Γράφει η Άντζελα Ζιούτη, Οικονομολόγος συγγραφέας
Ένα μεσημέρι άνοιξα την τηλεόραση. Τυχαία έπεσα στην εκπομπή της Ελένης Μενεγάκη. Καλεσμένος της ήταν ο chef Φελιόν Ρισάρ. Μάλλον θα το ξανασκεφτεί πριν πατήσει το πόδι του εκεί!
Ο Γάλλος chef έφτιαξε εκλεράκια στην Ελένη σήμερα!
Τι το ΄θελε ο άνθρωπος; Και τι δεν άκουσαν τ΄ αυτάκια του:
«Η γαλλική κουζίνα είναι το ίδιο και άλλο η ζαχαροπλαστική η γαλλική;”
Με εμφανή αμηχανία και χαμόγελο της απαντά ο άνθρωπος: «Γαλλική κουζίνα και ζαχαροπλαστική είναι ένα».
«Εγώ όταν λέω γαλλική κουζίνα το μυαλό μου πηγαίνει στο φαγητό και όχι στο γλυκό», του απαντά και η ξανθιά παρουσιάστρια, που συνέχισε ακάθεκτη να τον «πυροβολεί» με απορίες:
«Τόσο μικρούτσικα; Μα εδώ μου έχεις φέρει μεγάλα! Τα μικρά θα γίνουνε μεγάλα;», τον ξαναρωτά η Ελένη, αναφερόμενη στα εκλεράκια.«Όχι. Τα μικρά γίνονται μικρά», της απαντά ο chef που δεν συγκρατήθηκε και έσκασε στα γέλια.
Μαζί του έσκασα κι εγώ στα γέλια. Τραγελαφικό, σκέφτηκα. Ζω σε μία χώρα, λοιπόν όπου κάποια Ελένη από τον Κολωνό ή από το Περιστέρι , που τελείωσε απλά ένα λύκειο με τα χίλια ζόρια, έκανε προσθετική στήθους για να “γράφει” καλά το – κάποτε – μικρό στήθος της στο φακό και να φουντώνουν οι νταλικιέρηδες που σταματάνε στα Καμένα Βούρλα για να πάρουν Φραπέ σκέτο και να συνεχίσουν το ταξίδι για λογιαριασμό της μεταφορικής.
Έφτιαξε την οδοντοστοιχία της που λαμπυρίζει μετά την τελευταία λεύκανση κάτω από τους προβολείς του πλατό, και θα περάσει στην ιστορία της τηλοψίας για τις απορίες της, αφού μπερδεύει απλές έννοιες στο μυαλουδάκι της. Έχει θησαυρίσει από τις παχυλές αμοιβές των καναλιών που κάνουνε βαθιά υπόκλιση στα καλλίγραμμα πόδια της.
Τόσες εγκυμοσύνες και αυτή στυλάκι, πρότυπο για τις απανταχού λεχώνες που τα 26 κιλά «κατσικώθηκαν» μετά τη γέννα στο μέχρι πρότινος θελκτικό κορμί τους και θα φύγουν μόνο αν πάνε στα Ινστιτούτα αδυνατίσματος της Πρίνου. Αλλά που να βρούνε λεφτά και για εκεί. Προηγείται η φρουτόκρεμα της μπέμπας,ο παιδίατρος, το πετρέλαιο – θα χιονίσει λένε οι Μετερεολόγοι τις επόμενες μέρες σε όλη την επικράτεια – και το νοίκι.
Ασφαλώς και η Μενεγάκη δεν είναι χαζή.
Άδραξε την ευκαιρία που της παρουσιάστηκε από το γνωστό τηλεπαιχνίδι της δεκαετίας του ’90 «Τροχό της Τύχης» και τίναξε την … μπάνκα στον αέρα.
Από μία απλή γλάστρα που γύριζε βαριεστημένα τον τροχό που αποτελούσε βασικό τμήμα του τηλεοπτικού σκηνικού μετατράπηκε μέσα σε εύλογο χρονικό διάστημα σε «Εθνικό Κήπο» της ελληνικής τηλεόρασης.
