Η συγγραφέας Βάσω Ζαφειροπούλου μιλάει για το βιβλίο της «Τα κορίτσια πίσω από τη χαραμάδα»

 
Απο την Μαίρη Γκαζιάνη
Η Βάσω Ζαφειροπούλου γεννήθηκε στην Αθήνα, όπου και ζει μόνιμα. Σπούδασε ελληνική φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, δημοσιογραφία στη σχολή “Όμηρος”, γαλλικά στο Γαλλικό Ινστιτούτο Αθηνών και γερμανικά στο Ινστιτούτο Γκαίτε. Εργάστηκε ως φιλόλογος σε ιδιωτικά και δημόσια σχολεία, καθώς και σε φροντιστήρια. Τα τελευταία δέκα χρόνια δίδασκε στο 26ο Λύκειο Αθηνών (Μαράσλειο). Έχει εκδώσει τρία μυθιστορήματα: “Ο πατέρας αφέντης”, Μπουκουμάνης, 1997, “Παράξενη ζωή”, Μπουκουμάνης, 2002, “Η τελευταία στάση”, Άνεμος εκδοτική, 2016. Κείμενά της έχουν επίσης δημοσιευτεί σε διάφορα λογοτεχνικά περιοδικά και ιστοσελίδες.
ΕΡ. Κυρία Ζαφειροπούλου είστε φιλόλογος και ασχολείστε με τη συγγραφή. Η φιλολογία σας έστρεψε προς τη συγγραφή ή η αγάπη σας για τη λογοτεχνία  προς τη φιλολογία;
ΑΠ. Δύσκολα μπορώ ν’ απαντήσω με ακρίβεια. Με τα μαθηματικά δεν είχα ποτέ καλή σχέση. Αντίθετα, από μικρή ένιωθα άνετα με κείμενα, γραμματική, ορθογραφία και διάβασμα! Αργότερα, στο γυμνάσιο, αγάπησα τα φιλολογικά μαθήματα κι αισθανόμουν «σα στο σπίτι μου». Η οικογένεια δηλ. ο πατέρας μου προσπάθησε να με αποτρέψει απ’ τη φιλολογία, αλλά την τελευταία στιγμή κέρδισε η επιθυμία μου, μετά από μια μικρή μου επανάσταση!
Ως προς τη λογοτεχνία, νομίζω πως από μικρή ένιωθα μέσα μου πως κάποια στιγμή, φυσιολογικά, θα έγραφα κάτι μεγαλύτερο απ’ τα μικρά κείμενα που πάντα σκάρωνα.
Προς αυτή  την κατεύθυνση βοήθησε κυρίως η ίδια η ζωή! Πάντως, κατά καιρούς, μου υπενθυμίζουν φίλες ότι τους έλεγα πως θα γράψω ένα βιβλίο!
Άρα, η μία κλίση βοήθησε την άλλη.
ΕΡ. Έχετε εργαστεί ως φιλόλογος σε ιδιωτικά και δημόσια σχολεία. Από την  εμπειρία που διαθέτετε, πιστεύετε ότι η εκπαίδευση στην ιδιωτική παιδεία υπερτερεί της δημόσιας;
ΑΠ. Τίποτα δεν είναι άσπρο ή μαύρο. Κάπου στο μέσον βρίσκεται η αλήθεια. Θα προτιμούσα ένα σχολείο που να συγκεντρώνει τα θετικά και της ιδιωτικής και της δημόσιας παιδείας. Θα ήταν το ιδανικό για μένα. Το εύχομαι να συμβεί κάποια μέρα στο μέλλον.
