Η ζωή της έδειξε ένα σκληρό πρόσωπο, από τα παιδικά της χρόνια, έως και σήμερα. Ωστόσο, η Μαρία-Νεφέλη Δημητρίου την αποκαλεί Ζωή, με ζήτα κεφαλαίο. Συζητάει μαζί της κι αγκαλιά παρασύρονται σ΄ ένα «Ταγκό με τον Καρ-Κείνο» όπως είναι ο τίτλος του πρώτου βιβλίου της. Ένα βιβλίο με φιλοσοφημένες σκέψεις βγαλμένες κατευθείαν από τη ψυχή της, για να τις μοιραστεί με όλους εμάς, που είτε αγωνιούμε για τη ζωή είτε όχι, μας παρέχει γνώσεις εμπειρίας, μέσα από μια περιπέτεια που κανείς δεν θα ήθελε να βιώνει, άμεσα ή έμμεσα. Η Μαρία-Νεφέλη Δημητρίου, μέσα από τις σελίδες του βιβλίου της, μας προσκαλεί να μοιραστούμε, αναγνωστικά, ένα «Ταγκό με τον Καρ-Κείνο» ώστε να συνειδητοποιήσουμε την ευλογία που αποκαλείται σωματική και ψυχική Υγεία.
ΕΡ. Μαρία-Νεφέλη γεννήθηκες και μεγάλωσες στη Κύπρο όπου κατοικείς μέχρι σήμερα. Πως θυμάσαι τα πρώτα παιδικά χρόνια σου;
ΑΠ. Ναι σωστά το λες… γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Κύπρο, όπου κατοικώ. Όσο για τα παιδικά μου χρόνια τι να σου πω; δεν έχω να θυμάμαι και πολλά, διότι όλα ξεκίνησαν από μικρή ηλικία και τότε σταμάτησαν όλα στη μέση απότομα… όμως θυμάμαι πάντα να είμαι με τα αδέρφια μου να παίζουμε ανέμελα όπως κάθε παιδί… θυμάμαι να μου άρεσαν οι νεράιδες όπως και συνεχίζουν να μου αρέσουν, η θάλασσα ο ουρανός…. ο ήλιος…!
ΕΡ. Πολύ νωρίς, κάποια σπανιότατη αυτό-άνοση ασθένεια «γεννήθηκε» στο σώμα σου και ανέτρεψε τη ζωή σου μέχρι και σήμερα. Μας εξηγείς για τι είδους ασθένεια πρόκειται;
ΑΠ. Πολύ νωρίς ξεκίνησαν διάφορα προβλήματα… αρχικά έγιναν λάθος διαγνώσεις, λάθος επεμβάσεις και όλα αυτά σ ένα παιδικό/εφηβικό σώμα… πιο αναλυτικά τα γράφω στην αυτοβιογραφία μου στο βιβλίο μου… Στην πορεία, ας φτάσουμε στα 14 μου χρόνια, αν δεν κάνω λάθος, που χειρουργήθηκα στο κεφάλι, έπειτα στα 16 όγκο στο κεφάλι και έπειτα, σε κάποια φάση, έγινε η διάγνωση αυτή της ασθένειας με το όνομα – Neuro-behcet’s Disease ή αλλιώς νόσος του Αδαμαντιάδη… Εμένα με χτύπησε, αυτή η νόσος, σε όλο μου το σώμα… Είναι σπάνιο το ότι χτύπησε τόσο σοβαρά και μοναδικά περίπλοκα, όπως, κάθε φορά, μας επισημαίνουν οι γιατροί… γιατί όσοι νοσούν με την ίδια ασθένεια, δεν έχουν όλοι τα ίδια προβλήματα… κι ας μην τα πολυλογώ, καταλήγουμε και με τον καρκίνο στη κοιλιά, 4 όγκοι… και ο μεταβαλλόμενος όγκος στο κεφάλι… Πολύ δύσκολες καταστάσεις… μα πάρα πολύ, που μόνο ο Θεός μπορεί να δώσει τη δύναμη για να αντέχω ακόμα…
Να διευκρινίσω πως όταν πρόκειται για ασθένεια αυτό-άνοση σημαίνει πως ο ίδιος σου ο οργανισμός τρώει τον οργανισμό του, τρώει τα ίδια σου τα όργανα γι αυτό λέγεται αυτό-άνοση…
ΕΡ. Ποια ήταν η αντιμετώπιση που είχες από τους αρμόδιους επιστήμονες;
ΑΠ. Δεν θέλω να σταθώ σε αυτό το θέμα ειλικρινά… Δεν είχα καθόλου καλή αντιμετώπιση… ίσως και από τις χειρότερες αντιμετωπίσεις που μπορεί να έχει ένας άνθρωπος, σε αυτά τα ευαίσθητα θέματα, όταν πρόκειται για ζωή και θάνατο. Περισσότερα δεν θέλω να πω… δεν αξίζει τον κόπο κιόλας… απλά να θυμάστε ότι αν υπήρχε περισσότερη ανθρωπιά, αγάπη, αλληλεγγύη και λιγότερο περηφάνια, εγωισμός, τότε ο κόσμος μας θα ήταν καλύτερος.
