Αφού νηστέψαμε την Καθαρή Δευτέρα κατά το έθιμο, εξολοθρεύοντας -τηγανίζοντάς το ή βράζοντάς το- ό,τι νηστίσιμο τάχα μου δήθεν έχουμε ορίσει και αφού φάγαμε και φύγαμε με μια κοιλιά πιο τούμπανο κι από τις μέρες που δεν νηστεύουμε, ας επιστρέψουμε στην πεζή πραγματικότητα της σόδας και της δυσκολοχώνευτης πολιτικής κατάστασης του τόπου.
Από χθες έχει αναρτηθεί στο διαδίκτυο ένα άρθρο του κ. Μανώλη Γλέζου (ολόκληρο θα το διαβάσετε στην ιστοσελίδα kinisienergoipolites.blogspot.gr/2015/02/blog-post_574.html ) που εν ολίγοις διαφωνεί με την κυβέρνηση όσον αφορά την διαχείριση της τελευταίας για την αποδέσμευσή μας από το μνημόνιο και τους όρους του, που ελαφρά τη καρδία είχαν αποδεχτεί σύσσωμες οι προηγούμενες κυβερνήσεις.
Η θέση του ξεκάθαρη. Δεν συμφωνεί με τον συμβιβασμό, όπως δείχνει ότι έπραξε η σημερινή κυβέρνηση, και γράφει χαρακτηριστικά:
[…] ανάμεσα σε καταπιεστή και καταπιεζόμενο δεν μπορεί να υπάρξει συμβιβασμός, όπως ακριβώς ανάμεσα στον σκλάβο και στον κατακτητή, λύση είναι μόνο η Λευτεριά […].
Γιατί αυτό ακριβώς είμαστε. Υποδουλωμένοι. Και το τελευταίο που έχει να σκεφτεί ένας υποδουλωμένος είναι η διαπραγμάτευση. Προσωπικά με βρίσκει σύμφωνο αυτή η άποψη του κ. Γλέζου. Αλλά το θέμα δεν είναι αν συμφωνώ ή αν διαφωνώ, εγώ. Το θέμα είναι ότι αρκετοί έσπευσαν όχι μόνο να διαφωνήσουν αλλά και να την κρίνουν.
Το να διαφωνήσει κάποιος με μια άποψη είναι δικαίωμά του. Αλλά να την κρίνει και να την χαρακτηρίσει λάθος και άστοχη, εκθέτει τον ίδιο του τον εαυτό, πρωτίστως.
Ο κ. Γλέζος πέραν από το σεβασμό που πρέπει να απολαμβάνει λόγω εμπειριών, πρέπει να έχει και το σεβασμό για τους αγώνες του. Εκείνοι που έσπευσαν να τον κρίνουν, ίσως θα έχουν ξεχάσει αυτό που διάβασαν –και λέω διάβασαν, γιατί σίγουρα δεν το έζησαν- ότι μαζί με τον Απόστολο Σάντα, που δεν ζει πλέον, στις 30 Μάη του 1941 κατέβασαν τη ναζιστική σημαία από την Ακρόπολη. Η ηλικία τους ήταν κάτι λιγότερο από δεκαεννιά ετών, τότε. Αυτό και μόνο το γεγονός επιβάλλει τον αμέριστο σεβασμό προς το άτομό του. Το δεχόμαστε, λοιπόν, ως αξίωμα και όχι ως θεώρημα, για να θυμηθώ και τους μαθηματικούς όρους των σχολικών μου χρόνων.
Δεν μπορεί, λοιπόν, να βγαίνει ο Γαβριήλ Σακελλαρίδης, ο νυν υφυπουργός παρά τω πρωθυπουργώ και κυβερνητικός εκπρόσωπος της κυβέρνησης Τσίπρα και να χαρακτηρίζει δημόσια ότι η θέση του κ. Γλέζου ήταν λάθος. Πώς κάποιος μπορεί να κρίνει μια πράξη αν ήταν λάθος ή σωστή, από όποια θέση κι αν αυτός βρίσκεται; Ποιο είναι το σημείο αναφοράς που τον οδηγεί να θεωρήσει λάθος μια άποψη ή θέση;
Μόνο το ένα συν ένα ίσον πέντε, μπορούμε να υποστηρίξουμε ότι είναι λάθος. Αν και γι αυτό, ούτε κι εγώ είμαι σίγουρος ακόμη ότι ισχύει.
Η απειρία του Σακελλαρίδη συναντάει την εμπειρία του κ. Γλέζου.
Θεωρούμε ότι το κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα δημοκρατικό και αριστερό κόμμα, όπως τουλάχιστον μας έχει αυτοσυστηθεί και εμείς με τη σειρά μας το αποδεχτήκαμε, αφού έδειξε στο παρελθόν ότι υποστηρίζει αυτή τη θέση.
Διάβασα μια άποψη και μάλιστα σε δική μου ανάρτηση στο προφίλ μου στο φέισμπουκ που αφορούσε την αντίδραση της Κομμουνιστικής Τάσης του ΣΥΡΙΖΑ στους χειρισμούς της κυβέρνησης, αλλά και την υποστήριξη της αντίδρασης αυτής του κ. Γλέζου, ότι με αυτές τις κινήσεις δίνουμε χαρά στους εταίρους μας, ώστε να βγάλουν από τη μέση το ΣΥΡΖΑ και να φρενάρουν την οποιαδήποτε αριστερή κυβέρνηση στην Ευρώπη, όπως χαρακτηριστικά γραφόταν στο σχόλιο.