ΕΡ. Ποια είναι η γνώμη σας για το σημερινό εκπαιδευτικό σύστημα, ανταποκρίνεται στις ανάγκες μάθησης των παιδιών;
ΑΠ. Κατά τη γνώμη μου, όχι. Πολλή ύλη, εξοντωτική, που δεν αντιστοιχεί στις ανάγκες της ελληνικής κοινωνίας. Οι μαθητές απογοητεύονται πολύ νωρίς κι εγκαταλείπουν τις προσπάθειες, οι δε εκπαιδευτικοί, όσο κι αν προσπαθούν, δεν έχουν τα επιθυμητά αποτελέσματα. Τεράστιο θέμα που δεν έχει αντιμετωπιστεί αποτελεσματικά, δυστυχώς! Θα μπορούσε κάποιος να μιλάει μέρες γι’ αυτό, αλλά οι θεωρίες δε φτάνουν. Ας ελπίσουμε σ’ ένα πιο ευοίωνο μέλλον με πιο στοχευμένες ενέργειες.
ΕΡ. Με τη συγγραφή βιβλίων πότε αρχίσατε ν’ ασχολείστε;
ΑΠ. Με την προτροπή φίλων και συναδέλφων, έδειξα μικρά κειμενάκια μου στον Μάριο Βερέττα, πολυγραφότατο συγγραφέα, ο οποίος μου προέβλεψε ότι «είμαι για πολύ μεγάλα κείμενα»! Για μένα εκείνη η διαπίστωση υπήρξε μεγάλη έκπληξη. Κατόπιν, η γνωριμία μου με την μεγάλη μας Διδώ Σωτηρίου, η οποία έδειξε ενθουσιασμό,-«αυτή θα την ακούσουμε!» έλεγε σε γνωστούς και φίλους-, με ώθησαν να πάρω στα σοβαρά τη συγγραφή. Και μ’ αυτόν τον τρόπο ν’ αναμετρηθώ με τη συγγραφική μου ικανότητα. Αυτά συνέβησαν πριν από 30 χρόνια.  
ΕΡ. Πρόσφατα κυκλοφόρησε το βιβλίο σας «Τα κορίτσια πίσω από τη χαραμάδα».  Ποια είναι τα κορίτσια και ποια είναι η χαραμάδα;
ΑΠ. Τα κορίτσια αυτά ζουν σ’ ένα χώρο για παιδιά χωρίς άλλη προστασία. Το χώρο αυτόν τον ονομάζουμε ορφανοτροφείο. Το ερώτημα είναι: όλα αυτά τα παιδιά είναι όντως ορφανά; Η απάντηση είναι όχι. Τα περισσότερα έχουν γονείς, που όμως είτε είναι παραβατικά άτομα π.χ. φυλακισμένοι, οπότε οι αρχές τούς έχουν απαγορεύσει την ανατροφή τους, είτε για καθαρά προσωπικούς τους λόγους, τα αρνούνται.
Ποια είναι η χαραμάδα;
Η χαραμάδα μέσα στο μυθιστόρημα είναι, δυστυχώς, μια πραγματικότητα. Δηλ. τα κορίτσια αυτά που κουβαλούν μαζί τους το στίγμα του ανθρώπου που τα έχει απαρνηθεί η ίδια τους η οικογένεια αισθάνονται εγκατάλειψη, αδυναμία και τεράστια απόσταση από την υπόλοιπη κοινωνία. Έτσι, όταν αναγκάζονται να «αναμετρηθούν» με ό, τι υπάρχει έξω απ’ το ίδρυμα, αποτραβιούνται, δεν αγωνίζονται να «κερδίσουν» τη θέση τους και σκύβουν το κεφάλι, γιατί έτσι έχουν διδαχτεί.
Η χαραμάδα της πόρτας, απ’ όπου μπορείς να παρακολουθείς τα συμβαίνοντα δίχως να σε βλέπουν, είναι μια κάποια λύση γι’ αυτές τις κοπέλες!