ΕΡ. Ποια ήταν η αντιμετώπιση από τους κοινωνικούς φορείς υγείας;
ΑΠ. Θα απαντούσα ακριβώς όπως στην προηγούμενη ερώτηση… ο νοών νοητών
ΕΡ. Ποια ήταν η αντιμετώπιση που είχες από τον συγγενικό ή φιλικό περίγυρο;
ΑΠ. Κι εδώ, δεν ήταν η καλύτερη αντιμετώπιση αλλά τουλάχιστον από το άμεσο συγγενικό περιβάλλον, όπως μαμά, αδέρφια, παππούδες, θείοι κτλ, ήταν και είναι άψογη για μένα, πάντα με την αγάπη και την πίστη μας, να μας κρατάνε δυνατούς όσο γίνεται.
ΕΡ. Έχεις γίνει πια 30 χρονών, η ασθένεια δεν σ’ έχει απαρνηθεί και συνηθίζεις να αναφέρεις ότι κάποια «τέρατα» έχουν εγκατασταθεί στο σώμα σου. Τι είναι αυτά τα «τέρατα»;
ΑΠ. Αυτά τα τέρατα είναι όλες οι ασθένειες που κατάκλυσαν το νεανικό μου σώμα… γιατί περί τεράτων πρόκειται… φαντάσου ένα τέρας, να περιμένει να σε βρει απροετοίμαστο και τότε σε πιάνει και σε κατατρώει ζωντανό… έτσι συμβαίνει κι όταν πρόκειται για ασθένειες… Επίσης υπάρχουν και τα τέρατα της καρ-κοινωνίας, αυτά οφείλω να ομολογήσω πως είναι πιο σκληρά από αυτά των ασθενειών… Η διαφορά είναι πως, τα τέρατα του σώματος, μπορείς να τα διαχειριστείς, όσο αδιαχείριστα κι αν είναι… δεν ξέρω αλλιώς να το διατυπώσω, ελπίζω να καταλαβαίνεις τι εννοώ… ενώ τα τέρατα της καρ-κοινωνίας, δηλαδή, μια μεγάλη μερίδα ανθρώπων είναι τόσο σκληροί, αισχροί, υπάρχει κακία στο ζενίθ… που ότι και να κάνεις δεν μπορείς να τους σώσεις… απλά αδιαφορείς και προχωράς όσο και να σε πληγώνουν όσο και να προσπαθούν να σου κάνουν κακό…
ΕΡ. Πως αντιμετωπίζεις τους πόνους στο σώμα σου;
ΑΠ. Δυστυχώς οι πόνοι δεν είναι τόσο αντιμετωπίσιμοι, μιας και καθημερινά έχω να διαχειριστώ φρικτούς πόνους, απάνθρωπα φρικτούς, κι έτσι, εδώ και 4,5 με 5 χρόνια, οι γιατροί με έβαλαν σε μορφίνες επί καθημερινής βάσεως, που τις παίρνω για να μπορώ να ανασαίνω ακόμα, διότι στην Αμερική και Κύπρο μου έχουν πει πως οι πόνοι είναι ικανοί να με σκοτώσουν…
Και αν ακόμα οι μορφίνες δεν είναι αρκετές, για να αντέχω, με πηγαίνουν στα επείγοντα για ενδοφλέβιες μορφίνες και όλα τα συναφή…
ΕΡ. Και για τους πόνους της ψυχής που βρίσκεις καταφύγιο;
ΑΠ. Για τους πόνους της ψυχής, το καταφύγιο μου είναι η άμεση επικοινωνία που έχω με τον Παντοδύναμο μας, με τον Θεό!! Με τις προσευχές… έπειτα, η αγάπη που έχει η ψυχή μου, να προσφέρει σε όλο τον κόσμο, αλλά και η αγάπη, που παίρνω από τα δικά μου άτομα και από πολύ κόσμο, είναι οι ιδιότητες που με κρατάνε ζωντανή στο σώμα και στη ψυχή
ΕΡ. Πριν λίγο καιρό κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Οσελότος το πρώτο βιβλίο σου με τίτλο «Ταγκό με τον Καρ-κείνο». Τι περιλαμβάνεται στο βιβλίο σου;
ΑΠ. Πριν 3 μήνες κυκλοφόρησε λοιπόν… περιλαμβάνει όλη μου την αυτοβιογραφία, αλλά είναι και ένα εγχειρίδιο δύναμης και κουράγιου για όλους τους ασθενείς, οποιαδήποτε ασθένεια κι αν έχουν, αλλά και για μη ασθενείς… νομίζω αυτό το βιβλίο έχει να προσφέρει πολλά. Στην ουσία, είναι η ψυχή μου αυτό το βιβλίο… Ο δικός μου σκοπός είναι, να δώσω όση πιο πολύ δύναμη και αγάπη στο κόσμο, σε όσο πιο πολύ κόσμο γίνεται και είναι εφικτό, αλλά και να πάρω, απ όλους εσάς που θα το διαβάσετε, δύναμη από την δύναμη σας…!!
