Γράφει η Μαίρη Γκαζιάνη
Το θεατρικό έργο ΓΕΡΜΑ είναι από τα σημαντικότερα του Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα. Αφορά την ιστορία μιας παντρεμένης γυναίκας που δεν έχει τεκνοποιήσει και ο διακαής πόθος για παιδί μετατρέπεται σε εμμονή. Ο συγγραφέας τοποθετεί την ιστορία στην ισπανική ύπαιθρο, ωστόσο, ο Κώστας Παπαπέτρος στη διασκευή του το τοποθετεί στην περιοχή της Μάνης.
Το έργο έχει ανέβει πολλές φορές σε ελληνικές σκηνές, κάθε σκηνοθέτης βάζει τη δική του προσωπική σφραγίδα στη μεταφορά του και το ίδιο συμβαίνει με τον Βασίλη Πλατάκη ο οποίος επιλέγει τις μάσκες στην αρχή και στο τέλος της παράστασης για να κρυφτούν λόγια που δεν έπρεπε να λέγονται κι αισθήματα που πρέπει να παραμείνουν απόκρυφα. Με μια μάσκα καιροφυλακτεί και ο χάρος που σαρκάζει όσα συμβαίνουν, ακούγονται ή δεν ακούγονται γνωρίζοντας την τελική πράξη του φινάλε που θα οριστεί από ένα έγκλημα.
Πρόκειται για ένα κορυφαίο έργου του δημιουργού του στο οποίο έχουν θέση τα ήθη του τόπου, η κριτική της κοινωνίας, ο γάμος σύμφωνα με τις επιταγές της οικογένειας, η μοναξιά, η απομόνωση, η απόγνωση, η αυτολύπηση, το πάθος για την απόκτηση παιδιού, η φιλία, η ζήλεια. Όλα βάζουν το πετραδάκι στο βωμό που θα διαπραχθεί το έγκλημα.
Σκότωσα το παιδί μου, ουρλιάζει η Γέρμα αναγνωρίζοντας ότι έχασε κάθε ελπίδα για μητρότητα.
Ως εκεί οδηγήθηκε από την παραδοσιακή κοινωνία που συνετέλεσε ώστε η στέρηση να γίνει μαρτύριο και το μαρτύριο εμμονή.
Εξαιρετική η Γεωργία Σιακαβάρα ως Γέρμα, η νεαρή γυναίκα που παντρεύεται τον άντρα που επέλεξε ο πατέρας της. Ήρεμη στην αρχή με μια επιθυμία που τροφοδοτεί την προσμονή τής τεκνοποίησης, ανήσυχη στη συνέχεια όταν η ελπίδα εξαρτάται από γιατρικά και ξόρκια, εκρηκτική αργότερα όταν η εμμονή κατακάθεται στο μυαλό και την ψυχή της. Το έγκλημα είναι η μόνη διέξοδος για να «τιμωρήσει» τον άντρα της, την ψυχή της, το παιδί που δεν σπάρθηκε στη μήτρα της. Η ηθοποιός επέτρεψε σε όλα τα συναισθήματα να εισχωρήσουν στον ψυχικό της κόσμο και να ανταποκριθεί στις ανάγκες του ρόλου της.
Ο σπουδαίος ηθοποιός Χρίστος Γεωργίου ανέλαβε τον ρόλο του συζύγου. Δεν περίμενα τίποτα λιγότερο από το να μας πείσει στον άντρα που καταδυναστεύει τη γυναίκα του. Τη ζηλεύει, αδιαφορεί για τις ανάγκες της αλλά την αγαπάει. Μόνο που τρόπος αυτός είναι καταπιεστικός όπως απαιτούσε ο χρόνος και ο τόπος που τοποθέτησε το έργο ο Λόρκα αλλά και ο διασκευαστής του. Ο Χρίστος Γεωργίου, αυτήν την περίοδο, συμμετέχει σε τέσσερις διαφορετικές παραστάσεις στην Αθήνα και άλλη μια σε περιοδεία, έχω δει τέσσερις από αυτές και κάθε φορά θαυμάζω τον τρόπο που αποδίδει τους ρόλους του. Ως έμπειρος ηθοποιός εμβαθύνει στην προσωπικότητα του κάθε ήρωα που αναλαμβάνει και πείθει με την ερμηνεία του.
Η Σάρα Τερζή είναι η φίλη της Γέρμα και παράλληλα το αντίθετό της. Ένα χαρούμενο φρεσκοπαντρεμένο κορίτσι που σχεδόν αμέσως μετά το γάμο της μένει έγκυος και το αναγγέλλει στη φίλη της. Κι όσο η δική της χαρά εξαπλώνεται στην ατμόσφαιρα τόσο η λύπη της Γέρμα την καταπλακώνει. Το γέλιο τής μιας ξεχειλίζει και το δάκρυ της άλλης κατρακυλάει. «Θέλεις να το πάρεις αγκαλιά;» ρωτάει τη Γέρμα κι εκείνη αγκαλιάζει την ευτυχία της φίλης της που γίνεται η δική της ουτοπία.
Η Σάρα Τερζή αποκαλύπτει για μια ακόμα φορά πόσο καλή ηθοποιός είναι.
Μεγάλη αποκάλυψη όμως είναι και η Τέτα Καμπουρέλη. ΄Έχει μεταμορφωθεί στη γριά γυναίκα με απόλυτη επιτυχία και δεν οφείλεται στα ρούχα και στην περούκα αλλά στην απόδειξη ότι μπορεί να πετύχει σε αυτό που επιλέγει να κάνει. Πραγματικά μαγεύει με την ερμηνεία της και κερδίζει το χειροκρότημα σε κάθε σκηνή που εμφανίζεται.
Ο Γιάννης Κωστάρας είναι ο παιδικός φίλος της Γέρμα. Ένα φλερτ υποβόσκει ανάμεσά τους που το καταπνίγει η αξιοπρέπεια και ο καθωσπρεπισμός που επιβάλλεται από την κοινωνία. Ο ηθοποιός αποδίδει με την πλαστικότητα που επιβάλλεται από τον ρόλο του.
Το έργο διασκευάστηκε δίχως να αλλάξει τη δομή, την πλοκή, την ιστορία και αυτό είναι επιτυχία του Κώστα Παπαπέτρος.
Η σκηνοθεσία του Βασίλη Πλατάκη αποδόθηκε επιτυχώς με τη δική του ματιά.
Η μουσική του Τάκη Μπινιάρη ακολούθησε την τοπική μουσική παράδοση εφόσον το έργο τοποθετήθηκε στον ελλαδικό χώρο και συγκεκριμένα στη Μάνη αλλά θα μπορούσε να είναι και σε οποιοδήποτε ελληνικό χωριό περασμένων χρόνων.
Εξαιρετικά τα σκηνικά, με τη ραπτομηχανή από τη μια πλευρά που φανερώνει τον εγκλωβισμό της Γέρμα καθώς «γαζώνει» τα όνειρα που πλάθει και το δέντρο με τα ξόρκια και τα μαγικά από την άλλη.
Υπέροχα τα κοστούμια του Γ. Πρασίνου καθώς και η κινησιολογία που δίδαξε ο Σίμων Πάτροκλος
Γενικά, το επιτελείο των συντελεστών εξασφάλισε την επιτυχία σε ένα δύσκολο έργο.
Αξίζει να το δείτε!
Περισσότερα για την παράσταση στον παρακάτω σύνδεσμο
