Subscribe Now

Trending News

Τα cookies επιτρέπουν μια σειρά από λειτουργίες που ενισχύουν την εμπειρία σας στo now24.gr.
Χρησιμοποιώντας αυτόν τον ιστότοπο, συμφωνείτε με τη χρήση των cookies, σύμφωνα με τις οδηγίες μας.
29 Μαρ 2024
Πολιτισμός

Ο Δημήτρης Γεωργάς “εξομολογείται” στη συγγραφέα Μαίρη Γκαζιάνη

 

 Γράφει η Μαίρη Γκαζιάνη

«Την αναγκαιότητα, όπου υπάρχει προδιάθεση ή υποψία ή ιστορικό, των προγαμιαίων εξετάσεων» είναι το μήνυμα που στέλνει ο συγγραφέας Δημήτρης Γεωργάς μέσα από την τετραλογία των βιβλίων του «Το 7 της λύτρωσης αργεί».

 

ΕΡ. Γεννήθηκες και μεγάλωσες στις περιοχές της Κοκκινιάς και του Κορυδαλλού. Τι θυμάσαι από τα παιδικά σου χρόνια στις αλάνες της γειτονιάς;

ΑΠ. Μεγάλωσα σε ένα σπίτι με προσφυγικές καταβολές και από τις δυο πλευρές.

Η Κοκκινιά την εποχή μετά το 1950 – 1960 ασφυκτιούσε από όλες σχεδόν τις κοινωνικές πλευρές.

Ο κόσμος είχε φτώχεια, μοχθούσε πολύ, αλλά είχε εργασία, η χώρα είχε ανάπτυξη αλλά και μετανάστευση.

Οι οικονομικοί νόμοι ανύπαρκτοι και διάτρητοι για τους έξυπνους, τους πονηρούς ή την απολυταρχία, χαλαροί για τα φτωχά στρώματα που θα δούλευαν σκληρά μια ολόκληρη ζωή για να φτιάξουν πρώτα ένα σπίτι.

Οι πολιτικοί νόμοι αυστηροί για τον λαό που τρομοκρατούνταν και νιώθαμε και εμείς φοβισμένοι  και παραξενεμένοι που πολλοί πατεράδες έλειπαν χωρίς την θέληση τους, από τα σπίτια τους, ενώ η λέξη εξορία ακούγονταν ψιθυριστά και φοβισμένα.

Μια οικιστική προέκταση της Κοκκινιάς ήταν ο Κορυδαλλός. Εκεί φτιάξαμε από τους πρώτους, διώροφο σπίτι.

Ο πατέρας μου έβγαζε πάρα πολλά χρήματα για τα δεδομένα της τάξης του αλλά συνάμα ήταν τελείως αγράμματος. Το τελευταίο τον εμπόδιζε να δει πέρα από τον στενό του περίγυρο, έγινε εγωιστής, ήθελε μόνο να ξεχάσει τα δύσκολα, πάμφτωχα παιδικά του χρόνια και να δείξει στο πολύ στενό του περιβάλλον ότι κατάφερε και έκανε πολλά λεφτά.

Ήταν μανάβης. Στο σπίτι μου κυκλοφορούσαν μόνο χρυσές λίρες.

Οι λίρες εξαφανιζόντουσαν σιγά – σιγά μέχρι που η δυστυχία από θέματα υγείας μας διάλυσε όλους.

Ως παιδάκι ήμουν αεικίνητος και επειδή παντού υπήρχαν χώματα, βράχια και γκρεμοί ήμουν συνέχεια ματωμένος. Και όσο ήθελα να αποενοχοποιήσω το ότι εμείς είχαμε φαί, ρούχα και λεφτά τόσο πιο αγώνες έδινα με τις άλλες παιδικές «συμμορίες». Είχα όμως και μια ιδιαιτερότητα. Ήμουν καλός μαθητής και διάβαζα μόνο κλασικά εικονογραφημένα, την ιστορία των οποίων κάθε μέρα με πολλά ψέματα, χειρονομίες, μιμήσεις, την μετέφερα σε παιδικό ακροατήριο, που εννοείται εγώ ήμουν ο «βασιλιάς» τους και της γύρω περιοχής που ήταν δάση από φιστικιές (τύπου Αιγίνης).

