Η ποιήτρια Μένη Καραμπούζη μιλάει στη Σοφία Παππά για το νέο της βιβλίο με τίτλο «Εις επήκοον Αμφιτρίτη». Ένα βιβλίο γεμάτο ποίηση. Γιατί όπως λέει και η Μελπομένη- Μένη Καραμπούζη, η ποίηση είναι φάρμακο αέναα αναλγητικό , δίχως ημερομηνία λήξης. Κατά κύριο λόγο δρα στις αρθρώσεις των αισθημάτων και των αισθήσεων ,όταν αυτές από το υπερβολικό άλγος της καθημερινότητας και του βίου αυτό-τραυματίζονται .
Όπως λέει και ο Νίτσε « Από όλα που γράφτηκαν λογαριάζω αυτά που έγραψε κανείς με το αίμα του. Γράφε με αίμα και θα μάθεις πως το αίμα είναι πνεύμα».
Η Μένη Καραμπούζη διευκρινίζει ότι δεν γράφει με το αίμα αλλά γράφει με την ψυχή της. Γιατί όπως είχε πει και ο Όμηρος μερικούς αιώνες πριν « Έδρα της ψυχής είναι το αίμα».
Η ποιήτρια που μένει μόνιμα στη Λάρισα λέει στη δημοσιογράφο Σοφία Παππά:
« Η ποίηση δρα ακόμη κι αιωνίως παρηγορητικά ,στην απαρηγόρητη ευαίσθητη υφή των αοράτων οστών τους ,που πριν ενωθούν πρόσκαιρα και τυχαία, από μια λέξη, από μια η και περισσότερες έννοιες ενός ποιήματος ,είχαν συνάψει συνδετήριο δεσμό ,που στήριζε ολόκληρο βίο , ως προς την πίστη στην Ύπαρξη της Ζωής ,στην Ευτυχία στον Έρωτα που τώρα πια θρυμματίστηκαν . Η δική μου ποίηση ,μέσα απ ‘ πρώτη ποιητική μου συλλογή ,που έχει τον τίτλο « Εις Επήκοον Αμφιτρίτη» κυκλοφόρησε πριν περίπου ένα χρόνο. Είναι ποιήματα που γράφτηκαν με την συνέργεια της συμμετοχής του συνόλου των αισθήσεων και της νόησης».
Για την Μένη Καραμπούζη η ποίηση σημαίνει πολλά. Είναι λέξεις που απελευθερώνονται απ’ την μονοσήμαντη σκλαβιά του νοήματος ,οι επεκτατικές τάσεις τους είναι κυρίαρχες για να χωρέσουν τα εξημμένα αισθήματα και τα ολοένα συνθετότερα ερωτήματα όπως αυτά προκύπτουν .
Ο Βιτγκενστάιν λέει ότι η γλώσσα είναι τα όρια του κόσμου όταν είναι απενοχοποιημένες από τα στερεότυπα της γραμματικής κι απ’ τους συμβατικούς τρόπους χρήσης της .προκειμένου να εξυπηρετήσουν νοηματικές η αισθητικές επιδιώξεις και αντιλήψεις .
Λέξεις μιας πράξης τελετουργικής που εγχέονται σε <<ζέον ύδωρ>> και διαστέλλονται , στο ποτήριο των εμπειρικών πιστοποιήσεων των βεβαιοτήτων και των αβεβαιοτήτων τους ,παραλλήλως και στον ευφορικό κόσμο της φαντασίας που κοινωνούνται ως πνεύμα αθέατο απ’ το αίμα που περιέχουν.
