Η συγκλονιστική απλότητα των σημαντικών μας

Από την Ελισάβετ Αγόρου

Ένας καφές, μια βόλτα, η ελευθερία να βγεις από το σπίτι όποτε θέλεις, για όσο θέλεις, η αγκαλιά, η επαφή, η υγεία, η ίδια η ζωή μας. Όλα τα σημαντικά μας, τυλίγονται μέσα σε μια συγκλονιστική απλότητα. Το άμεσο, είναι εκείνο που μας φαίνεται μικρό και απλό χωρίς ιδιαίτερη αξία, μέχρι να πάψει να είναι στο χέρι μας.

Η ζωή την περίοδο της πανδημίας του COVID-19, αποτελεί  ένα από τα συγκλονιστικότερα γεγονότα που ζει η ανθρωπότητα. Η καθημερινότητα μοιάζει ένας διαρκής αγώνας επιβίωσης απέναντι σε  μια αόρατη αλλά ακραία πραγματική απειλή, ενώ η βίαιη επιβολή  αλλαγής του τρόπου ζωής που γνωρίζαμε μέχρι χθες, τοποθετεί την κοσμοθεωρία μας σε νέα βάση.

Λένε, πως κανείς δεν μπορεί να αντιληφθεί ακριβώς τα σημαντικά γεγονότα όταν τα ζει, πόσο δε μάλλον να φιλοσοφήσει για αυτά. Καθώς λοιπόν, όσο αυτές οι λέξεις γράφονται ο αγώνας υπέρ της ζωής βρίσκεται σε εξέλιξη, θέλω να σου μιλήσω για μια άλλη οπτική των πραγμάτων που ακουμπά στη δική μου βάση. Θέλω να σου πω, για την απόλυτη ανάγκη αλλαγής της σκέψης και της στάσης απέναντι στην ίδια τη ζωή.

Θέλω να ανοίξω όλα μου τα «κάποια στιγμή», τα «όταν κάνω εκείνο..», τα «θα είμαι χαρούμενη μόνο αν..» και να τα θέσω μπροστά μου στη σειρά, για να εξετάσω την αληθινή τους, όσο μπορώ, αιτία. Δεν μπορώ να γνωρίζω με ακρίβεια, αν η τοποθέτηση της ευτυχίας σε μελλοντικό χρόνο υπάρχει κάπου μέσα μας κωδικοποιημένη, όπως το ένστικτο της επιβίωσης ή αν τελικά είναι μια κοινωνική κατασκευή, που αποφάσισε κάποια στιγμή ο πολιτισμός. Εκείνο που ξέρω με σιγουριά, ως άνθρωπος που λατρεύω τους στόχους και τα όνειρα, είναι ότι δεν υπάρχει πουθενά κάποιος γραμμένος νόμος που να λέει:

«ΕΠΙΤΡΕΠΕΤΑΙ ΝΑ ΝΙΩΣΕΙΣ ΧΑΡΟΥΜΕΝΗ ΜΟΝΟ ΟΤΑΝ ΘΑ ΠΡΑΓΜΑΤΟΠΟΙΗΣΕΙΣ ΤΟΝ ΣΤΟΧΟ ΣΟΥ ΚΑΙ ΟΧΙ ΚΑΤΑ ΤΗ ΔΙΑΡΚΕΙΑ»

Και αναρωτιέμαι, γιατί ζούσα και ζω ακόμη πολλές στιγμές με αυτόν το φανταστικό κανόνα ως σημαία;

Δεν έχω πρόθεση να ρομαντικοποιήσω την παρούσα κατάσταση. Όμως, καθώς όσα ζούμε πάντα επιδρούν πάνω μας με έναν τρόπο βαθύ και εσωτερικό, αναγνωρίζω πως για εμένα ήταν και είναι ένα μεγάλο χαστούκι. Κάτι που έγινε τόσο απόλυτα, τόσο άξαφνα, που κατάφερε να με ξυπνήσει ,αν και ακόμη κάποιες φορές παλεύω με έναν ψυχικό  λήθαργο στιγμιαία  δυνατότερο.

Σίγουρα, κανείς δεν μπορεί να ζει σκεπτόμενος κάθε μέρα όλη μέρα φιλοσοφίες και βαθυστόχαστα νοήματα. Πόσο όμως τελικά παίρνουμε τη ζωή μας, την καθημερινότητά μας στα σοβαρά; Πόσο επιδρούμε ουσιαστικά στο χτίσιμο της και σε ποιο βαθμό προσπαθούμε πραγματικά για τα όνειρα που έχουμε για εκείνη;

Οι δυσάρεστες ειδήσεις πέφτουν σαν κροτίδες στο αποστασιοποιημένο αφήγημα του «εμένα δε θα μου συμβεί». Ακόμη και όσα δυσάρεστα δε μας αφορούν άμεσα, χτυπούν μέσα μας το ίδιο καμπανάκι κινδύνου και πολλές φορές κάνουν το πιο επικίνδυνο για τον εγωισμό μας ..μας θέτουν αντιμέτωπους με τον εαυτό και τις επιλογές μας.

