Μαργαρίτα Αρβανίτη:Η ζωή με τα όσα μας συμβαίνουν μας στέλνει μηνύματα  

Συνέντευξη στη Μαίρη Γκαζιάνη 

Γνωρίζουμε ότι η Μαργαρίτα Αρβανίτη είναι μια αξιόλογη ποιήτρια που μας εκπλήσσει κάθε φορά με τους στίχους της, πολλοί από τους οποίους έχουν μελοποιηθεί. Όταν αποφάσισε να δοκιμαστεί στην πεζογραφία με το μυθιστόρημά της «Ξεπέρνα τον φόβο ζήσε το θαύμα» διαπιστώσαμε ότι έχει έναν εξαιρετικό γραπτό λόγο κι αρχίσαμε να σκεπτόμαστε τι υπερτερεί, ο στίχος ή το πεζογράφημα.

Με αφορμή το μυθιστόρημά της, τη συνάντησα γι΄ αυτή τη συνέντευξη και γοητεύτηκα από την έντονη προσωπικότητά της που πέρα από τις άπειρες γνώσεις της εκπέμπει τρυφερότητα και καλοσύνη. 

ΜΑΙΡΗ ΓΚΑΖΙΑΝΗ: Μαργαρίτα έχεις γράψει το μυθιστόρημα «Ξεπέρνα τον φόβο ζήσε το θαύμα». Σε τι είδος φόβο αναφέρεται και ποιο είναι το θαύμα που αντιτάσσεται στον φόβο;

ΜΑΡΓΑΡΙΤΑ ΑΡΒΑΝΙΤΗ: Αναφέρομαι στο θαύμα της ζωής όπως φανερώνεται σε κάθε κορμί σε κάθε ψυχή, σε κάθε ένα από εμάς που ερχόμαστε σε αυτή τη γη σαν μοναδικοί και ανεπανάληπτοι να ζήσουμε το θαύμα της δικής μας χρονικής «στιγμής» μέσα στην απεραντοσύνη του σύμπαντος που μας περιβάλλει. Θείο δώρο η ζωή που μας καλεί να το τιμήσουμε κάνοντας πράξη την ευκαιρία που μας δίνεται να ζήσουμε ξεπερνώντας κάθε φόβο πραγματικό ή πλασματικό προερχόμενο από τα εμπόδια  που συναντάμε στη προσπάθειά μας να πετύχουμε τον επιθυμητό στόχο, την ολοκλήρωση του προορισμού μας σε αυτή τη γη.

Μ.Γ.: Η ηρωίδα του βιβλίου σου Ελπίδα έρχεται αντιμέτωπη με τον καρκίνο του μαστού. Ποιο ήταν το έναυσμα ώστε να γράψεις για το συγκεκριμένο θέμα;

Μ.Α.: Ο άνθρωπος μαθαίνει μέσα από το προσωπικό  παράδειγμα και όταν ο ίδιος δεν έχει, μαθαίνει μέσα από τις εμπειρίες των γύρω του. Η ηρωίδα μου και η ιστορία της σε προβολή τους μέσα στη πραγματική ζωή «έρχεται» να συναντήσει τα εκατομμύρια των γυναικών με ανάλογες εμπειρίες Ca μαστού, γυναίκες που μας καλούν να γίνουν παράδειγμα αποδοχής των συνετών επιλογών τους και αποφυγής των λαθών τους, για μεγαλύτερη ευαισθητοποίηση απέναντι στην αξία της προληπτικής ιατρικής που σώζει ζωές όταν στην απουσία της χάνονται άδικα πάρα πολλές.  Επιτακτική ανάγκη που απετέλεσε το έναυσμα της γραφής μου για όλο και λιγότερα θύματα,  σαν το δικό μου «λιθαράκι» μέσα στη γενικότερη κοινωνική προσπάθεια στήριξης της ζωής στα δύσκολα της για τα καλύτερά της.

