Από την Άννα Ζανιδάκη
Κάθε λιμάνι και καημός!
Κάθε καημός και δάκρυ, σιγοτραγουδάμε, σιγοψιθυρίζουμε!
Κάθε λιμάνι κρύβει τα δικά μας θέλω, τα δικά μας όνειρα, πραγματοποιήσιμα ή μη.
Στενεύουν τα περιθώρια να δεις και να σταματήσεις τους δικούς σου ρυθμούς, να εξαγγέλουν τις ρότες, της δικής σου ζωής, της δικής σου χάραξης αυτών.
Πληθαίνουν οι σκέψεις και αυξάνονται οι ψευδαισθήσεις πως είμαστε σε θέση να ανταποκριθούμε και να κριθούμε βέβαιοι συνεχιστές των αποφάσεών μας!
Καταλήγουμε σε αποβάθρες που τα αποτυπώματα των ψυχών μας, δεν είναι έτοιμα να δουν και να αγκαλιάσουν τα ψυχρά εκείνα αγγίγματα ψυχής,που δουλοπρεπώς, πασχίζουν για ένα βλέμμα ανθρωπιάς.
Λιμάνια καλοδεχούμενα, στις θέσεις της ζωής μας, μα άλλα να κρύβουν φόβους και πόθους,μιας ευχής, μιας αναίμακτης όσο το δυνατόν, στήριξης και υποστήριξης των σκέψεών μας !
Ατενίζοντάς τα, δολιοφθορές της εικόνας που θέλουμε να αντικρύσουμε, με τη λογική να αιτείται του συναισθήματος εκείνου, για αποφυγή, ακόμα και για τη λύτρωσή μας .
Μα εκείνα θα ναι πάντα εκεί, να υπενθυμίζουν τις δεύτερες και τρίτες ακόμα σκέψεις, να τις κάνουμε πριν βρεθούμε προ εκπλήξεων.
Τετελεσμένα γεγονότα, υπήρχαν πάντα , μα στο χέρι μας είναι να τα εκτελέσουμε κατά το δικό μας θέλημα, ώστε να ζήσουμε ακόμα και ένα θαύμα, μη τέλεσής τους.