Στο κείμενο αυτό δεν υπάρχουν συνταγές, συμβουλές, λύσεις και απαντήσεις. Υπάρχουν μόνο ερωτήματα και κάποιες διαπιστώσεις, σε έναν δρόμο που κάθε άλλο παρά ευθεία είναι, στον δρόμο της ζωής.

Αποφάσισα λοιπόν να έχω ως μοναδικό στόχο για τη νέα χρονιά, να κρατώ στο πιο προσεκτικά φτιαγμένο θησαυροφυλάκιο, τα συγκλονιστικά απλά αλλά τόσο πολύτιμα σημαντικά μου. Αυτά περιλαμβάνουν τον χρόνο, την ενέργειά μου, τις σκέψεις μου, τις αποφάσεις μου, τη συμπεριφορά μου. Όσα δηλαδή μπορώ ουσιαστικά και πραγματικά να ελέγξω. Όχι όμως μόνο αυτά. Υπάρχουν εκεί μέσα και όλα εκείνα, επάνω στα οποία θέλω να έχω γνώσεις. Εκείνα δηλαδή που αφορούν την κοινωνία, την πολιτική, το περιβάλλον. Τα πράγματα που επηρεάζω εγώ αλλά επηρεάζομαι και άμεσα από αυτά. Τα πράγματα πάνω στα οποία καλούμαστε με τις επιλογές μας να πάρουμε αποφάσεις, που άμεσα και έμμεσα διαμορφώνουν τη ζωή μας τόσο σε ατομικό όσο και σε συλλογικό επίπεδο.

Η πιο σημαντική και ουσιαστική διαπίστωση και της φετινής χρονιάς, είναι η δύναμη της ομάδας, της συλλογικότητας. Είναι η αλληλεγγύη ως βάση από την οποία το άλμα της πίστης και της ελπίδας σαρκώνεται και γίνεται μια προστατευτική αγκαλιά απέναντι στην αδικία ή γεννά αλλαγές σε συμπεριφορές και συνήθειες που μακροπρόθεσμα κάνουν τον κόσμο καλύτερο, όπως η αλλαγή της στάσης απέναντι στη φύση.

Και αν σου έμαθαν πως δε γίνεται, αν νομίζεις πως έτσι είναι τα πράγματα, αν λες έτσι είναι ο κόσμος.Γίνεται, αλλάζουν, δεν είναι έτσι. Ο κόσμος είναι όπως τον κάνεις εσύ, η ζωή ως ένα σημείο είναι όπως τη βλέπεις και εσύ και εγώ αποτελούμε  σημαντικό μέρος του κόσμου μας, ακόμη και αν δεν το πιστεύουμε πάντα.

Όσο και αν λέγεται, ότι ο δρόμος προς τις κορυφές που ονειρευόμαστε είναι σπορ μοναχικό, εγώ θα φωνάζω πως κανείς δε γεννήθηκε για να είναι μόνος. Εξάλλου, πώς υπάρχει πραγματικά κάτι αν δεν μπορείς να το μοιραστείς;

Αυτό το νέο φως που έρχεται με τη μορφή μιας νέας αρχής, μιας νέας χρονιάς, εύχομαι να φωτίσει μέσα σου εκείνα που θέλεις να δεις και εκείνα που ονειρεύεσαι να γίνεις και να κάνεις. Εύχομαι να ανοίξει δρόμους, για να συναντήσεις τους σημαντικούς σου άλλους . Εκείνους και εκείνες, που θα κάνουν τη διαδρομή σου πιο φωτεινή αποκαλύπτοντας νέα οράματα. Εύχομαι να βρίσκεις τη δύναμη να τραβάς το κουπί της ζωής σου κόντρα στα άγρια κύματα και αν η βάρκα σου καταστραφεί, εύχομαι να φτιάξεις μια καινούρια πιο δυνατή φορτωμένη με ακόμη πιο πολλά όνειρα. Εύχομαι, να φυλάς σαν θησαυρό τα πολύτιμα σημαντικά σου, όποια και αν είναι αυτά για εσένα.

Πάνω και πέρα από όλα εύχομαι σε όλες τις συνθήκες, σε όλους τους καιρούς και τις κρίσεις, να παραμείνουμε άνθρωποι. Ας θυμόμαστε αυτή τη σημαντική αλήθεια: «Πάντα όσα μας ενώνουν είναι περισσότερα από όσα μας χωρίζουν!»

Και έλεγα πως δε θα βγει μελοδραματικό αλλά, πώς αλλιώς να γίνει, είναι και αυτό στο θησαυροφυλάκιο με τα σημαντικά μου!