Συνέντευξη στη Μαίρη Γκαζιάνη
Η Νίκη Ταγκάλου γεννήθηκε το 1975 στον Πειραιά όπου και ζει μέχρι σήμερα. Ολοκλήρωσε τις σπουδές της σε σχολή Φωτογραφίας κι εργάστηκε για έναν χρόνο στα μέσα μαζικής ενημέρωσης ως φωτογράφος. Έκτοτε δουλεύει στον ιδιωτικό τομέα ασχολούμενη με τις Δημόσιες σχέσεις. Μέλος της Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών και Επίτιμο Μέλος της International Art Academy. Κάτοχος Bachelor of Arts in Poetry.
Βιβλιογραφία: «Μάχη ερώτων» 2012, «Επανάσταση σιωπής» 2013 (Βραβείο Σικελιανά 2014), «Το κορμί της λύπης» 2014 (Βραβείο Σικελιανά 2015), «30 ημέρες» 2015, «Ο κύκλος των καταραμένων ποιητών» 2017, «Έρωτες εν τάφω» 2018 (Βραβείο Αριστείας Συγγραφικού Έργου 2018).
Πλήθος δημοσιεύσεών της σε διαδικτυακά λογοτεχνικά περιοδικά και συμμετοχή σε ομαδικές ποιητικές συλλογές.
Έχει τιμηθεί επίσης: Βραβείο Σοφοκλής στον 1ο Παγκόσμιο Διαγωνισμό Ποίησης «Μανώλη Αλυγιζάκη, Α Βραβείο Φεμινιστικής Ποίησης στα Σικελιανά 2013, Α Βραβείο Ποιητικής Συλλογής στα Σικελιανά 2013, Βραβείο «Σαπφώ» στον 1ο Παγκόσμιο Διαγωνισμό Ποίησης «Κ.Π.Καβάφης», Βραβείο «Ευριπίδης» στον 2ο Παγκόσμιο Διαγωνισμό Ποίησης «Κ.Π.Καβάφης», Έπαινο στους 33ους Πανελλήνιους Ποιητικούς Αγώνες των Δελφών, της Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών.
Το 2015 συμμετείχε στο εικαστικό Λεύκωμα «Ένα ποίημα μια εικόνα» με σύγχρονες ποιήτριες και χαράκτριες. Μια πρωτοβουλία της Σχολής Καλών Τεχνών της Φλώρινας το οποίο εκτέθηκε για έναν μήνα στο Μουσείο Γουναρόπουλου.
ΜΑΙΡΗ ΓΚΑΖΙΑΝΗ: Νίκη ξεκίνησες την πορεία σου με σπουδές στη φωτογραφία και για ένα διάστημα εργάστηκες ως φωτογράφος. Τι σε έκανε να το εγκαταλείψεις σύντομα;
ΝΙΚΗ ΤΑΓΚΑΛΟΥ: Δυστυχώς αυτό ακριβώς που πραγματεύεται το βιβλίο. Ήμουν ένα κορίτσι σε πολύ νεαρή ηλικία και συνάντησα πολλές διακρίσεις και πολλές δυσκολίες μέσα σε έναν -τότε- ανδροκρατούμενο χώρο. Εκείνη την εποχή, δεν είχα την δύναμη αλλά και την εμπειρία να επιμείνω και αυτό ήταν που με νίκησε.
Μ.Γ.: Σήμερα εργάζεσαι στις δημόσιες σχέσεις στον ιδιωτικό τομέα και παράλληλα ασχολείσαι με την ποίηση. Πότε άρχισε να γεννιέται η ποίηση μέσα σου;
Ν.Τ.: Θεωρώ πως δεν γεννιέται, κατοικεί μέσα σου και απλά περιμένει ένα έναυσμα, μια αφορμή ώστε να ξεχειλίσει από τα σωθικά σου και να την μοιραστείς με όλους. Για μένα η αφορμή ήρθε μέσω μιας δύσκολης εποχής για μένα μετά το 2010, εξού και ο στίχος μου “ ένα βράδυ με έσωσαν οι στίχοι μου και από τότε τους υπηρετώ”.
