικές ενέργειες, αεροπειρατείες και όλες τις πολύκροτες υποθέσεις της επικαιρότητας. Επίσης έχει καλύψει μεγάλα γεγονότα στο εξωτερικό όπως την ανατίναξη αεροπλάνου στη Μάλτα με πολλά θύματα, την επίθεση σε λεωφορείο με τουρίστες στο Κάιρο καθώς και την Κωνσταντινούπολη, την εξέγερση στην Αλβανία με τις παρατράπεζες, τους πολύνεκρους σεισμούς στα βάθη της Τουρκίας και πολλά άλλα. Έχει αναπτύξει πλούσια συνδικαλιστική δραστηριότητα καθώς διετέλεσε μέλος του Δ.Σ., αντιπρόεδρος και πρόεδρος της ΕΣΗΕΑ, ενώ τελευταία εξελέγη μέλος του Δ. Σ. της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Ενώσεων Συντακτών (ΠΟΕΣΥ). Σήμερα είναι πρόεδρος της ΕΣΗΕΑ.
 

Δυο λόγια για το βιβλίο «Τα τραγικά γεγονότα της τελευταίας τριάκοντα-πενταετίας, όπως τα έζησα»
«Είναι πολλά τα τραγικά κι άλλα μεγάλα γεγονότα που κάλυψα δημοσιογραφικά κατά τη μακρόχρονη σταδιοδρομία μου: πολύνεκρα ναυάγια, απαγωγές για λύτρα, αεροπειρατείες, λεωφορειοπειρατείες, αρχαιοκαπηλίες, θανατηφόροι και καταστροφικοί σεισμοί, μεγάλες πυρκαγιές με τραγικές συνέπειες, αεροπορικά δυστυχήματα, πολύνεκρα τροχαία δυστυχήματα, διαφόρων ειδών ατυχήματα με πολλά θύματα, καθώς και πολλές άλλες υποθέσεις που τις θυμόμαστε μικροί και μεγάλοι.
Όλες αυτές τις υποθέσεις που περιλαμβάνει το βιβλίο τις έζησα από κοντά. Έκανα ρεπορτάζ πάντα στον τόπο που διαδραματίζονταν τα γεγονότα. Κατέγραφα κάθε αξιόλογη εξέλιξη. Ενημέρωνα τους αναγνώστες και τους τηλεθεατές με απλά λόγια για το τι έγινε, πώς έγινε, για ποιο λόγο έγινε, για τις συνέπειες που ακολουθούσαν, αλλά και για κάθε σημαντική πτυχή που παρουσίαζε ενδιαφέρον.
Αυτό προσπάθησα να κάνω και σ’ αυτό το βιβλίο. Αντικειμενική καταγραφή των όσων είδα και έζησα στις δημοσιογραφικές αποστολές, χωρίς ίχνος υπερβολής, χωρίς ίχνος μεγαλοποίησης. Με δυο λόγια πρόκειται για μια επιτομή όλων των μεγάλων γεγονότων που συγκλόνισαν την κοινή γνώμη την τελευταία τριακονταπενταετία».