ΕΡ. Ποιο μήνυμα θέλεις να στείλεις στους αναγνώστες σου;
ΑΠ. «Κάνε τώρα τον φόβο σου έμπνευση, ακόμα και τον πόνο σου»
ΕΡ. Στα περισσότερα σημεία του βιβλίου απευθύνεσαι στη Ζωή σου (με ζήτα κεφαλαίο) σαν ν΄ απευθύνεσαι σε κάποιον άλλον. Γιατί χρησιμοποιείς Ζ κεφαλαίο;
ΑΠ. Αυτή η λέξη είναι η βασικότερη… αν δεν πεις για «Ζωή», δεν ζεις… και ναι αναφέρομαι όπως πολύ καλά πρόσεξες με κεφαλαίο γράμμα στη «Ζωή», γιατί είμαι εγώ και Αυτή απέναντι μου, και της μιλάω και με παιδεύει, και χορεύουμε μαζί… Στην ουσία, για μένα πρόκειται για ψυχή, η «Ζωή» σαν ένας άνθρωπος που είναι απέναντι μου, γι αυτό και την αποκαλώ «Ζωή» με κεφαλαίο
ΕΡ. Στο βιβλίο σου αναφέρεις ότι δέχθηκες τη δυσπιστία ανθρώπων που σε γνώριζαν από μακριά. Πως το αντιμετώπισες;
ΑΠ. Δέχτηκα απίστευτη δυσπιστία από αισχρούς κακούς «ανθρώπους»… τώρα το πώς το αντιμετώπισα; αρχικά με ενοχλούσε απίστευτα, έπειτα ήξερα ότι αυτοί οι τύποι είναι όρνεα… όσο τους δίνεις σημασία άλλο τόσο τρέφονται από εσένα… έτσι αγνοώ, αδιαφορώ και δεν με νοιάζει κιόλας… Όταν κάποιος δεν έχει ζωή και θέλει να ασχολείται με τις ζωές των άλλων τόσο αισχρά, τότε είναι για λύπηση… οπότε το μόνο που έχω να κάνω είναι να τους λυπάμαι, γιατί είναι «ανθρωπάκια» που πιστεύουν θα μείνουν πάντα άτρωτοι, αλλά ο τροχός γυρίζει!!
ΕΡ. «Χαμογέλα» είναι η παραίνεσή σου προς τον καθένα. Είναι το χαμόγελο όπλο σου στις μάχες που δίνεις;
Ναι! Είναι κι αυτό ένα μεγάλο όπλο… δεν μου αρέσει να είμαι μίζερη… τις προάλλες είχα γράψει, ακόμα και όταν κλαίω από φρικτούς πόνους, καταφέρνω και χαμογελώ ταυτόχρονα… οπότε λέω σε όλους χαμόγελο και όχι μιζέρια
ΕΡ. «Το δάκρυ είναι η μοναδική στιγμή που η ψυχή τρέχει και γίνεται ύλη», γράφεις. Το δάκρυ σου είναι πόνος ή ανακούφιση;
ΑΠ. Έτσι ακριβώς όπως έχω γράψει στο βιβλίο μου – «Το δάκρυ είναι η μοναδική στιγμή που η ψυχή τρέχει και γίνεται ύλη» – είναι και τα δυο και για ανακούφιση και πόνος αντίστοιχα… δεν μπορεί να έχεις δάκρυ, και να είναι πάντα, μόνο από ανακούφιση, μόνο από χαρά ή μόνο από πόνο… αυτά συνδυάζονται!! Τουλάχιστον, δεν μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο στο κόσμο αυτό που ζούμε τώρα… αργότερα που θα φέρει την έκβαση του ο Θεός, και θα ζούμε σ ένα τέλειο κόσμο, τότε θα υπάρχει μόνο το ένα… δηλαδή να δακρύζουμε από ανακούφιση, από χαρά..!!
