Συνέντευξη στη Μαίρη Γκαζιάνη
Η Μαρία Παγώνη γεννήθηκε και ζει στην Αθήνα. Είναι μητέρα δύο παιδιών. Απόφοιτη σχολής Διοίκησης Επιχειρήσεων. Εργάστηκε στο Κοινωφελές Ίδρυμα Ωνάση για 23 έτη στον τομέα των Υποτροφιών και Χορηγιών όπως επίσης και στην Οργάνωση Πολιτιστικών Εκδηλώσεων και Ακαδημαϊκών Συνεδρίων Έχει παρακολουθήσει: Μαθήματα Ελληνικού Πολιτισμού στο ΕΑΠ. Μαθήματα εξ’ αποστάσεως Ιστορίας και Φιλοσοφίας καθώς και σεμινάρια στην Ιστορία της Τέχνης. Της αρέσει να ταξιδεύει, να μαθαίνει και να αγαπά. Λατρεύει τις λέξεις που μπορούν να σχηματίσουν, να χρωματίσουν και να δημιουργήσουν εικόνες και δυνατά συναισθήματα μέσα από ένα λευκό χαρτί. Αυτό ήταν το έναυσμα να ξεκινήσει να γράφει καθώς προτιμά να μιλά μέσα από αυτά που λαχταρούν.
ΜΑΙΡΗ ΓΚΑΖΙΑΝΗ: Πότε ανακαλύψατε την ανάγκη σας να εκφράζεστε μέσω της ποίησης;
ΜΑΡΙΑ ΠΑΓΩΝΗ: Η ποίηση βρίσκεται στον τρόπο που αντιλαμβάνομαι, σκέφτομαι, νιώθω. Oπότε, και όταν εκφράζομαι μέσω της γραφής, αναπόφευκτα γράφω ποιητικά. Δεν είναι κάτι που προσδιορίζω εγώ αλλά εκείνο εμένα.
Μ.Γ.: Η ποίηση πηγάζει από τη λογική ή από το συναίσθημα;
Μ.Π.: Η ποίηση πηγάζει, αναβλύζει, αναπνέει και ζει από το συναίσθημα, γιατί αλλιώς δεν θα μπορούσε να μαγεύει, να βγάζει φτερά και να πετά, να φωλιάζει, να συγκινεί βαθιά. Αν η ποίηση πήγαζε από τη λογική θα ήταν δέσμια των στενών ορίων της. Πόσο μακριά μπορείς να φτάσεις με την λογική; Όχι πολύ και η ποίηση χρειάζεται απόλυτη ελευθερία για να μπορέσει να υπάρξει, για να μπορέσει να μεγαλουργήσει .
Μ.Γ.: Πώς ορίζετε την ποίηση;
Μ.Π.: Η ποίηση είναι κάτι που δεν ορίζεται ούτε προσδιορίζεται από κανέναν αλλά αποκλειστικά και μόνο από την ίδια. Παίρνει τη διάσταση, την εικόνα και το μέγεθος μέσω εκείνου που τη γράφει και διανθίζεται μέσω εκείνου που τη διαβάζει.
Μ.Γ.: Τι είναι αυτό που αφυπνίζει την έμπνευσή σας;
Μ.Π.: Τα πάντα και τίποτα ταυτόχρονα. Ό, τι ήταν τίποτα μέχρι λίγο πριν μπορεί να είναι τα πάντα λίγο μετά. Η έμπνευση είναι το φως που φωτίζει αυτό που πριν ήταν στο σκοτάδι και περίμενε την κατάλληλη στιγμή να μετουσιωθεί και να αποτυπωθεί με όποιον τρόπο. Είναι η πνοή που ζωντανεύει αυτά που ήδη υπάρχουν μέσα μου και ζητούν από μένα να προσδιορίσω την ταυτότητά τους.
Μ.Γ.: Ποια ανάγκη σας ικανοποιείτε με την έκφραση μέσω της ποίησης;
Μ.Π.: Την αναγκαιότητα να υπάρχω, να με ανταμώνω, να με προσδιορίζω. Mα περισσότερο από όλα, την ανάγκη μου να ανακαλύπτω και να ταξιδεύω σε νέους δικούς μου ουρανούς.