Ένα «Ζάππειο» της υποκουλτούρας και φορώντας πλέον το «στέμμα» της βασίλισσας ταΐζει φρέσκο χορταράκι κάθε μέρα στα «αμνοερίφια» του τηλεοπτικού κοινού.
Όλοι εσείς που στυφτήκατε για να περάσετε στις πανελλαδικές και να τελειώσετε τα ελληνικά Πανεπιστήμια, εσείς που ο γονιός σας πούλησε τα χωράφια στην Ορεστιάδα για να σας σπουδάσει, εσείς που μιλάτε άπταιστα Αγγλικά, έχετε το σορμπόν στα Γαλλικά, πληρώνατε έξι χρόνια δίδακτρα στο Γκαίτε για να μάθετε Γερμανικά με σκοπό να μεταναστεύσετε στο Μόναχο, στη Φραγκφούρτη ή στο Αννόβερο έχοντας το ρημάδι το Πτυχίο σας παραμάσχαλα, που πήρατε και ένα μάστερ μπας και χρειαστεί και αυτό στο Βιογραφικό Σημείωμα, αφού στην Ελλάδα «χτυπούσατε» τις πόρτες των βουλευτών για μία θέση λογιστή σε σούπερ μάρκετ, είστε μεγάλα κορόιδα. Η μετανάστευση φαντάζει να είναι η μόνη λύση. Και η κατάρα. Το είπε κάποτε και ο σπουδαίος ποιητής και ναυτικός Νίκος Καββαδίας.
«Θα μείνω πάντα ιδανικός κι ανάξιος εραστής
των μακρυσμένων ταξιδιών και των γαλάζιων πόντων,
και θα πεθάνω μια βραδιά σαν όλες τις βραδιές,
χωρίς να σχίσω τη θολή γραμμή των οριζόντων.
Για το Μαδράς τη Σιγκαπούρ τ’ Αλγέρι και το Σφαξ
θ’ αναχωρούν σαν πάντοτε περήφανα τα πλοία,
κι εγώ σκυφτός σ’ ένα γραφείο με χάρτες ναυτικούς,
θα κάνω αθροίσεις σε χοντρά λογιστικά βιβλία.
Θα πάψω πια για μακρινά ταξίδια να μιλώ,
οι φίλοι θα νομίζουνε πως τα `χω πια ξεχάσει,
κι η μάνα μου χαρούμενη θα λέει σ’ όποιον ρωτά:
“Ήταν μια λόξα νεανική, μα τώρα έχει περάσει”
Μα ο εαυτός μου μια βραδιά εμπρός μου θα υψωθεί
και λόγο ως ένας δικαστής στυγνός θα μου ζητήσει,
κι αυτό το ανάξιο χέρι μου που τρέμει θα οπλιστεί,
θα σημαδέψει κι άφοβα το φταίχτη θα χτυπήσει.
Κι εγώ που τόσο επόθησα μια μέρα να ταφώ
σε κάποια θάλασσα βαθειά στις μακρινές Ινδίες,
θα `χω ένα θάνατο κοινό και θλιβερό πολύ
και μια κηδεία σαν των πολλών ανθρώπων τις κηδείες».
Άραγε η κυρία Μενεγάκη τον γνωρίζει; Πάντως και όταν ο ποιητής Γιώργος Σεφέρης κατά τη διάρκεια ενός ταξιδιού του και συγκεκριμένα το 1954, επέβαινε στο ίδιο καράβι που εργαζόταν ο Νίκος Καββαδίας (σε “ποστάλι” – καράβι μικρών αποστάσεων, επιβατηγό), τόσο κατά την τυπική υποδοχή των ταξιδιωτών, όσο και κατά τη διάρκεια του ταξιδιού, ο Σεφέρης δεν μπήκε καν στη διαδικασία να χαιρετίσει τον Καββαδία. Το γεγονός πίκρανε ιδιαίτερα τον Καββαδία, που θεωρούσε ότι η λογοτεχνική γενιά του ’30, στην οποία ανήκε και ο ίδιος, τον υποτιμούσε.
*** Άντζελα Ζιούτη, Οικονομολόγος συγγραφέας
angelaziouti@yahoo.gr