Μα συμφωνώ. Πώς θα μπορούσα να διαφωνήσω. Φυσικά και δίνουμε χαρά στους εταίρους, αλλά από μια άλλη οπτική γωνία, όμως. Βλέποντας την αντίδραση της ίδιας της κυβέρνησης αλλά και πολλών ψηφοφόρων της, σε μια αντρίκια άποψη ενός αποδεδειγμένα ιστορικού προσώπου και ήρωα, θα μπορούσα να χαρακτηρίσω, εισπράττουν τον φόβο των Ελλήνων για ριζοσπαστικές αλλαγές και δυναμικές αντιδράσεις.
Για δείτε το και από αυτή την πλευρά. Αν είναι να φοβηθούν κάτι, είναι μια έντονη αντίδραση από έναν, που ειδικά η Γερμανία, ξέρει πολύ καλά τι σημαίνει ο ρόλος του στα χρόνια της κατοχής –και όχι μόνο- για την Ελλάδα.
Κι εκεί που ακούστηκε μια φωνή λίγο πιο δυνατή από εκείνη του υπουργού με το κασκόλ, βγήκαν όλοι να την κρίνουν. Είναι η δημοκρατία που αναφέρθηκα στις προηγούμενες αράδες.
Προσωπικά, κάτι άλλο ήθελα, όταν ανέβηκε ο ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία. Ή για να είμαι πιο σαφής, άλλα είχα καταλάβει ότι θα έκανε από τη στιγμή που πήρε την διακυβέρνηση της χώρας. Δεν είχε μιλήσει ποτέ για διαπραγμάτευση, αλλά για την άμεση κατάργηση των μέτρων λιτότητας και του μνημονίου. Και από την κατάργηση, πήγαμε εντέχνως στη βάφτιση της τρόικας, στη βάφτιση του μνημονίου, στη βάφτιση του ΔΝΤ, στη βάφτιση του ΕΝΦΙΑ, σε βαφτίσεις γενικότερα. Ο Μητσοτάκης λιγότερες φορές έχει βαφτίσει, ρε παιδιά. Άσε ότι δεν είδαμε ούτε ένα κουφετάκι να γλυκαθεί λίγο το στοματάκι μας μετά από πέντε χρόνια πίκρας, τουλάχιστον.
Αλήθεια, ποιος έλαβε υπόψη του τη δήλωση του Ντάισελμπλουμ την ημέρα της συμφωνίας στο Γιουρογκρουπ, ότι το πρόγραμμα θα συνεχιστεί κανονικά; Κανείς. Ή τουλάχιστον κανείς δεν το ανάφερε και δεν το προέβαλε όπως έπρεπε. Υπάρχουν στο διαδίκτυο οι δηλώσεις του, για όποιον ενδιαφέρεται: www.youtube.com/watch?v=p91mgE_mt7c .
Ακούω από πολλούς ‘’μην βγούμε από το ευρώ, γιατί οι συνέπειες θα είναι τρομακτικές’’.
Αυτές τις φωνές γιατί δεν τις άκουγα όταν το 2001 η τότε κυβέρνηση μας έβγαλε από τη δραχμή, το εθνικό μας νόμισμα;
Εκεί, δεν φοβήθηκε κανείς; Η ισοτιμία ένα προς 340,75 δεν τρόμαξε κανέναν τότε; Γιατί δεν είπε κανείς μη βγούμε από τη δραχμή, τότε;
Γιατί μας έχουν κάνει να νιώθουμε ασφαλείς κάτω από τη φούστα ενός συστήματος ή μιας ομάδας; Δε διαφωνώ, είναι καλό να είσαι σε μια ομάδα, αλλά να σου δώσουν τη δυνατότητα να την επιλέξεις εσύ. Όχι να σε βάλουν σε αυτή, ακόμη και με παραπλανητικά στοιχεία.
Κανείς, λοιπόν, δεν προβληματίστηκε αν θα βγούμε από τη δραχμή, εκείνη την εποχή.
Γιατί τότε είχαμε φάει όλοι (;) το παραμύθι ότι η οικονομία μας είναι δυνατό χαρτί στην Ευρώπη. Μια καραμπινάτη υποτίμηση νομίσματος ήταν, αλλά ακόμη κάποιοι δεν θέλουν να το παραδεχτούν. Και αν το παραδεχτούν λένε ότι τότε ήταν διαφορετικά τα δεδομένα. Ναι, ήταν διαφορετικά τότε. Είχαμε λεφτά, και δεν υπολογίζαμε σωστά τα δεδομένα. Ενώ τώρα που δεν έχουμε λεφτά, υπάρχει ο φόβος. Δεν χρειάζεται περαιτέρω εξήγηση. Ο φόβος είναι ο χειρότερος σύμβουλος για να κάνεις βήματα μπροστά. Αλλά μην φοβάσαι το βήμα που θα κάνεις μπροστά, αλλά να φοβάσαι το βήμα που θα κάνεις πίσω.
Τώρα εδώ, ας κάνω ένα βήμα πίσω για να τραβήξω την καλούμπα να πάει πιο ψηλά ο χαρταετός μου που αυτός δεν χρειάζεται διαπραγματεύσεις για να ανέβει ψηλά. Λίγο αέρα, χρειάζεται!
Related posts
Οι επώδυνες εμπειρίες του παρελθόντος
Αναζήτηση
Τελευταία νέα
«Γρίφος» ο τρόπος της επίθεσης του Ισραήλ στο Ιράν-Σύνοδος Κορυφής στις Βρυξέλλες με πολεμική ατζέντα
Περιορισμένο πλήγμα αλλά μέσα στο έδαφος του Ιράν. Αυτό έχει αποφασίσει το Ισραήλ ως αντίποινα για την ιρανική επίθεση, σύμφωνα…