ΕΡ. Στο βιβλίο σου αναφέρεσαι σε μια μικρή χρονική περίοδο που βρέθηκες για τους λόγους υγείας σε μια πόλη της Αμερικής. Πως θυμάσαι αυτή τη περίοδο;
ΑΠ. Ναι το 2011 (και δεν ήταν μόνο τότε, αλλά ήταν η τελευταία φορά, προς το παρών, που είχα μεταφερθεί σ ένα μεγάλο ιατρικό κέντρο, και σήμερα γίνονται τιτάνιες προσπάθειες, για την όσο πιο άμεση μεταφορά μου στην Αμερική, σ ένα παρόμοιο κέντρο) ήταν στη Mayo Clinic στο Ρότσεστερ στη Μινεσότα. Αυτή η περίοδος ήταν δύσκολη όπως κάθε τέτοια περίοδος, και ιδιαίτερα όταν ακούς τους γιατρούς να σου λένε «δεν έχεις ελπίδες έστω για ποιότητα ζωής» κι όλα αυτά. Αλλά, για μένα, ήταν και ιδιαίτερα όμορφα, διότι εκεί δεν υπήρχε ρατσισμός, ούτε διακρίσεις όπως υπάρχουν, κυρίως, στην Ελλάδα. Όπως έχω γράψει και στο βιβλίο μου, αν μπορούσα να διαλέξω που θέλω να ζήσω, θα διάλεγα την Αμερική λόγω της κατάστασης μου… ειδάλλως δεν θα άλλαζα ποτέ την Κύπρο μου!
ΕΡ. «Θα σε περιμένω απόψε» είναι ένα από τα τελευταία κεφάλαια του βιβλίου σου. Ποιον περιμένεις και γιατί;
ΑΠ. Τη Ζωή… και πάντα θα την περιμένω… την περιμένω να έρθει όπως, πιστεύω, μου αρμόζει… κάπως αλλιώτικα… πιο γλυκά, πιο ανθρώπινα, πιο ανώδυνα… πιο όμορφα..!!
ΕΡ. Στο δωμάτιο σου όπου αναγκαστικά περνάς όλο σχεδόν το χρόνο σου, έχεις ένα ταβάνι από πάνω σου κι ένα ροζ τοίχο απέναντί σου. Τι αντιπροσωπεύουν για σένα;
ΑΠ. Είναι η ζωή μου όλη στην ουσία… είναι τα όνειρα μου, που κάνω εκείνες όλες τις στιγμές που ζω εκεί μέσα…!!
ΕΡ. Κατέχεις δυο πτυχία κι ένα μεταπτυχιακό. Πόση προσπάθεια κατέβαλες για την απόκτησή τους;
ΑΠ. Κατέχω: Πρώτο πτυχίο – Bachelor of Arts in Social and Behavioural Sciences: Psychology, Δεύτερο πτυχίο – Bachelor of Arts in Psychology και το Μεταπτυχιακό Master of Arts Επιστήμες της Αγωγής: Ειδική (Ενιαία) Εκπαίδευση
Τίποτα δεν ήταν εύκολο, αλλά όταν θες κάτι τόσο πολύ, τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο…!! Στο πρώτο πτυχίο, μέχρι το 2009, λίγο ή πολύ, μπορούσα και βρισκόμουν σε κάθε διάλεξη… εντάξει όχι σε κάθε αλλά στις πιο πολλές… έπειτα πήρα την κατηφόρα σε θέμα υγείας… και τα έκανα όλα εξ αποστάσεως, δηλαδή από το σπίτι, που απαιτείται περισσότερη μελέτη κι όχι μόνο… φυσικά στις εξετάσεις ήμουν υπό έλεγχο από καθηγητές, και, τέλος πάντων, όπως και ότι έπρεπε το έκανα με επιτυχία. Προσπαθώ να ξεκινήσω και το Διδακτορικό πρόγραμμα, κι ελπίζω να τα καταφέρω… θα δείξει… κάθε φορά είναι και χειρότερα, οπότε δεν ξέρω αν θα τα καταφέρω.