ΕΡ. Στο εξώφυλλο αναφέρεται ότι το βιβλίο βασίζεται σε αληθινή ιστορία. Πώς έφτασε στ’ αυτιά σας;
ΑΠ. Συμβαίνει από πολύ νέα να πηγαίνω σε τέτοιους χώρους με σκοπό να προσφέρω ό, τι ανθρώπινο μπορώ. Όπως καταλαβαίνετε, δεν ήταν καθόλου δύσκολο για μένα να περιγράψω αληθινά, πέρα για πέρα, γεγονότα που τα έχω ζήσει από μέσα, όπως λέμε. Μαρίνες έχω γνωρίσει πολλές. Δυστυχισμένες κοπέλες που έκαναν διαρκή αγώνα, εσωτερικό κι επαναστατικό, με σκοπό ν’ αποτινάξουν τις συνέπειες της ατυχίας του παιδιού που δεν έχει την αγάπη και τη στήριξη των γονιών του. Που το διεκδικεί και το χρησιμοποιεί ο ένας κι ο άλλος, για τα δικά του συμφέροντα. Έτσι για μένα έγινε, με τα χρόνια, ψυχική ανάγκη να βγάλω μια κραυγή απελπισίας μέσα σ’ ένα βιβλίο αφιερωμένο σε όλα τα ανέστια παιδιά!
ΕΡ. Η μυθοπλασία τι  θέση έχει μέσα στο βιβλίο σας;
ΑΠ. Ο μύθος, όπως ξέρουμε, είναι βασικό στοιχείο του μυθιστορήματος. Έτσι και για μένα η πλοκή και η εξέλιξη της ιστορίας, μέσα στην υπερβολή της, παίζει σημαντικό ρόλο. Προσπαθώ πάντοτε να είμαι μυθιστορηματικά συγκρατημένη και κυρίως, επειδή αγαπώ όλους τους ήρωές μου, να είμαι, όσο γίνεται, πιο δίκαιη και να αποκαθιστώ την «τιμή» τους!
ΕΡ. Το βιβλίο σας είναι γραμμένο σε πρώτο πρόσωπο συνεπώς όλα έχουν την προσωπική άποψη της ηρωίδας σας Μαρίνας. Πιστεύετε πως αν μια άλλη κοπέλα αφηγούνταν τα γεγονότα π.χ. η Νίκη, θα είχαν άλλη όψη;
ΑΠ. Ασφαλώς. Κάθε παιδί θα είχε να μας πει πολλά, ανάλογα με το τι είχε ζήσει, ανάλογα με το χαρακτήρα του, τις καταβολές του και τους στόχους του. Τι θα μας έλεγαν, άραγε, η Όλγα, η Χαρούλα ή το Χριστινάκι;
Όσο για τη Νίκη, και βέβαια! Μα, ένα δεκαπεντάχρονο κορίτσι που μας τα λέει τόσο «α λα γαλλικά» στην κρίσιμη στιγμή και που αποδεικνύεται πως ενεργεί με τη σύμφωνη γνώμη του δικού της φυσικού πατέρα, με το γνωστό στόχο, πώς είναι δυνατόν να μας διηγηθεί την ιστορία με τα λόγια και τις πράξεις της Μαρίνας που, μέσα απ’ τις υπερβολές της, στην πρώτη φάση, υποστηρίζει τον πατέρα, ενώ όλοι τουλάχιστον τον αντιπαθούν, κι όταν έρχεται αντιμέτωπη με μια άλλη πραγματικότητα στρέφεται σιγά σιγά εναντίον του;
Θα είχε πράγματι πολύ ενδιαφέρον σε μελλοντική μου εργασία να το επιχειρούσα!
ΕΡ. Η ιστορία που αφηγείστε αφορά τη ζωή της Μαρίνας μέσα στο ορφανοτροφείο «Η πύλη του Ουρανού». Ξεκινώντας απ’ την αρχή, θα ρωτήσω, γιατί οι θείοι της εγκατέλειψαν  την 4χρονη Μαρίνα στο ίδρυμα ενώ ισχυρίζονταν ότι την αγαπούν; 
ΑΠ. Ναι, πράγματι, ξενίζει η στάση  της θείας της και θυμώνει κάποιος μαζί της, όπως ακριβώς κι η Μαρίνα. Μην ξεχνάμε όμως ότι ο χαρακτήρας μας είναι και το πεπρωμένο μας. Και η θεία της έχει πολύ δύσκολο χαρακτήρα. Θα πρέπει να φτάσουμε, όμως, στο τέλος για να δικαιολογήσουμε και τη θεία. Ή μάλλον, από ένα σημείο και πέρα η ρήξη ανάμεσα στις δυο γυναίκες «αποκαθιστά» λίγο λίγο τη Μαριάνθη!