Μ.Γ.: Γιατί της έδωσες το όνομα Ελπίδα;

Μ.Α.: Το όνομα της ηρωίδας μου, Ελπίδα, είναι συμβολικό. Παραπέμπει στο αντίστοιχο συναίσθημα που σημαίνει πίστη ότι όλα θα πάνε καλά, το οποίο όμως μπορεί να λειτουργήσει και σαν παγίδα αν κάποιος αφεθεί  μόνο σε αυτή.  Έχει ανάγκη από στήριξη γνώσεων και σύνεση επιλογών προκειμένου να μπορεί να συντελεί ουσιαστικά στο  επιθυμητό αποτέλεσμα.  

Μ.Γ.: «Με τον προληπτικό έλεγχο που κάνατε εντοπίσατε το πρόβλημα» αναφέρει στην Ελπίδα ο γιατρός. Το μήνυμα του βιβλίου σου είναι η πρόληψη;

Μ.Α.: Ναι, είναι η πρόληψη γιατί ο Ca μαστού αποτελεί τη πρώτη αιτία θανάτου από καρκίνο και την δεύτερη μετά τις καρδιοπάθειες. Βάσει στατιστικών στοιχείων 1 στις 8 γυναίκες παγκοσμίως θα παρουσιάσει καρκίνο. Οι γυναίκες που υποβάλλονται σε προληπτικό έλεγχο με ψηφιακή μαστογραφία έχουν θνησιμότητα 4,7%. Η επιβίωση ξεπερνά το 80% και βελτιώνεται συνεχώς με την έγκαιρη διάγνωση της ψηφιακής μαστογραφίας και την πρόοδο των θεραπευτικών μέσων που διαθέτει η ιατρική επιστήμη. Στην απουσία της μαστογραφίας η θνησιμότητα ανέρχεται σε 56%. Άλλο είναι να εντοπίζεται εγκαίρως ο καρκίνος στα αρχικά του στάδια 1ο – 2ο τότε που είναι ευάλωτος και άλλο στο 3ο – 4ο  στάδιο όταν όλα είναι πιο δύσκολα. Στοιχεία που δυστυχώς δεν αξιοποιούνται κατάλληλα από άγνοια, αμέλεια,αλόγιστο εφησυχασμός… « δεν θα συμβεί σε μένα» αλλά και από τον φόβο των εξετάσεων μη  και διαγνωστεί η νόσος.  Ανασταλτικοί παράγοντες έγκαιρης αντιμετώπισης, την άρση των οποίων επιδιώκω με τη δόμηση της ωριμότητας αποδοχής της πρόληψης, που προηγείται, έναντι του φόβου που γεννάνε οι δυσκολίες στήριξης της ζωής στα δύσκολα της για τα καλύτερά της.

Μ.Γ.: «Χωρίς τον φόβο δεν θα καταφέρναμε να επιβιώσουμε για πολύ καιρό» είναι ο τίτλος μιας ενότητας. Πως συντελεί ο φόβος την επιβίωση;

Μ.Α.: Δυσάρεστο συναίσθημα ανησυχίας ο φόβος, ο οποίος ενεργοποιείται όμως σαν σύστημα συναγερμού αυτοπροστασίας και αυτοσυντήρησης στην εμφάνιση ή στην αίσθηση μιας  απειλής. Χωρίς τον φόβο δεν θα καταφέρναμε να επιβιώσουμε για πολύ καιρό γιατί ο φόβος μας οδηγεί να δραστηριοποιηθούμε άμεσα για αντιμετώπιση της απειλής που τον γεννάει. Στην πραγματικότητα μόνο ο φόβος του κρότου υπάρχει. Εκ των πραγμάτων γίνεται αναγκαίος ο διαχωρισμός ανάμεσα σε πραγματικούς και πλασματικούς φόβους προκειμένου να δεχόμαστε μόνο την ευεργετική του επίδραση και όχι να παραδινόμαστε αναίτια στις φοβίες μας. O σύγχρονος άνθρωπος  καλείται να απομυθοποιήσει τις φοβίες του και να εστιάσει στους υπαρκτούς «φόβους»  που απειλούν τη ζωή όπως αρρώστιες, επιδημίες, φωτιές, πλημμύρες, σεισμοί κλπ., με στόχο τη πρόληψη και ετοιμότητα για   νικηφόρα αντιμετώπισή τους και προστασία της επιβίωσή του.