ΕΡ. Γιατί επέλεξες να σπουδάσεις ψυχολογία;
ΑΠ. Για την ακρίβεια, ήθελα να γίνω γιατρός, αλλά οι γιατροί μου στο Λονδίνο, μου το απαγόρευσαν λόγω των μικροβίων, στα οποία δεν έπρεπε και δεν πρέπει να εκτίθεμαι… έτσι αποκλείστηκε η σπουδή ιατρικής… και διάλεξα την ψυχολογία, που ήταν επίσης κάτι που ήθελα πάρα πολύ, γιατί μου αρέσει να βοηθάω τον κόσμο. Θέλω να επισημάνω κάτι: την ψυχολογία, αν δεν την κατέχεις, δεν μπορείς με καμία δύναμη να την μάθεις ή να την σπουδάσεις… γιατί απλά και να την σπουδάσεις, χωρίς να την κατέχεις, σημαίνει πως δεν θα είσαι ένας επιτυχημένος επιστήμονας… δηλαδή δεν θα κάνεις λειτούργημα αλλά θα το κάνεις επάγγελμα όπως πολλοί το έχουν κάνει δυστυχώς..!!
ΕΡ. Γράφεις ποιήματα όπου καταθέτεις τις σκέψεις και τα συναισθήματά σου. Τι είναι για σένα η ποίηση;
ΑΠ. Είναι τρόπος έκφρασης… είναι ζωή… είναι προσφορά στον συνάνθρωπο σου… κι «εγώ δεν είμαι ποιητής»…
ΕΡ. Γνωρίζω, από την ανάγνωση του βιβλίου σου, ότι πολύ συχνά ταξιδεύεις νοερά. Πες μας ένα αληθινό ταξίδι που λάτρεψες και θέλεις να ξαναπάς.
ΑΠ. Disney Land… γίνεσαι ξανά παιδί… ζεις μέσα σε όνειρο…!!
ΕΡ. Τι θα ήθελες να πεις ως επίλογο της κουβέντας μας;
ΑΠ. Ήθελα να ευχαριστήσω καταρχάς εσένα που πήρες και διάβασες το βιβλίο μου, την ψυχή μου και που σε άγγιξε… και που μου έδωσες την ευκαιρία αυτής της κουβέντας μας!!
Και ξαναλέω σε όλους «όχι μιζέρια, χαμογέλα, αγάπα, να έχεις πίστη και Κάνε τώρα τον φόβο σου έμπνευση, ακόμα και τον πόνο σου, γιατί μπορείς»
*** Το βιβλίο «Ταγκό με τον Καρ-Κείνο» της Μαρίας-Νεφέλης Δημητρίου κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Οσελότος.
![]() ![]() |
Γεννήθηκε στα Ιωάννινα. Μεγάλωσε στην Αθήνα όπου ζει μέχρι σήμερα και εργάσθηκε ως τραπεζοϋπάλληλος. Στο παρελθόν ασχολήθηκε ερασιτεχνικά με την φωτογραφία ενώ τώρα ζωγραφίζει και παράλληλα γράφει. Τον Μάιο του 2012 κυκλοφόρησε την πρώτη ποιητική της συλλογή με τίτλο «Σου γράφω…», τον Σεπτέμβρη 2013 κυκλοφόρησε το πρώτο της μυθιστόρημα με τίτλο ΕΝΑ ΦΕΓΓΑΡΙ ΛΙΓΟΤΕΡΟ και τον Ιούνιο του 2014 κυκλοφόρησε το βιβλίο της ΤΑ ΠΛΗΚΤΡΑ ΤΗΣ ΣΙΩΠΗΣ από τις εκδόσεις ΟΣΤΡΙΑ. Επίσης, το παραμύθι της «Το ψαράκι του βυθού» συμπεριλαμβάνεται στο βιβλίο «Παραμύθια και Μαμάδες» εκδόσεις Βερέττα 2015.
Γράφει στίχους για τραγούδια, με τελευταίο το «Μαζί μου σε θέλω» (οι στίχοι περιλαμβάνονται στο βιβλίο ΤΑ ΠΛΗΚΤΡΑ ΤΗΣ ΣΙΩΠΗΣ) σε μουσική και ερμηνεία Χλόης Λάμπρου. Υπήρξε ραδιοφωνική παραγωγός ενώ μεγάλες της αγάπες είναι το θέατρο και ο χορός με τα οποία ασχολείται ερασιτεχνικά.