Όσο για το θείο, είχε πολύ λίγη επιρροή πάνω στη γυναίκα του. Επιπλέον, αυτός ήταν ο σύζυγος της θείας. Δεν έπαιρνε ο ίδιος τις αποφάσεις. Και παρόλ’ αυτά έμεινε πιστός κι αφοσιωμένος στη Μαρίνα! Ένα θετικό πρότυπο για μια κοπέλα με τα τόσα εσωτερικά προβλήματα.
ΕΡ. Ποιες συνθήκες επικρατούσαν στο ίδρυμα;
ΑΠ. Εν αρχή ήν….γιαπί! Δηλ. ο πατέρας και τα μικρά, μαζί με τους εργάτες, χτίζανε κάθε τόσο κι από ένα κομμάτι του ιδρύματος, ανάλογα με την οικονομική βοήθεια που πρόσφεραν οι δωρητές. Όταν αυτή η φάση τελείωσε και η Αντιγόνη έπεσε ως μάννα εξ ουρανού, τα πάντα βελτιώθηκαν. Στη συνέχεια, όμως, άρχισαν τα μεγάλα προβλήματα να εμφανίζονται, καθώς τα κορίτσια μεγάλωναν και τα οικονομικά του ιδρύματος θέριευαν. Τότε οι χαρακτήρες άλλαξαν και οι στόχοι επίσης. Όπως, δυστυχώς, συμβαίνει πολύ συχνά στη ζωή. Η ευμάρεια παράγει συνήθως ασυδοσία!!
ΕΡ. Τι άνθρωπος ήταν ο πατέρας;
ΑΠ. Ο πατέρας ήταν ένας οικογενειάρχης, γεννημένος σ’ ένα χωριό της Ηπείρου, όπου είχε ζήσει σε ορφανοτροφείο ενός παπά, καθαρού και τίμιου. Ήρθε στην Αθήνα, δούλεψε, παντρεύτηκε, έκανε οικογένεια και τότε αποφάσισε, κατά το πρότυπο του παπά στην Ήπειρο, να δημιουργήσει και κείνος ορφανοτροφείο. Καλός ο σκοπός του και η προσπάθειά του αξιέπαινη.
Από χαρακτήρα ήταν ευχάριστος, αλλά και βίαιος, όταν του έφερναν αντιρρήσεις. Ήταν επίσης ο παραδόπιστος, ο αριβίστας που ήθελε να «πιάνει την καλή» πάση θυσία. Λάτρευε το χρήμα. Και τα αποτελέσματα δεν άργησαν να φανούν.
ΕΡ. Γιατί κανείς απ’ τους εργαζόμενους (Αντώνης, Αντιγόνη) ή τις κοπέλες όταν μεγάλωσαν δεν κατήγγειλαν τη βιαιοπραγία και τη σεξουαλική κακοποίηση που συνέβαιναν εκεί;
ΑΠ. Μα, αυτό φαίνεται μέσα απ’  την πλοκή. Δεν μπορούσαν ν’ αποδείξουν τίποτα. Γι’ αυτό η Αντιγόνη προσπαθούσε να προστατεύει τα παιδιά. Σταματούσε κυρίως στις καλές πλευρές. Τα κορίτσια είχαν στέγη, τροφή, σχετική μόρφωση, ενώ, αν έφευγαν, τα περίμενε το χάος. Ήταν απολύτως απροστάτευτα. Άρα, μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα! Τα κορίτσια ζώντας την ψευδαίσθηση της οικογενειακής ζωής ενεργούσαν όπως κάθε κορίτσι που επαναστατεί μέσα στη οικογένειά του, αλλά δεν έχει τη δύναμη ν’ απομακρυνθεί απ’ αυτήν. Άλλωστε η περίπτωση  της Πέρσας αποτελούσε αρνητικό παράδειγμα.