Μ.Γ.: Η Ελπίδα περιμένοντας τα αποτελέσματα μιας μαστογραφίας κι ενώ δεν έχει πρόβλημα φοβάται, «Το βρίσκει παράλογο που φοβάται κι όμως φοβάται». Τι προκαλεί αυτόν τον φόβο;

Μ.Α.: Επί σειρά πολλών ετών η πείρα της ανθρωπότητας έχει δείξει  ότι ο καρκίνος δεν αντιμετωπίζεται εύκολα με αποτέλεσμα να είναι πάρα πολλά  τα θύματα του. Στο ενδεχόμενο και μόνο του καρκίνου μαστού, πριν ακόμα διαπιστωθεί,  δρομολογείται ανεξέλεγκτα ο φόβος του αν και  σήμερα σε μεγάλο ποσοστό αντιμετωπίζεται επιτυχώς εφόσον υπάρχουν οι αναγκαίες προϋποθέσεις. Φόβος τον οποίο έζησε και η Ελπίδα η οποία κατάφερε να τον ελέγξει  με την ορθή πληροφόρηση προκειμένου να δρομολογήσει εγκαίρως την επιβεβλημένη αγωγή ίασης.

Μ.Γ.: Πόσο κουράγιο χρειάζεται να ανταπεξέλθει στις ανάγκες που ξανοίγονται μπροστά της;

Μ.Α.: Πολύ και όσο χρειάζεται μέχρι τη τελική νίκη! Το κουράγιο δεν υπάρχει από μόνο του. Δομείται με την άντληση προϋποθέσεων μέσα από  την ίδια τη ζωή όπου μας συμβαίνουν όσα μπορούμε να αντέξουμε, ώστε ενισχυμένο το κουράγιο με τη γνώση της σωστής ενημέρωσης και την αυτογνωσία, να μπορεί να συντρέχει καθοριστικά στην αντιμετώπιση της απειλής.

Μ.Γ.: «Η Ελπίδα νοιώθει την ανάγκη να «ξορκίσει» τον ψυχοφθόρο φόβο του θανάτου». Με ποιον τρόπο προσπαθεί να το επιτύχει;