Μ.Γ.: Με τι είδους ποίηση καταπιάνεστε κυρίως;
Μ.Π.: Η στιγμή κυρίως καθορίζει το είδος της ποίησης που θα καταπιαστώ. Δεν το αποφασίζω εκ των προτέρων δημιουργείται βάσει των δεδομένων που συντέλεσαν στην ανάγκη να εκφραστούν. Κατά κύριο λόγο σε ό, τι έχει να κάνει με την ύπαρξη του ανθρώπου και τις ανάγκες του συναισθηματικές και υπαρξιακές.
Μ.Γ.: Πρόσφατα κυκλοφόρησε η ποιητική συλλογή σας με τίτλο «Αίσθησις». Ποια είναι η αίσθηση στην οποία αναφέρεται;
Μ.Π.: Η κάθε μία αίσθηση που πάλλεται, βάλλεται, δημιουργείται μέσα από τον βαθύ έρωτα και ό, τι τον αντιπροσωπεύει.
Μ.Γ.: Τι είδους συναισθήματα καταθέτετε στη συλλογή σας και τι είδους συναισθήματα θέλετε να εισπράξει ο αναγνώστης;
Μ.Π.: Στη συλλογή μου καταθέτω την ψυχή μου και την αλήθεια μου όπως όφειλα απέναντι στην ίδια την ποίηση, στον εαυτό μου και φυσικά στον αναγνώστη. Γιατί διαφορετικά δεν θα μπορούσε να αγγίξει κανέναν και πρώτα από όλα εμένα την ίδια.
Μ.Γ.: Η ποίηση είναι μοναξιά ή συντροφιά;
Μ.Π.: Η ποίηση είναι μοναξιά που κάθε τόσο καμώνεται τη συντροφιά για να έχει άλλοθι να ξεδιπλώνει λέξεις.
Μ.Γ.: Είστε φίλη με τη μοναξιά;
Μ.Π.: Με τη μοναξιά που σε φέρνει πιο κοντά με τον εαυτό σου, ναι είμαι φίλη, αλλά με την μοναξιά που σε φέρνει πιο κοντά με την ερημιά σου, όχι δεν είμαι φίλη. Προσπαθώ να επιλέγω τη μοναξιά μου έτσι ώστε αυτόματα να αφαιρώ το δικαίωμα να με επιλέξει εκείνη.
Μ.Γ.: Γράφετε πιο εύκολα στη χαρά ή στη λύπη;
Μ.Π.: Όταν ζεις τη χαρά δεν έχεις χρόνο για να τον χάσεις γράφοντας. Η λύπη είναι αυτή που θρέφει τον ποιητή. Αυτή τον κάνει να ανθίζει και να θέλει το μαύρο που νιώθει να το αποτινάξει πάνω στο χαρτί. Να δώσει στη λύπη του το σχήμα το μέγεθος το βάθος που ο ίδιος επιθυμεί.
Μ.Γ.: Πιστεύετε ότι ο ποιητής γράφει για τον εαυτό του ή για τους αναγνώστες;
Μ.Π.: Ο ποιητής γράφει χάνοντας, αποδομώντας τον εαυτό του, έτσι ώστε να μπορέσει να τον ξαναβρεί εκ προοιμίου μέσα από τη γραφή του και εκ των υστέρων μέσα από τα μάτια του κάθε αναγνώστη. Θα μπορούσα να πω πως γράφει για τον εαυτό του με το βλέμμα στραμμένο στον αναγνώστη.
Μ.Γ.: «Η αίσθησις» είναι ένας ύμνος στον έρωτα. Γιατί επιλέξατε να τον εξυμνήσετε κυρίως μέσω του πόνου που προκαλεί το τέλος του;
Μ.Π.: Τον εξυμνώ μέσα από τη σκοτεινή πλευρά που προκαλεί το τέλος του, προκειμένου να τον καταστήσω αθάνατο.
Μ.Γ.: Υπάρχει ισορροπία στον έρωτα;
Μ.Π.: Όχι δεν υπάρχει ισορροπία στον έρωτα. Μόνο όταν το κατανοήσεις αυτό, τότε ίσως να νιώσεις ισορροπημένος, μόνο αυτό. Όταν επέλθει ισορροπία τότε ο έρωτας έχει μετουσιωθεί σε αγάπη.
Μ.Γ.: Πότε λέει κάποιος «φθονώ τον έρωτα» όπως αναφέρετε σ΄ ένα ποίημά σας;
Μ.Π.: Όταν όλα όσα ο έρωτας σου έφερε στα παίρνει πίσω πριν καν προλάβεις να τα αγγίξεις, να τα ζήσεις, να τα χαρείς.