Ο Αντώνης, πάλι, απλώς πρόσφερε και δεν ανακατευόταν σε τίποτ’ άλλο. Όταν φάνηκαν οι αποδείξεις, όλα ακολούθησαν το δρόμο τους.
ΕΡ. Γιατί η κοινωνική πρόνοια του ιδρύματος δεν προστάτεψε την Πέρσα από τους οικείους της που την εκμεταλλεύονταν;
ΑΠ. Δυστυχώς, όσα δικαστήρια είχαν γίνει σε διάφορες φάσεις και για άλλα παιδιά, δυστυχώς και πάλι, η απόφαση ήταν σαφής: το παιδί ανήκει στον φυσικό γονιό!
ΕΡ. «Γιατί, αν δεν ζεις μες τη δική σου οικογένεια, το παιχνίδι της ζωής το’ χεις χαμένο» γράφετε. Υπάρχει όμως ελπίδα να το κερδίσεις και τι χρειάζεται γι’ αυτό;
ΑΠ. Ασφαλώς και υπάρχει. Αρκεί να έχει το παιδί ισχυρή θέληση, να ξέρει τι θέλει, να κυνηγάει κάποιο στόχο. Πράγμα δύσκολο. Θα πρέπει να βρεθούν άνθρωποι έντιμοι, με διάθεση να του απλώσουν το χέρι και να το οδηγήσουν σωστά και τίμια στον «έξω κόσμο». Χωρίς εφόδια,  δυστυχώς, τα παιδιά, μόλις φύγουν από τα ιδρύματα, χάνονται.
Μελέτες ειδικών έχουν δείξει πως απ’ τα 500000 παιδιά ορφανοτροφείων των τελευταίων χρόνων, ένα πολύ μικρό ποσοστό κατόρθωσε ν’ ανεβεί κοινωνικά, επαγγελματικά κλπ. Το μεγάλο ποσοστό καταλήγει σε παραβατικότητα για να επιβιώσει κι ένα άλλο ποσοστό κάνει οικογένεια και ζει μια ήσυχη ζωή!
ΕΡ. Τα κορίτσια του ιδρύματος ακόμα κι όταν μεγάλωναν θεωρούσαν ότι οφείλουν ευγνωμοσύνη στον Πατέρα. Τι ήταν αυτό που τις φόβιζε και παρέμεναν προσκολλημένες στην υποχρέωση της ευγνωμοσύνης απέναντι σ’ έναν άνθρωπο βίαιο κι εκμεταλλευτή;
ΑΠ. Το παιδί συνηθίζει να βιώνει μια κατάσταση και την βλέπει ως φυσιολογική. Δεν έχει άλλο μέτρο σύγκρισης. Επίσης ο πατέρας είχε και πάρα πολλές καλές στιγμές. Έτσι στα παιδικά μάτια, όπως και της μικρής Μαρίνας, ήταν ο καλός πατέρας που τους κουβαλούσε ό,τι ήθελαν-κι ήταν αλήθεια-αλλά είχε και την ευθύνη τους και σαν πατέρας έπρεπε και να τις δέρνει! Μέσα στο κείμενο περιγράφεται αρκετά, νομίζω, η σκέψη των κοριτσιών. Αυτά συνέβαιναν, βέβαια, ώσπου να μπορέσουν να δημιουργήσουν τις απαραίτητες αποστάσεις και να είναι σε θέση ν’ αξιολογούν. Η κρίση τους πάντως δεν μπορούσε να είναι αντικειμενική, και λόγω ηλικίας, και βέβαια λόγω επιρροών. Κυρίως, αυτό που τις κρατούσε, όταν μεγάλωναν, ήταν ότι δεν είχαν πού να ακουμπήσουν αν έφευγαν από κει.  Ο φόβος του έξω κόσμου. Και είχαν δίκιο!!
Η ευγνωμοσύνη τους οφειλόταν στο ότι τις είχε δεχτεί και τις είχε μεγαλώσει, αλλιώς θα είχαν χειρότερη τύχη!