Μ.Γ.: Γεννήθηκες και μεγάλωσες στο Πειραιά. Πιστεύεις πως η θαλάσσια αύρα μπορεί να επηρεάσει τη ψυχοσύνθεση ενός ανθρώπου τόσο ώστε να γίνει ποιητής;
Ν.Τ.: Εμένα προσωπικά αυτό δεν με επηρεάζει. Σαφώς μπορεί να επηρεάζει κάποιους ανθρώπους. Είναι καθαρά αντικειμενική αυτή η οπτική.
Μ.Γ.: Έχεις βραβευτεί πολλές φορές για το ποιητικό σου έργο. Πως εισέπραξες αυτές τις διακρίσεις, ως καταξίωση ή ως ευθύνη;
Ν.Τ.: Περισσότερο ως καταξίωση, εάν μπορούμε να μιλήσουμε για καταξίωση στην Ελλάδα. Η ευθύνη είναι μια αρετή που ή την έχεις σαν άνθρωπος -γενικά σε ότι κάνεις- ή δεν την έχεις.
Μ.Γ.: Έχεις τιμηθεί με το Α΄ βραβείο Φεμινιστικής Ποίησης στα Σικελιανά 2013. Τι πιστεύεις για τον φεμινισμό, βοήθησε τη γυναίκα να απελευθερωθεί ή παγιδεύτηκε μέσα σ΄ αυτόν;
Ν.Τ.: Ο φεμινισμός για μένα είναι μια λέξη παγίδα. Στην Ελλάδα δεν θεωρώ ότι υπάρχει όταν μια γυναίκα προσπαθεί να κατακτήσει όλους τους χώρους και να είναι αυτόνομη και δυναμική ΑΛΛΑ όταν γυρνάει σπίτι να είναι αυτή –μόνο- που πρέπει να κάνει τα πάντα και ο άνδρας της να έχει και απαιτήσεις από αυτήν. Για μένα η λέξη κλειδί είναι ο σεβασμός. Αυτό που απαιτούμε και πρέπει να απαιτούμε μέχρι το τέλος είναι ο σεβασμός.
Μ.Γ.: Θεωρώ ότι είσαι μια κατ΄ εξοχήν ερωτική ποιήτρια. Τι σημαίνει έρωτας για σένα;
Ν.Τ.: Εγώ πάλι δεν το θεωρώ αυτό… Νομίζω πως η ποίηση δεν έχει ταμπέλες. Αν κάνω μια αναδρομή προς τα πίσω θεωρώ πως περισσότερο έχω ασχοληθεί με τη γυναίκα σαν άνθρωπο παρά με τον έρωτα. Ο έρωτας σαφώς είναι η κινητήριος δύναμη για όλα. Η έλλειψή του επίσης επηρεάζει αρνητικά πολλές φορές τη ζωή μας.
Μ.Γ.: Πρόσφατα κυκλοφόρησε η ποιητική συλλογή σου με τίτλο «Η γυναίκα του κόσμου» όπου οι στίχοι σου «ντύνονται» από φωτογραφίες του φωτογράφου Νίκου Νικόπουλου ή αντίστροφα εσύ «ντύνεις» τις φωτογραφίες του. Πως προέκυψε αυτή η συνεργασία;
Ν.Τ.: Με το Νίκο είχαμε συνεργαστεί στο προηγούμενο βιβλίο μου “Έρωτες Εν Τάφω” όπου είχε φωτογραφίσει το εξώφυλλο και το οπισθόφυλλο. Ήμουν και είμαι λάτρης της ασπρόμαυρης φωτογραφίας και την θεωρώ την ποίηση της εικόνας. Ο Νίκος ασχολείται σχεδόν αποκλειστικά με αυτό οπότε πριν δυόμιση χρόνια περίπου και ψάχνοντας τρόπο να βοηθήσω κάποιες γυναίκες μου καρφώθηκε στο μυαλό αυτό το πάντρεμα. Αυτό το βιβλίο πρώτα γεννήθηκε στο μυαλό μου σαν φιλανθρωπικός σκοπός και μετά σαν βιβλίο.