Μ.Γ.: Και πότε ο έρωτας χαρακτηρίζεται «ασυνόδευτο λάθος»;
Μ.Π.: Όταν προσπαθείς να πιαστείς από κάτι αληθινό και ανακαλύπτεις ότι το μόνο αληθινό ήταν το λάθος.
Μ.Γ.: Είναι «γλυκός θάνατος ο έρωτας» όπως γράφετε στο ποίημα «Αντίθεση»;
Μ.Π.: Ο Θάνατος είναι αναπόφευκτος οπότε ας τον «ζήσουμε» όσο πιο γλυκά μπορούμε. Και ο έρωτας έχει τη μαγική δύναμη να μπορεί να το πετύχει.
Μ.Γ.: Θεωρείτε ότι η ποίηση έχει πέραση στον κόσμο ή την αποφεύγει και πού πιστεύετε ότι οφείλεται αυτό;
Μ.Π.: Την ποίηση ένα μεγάλος μέρος του κόσμου τη φοβάται γι’ αυτό και την αποφεύγει. Φοβάται το συναίσθημα που του βγάζει και δεν είναι πάντα έτοιμος να το διαχειριστεί. Φοβάται ότι πάντα κάτι κρύβεται πίσω από τις λέξεις και δεν θα μπορέσει να το κατανοήσει.. Φοβάται την αλήθεια της. Φοβάται ότι δεν είναι σε θέση να αντιμετωπίσει φοβούμενος. ΔΥΣΤΥΧΩΣ για εκείνον και για τον καθέναν που κλείνει την πόρτα στον παράδεισο της ποίησης και έτσι καταδικάζει τον εαυτό του στην αιώνια κόλαση του χαμένου παραδείσου.
*Η ποιητική συλλογή «Αίσθησις» της Μαρίας Παγώνη κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Grotesque
Μαίρη Γκαζιάνη
Γεννήθηκε στα Ιωάννινα. Μεγάλωσε στην Αθήνα όπου ζει μέχρι σήμερα και εργάσθηκε ως τραπεζοϋπάλληλος. Στο παρελθόν ασχολήθηκε ερασιτεχνικά με την φωτογραφία ενώ τώρα ζωγραφίζει και παράλληλα γράφει. Έχει πραγματοποιήσει ατομικές εκθέσεις και έχει συμμετάσχει σε πολλές ομαδικές.
Τον Μάιο του 2012 κυκλοφόρησε την πρώτη ποιητική της συλλογή με τίτλο «Σου γράφω…», τον Σεπτέμβρη 2013 κυκλοφόρησε το πρώτο της μυθιστόρημα με τίτλο «Ένα φεγγάρι λιγότερο» από τις εκδόσεις Ελληνική Πρωτοβουλία και τον Ιούνιο του 2014 κυκλοφόρησε το βιβλίο της «Τα πλήκτρα της σιωπής» από τις εκδόσεις ΄Οστρια. Επίσης, το παραμύθι της «Το ψαράκι του βυθού» συμπεριλαμβάνεται στο βιβλίο «Παραμύθια και Μαμάδες» εκδόσεις Βερέττα 2015. Τον Ιούνιο 2017 κυκλοφόρησε το μυθιστόρημά της «Άλικα βήματα» από την Εμπειρία Εκδοτική. Τον Νοέμβριο του 2019 κυκλοφόρησε το νέο της μυθιστόρημα «Ζάχαρη άχνη» από τις εκδόσεις Ωκεανός.
Την περίοδο 2011-2012 υπήρξε ραδιοφωνική παραγωγός στο magicradiolive. Από τον Νοέμβρη 2014 συνεργάζεται με το now24.gr και έχει πραγματοποιήσει πάνω από εξακόσιες συνεντεύξεις, καθώς και σχολιασμούς βιβλίων και θεατρικών παραστάσεων. Το 2016 συμμετείχε στην τηλεοπτική εκπομπή «Καλώς τους» του ΑιγαίοTV πραγματοποιώντας συνεντεύξεις σε ανθρώπους των τεχνών. Διετέλεσε Διευθύντρια Σύνταξης του on line Πολιτιστικού Περιοδικού Books and Style από Ιούλιο 2017 έως Μάρτιο 2018 οπότε αποχώρησε οικειοθελώς.
Μεγάλες της αγάπες είναι το θέατρο και ο χορός με τα οποία έχει ασχοληθεί ερασιτεχνικά.
