Απο την Μαρία Παλαιολόγου
Και ξαφνικά σταματήσαμε να κρατάμε αποστάσεις και γίναμε όλοι ξανά μια μεγάλη αγκαλιά. Οι εμβολιασμένοι έπαψαν να φοβούνται τους ανεμβολίαστους και οι ανεμβολίαστοι τους εμβολιασμένους. Αγκαλιαστήκαμε για να σώσουμε ή να σωθούμε.
Και ξαφνικά σταματήσαμε να βριζόμαστε μεταξύ μας, σταμάτησαν τα «θα πεθάνετε οι ανεμβολίαστοι», τα «μπολιασμένοι είστε ηλίθιοι» και γίναμε όλοι μια φωνή: «συγκεντρώνουμε φάρμακα, νερά, πάμε να σώσουμε τα ζώα»
Και ξαφνικά σταματήσαμε να αποφεύγουμε το διπλανό μας μη μας κολλήσει τίποτα. Του σκουπίζαμε τα δάκρυα και του λέγαμε: «όλα θα πάνε καλά».
Και ξαφνικά καταλάβαμε την αξία του να είμαστε όλοι ενωμένοι κι αγαπημένοι γιατί μόνο τότε μπορούμε να αντιμετωπίσουμε τον όποιο εχθρό.
Και ξαφνικά συνειδητοποιήσαμε πόσο λίγοι, πόσο μικροί είμαστε και ας το παίζουμε ανώτεροι, δυνατοί, καλύτεροι. Υπάρχουν νόμοι πολύ πιο πάνω από εμάς.
Όχι, δεν τα ξέρουμε όλα! Δεν τα μπορούμε όλα μόνοι μας! Είμαστε κρίκοι της αλυσίδας και όχι η αλυσίδα!
Πως τα είχαμε ξεχάσει όλα αυτά;
Εύχομαι όλα να τελειώσουν σύντομα.
Εύχομαι επίσης όταν όλα τελειώσουν, να μην ξεχάσουμε…
Να θυμόμαστε πως αν δεν έχω εγώ εσένα κι εσύ εμένα, τότε δεν έχει κανείς κανένα και δε βγαίνει έτσι η ζωή!
Μην ξεχάσουμε… αυτή τη φορά μην ξεχάσουμε!