Μ.Γ.: Ποιος είναι ο κοινός στόχος σας με την έκδοση του βιβλίου;
Ν.Τ.: Το βιβλίο τελεί υπό την Αιγίδα του Δήμου Πειραιά και σκοπός του είναι να βοηθήσει οικονομικά τον Ξενώνα Φιλοξενίας Κακοποιημένων Γυναικών του Δήμου. Φυσικά, ελπίζω να προσφέρει και ψυχικά στις γυναίκες κάποια πράγματα.
Μ.Γ.: «Η γυναίκα του κόσμου» βρίσκεται στις σελίδες του βιβλίου με πολλές μορφές. Ποιες είναι αυτές;
Ν.Τ.: Πολλές μορφές αλλά σαφώς υπάρχουν κι άλλες τόσες που δεν αναφέρονται. Η προσφυγιά, η διαφορετικότητα, η εφηβεία, η μοναξιά της τρίτης ηλικίας, η θέση, γενικά της γυναίκας στην κοινωνία αλλά και η βία είναι κάποιες από αυτές που θα συναντήσετε στο βιβλίο.
Μ.Γ.: Τα ποιήματα του βιβλίου σου εκφράζουν μια κραυγή αγωνίας για τις γυναίκες του κόσμου;
Ν.Τ.: Κραυγή, διαμαρτυρία, παράπονο. Όλα αυτά μαζί ελπίζω να συνθέτουν δύναμη που θα την μεταδώσουν στις γυναίκες που θα το διαβάσουν.
Μ.Γ.: Τα ποιήματα αποτελούν μια συναισθηματική καταγραφή της θέσης της γυναίκας σε διαφορετικά μέρη του κόσμου και σε διαφορετικές ηλικίες. Τι θέλεις να τονίσεις μέσα απ΄ αυτά;
Ν.Τ.: Μα φυσικά τον κοινό παρονομαστή, τη Γυναίκα! Ανεξαρτήτως χρώματος και ηλικίας όλες μπορεί να βιώσουν καταστάσεις, ρατσισμού και βίας.
Μ.Γ.: Τα ποιήματα -όπως και τα πεζά- είναι θεωρία. Τι περισσότερο χρειάζεται για ν΄ αλλάξει η θέση της γυναίκας στον κόσμο;
Ν.Τ.: Η αλλαγή για να υπάρξει πρέπει πρώτα να προέλθει από μέσα μας. Πρέπει εμείς πρώτα να πιστέψουμε σε εμάς και μετά να προτρέψουμε τους άλλους να το κάνουν.
Μ.Γ.: «Απαρνήθηκα τα όνειρα για να μη φωλιάσει μέσα μου η ελπίδα» είναι ένας στίχος σου. Η απαισιοδοξία ή η αισιοδοξία κυριαρχούν στο βιβλίο;
Ν.Τ.: Μέσα από στίχους θλιβερού περιεχομένου, που δυστυχώς είναι η ωμή αλήθεια, το αποτέλεσμα που κυριαρχεί είναι η δύναμη της γυναίκας.
Μ.Γ.: «Κρύβομαι ή κανείς δεν με ψάχνει;» ρωτάς σε ένα ποίημα. Το αποτέλεσμα είναι το ίδιο, η μοναξιά. Πόσο μακριά είναι όμως το ένα από το άλλο;
Ν.Τ.: Και μακριά και κοντά γιατί εάν κρυβόμαστε τότε ηθελημένα απομονωνόμαστε από τον κόσμο. Εάν κανείς δεν μας ψάχνει πρέπει εμείς οι ίδιες πάλι να κάνουμε κάτι. Η ζωή είναι ένας διαρκής αγώνας, δεν τελειώνει τίποτα μπροστά στη μοναξιά, η οποία πολλές φορές μας βρίσκει όταν εμείς την προκαλούμε.