 

 

Η Μαίρη Γκαζιάνη με τον συγγραφέα Δημήτρη Γεωργά κατά τη διάρκεια της συνέντευξης

ΕΡ. Μεγαλώνοντας αποφασίζεις να σπουδάσεις στη Δημόσια Ακαδημία Εμπορικού ναυτικού. Τι ήταν αυτό που σε έσπρωξε προς τη θάλασσα;

ΑΠ. Η εφηβεία μου ήταν μια δυστυχία. Η χειρότερη εποχή της ζωής μου, που μου άφησε πικρά, βασανιστικά, μοναχικά σημάδια για την υπόλοιπη ζωή μου.

Το σπίτι μου είχε χαθεί, η μάνα μου άρχιζε να χάνει σώμα και πνεύμα, ο πατέρας μου το ίδιο δυστυχής, αλλά από πάντα απόμακρος προσπαθούσε μόνο να μας ταΐσει.

Έλεγα τότε ότι μεγαλώνοντας όλες τις δουλειές μπορούσα να κάνω, εκτός από ναυτικός που δεν μου άρεσε και ζαλιζόμουν.

Στις τελευταίες δυο τάξεις του λυκείου άλλαξα 5 γυμνάσια, σε άλλα με έδιωχναν, σε άλλα, τα δυο ιδιωτικά, έφαγα τα δίδακτρα στα τυχερά παιγνίδια.

Από θαύμα λίγο πριν τον «γκρεμό» βρίσκω διέξοδο τις Ακαδημίες Εμπορικού Ναυτικού. Έπρεπε όμως να έχουν έδρα την Αττική ( και το πέτυχα) γιατί ποιος θα μου έστελνε λεφτά στην επαρχία;

Αποφοίτησα μεταξύ των τεσσάρων πρώτων σε όλη την σειρά μου, πανελλαδικώς. Επειδή η σχολή ήταν «στα χαρτιά» ημιστρατιωτική και εποχής χούντας, γνώρισα τα χειρότερα ελληνικά σκουλήκια, του διοικητικού τομέα της σχολής μου.

ΕΡ. Σε πολύ νεαρή ηλικία έγινες Α μηχανικός, τριγύρισες όλες τις θάλασσες κι έπιασες σ΄ όλα τα λιμάνια. Τι είναι αυτό που σου έχει μείνει έντονα χαραγμένο στη μνήμη από τη ζωή του ναυτικού;

ΑΠ. Η ζωή στα λιμάνια στην εποχή μου ήταν έντονη, από πλευράς διασκέδασης. Την απόλαυσα και την καταχράστηκα.

Για την συνέχεια της ερώτησης,  μου έχει μείνει ακόμη η απορία πως δεν τρελάθηκα και πως έφυγα ζωντανός.

Είχα αποκτήσει πολύ καλές θεωρητικές γνώσεις, επειδή διάβαζα για μένα. Εκμεταλλεύτηκα νόμιμα τις ευκαιρίες της σειράς μου και έγινα 26 χρονών Α΄ μηχανικός, ίσως από τους νεώτερους σε όλο τον κόσμο μαζί με ένα άλλο  συμμαθητή μου.

Στα 46 μου σταμάτησα το κυρίως ναυτικό επάγγελμα, ως ναυτικός και εργάστηκα σε ναυτιλιακή εταιρεία ως αρχιμηχανικός. Εκεί κουράστηκα πολύ, η δουλειά για τις δικές μου απαιτήσεις και εγωισμό με προσπέρασε και από άριστος Α΄ μηχανικός έγινα μέτριος αρχιμηχανικός.

ΕΡ. Η θάλασσα είναι έρωτας ή εξάρτηση, για έναν ναυτικό;

ΑΠ. Για μένα ήταν μια αναγκαστική εμπειρία, αλλά κέρδιζα πάρα πολλά λεφτά, που τα περισσότερα τα έφαγα με οποιοδήποτε τρόπο και με ότι έμεινε, που είναι αρκετά, για να ζήσω με αξιοπρέπεια (από πλευράς οικονομικής) στην Ελλάδα του σήμερα.

ΕΡ. Υπάρχει κάποιο περιστατικό θλιβερό ή/και χαρμόσυνο, από τα χρόνια της θάλασσας, που θα ήθελες να μας το διηγηθείς;

ΑΠ. Φαίνεται ότι η θάλασσα προσωποποιήθηκε και μου ανταπέδωσε τον θυμό της. Υπήρξα 1 φορά ναυαγός, 2 φορές έμεινα καραβοφάναρο στη μέση του πουθενά (η μια από υπαιτιότητα μου), 2 προσαράξεις και μια έκρηξη. Επέζησα, άλλοι σκοτώθηκαν. Ηλικιακά ήμουν από τους τελευταίους που έζησα την όμορφη ζωή του λιμανιού.

