Κραυγή αγωνίας από μια άνεργη δημοσιογράφο μητέρα δύο παιδιών !!!

Οι δημοσιογράφοι που καλύπτουν την τρέχουσα ειδησεογραφία γράφουν για την απόγνωση του κόσμου.
Γράφουν για την αδιαλλαξία της κυβέρνησης. Για τα απάνθρωπα μέτρα που μας επιβάλλει η Τρόικα και οι υπουργοί μας τα δέχονται χωρίς καμιά ένσταση.
Οι δημοσιογράφοι γράφουν για το πώς μας κατάντησαν κάποιοι ανίκανοι που ψηφίσαμε και υποστηρίξαμε.
Όχι μόνο στην Κυβέρνηση αλλά σε όλα τα επίπεδα, σε όλους τους κλάδους ακόμη και στο δικό μας.
Το δημοσιογραφικό κλάδο.
Μια καλή συνάδελφος μητέρα δύο ανηλίκων παιδιών, η Μαρία Κωνσταντοπούλου, έγραψε ένα ρεπορτάζ για τον ίδιο της τον κλάδο, σε πρώτο πρόσωπο.
Έγραψε τα πράγματα με το όνομά τους. Είπε την αλήθεια.
Το παραθέτουμε αυτούσιο, χωρίς καμιά λογοκρισία .

Της Μαρίας Κωνσταντοπουλου
«Η ανακοίνωση /πρόσκληση της ΕΣΠΗΤ για την έκτακτη γενική συνέλευση της 19ης Οκτώβρη είχε αποσταλεί ταχυδρομικά σε όλα τα μέλη της, ένα μήνα νωρίτερα. Τις προηγούμενες ημέρες λάβαμε επίσης αντίστοιχο email καθώς και sms για την αναγκαιότητα της παρουσίας μας («Συνάδελφοι οι ραγδαίες εξελίξεις σε εργασιακά, ασφαλιστικό καθιστούν την παρουσία όλων μας ιδιαίτερα σημαντική στην γενική συνέλευση») ανέφερε συγκεκριμένα το μήνυμα. Απολυμένη 3 χρόνια από τη ΔΑΦΝΗ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΕΣ και αναζητώντας τη τύχη μου αριστερά και δεξιά -όλο αυτό το διάστημα- συναντώντας ορμητικά κλειστά πόρτες έχω αποφασίσει να είμαι πιο κοντά σε όλες αυτές τις συνδικαλιστικές δράσεις..Να ακούω τι γίνεται, να βρίσκομαι παρα τω πλευρώ των απολυμένων ομοιοπαθούντων συναδέλφων με την ελπίδα μήπως όντας όλοι μια γροθιά μπορέσουμε να αντιμετωπίσουμε τη λαίλαπα της ανεργίας .Έτσι λοιπόν βρέθηκα σήμερα το πρωί στα γραφεία της ΕΣΗΕΑ περιμένοντας να μάθω κάτι καινούργιο-ίσως και ανατρεπτικό- , κάποια λύση, κάποια αισιόδοξη πρόταση για τους ανέργους δημοσιογράφους, που ανεπίσημα φθάνουν το 60% (κάθε μέρα χάνουν τη δουλειά τους 2/100), για το ασφαλιστικό, για τη μαύρη εργασία, για τα μπλοκάκια, για τις εισφορές στο ΤΕΒΕ, για τις συντάξεις, για τις επισχέσεις εργασίας, για τις αποζημιώσεις, για τα δεδουλευμένα που πήγαν υπερ πίστεως… για το μέλλον αυτού του κατακρεουργημένου χώρου που «υπηρετώ» την τελευταία 20ετία. Ελάχιστοι ήταν αυτοί που προσήλθαν (αναμενόμενη εικόνα… άραγε οι άλλοι που βρίσκονται ; έχουν εγκαταλείψει; Απαξιούν; Είναι σε κατάθλιψη; ), περί τα 150 άτομα, κατηφείς, προβληματισμένοι, απαισιόδοξοι… Λίγο πριν πάρει το λόγο, ο πρόεδρος της ΕΣΠΗΤ Θέμης Μπερεδήμας πηγαδάκια είχαν στηθεί από τους συναδέλφους με τις κλασσικές αναλύσεις «που καταντήσαμε», «που φτάσαμε», «η δημοσιογραφία στην απόλυτη ευτέλεια» της κλπ… Απόλυτη απαισιοδοξία…

Σκέφτηκα ..μάλλον μάταιο που ήρθα.. ας καθίσω ωστόσο να δούμε τι θα ακουστεί.. Μετά τους χαιρετισμούς των Δ.Σ όλων των ενώσεων το λόγο πήραν κάποιοι συνάδελφοι… Απόγνωση, απογοήτευση, αδιέξοδο, οργή, θυμός…. Το μεγαλύτερο πρόβλημα ? η ανύπαρκτη ασφάλιση στην πλειοψηφία των ανέργων (εργαζόμενοι πολλά χρόνια στα ΜΜΕ παντελώς ανασφάλιστοι, με αποτέλεσμα αρκετοί από αυτούς να εκποιούν περιουσιακά στοιχεία για να αντιμετωπίσουν οικονομικά τα προβλήματα υγείας των ίδιων και των μελών των οικογενειών τους) , κανένας κοινός ασφαλιστικός φορέας (άλλοι είναι ασφαλισμένοι στο ΤΕΒΕ, άλλοι στο ΤΑΙΣΥΤ, άλλοι στο ΙΚΑ κλπ), μηδαμινή φαρμακευτική περίθαλψη..Μείζον -επίσης- θέμα η αργοπορία καταβολής των δεδουλευμένων από 2 έως 15 μήνες στη πλειοψηφία των εκδοτικών ομίλων, η εργασία των 400& 500 ευρώ, το καθεστώς πλέον πληρωμής με μπλοκάκι, το οποίο κάποτε μπορεί να ήταν λύση αλλά επι του παρόντος οι περισσότεροι συνάδελφοι αδυνατούν να συντηρήσουν καθώς πρέπει να καταβάλλουν μηνιαίες και ετήσιες εισφορές αναντίστοιχες με τα έσοδα τους και τέλος η μαύρη εργασία…. Διαμαρτυρίες, καταγγελίες για τον Κωστόπουλο που απολαμβάνει ανερυθρίαστα το νέο του πόστο μετά της συντρόφου του στην πρωινή συχνότητα μεγάλου καναλιού, τον Λυμπέρη και τις νέες του εκδοτικές δράσεις, τον Μπόμπολα, τον ΔΟΛ, τον Επενδυτή, τους απολυμένους της ΕΡΤ, το κλείσιμο του ΑΛΤΕΡ, το χάος στα περισσότερα ραδιόφωνα …
Η κουβέντα έκλεισε χωρίς κάτι καινούργιο, χωρίς μια νέα πρωτοβουλία, χωρίς μια λύση, χωρίς μια ριζοσπαστική κίνηση… Καταθέσαμε τις ψυχές μας -για μια ακόμη φορά- και φύγαμε με την απογοήτευση αλλά και την πεποίθηση ότι η δημοσιογραφία πνέει τα λοίσθια. Κάπως …σαν μελλοθάνατοι…που βλέπουμε το τέλος να έρχεται και το αντιμετωπίζουμε σαν καλοφτιαγμένο τρέιλερ κινηματογραφικής ταινίας…
Δεν μπορεί κάπου θα υπάρχει λύση! Από τον καναπέ του σπιτιού μας –πάντως- δεν θα τη βρούμε!»