Μ.Α.: Στη προσπάθειά της, στην αναζήτησή της η ηρωίδα μου να «απομυθοποιήσει » τον φόβο του θανάτου έτσι όπως δρομολογείται με την απειλή του Ca μαστού και να δώσει απαντήσεις στην απορία της … «Όταν λέμε ότι ο Θεός τα πάντα εν σοφία εποίησε, δεν μπορεί να λάθεψε με τον Θάνατο… δεν μπορεί να είναι τυχαία η ύπαρξή του, κάποια αναγκαιότητα θα καλύπτει μέσα στο σύνολο της δημιουργίας…»  οδηγήθηκε έως στη συμφιλίωση μαζί του γιατί συνειδητοποίησε ότι ο θάνατος πληροί μία θεϊκή «εντολή» μέσα στην απεραντοσύνη του σύμπαντος που μας περιβάλλει καθώς λειτουργεί σαν συντελεστής βιολογικής εξέλιξης της ζωής, συγκρατεί σε μικρά μεγέθη τους ήδη υπάρχοντες ζωντανούς οργανισμούς και ανοίγει χώρο και άνεση για την ανάδειξη νέων βελτιωμένων ειδών υπέρτερης μορφής όλο και πιο προσαρμοσμένων στις ανάγκες του εκάστοτε ζωτικού – κοινωνικού περιβάλλοντος. Μέσα στα πλαίσια της αναγκαιότητας για εξέλιξη της φύσης και της ζωής συμπεριλαμβάνεται και η προσωρινότητα του ανθρώπου, συνειδητοποίηση που την οδήγησε να αποδεχτεί ότι  «πατήματα» είμαστε όλοι μας με αρχή και τέλος στο διάβα της ζωής της το αιώνιο και όταν ο καθένας από εμάς δώσει,  ότι έχει να δώσει σωματικά και πνευματικά, ο δημιουργός του σύμπαντος δίνει τη σκυτάλη στον επόμενο που ακολουθεί για να συνεχίσει η ζωή  τη πορεία της προς την αιωνιότητα. Παράλληλα ο θάνατος αν και αρνητής της ζωής κάνει πιο έντονο το φανέρωμα της αξίας που έχει, αλλαγή οπτικής γωνίας που οδηγεί την ηρωίδα μου  να αναστρέψει τον φόβο του σε υποκινητή ζωής με ουσία και πληρότητα τη κάθε στιγμή καθώς στην απουσία τους όσα χρόνια και αν της δοθούν πάλι λίγα θα είναι. Παράλληλα στρέφεται  στη δισυπόστατη φύση που είμαστε από πνεύμα και ύλη «συνθήκη» που μας καλεί  όχι μόνο να ζούμε το θαύμα της ζωής σε προσωπικό επίπεδο αλλά και σαν μέλη της κοινωνίας που ανήκουμε να αφήνουμε και «έργο»  πίσω μας σαν το δικό μας λιθαράκι προσφοράς στο οικοδόμημα της  για τη καλή συνέχειά της. Έργο ικανό να μας κρατάει παράλληλα «ζωντανούς» στη μνήμη των αγαπημένων μας και όσων ευεργετήσαμε, σαν τα δικά μας χνάρια περάσματος από αυτή τη γη! Η δική μας νίκη του πνεύματος πάνω στη φθορά της ύλης της δισυπόστατης φύσης που μας χαρακτηρίζει. Και όταν έρθει η ώρα να παραδώσουμε και εμείς την σκυτάλη στον επόμενο που ακολουθεί- έτσι θέλει πλέον να σκέπτεται τον θάνατο η Ελπίδα  – να έχουμε καταφέρει να μας βρει σε πληρότητα εκπλήρωσης προορισμών, για ένα κλείσιμο οδοιπορικού ζωής  συμφιλιωμένο με το αναπόφευκτο του «τέλους»!  «Άδικος» είναι ο θάνατος στις περιπτώσεις των παιδιών και σε όσους δεν καταφέρνουν από ανεξέλεγκτους παράγοντες να ζήσουν τον προσδόκιμο χρόνο ζωής.

Μ.Γ.: Η Ελπίδα και ο Άρης επέλεξαν να μην πουν όλη την αλήθεια στα παιδιά τους και στη μητέρα της. Γιατί επέλεξαν να τους προστατεύσουν από την αλήθεια;

Μ.Α.: Είναι θέμα προσωπικής επιλογής της Ελπίδας. Επέλεξε να μη διαταράξει τις ισορροπίες της οικογένειας, να μη  δρομολογήσει ένα ντόμινο επί  πλέον προβλημάτων παράλληλα με το δικό της. Να μη γεμίσει πίκρα και φόβο τη μητέρα της και τα παιδιά, να μη τους υποβάλλει στη ψυχοφθόρα αναμονή ποιο θα είναι το αποτέλεσμα, να συνεχίσουν να ανταποκρίνονται αναπόσπαστα στις δικές τους  υποχρεώσεις και να τα ενημερωθούν όποτε και αν χρειαστεί. Παράλληλα εκείνη με ορμητήριο το ήρεμο οικογενειακό της περιβάλλον να μπορεί να ανταποκρίνεται με καλύτερη ψυχολογία στις απαιτήσεις του αγώνα που δίνει.