ΕΡ. Με τη συνταξιοδότησή σου, πολύ νέος ακόμα, έκανες μεταστροφή προς τη συγγραφή. Η γραφή υπήρχε πάντα στο μυαλό σου ή ήταν κάτι που προέκυψε ξαφνικά;

ΑΠ. Μόλις κατάλαβα ότι είχα ξεχασμένο, κρυμμένο, φοβισμένο συγγραφικό ταλέντο, βρήκα την ευκαιρία και σταμάτησα το ναυτικό επάγγελμα στα 53 χρόνια μου και δεν έχω μετανιώσει ούτε δευτερόλεπτο.

Το μόνο που με στενοχωρεί ότι και ο χώρος του βιβλίου ανήκει στο τμήμα της κακής Ελλάδας.

ΕΡ. Ξεκίνησες με το πρώτο βιβλίο σου που στη συνέχεια κατέληξε σε τετραλογία. Ήταν αυτός ο στόχος σου εξαρχής ή προέκυψε στη πορεία;

ΑΠ. Η τετραλογία μου είχε μπούσουλα να εξιστορήσω την ιστορία της τραγικής οικογένειας μου και να στείλω ένα πανανθρώπινο μήνυμα: Την αναγκαιότητα των προγαμιαίων εξετάσεων, εκεί που ειδικά εκδηλώνεται κληρονομικότητα. Την ιστορία την έγραψα, το μήνυμα δεν μπόρεσα να το περάσω και με πονά.

ΕΡ. Στην τετραλογία των βιβλίων σου έχεις καταπιαστεί με το θέμα της ασθένειας χορεία του Χάντινγκτον (Huntington). Υπήρξε κάποιο ερέθισμα ώστε να καταπιαστείς με τη συγκεκριμένη ασθένεια;

ΑΠ. Είναι μια κληρονομική εκφυλιστική ασθένεια που κατέστρεψε σωματικά και ψυχικά τα περισσότερα μέλη της οικογένειας μου

ΕΡ. Ο γενικός τίτλος της τετραλογίας σου είναι «Το 7 της λύτρωσης αργεί». Σε ποιο 7 αναφέρεσαι;

ΑΠ. Παλαιά ή ακόμη και τώρα ο «λαός» πιστεύει ότι οι κακές συνήθως κληρονομικές ασθένειες θέλουν 7 γενιές για να σβήσουν. Έτσι πιστεύαμε και εμείς στην οικογένεια μας, όταν σε κάθε γενιά γεννιόταν και ένας μάρτυρας σπέρνοντας τον τρόμο στους δικούς του και τον εκφυλισμό της ψυχής και του σώματος του ίδιου.

ΕΡ. Το 1ο βιβλίο της τετραλογίας με τίτλο « Της σποράς της μαύρης όργωμα» αναφέρεται σε μια αιμομιξία και τις συνέπειές της. Πως εμπνεύστηκες το θέμα;

ΑΠ. Πριν το DNA υπήρχε μια λαϊκή ή ακόμη και επιστημονική θεωρεία ότι η κληρονομική ασθένεια χορεία του Χάντινγτον (horeia Huntington) και όχι μόνο αυτή,  προερχόταν (τώρα δεν ισχύει) από αιμομιξία. Θέλοντας υποσυνείδητα να «δω» σε τι σειρά ήμουν και έχοντας ως δεδομένο ότι τον προ–πάππου μου από την πλευρά της μάνας μου, τον είχαν δει με τα σημάδια της αρρώστιας, ως τον πρώτο πιστοποιημένο άρρωστο,  έφτιαξα τις ημερομηνίες που για μένα έβγαλα το 5, ήμουν(;) η 5η γενιά.(;)

ΕΡ. Το 2ο βιβλίο με τίτλο «Δάκρυα διαμάντια» αναφέρεται  σ΄ έναν άντρα τον Κυριάκο που γίνεται ο ενδιάμεσος κρίκος ανάμεσα στο δικό του παρόν και σε αλύτρωτα πνεύματα. Πως το εννοείς;

ΑΠ. Ο Κυριάκος είναι ο παππούς μου, ο πατέρας του πατέρα μου. Έμεινε θρύλος, που ακόμη και η χήρα του (15 χρονών) έλεγε 2 – 3 ιστορίες για τον χαμένο άντρα της, πριν ακόμη χάσει τα λογικά της.