ΕΡ. «Μια πόρτα με χώριζε όλη κι όλη απ’ τους ανθρώπους που μου έτειναν το χέρι. Τα δικά μου μάτια, όμως, έβλεπαν χιλιόμετρα ατέλειωτης κι άγονης ερήμου» αναφέρει η Μαρίνα. Τι   την κρατούσε μακριά;
ΑΠ. Μα, η χαμηλή αυτοεκτίμηση! Αυτή ήταν το παιδί απ’ το ίδρυμα που το βοηθούν οι ελεήμονες χριστιανοί και που πρέπει να σκύβει το κεφάλι και να χαμηλώνει το βλέμμα, γιατί είναι κατώτερη! Όταν έχεις ποτιστεί από μικρός με παρόμοια διδάγματα, πώς μπορείς ν’ απλώσεις εύκολα το χέρι σε ανθρώπους που τους έχεις τοποθετήσει στη συνείδησή σου πολύ ψηλά και να νιώσεις ότι έχεις κι εσύ φωνή που ακούγεται;
ΕΡ. «….το μαρτύριο της εξορίας σ’ ένα ξερονήσι, όπου όλα είναι σαν….» περιγράφει το ορφανοτροφείο η Μαρίνα. Θέλετε να μας περιγράψετε αυτά τα σαν;
ΑΠ. (Σαν) οικογένεια, (σαν) πατέρας, (σαν) μητέρα, (σαν) αδελφές. Στην παιδική ηλικία αυτό μπορεί να λειτουργεί εποικοδομητικά. Καλύπτει κενά, γλυκαίνει την ψυχή κι απλώνει τη φαντασία. Όταν όμως αποκτήσει ο έφηβος συνείδηση του τι σημαίνει αυτό, τότε αντιλαμβάνεται με φόβο, πίκρα κι απελπισία πως μεγάλωσε με ξένους κι ότι δεν έχει τίποτα δικό του. Ότι έζησε δηλ. μια πλασματική  ζωή! Η στιγμή αυτή είναι συγκλονιστική κι εξαρτάται απ’ το χαρακτήρα του και τον περίγυρό του πώς θ’ αντιδράσει.
ΕΡ. «Το σαν είχε τόσο βαθιές ρίζες μέσα μου που δεν γινόταν να ξεριζωθεί ανώδυνα» αναφέρει η Μαρίνα. Πιστεύετε ότι θα καταφέρει να το ξεριζώσει;
ΑΠ. Πολύ δύσκολα, αλλά και πάλι, όπως ήδη ανέφερα, εξαρτάται απ’ το άτομο και το περιβάλλον του. Τα παιδικά τραύματα δεν επουλώνονται εύκολα και πάντα μας βασανίζουν. Αλλά, αν η ζωή έξω απ’ το ίδρυμα δώσει στο παιδί τα στηρίγματα-ηθικά, συναισθηματικά, κοινωνικά-που του χρειάζονται, μπορεί αυτό να ζήσει μια αληθινή ζωή. Το ιδανικότερο βέβαια είναι ένας τρυφερός και με κατανόηση σύντροφος.
Στην περίπτωση της Μαρίνας, μάλλον η ζωή της ανοίγεται φωτεινή, διότι έχει το σθένος και την αντοχή να διεκδικήσει όσα της γεμίζουν την ψυχή. Αλλά και πάλι αποδείχτηκε-παρόλες τις τρομακτικές καταστάσεις που έζησε ως πρωταγωνίστρια-πως τελικά ήταν τυχερή, γιατί είχε ανθρώπους καλούς να την αγαπάνε, να τη νοιάζονται και να την υποστηρίζουν. Αλλά προπάντων είχε ένα χαρακτήρα τίμιο και συνεπή!
ΕΡ. Η Μαρίνα άφησε τον μικρό Αλέξανδρο στο ίδρυμα και στα  χέρια  της Ναυσικάς.  Με αυτή την πράξη της, κράτησε την υπόσχεσή  της απέναντι στην Πέρσα;
ΑΠ. Μα, την πρώτη φορά, δεν ήταν σε θέση ούτε τον εαυτό της να περιποιηθεί. Οι συνθήκες ήταν αφύσικες. Το μωρό έμεινε στην Αντιγόνη και τα κορίτσια. Η Ναυσικά ήταν απλώς μια φιγούρα, τότε. Δεν είχε εξουσία. Ο πατέρας ήταν ο κίνδυνος.