Μ.Γ.: «Όταν έρχεται η ζωή και μας προειδοποιεί, είμαστε υποχρεωμένοι να σταθούμε και να δούμε τι μήνυμα μας στέλνει» αναφέρει ο Άρης στην Ελπίδα. Τι θέλει να της πει με αυτά τα λόγια;

Μ.Α.: Η ζωή με τα όσα μας συμβαίνουν μας στέλνει μηνύματα. Είτε μας υπενθυμίζει τα  όσα πολύτιμα ξέρουμε αλλά τα προσπερνάμε σαν αυτονόητα να υπάρχουν ή μας μαθαίνει όσα μας διαφεύγει. Η απειλή της ασθένειας υπενθύμισε στο ζευγάρι πως η ζωή  είναι προσωρινή, η κάθε μας μέρα ίσως να είναι η καλύτερη από όσες ακολουθούν, ασαφή τα σύνορα της προσωρινότητας μας, μηνύματα που οδηγούν σε εγρήγορση εκπλήρωσης μικρών και μεγάλων προορισμών, κλεισίματος ανοικτών λογαριασμών συναισθηματικών και οικονομικών εκκρεμοτήτων, για ζωή όσο πιο τακτοποιημένη, όμορφη και συμπυκνωμένη στο ενδεχόμενο του τέλους που κανείς δεν γνωρίζει πότε μπορεί να είναι.

Μ.Γ.: Γράφεις ότι «Οχύρωση, άμυνα, αντεπίθεση είναι η λύση ενάντια στον κάθε «εισβολέα-αρρώστια». «Δεν μου απομένει παρά να τον αντιμετωπίσω» είναι λόγια της Ελπίδα,  Πως μπορεί να επιτευχθεί;

Μ.Α.: Η «περιφρούρηση» της υγείας με τη δόμηση και συντήρηση της καλής φυσικής κατάστασης του σώματος οδηγεί στην «οχύρωση» του με αμυντικές δυνάμεις,  ικανές να αντιμετωπίζουν την εισβολή όποιας απειλής υγείας. Στη περίπτωση του καρκίνου η περιφρούρηση γίνεται κυρίως με τους προληπτικούς ελέγχους για έγκαιρη διάγνωση του εισβολέα – «εχθρού» στο αρχικό του στάδιο τότε που είναι «ευάλωτος» καθώς δεν έχει προλάβει να εξαντλήσει τις δικές μας «αμυντικές» δυνάμεις, σώματος και ψυχής, ούτε έχει προλάβει με την «επέλασή» του να προωθήσει τις δικές του θέσεις (φθορά και μεταστάσεις), με αποτέλεσμα ευρισκόμενο το σώμα σε πλεονεκτική θέση να καταφέρει τη τελική νίκη ενάντια του  έγκαιρη-πετυχημένη χειρουργική επέμβαση-. Κάθε μάχη έχει νικητές και ηττημένους και είναι τοποθέτηση ωριμότητας της Ελπίδας να είναι αποφασισμένη να αντιμετωπίσει τον « εχθρό» με την ετοιμότητα που αναφέραμε, αφού δεν μπορεί να τον αποφύγει,  με στόχο η νίκη να είναι δική της.

 Μ.Γ.: Πως κυλάει ο χρόνος για την Ελπίδα, την επόμενη πενταετία που οφείλει να προβαίνει σε συχνές εξετάσεις; Αντί να παραιτηθεί προβαίνει σε ενέργειες πέρα από την επαγγελματική ασχολία της. Ραδιόφωνο, φωτογραφήσεις κλπ. Τι θέλει να επιτύχει;