ΕΡ. Το 3ο βιβλίο έδωσε και τον τίτλο της τετραλογίας «Το 7 της λύτρωσης αργεί». Ένα σκηνικό σχεδόν διαβολικό ή θεϊκό αρχίζει και στήνεται όπου ο θάνατος είναι λυτρωτής ή τιμωρός. Ένας θάνατος ποιους λυτρώνει και ποιους τιμωρεί;

ΑΠ. Με «Το 7 της λύτρωσης αργεί» αυτό που είχα ηθική υποχρέωση να γράψω, είναι σχεδόν όλο αληθινή ιστορία, τελειώνει με αυτό το βιβλίο. Οι θάνατοι είναι λυτρωμός, η άγνοια, η σκόπιμη εγκληματική σιωπή, ο φόβος, η αλήθεια που κρύβεται από κλειστές κοινωνίες (εμένα με απείλησαν συγγενείς μου ευτυχώς που δεν γνώριζα και δεν εκτιμούσα). Είναι ακόμη και σήμερα τιμωρός και κομιστής δυστυχίας και τρόμου.

ΕΡ. 4ο βιβλίο είναι το “Αλύτρωτα πνεύματα. Το βιβλίο αναφέρεται στη ζωή 4 παιδιών που μετά τον σφαγιασμό των γονιών τους, στην καταστροφή της Χίου, πωλούνται ως σκλάβοι. Γιατί «αλύτρωτα πνεύματα»; Δεν υπάρχει λύτρωση;

ΑΠ. Παίζουν πολλά πρόσωπα πρωταγωνιστικό ρόλο στο αληθινό έργο και πολλοί άλλοι τους ακολουθούν ως πνεύματα αλύτρωτα που στριγγλίζουν για την συνεχή αδικία των απογόνων τους. Προς το παρόν δεν υπάρχει λύτρωση. Μπορείς όμως να μην την μεταφέρεις στους απογόνους σου. Κανείς δεν μεταφράζει τις κραυγές των πνευμάτων, μεταφυσικών ή θυμάτων, ή προάγγελων. Όλοι θέλουν να τρέχει η ζωή τους χωρίς να πληρώνουν ούτε καν εισιτήριο ή τάμα.

ΕΡ. Τα 4 βιβλία λειτουργούν ανεξάρτητα ωστόσο κάποιοι από τους ήρωες    συνδέονται μεταξύ τους. Ποιος ήταν ο στόχος σου;

ΑΠ. Το θεωρούσα ανήθικό ως συγγραφέας και άγνωστος να γράψω βιβλίο σε συνέχειες. Και εμένα η λεπτή κλωστή που τα ενώνει και ο τρόπος που την σκέφτηκα και την ταίριαξα μου δημιουργεί μια συγγραφική «ιδιαιτερότητα». Σέβομαι τον συγγραφέα εαυτό μου και νιώθω ότι μπορώ να ξεπεράσω συγγραφικά την μετριότητα, μια ματαιοδοξία που την αξίζω ως το μικρό μου μπράβο.

ΕΡ. Κατά πόσο οι ιστορίες που διηγείσαι αναφέρονται σε πραγματικότητα ή σε μυθοπλασία;

ΑΠ. Αν και δεν είναι σωστό με το επί της % να τα κατατάξω, το «Της σποράς της μαύρης όργωμα» είναι κατά 97% μυθοπλασία, το «Δάκρυα διαμάντια» κατά 90% αληθινή ιστορία, «Το 7 της λύτρωσης είναι κατά 97% αληθινή ιστορία», το 4ο  (ανέκδοτο) «Αλύτρωτα πνεύμα» ή «Ο Νόστος των πνευμάτων» δεν ξέρω ακόμη πιο τίτλο θα του δώσω, είναι κατά 95% μυθοπλασία.