Στο τέλος, το εμπιστεύεται, ώσπου να επιστρέψει, στην κυρα Μαρία.
Θεωρώ πως, από χαρακτήρα, η Μαρίνα δε θα εγκατέλειπε ποτέ το παιδί της Πέρσας.
Ήταν πιστός κι αφοσιωμένος τύπος. Τίμιος κι απόλυτος, γι’ αυτό έφτανε σε υπερβολές. Δεν μπορούσε να ελιχθεί, ούτε να παίξει διπλωματικά. Αυτά τα στοιχεία του χαρακτήρα της συντηρούσαν την οργή  της για ό, τι έκρινε άδικο. Μην ξεχνάμε την νεαρή της ηλικία και πόσα τραγικά της είχε επιφυλάξει η ζωή.
Σας ευχαριστώ πολύ για την παραχώρηση της συνέντευξης και σας εύχομαι καλοτάξιδο το βιβλίο σας.
Κυρία Γκαζιάνη, ευχαριστώ θερμά για τις ευχές σας, για το ενδιαφέρον σας, αλλά και τις πολύ ουσιαστικές σας ερωτήσεις. Ευχαριστώ.
*Το βιβλίο «Τα κορίτσια πίσω από τη χαραμάδα» της Βάσως Ζαφειροπούλου κυκλοφορεί από την Άνεμος Εκδοτική
Μαίρη Γκαζιάνη
Γεννήθηκε στα Ιωάννινα.  Μεγάλωσε στην Αθήνα όπου ζει μέχρι σήμερα και εργάσθηκε ως τραπεζοϋπάλληλος. Στο παρελθόν ασχολήθηκε ερασιτεχνικά με την φωτογραφία ενώ τώρα ζωγραφίζει και παράλληλα γράφει. Έχει πραγματοποιήσει ατομικές εκθέσεις και έχει συμμετάσχει σε πολλές ομαδικές.
Τον Μάιο του 2012 κυκλοφόρησε την πρώτη ποιητική της συλλογή με τίτλο «Σου γράφω…», τον Σεπτέμβρη 2013 κυκλοφόρησε το πρώτο της μυθιστόρημα με τίτλο ΕΝΑ ΦΕΓΓΑΡΙ ΛΙΓΟΤΕΡΟ και τον Ιούνιο του 2014 κυκλοφόρησε το βιβλίο της ΤΑ ΠΛΗΚΤΡΑ ΤΗΣ ΣΙΩΠΗΣ  από τις εκδόσεις ΄Οστρια. Επίσης, το παραμύθι της «Το ψαράκι του βυθού» συμπεριλαμβάνεται στο βιβλίο «Παραμύθια και Μαμάδες» εκδόσεις Βερέττα 2015.  Τον Ιούνιο 2017 κυκλοφόρησε το μυθιστόρημά της ΑΛΙΚΑ ΒΗΜΑΤΑ από την Εμπειρία Εκδοτική.
Την περίοδο 2011-2012 υπήρξε ραδιοφωνική παραγωγός στο magicradiolive. Από τον Νοέμβρη 2014 συνεργάζεται με το now24.gr και έχει πραγματοποιήσει πάνω από τριακόσιες συνεντεύξεις. Το 2016 συμμετείχε στην τηλεοπτική εκπομπή ΚΑΛΩΣ ΤΟΥΣ πραγματοποιώντας συνεντεύξεις σε ανθρώπους των τεχνών. Το διάστημα Ιούλιος 2017 έως Μάρτιος 2018 υπήρξε Διευθύντρια Σύνταξης του on line Πολιτιστικού Περιοδικού Books and Style.
Μεγάλη της αγάπη είναι το θέατρο με το οποίο ασχολείται ερασιτεχνικά.