Γράφει ο Νίκος Χιδίρογλου
Όποτε ο αστικός κόσμος στην Ευρώπη έχασε τον έλεγχο της εξουσίας και επικράτησαν ριζοσπάστες, ακολούθησαν ολοκληρωτικά καθεστώτα, μαζικές παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, αιματοκυλίσματα, πόλεμοι και αποϊεροποίηση της ανθρώπινης ζωής. Πολλοί το θυμήθηκαν αυτό παρακολουθώντας στην Ελλάδα να έρχεται πρώτο ένα κόμμα της ριζοσπαστικής αριστεράς κι ένα ναζιστικό μόρφωμα να καταλαμβάνει την τρίτη θέση. Κι όλα αυτά σε μια χώρα που πλήρωσε ακριβά την κατοχή από τους ναζί, αλλά και αργότερα, την κομμουνιστική ανταρσία.
Είναι καιρός να πούμε κάποια πράγματα με το όνομά τους. Οι ψηφοφόροι ήξεραν τι ψήφιζαν. Ήξεραν για τον ΣΥΡΙΖΑ ότι έχει στους κόλπους του αριστεριστικά, αναρχικά και γενικότερα επικίνδυνα στοιχεία που «φλερτάρουν» με την τρομοκρατία, ήξεραν ότι στην κορυφή της πυραμίδας της Χρυσής Αυγής βρίσκονται αμετανόητοι ναζιστές, που ευθύνονται για ανθρωποκτονίες. Και φυσικά, κάποιοι συμπολίτες μας με την ψήφο τους, συνέβαλαν στην ενίσχυση των παραπάνω κομμάτων.
Η ανθρώπινη ζωή όμως έτσι, αποϊεροποιείται. Η οικονομική κρίση ανέδειξε, είναι η αλήθεια, κάποια μεγάλα ηθικά κενά. Πολύς κόσμος με τον τρόπο του, είπε «δεν με ενδιαφέρει». Τα ποσοστά της Χρυσής Αυγής στην Β’ Πειραιά, στην περιοχή όπου δολοφονήθηκε ο Παύλος Φύσσας, αυτό αποδεικνύουν. Το «δεν με ενδιαφέρει» λοιπόν, είναι μηδενισμός, συνιστά κακή συμπεριφορά. Και κάποιος πρέπει να πει σε όλους όσοι επέλεξαν με την ψήφο τους να ενισχύσουν τα άκρα, πως δεν έπραξαν καλά και πως αν δεν προσέξουμε από εδώ και πέρα, αυτό θα το βρούμε μπροστά μας.