Μ.Γ.: «Πολλοί οι ρόλοι και εγώ μονάχα μία» γράφεις για τη γυναίκα. Μια γυναίκα μπορεί να ισορροπεί πάντα σε όλους τους ρόλους δίχως να ταλαντεύεται;
Ν.Τ.: Μπορεί! Εάν δεν ήμουν μια τέτοια γυναίκα δεν θα έγραφα για αυτό.
Μ.Γ.: «Γυναίκα είπα… Και ήμουν ήδη νικήτρια…» γράφεις. Τι είναι αυτό που χαρακτηρίζει τη γυναίκα ως νικήτρια;
Ν.Τ.: Το πιο σημαντικό για μένα είναι το πείσμα της γιατί έχει πάντα στο μυαλό της ότι πρέπει να αποδεικνύει συνεχώς την αξία της και αυτό την τοποθετεί διαρκώς μέσα σε έναν αγώνα.
Μ.Γ.: Ως επίλογο, θα ήθελες ν΄ αφιερώσεις έναν στίχο σου στις αναγνώστριες του now24.gr;
Ν.Τ.: Τ ώρα / Ε λα / Λ ίγο / Ο πως / Σ ου έμαθα
Θ Α Ρ Ρ Α Λ Ε Α
Μ.Γ.: Ευχαριστώ πολύ για την παραχώρηση της συνέντευξης και εύχομαι καλοτάξιδο το βιβλίο σου.
Ν.Τ.: Εγώ ευχαριστώ θερμά!!
*Η ποιητική συλλογή «Η γυναίκα του κόσμου» της Νίκης Ταγκάλου κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Grotesque.
Μαίρη Γκαζιάνη
Γεννήθηκε στα Ιωάννινα. Μεγάλωσε στην Αθήνα όπου ζει μέχρι σήμερα και εργάσθηκε ως τραπεζοϋπάλληλος. Στο παρελθόν ασχολήθηκε ερασιτεχνικά με την φωτογραφία ενώ τώρα ζωγραφίζει και παράλληλα γράφει. Έχει πραγματοποιήσει ατομικές εκθέσεις και έχει συμμετάσχει σε πολλές ομαδικές.
Τον Μάιο του 2012 κυκλοφόρησε την πρώτη ποιητική της συλλογή με τίτλο «Σου γράφω…», τον Σεπτέμβρη 2013 κυκλοφόρησε το πρώτο της μυθιστόρημα με τίτλο «Ένα φεγγάρι λιγότερο» από τις εκδόσεις Ελληνική Πρωτοβουλία και τον Ιούνιο του 2014 κυκλοφόρησε το βιβλίο της «Τα πλήκτρα της σιωπής» από τις εκδόσεις ΄Οστρια. Επίσης, το παραμύθι της «Το ψαράκι του βυθού» συμπεριλαμβάνεται στο βιβλίο «Παραμύθια και Μαμάδες» εκδόσεις Βερέττα 2015. Τον Ιούνιο 2017 κυκλοφόρησε το μυθιστόρημά της «Άλικα βήματα» από την Εμπειρία Εκδοτική. Τον Νοέμβριο του 2019 κυκλοφόρησε το νέο της μυθιστόρημα «Ζάχαρη άχνη» από τις εκδόσεις Ωκεανός.
Την περίοδο 2011-2012 υπήρξε ραδιοφωνική παραγωγός στο magicradiolive. Από τον Νοέμβρη 2014 συνεργάζεται με το now24.gr και έχει πραγματοποιήσει πάνω από πεντακόσιες συνεντεύξεις. Το 2016 συμμετείχε στην τηλεοπτική εκπομπή «Καλώς τους» του ΑιγαίοTV πραγματοποιώντας συνεντεύξεις σε ανθρώπους των τεχνών. Διετέλεσε Διευθύντρια Σύνταξης του on line Πολιτιστικού Περιοδικού Books and Style από Ιούλιο 2017 έως Μάρτιο 2018 οπότε αποχώρησε οικειοθελώς.
Μεγάλες της αγάπες είναι το θέατρο και ο χορός με τα οποία έχει ασχοληθεί ερασιτεχνικά.
