Από την Μαρία Παλαιολόγου
Και έφτασε ο καιρός…
Τι κι αν το δέρμα μυρίζει ακόμα αντηλιακό…
Τι και αν οι ψάθες και τα κουβαδάκια δεν έχουν ανέβει ακόμα στο πατάρι…
Το πρώτο κουδούνι χτύπησε. Η σχολική τσάντα στους ώμους, αντικατέστησε αυτήν της θάλασσας και οι μέχρι (πριν πολύ καιρό) άδειες αυλές των σχολείων, γέμισαν με φωνούλες.
Το άλμπουμ “καλοκαίρι 2021” έκλεισε και ανοίγει το άλλο.. “της νέας σχολικής χρονιάς”
Θυμάμαι πως με το που τελείωνε ο Αύγουστος, η μητέρα μου μας πήγαινε για ποδιές (ναι υπήρχαν κάποτε), για φόρμες, για σπορτέξ (κάτι σαν τα σημερινά Nike).
Και μέσα Σεπτεμβρίου γεμάτα όρεξη, ξεκινούσαμε για τον αγιασμό με την σάκα στους ώμους, την κορδέλα στα μαλλιά και με ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά.
Και τότε το χαμόγελο φίλοι μου φαινόταν. Δεν το έκρυβε μία μάσκα.
Γύρω μας μοσχοβολούσαν τα Χρυσάνθεμα και τα Κυκλάμινα, σημάδι πως το φθινόπωρο είναι εδώ και εμείς μπορούσαμε να νιώσουμε τη μυρωδιά τους ελεύθερα.
Με τους συμμαθητές μας αγκαλιαζόμασταν τόσο σφιχτά σαν να είχαμε να τους δούμε χρόνια.
Σφίγγαμε το χέρι των δασκάλων μας όπως μας είχε πει η μαμά να κάνουμε και όλα αυτά χωρίς φόβο, χωρίς ένα χάρτινο ή πάνινο φράχτη στο πρόσωπό μας.
Πριν ξεκινήσουμε κάναμε επανάληψη στα μαθήματα και όχι Self Test.
Στην τάξη, είχαμε διπλανό που πειραζόμασταν, λέγαμε τα μυστικά μας και αντιγράφαμε στα διαγωνίσματα.
Ζούσαμε την ηλικία μας όπως έπρεπε ανέμελα.
Ενα ΔΕΝ είχαμε μόνο… ΔΕΝ φοβόμασταν!!!
Και κάποιοι θα πουν.. μα όλα αυτά για το καλό τους γίνονται.
Ναι Ισως. Εγώ θα πω όμως άλλο…
Την φοβάμαι αυτή την γενιά.
Φοβάμαι το ΜΕΛΛΟΝ τους, μήπως ζητήσει εκδίκηση για το ΠΑΡΌΝ τους που θα έχει γίνει ΠΑΡΕΛΘΟΝ!!!.