Μ.Α.: Την βρίσκει σε κατάσταση ελεγχόμενης αγωνίας. Στοχοπροσηλωμένη» ακολουθεί με «ευλάβεια την ιατρο-φαρμακευτική της αγωγή, με ελέγχους κάθε εξάμηνο που γίνονται τα «ευλογημένα»  μέσα ανίχνευσης της υγείας της – έτσι θέλει να τα σκέπτεται για να μη φοβάται – ενώ προσπαθεί να συντελεί και η ίδια στα καλά αποτελέσματα με ανεβασμένο ηθικό και με δημιουργικές δραστηριότητες για ποιοτικό χρόνο απασχόλησης και αποφυγής των ψυχοφθόρων συναισθημάτων αναμονής με στόχο να προστατεύει τη ψυχική της υγεία ενώ παράλληλα να μη  χάνει στιγμή από το πολύτιμο παρόν της.

 Μ.Γ.: Στο βιβλίο σου υπάρχουν μεγάλοι ξεχωριστοί παράγραφοι που αναφέρονται σε σκέψεις και θεωρίες σου πάνω σε αξίες και στάσεις ζωής στις οποίες δεν θ΄ αναφερθώ γιατί θεωρώ σημαντικό να εστιάσουμε στην ίδια την Ελπίδα. Γιατί επέλεξες να τις συμπεριλάβεις στο ίδιο βιβλίο.

Μ.Α.: Οι μεγάλοι ξεχωριστοί παράγραφοι που αναφέρεις Μαίρη πρόκειται για τη  θεωρητική «θωράκιση» της ηρωίδας μου όπως τη δόμησε η ίδια  βήμα-βήμα  κάθε φορά που αναζητούσε στηρίγματα του νου προκειμένου να έχει να δώσει προτάσεις και λύσεις σε σώμα και ψυχή για σφαιρική αντιμετώπιση του κινδύνου. Ο  καρκίνος μαστού δεν είναι μόνο προσωπικό πρόβλημα ούτε ατομικό, είναι και οικογενειακό και  κοινωνικό ενώ παράλληλα η κάθε γυναίκα που απειλείται δεν είναι μόνο ασθενής, μπορεί να είναι και μητέρα, ερωτευμένη σύζυγος, κόρη, εργαζόμενη, άνθρωπος με δημιουργικές δραστηριότητες και κοινωνικές υποχρεώσεις  που σημαίνει ότι όλοι αυτοί οι παράγοντες έχουν ανάγκη στήριξης,  παράλληλα με τη  ψυχολογική, προκειμένου η   καλή διεκπεραίωσή τους να συντρέχουν στην αντιμετώπιση του κεντρικού προβλήματος της ηρωίδας. Επίσης έχουν ανάγκη πρόληψης και  όσα «αρρωσταίνουν» την κοινωνία για να κρατιέται «υγιής» για επάρκεια κονδυλίων κάλυψης αναγκών πρόληψης – νοσηλείας – ίασης της νόσου καθώς προσωπική υγεία χωρίς υγεία και εξυγίανση της κοινωνίας δεν εννοείται. Παράλληλα χρειάζονται φροντίδα και οι αναγνώστες προκειμένου να παραμείνουν μέσα στη γραφή. Κράτημα που επιδιώκω με σκηνικά ζωής, έρωτα, συντροφικότητας, ωραίων οικογενειακών και δημιουργικών στιγμών, με φιλοσοφικούς στοχασμούς ανάδειξης ότι μπορούν να ανθίζουν χαμόγελα και μέσα από τα δύσκολα, με στόχο να λειτουργήσουν σαν ανάσες ζωής, σαν «οάσεις» ξεκούρασης ανάμεσα στα δύσκολα που πραγματεύεται η γραφή μου προκειμένου να διατηρηθεί το ενδιαφέρον των αναγνωστών να γνωρίσουν μέχρι τέλους το περιεχόμενο του βιβλίου και τα στηρικτικά του μηνύματα που είναι και το ζητούμενο, για μια ζωή πιο συνειδητοποιημένη και προσανατολισμένη  στην αξία που έχει η στήριξη της έναντι του φόβου που γεννάνε οι δυσκολίες της. Η αναγκαιότητα της σφαιρικής αντιμετώπισης του προβλήματος οδήγησε στη πολυεπίπεδη γραφή στήριξης, και σε επιστημονική βάση παράλληλα με το ενδιαφέρον, της παραίνεσης «Ξεπέρνα τον φόβο ζήσε το θαύμα» για  όλο και περισσότερους νικητές στην αναμέτρηση της ζωής με τους μικρούς καθημερινούς θανάτους που καλείται ο άνθρωπος να αντιμετωπίσει νικηφόρα προκειμένου να ζήσει τον προορισμό του όπως του αξίζει και του αναλογεί!