ΕΡ. Ποιο μήνυμα θέλεις να στείλεις μέσα από την τετραλογία σου;

ΑΠ. Την αναγκαιότητα, όπου υπάρχει προδιάθεση ή υποψία ή ιστορικό, των προγαμιαίων εξετάσεων. Όσοι έχουν το χαλασμένο γονίδιο HD ( εξέταση DNA) έχουν πιθανότητες 50% να αρρωστήσουν.  Με την εξέταση DNA ανιχνεύετε το γονίδιο και αφαιρείται, με εξωσωματική κύηση δεν το κληρονομείς και οι απόγονοι σου είναι ελεύθεροι για το θείο δώρο της αναντικατάστατης παρουσίας μας στη γη.

ΕΡ. Θα υπάρξει συνέχεια με το ίδιο θέμα;

ΑΠ. Όχι. Και ζητώ συγνώμη εκεί που οφείλω που δεν μπορώ να στείλω το μήνυμα των προγαμιαίων εξετάσεων, όπου θα βοηθήσει να απαιτήσουν την ευτυχία χωρίς «δανεικές» υποχρεώσεις.

ΕΡ. Με τι άλλο θέμα σκέφτεσαι να καταπιαστείς;

ΑΠ. Έχω τελειώσει (ανέκδοτο) ένα μυθιστόρημα εποχής 1938 – 1949 στην Ελλάδα με προσωρινό ή τελικό τίτλο «Στη χώρα του κόκκινου κύκλου».

Και αυτό που νομίζω ότι αποτελεί την «ναυαρχίδα» μου, που με ξεπέρασε και δεν πιστεύω ότι μπορεί να ξαναγράψω ένα τέτοιο μυθιστόρημα με ιστορική ακολουθία, ήθη – έθιμα, παραδόσεις και πέρα του ελλαδικού χώρου από την Λάρισα του 1770 έως το Batruon του Λιβάνου το 1917.

ΕΡ. Και για να επιστρέψω στα ναυτικά χρόνια, ποια συμβουλή θα έδινες στους νέους που ονειρεύονται τη ζωή της θάλασσας;

ΑΠ. Η θάλασσα έχει λεφτά και μοναξιά. Είναι όμως ένα επάγγελμα που θέλει υπευθυνότητα, ειδικά για τους διοικούντες.

ΕΡ. Τι θα ήθελες να πεις ως επίλογο της κουβέντας μας;

ΑΠ. Σε όσους αγαπούν, σέβονται και έχουν το ταλέντο της γραφής, να γράφουν και να  ξαναδιαβάζουν πολλές φορές ότι έγραψαν. Η ματαιοδοξία του ποιητή ή του συγγραφέα είναι προσόν, η χώρα έχει χάσει τον προσανατολισμό της και το καλό ή κακό κείμενο ή ποίημα εξαρτάται ΜΟΝΟ από τον εκδότη. Στην εκλογή κατάλληλου εκδότη να ρίξουν όλο το βάρος τους και εκεί να πληρώσουν μόνο.

 

Μαίρη Γκαζιάνη

Γεννήθηκε στα Ιωάννινα.  Μεγάλωσε στην Αθήνα όπου ζει μέχρι σήμερα και εργάσθηκε ως τραπεζοϋπάλληλος. Στο παρελθόν ασχολήθηκε ερασιτεχνικά με την φωτογραφία ενώ τώρα ζωγραφίζει και παράλληλα γράφει. Τον Μάιο του 2012 κυκλοφόρησε την πρώτη ποιητική της συλλογή με τίτλο «Σου γράφω…», τον Σεπτέμβρη 2013 κυκλοφόρησε το πρώτο της μυθιστόρημα με τίτλο ΕΝΑ ΦΕΓΓΑΡΙ ΛΙΓΟΤΕΡΟ και τον Ιούνιο του 2014 κυκλοφόρησε το βιβλίο της ΤΑ ΠΛΗΚΤΡΑ ΤΗΣ ΣΙΩΠΗΣ  από τις εκδόσεις ΟΣΤΡΙΑ.

Γράφει στίχους για τραγούδια, με τελευταίο το «Μαζί μου σε θέλω» (οι στίχοι περιλαμβάνονται στο βιβλίο ΤΑ ΠΛΗΚΤΡΑ ΤΗΣ ΣΙΩΠΗΣ) σε μουσική και ερμηνεία Χλόης Λάμπρου. Υπήρξε ραδιοφωνική παραγωγός ενώ μεγάλες της αγάπες είναι το θέατρο και ο χορός με τα οποία ασχολείται ερασιτεχνικά.

 

Related posts