Μ.Γ.: Σ΄ ευχαριστώ πολύ για την παραχώρηση της συνέντευξης και σου εύχομαι καλοτάξιδο το βιβλίο σου.

Μ.Α.: Σε ευχαριστώ πολύ Μαίρη Γκαζιάνη και το NOW24 για τη δυνατότητα επικοινωνίας που δίνετε  στο βιβλίο να ζήσει τον προορισμό του! Ευχαριστώ και όλους τους αναγνώστες που μοιραστήκαμε παρέα τη συνέντευξη!

*Το βιβλίο «Ξεπέρνα τον φόβο ζήσε το θαύμα» της Μαργαρίτας Αρβανίτη κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μιχάλη Σιδέρη.

 Μαίρη Γκαζιάνη

Γεννήθηκε στα Ιωάννινα.  Μεγάλωσε στην Αθήνα όπου ζει μέχρι σήμερα και εργάσθηκε ως τραπεζοϋπάλληλος. Στο παρελθόν ασχολήθηκε ερασιτεχνικά με την φωτογραφία ενώ τώρα ζωγραφίζει και παράλληλα γράφει. Έχει πραγματοποιήσει ατομικές εκθέσεις και έχει συμμετάσχει σε πολλές ομαδικές.

Τον Μάιο του 2012 κυκλοφόρησε την πρώτη ποιητική της συλλογή με τίτλο «Σου γράφω…», τον Σεπτέμβρη 2013 κυκλοφόρησε το πρώτο της μυθιστόρημα με τίτλο «Ένα φεγγάρι λιγότερο» από τις εκδόσεις Ελληνική Πρωτοβουλία και τον Ιούνιο του 2014 κυκλοφόρησε το βιβλίο της «Τα πλήκτρα της σιωπής»  από τις εκδόσεις ΄Οστρια. Επίσης, το παραμύθι της «Το ψαράκι του βυθού» συμπεριλαμβάνεται στο βιβλίο «Παραμύθια και Μαμάδες» εκδόσεις Βερέττα 2015.  Τον Ιούνιο 2017 κυκλοφόρησε το μυθιστόρημά της «Άλικα βήματα» από την Εμπειρία Εκδοτική. Τον Νοέμβριο του  2019 κυκλοφόρησε το νέο της μυθιστόρημα «Ζάχαρη άχνη» από τις εκδόσεις Ωκεανός.

Την περίοδο 2011-2012 υπήρξε ραδιοφωνική παραγωγός στο magicradiolive. Από τον Νοέμβρη 2014 συνεργάζεται με το now24.gr και έχει πραγματοποιήσει πάνω από πεντακόσιες συνεντεύξεις. Το 2016 συμμετείχε στην τηλεοπτική εκπομπή «Καλώς τους» του ΑιγαίοTV πραγματοποιώντας συνεντεύξεις σε ανθρώπους των τεχνών. Διετέλεσε Διευθύντρια Σύνταξης του on line Πολιτιστικού Περιοδικού Books and Style από Ιούλιο 2017 έως Μάρτιο 2018 οπότε αποχώρησε οικειοθελώς.

Μεγάλες της αγάπες είναι το θέατρο και ο χορός με τα οποία έχει ασχοληθεί ερασιτεχνικά.