Subscribe Now

Trending News

Τα cookies επιτρέπουν μια σειρά από λειτουργίες που ενισχύουν την εμπειρία σας στo now24.gr.
Χρησιμοποιώντας αυτόν τον ιστότοπο, συμφωνείτε με τη χρήση των cookies, σύμφωνα με τις οδηγίες μας.
29 Μαρ 2024
SLIDER

Η Ρένα Ρώσση-Ζαΐρη μιλάει για το νέο βιβλίο της «Η αγαπημένη των θεών»

 

Συνέντευξη στη Μαίρη Γκαζιάνη 

Η Ρένα Ρώσση-Ζαΐρη γεννήθηκε στην Αθήνα. Είναι κόρη του Νικόλαου Ρώσση, των φερώνυμων εκδόσεων, ενώ παππούς της ήταν ο φιλόλογος και συγγραφέας Ιωάννης Θ. Ρώσσης. Αποφοίτησε από το Αμερικανικό Κολέγιο Θηλέων, τη Σχολή Νηπιαγωγών Αθηνών και το Lοndon Montessori Centre. Εργάστηκε ως νηπιαγωγός, αλλά και ως υπεύθυνη εκδόσεων. Έχει γράψει 15 βιβλία για ενηλίκους και πάνω από 150 παιδικά βιβλία. Το 2015 της απονεμήθηκε το Βραβείο Λογοτεχνίας από τον Όμιλο Γυναικών Πειραιά «Εξάλειπτρον» για το συγγραφικό της έργο, σε συνδυασμό με τη μεγάλη απήχησή του και τη διαδραστική της σχέση με τους αναγνώστες της, καθώς και το βραβείο κοινού των βιβλιοπωλείων Public, στην κατηγορία «Ο πιο ερωτικός χαρακτήρας», για το μυθιστόρημά της «Δίδυμα φεγγάρια», το οποίο μεταφέρθηκε και στην τηλεόραση. Όλα τα μυθιστορήματά της κυκλοφορούν από τις Εκδόσεις Ψυχογιός. Είναι παντρεμένη και έχει δύο παιδιά. 

ΜΑΙΡΗ ΓΚΑΖΙΑΝΗ: Ρένα, πρόσφατα κυκλοφόρησε το νέο βιβλίο σου «Η αγαπημένη των θεών». Τι κρύβεται πίσω από τον τίτλο;

ΡΕΝΑ ΡΩΣΣΗ-ΖΑΪΡΗ: Μεγάλο μυστήριο ήταν πάντοτε για μένα οι τυχεροί άνθρωποι. Οι άνθρωποι που λες και τους αγαπούν περισσότερο οι θεοί.

Πολλοί προσπάθησαν να διερευνήσουν την τύχη τους, να εξακριβώσουν τι είναι αυτό που τους κάνει τυχερούς. Έχουν κληρονομήσει άραγε κάποιες ανώτερες δυνάμεις; Είναι οι αισιόδοξοι, αυτοί που αναλαμβάνουν στόχους δύσκολους και κυνηγούν αυτό που θέλουν; Η Άρτεμη με βοήθησε να καταλάβω πως η τύχη είναι απλά τρόπος ζωής.

Η «αγάπη των θεών» είναι θέμα συμπεριφοράς, θέμα συνήθειας. Πίστη στον εαυτό μας είναι. Πίστη στο ότι η ζωή ευνοεί τους τολμηρούς. 

Μ.Γ.: Γιατί η ηρωίδα σου Άρτεμη θεωρείται αγαπημένη των θεών;

Ρ.Ρ.-Ζ.: Η Άρτεμη είναι ανοιχτή σε νέες εμπειρίες, τολμάει. Υπακούει στη διαίσθησή της. Και το κυριότερο, δεν αφήνει τις αρνητικές σκέψεις να καθορίσουν το μέλλον της. Ακόμα και τα άσχημα δεν τα θεωρεί αποτυχία. Μέσα σε κάθε τι κακό, ανακαλύπτει το καλό. Αρνείται να βαλτώσει και τελικά μετατρέπει την κακή της τύχη σε καλή. Χαμογελάει αληθινά και συχνά, είναι κοινωνική, ακούει με προσοχή τους άλλους, ενδιαφέρεται πραγματικά, τους εμπιστεύεται. Μοιάζει μαγνήτης που προσελκύει τους ανθρώπους γύρω της. Παλεύει, αποτυγχάνει, ξανασηκώνεται, παλεύει ξανά. Πρώτα από όλα και πάνω απ’ όλα, η ματιά της είναι γεμάτη αισιοδοξία.

Και ξαφνικά, από το πουθενά, η ζωή της πλημμυρίζει με το λαμπερό φως της αγάπης.

Μ.Γ.: «Την τύχη μας την κεντάμε με τραγούδια ψυχής» αναφέρεται στο οπισθόφυλλο. Τι είδους είναι αυτά τα τραγούδια;

Ρ.Ρ.-Ζ.: Αυτά που «τραγουδάει» η Άρτεμη, η ηρωίδα μου. Αυτά που «τραγουδούν» όλοι όσοι γνωρίζουν πως μπορούμε να κάνουμε πραγματικότητα τα όνειρά μας αν παλέψουμε γι’ αυτά, όσο αδύνατα κι αν μας μοιάζουν.

Είναι η ίδια η ψυχή μας που τραγουδάει πως, «ναι, το αδύνατο μπορεί να γίνει δυνατό». 

Μ.Γ.: Στο βιβλίο σου άλλοτε χρησιμοποιείς πρώτο πρόσωπο και άλλοτε υπάρχει αφηγητής. Που οφείλεται αυτό ο διαχωρισμός;

Ρ.Ρ.-Z.: Στα περισσότερα μυθιστορήματά μου τα τελευταία χρόνια χρησιμοποιώ πρώτο πρόσωπο. Για να πιάνω σφιχτά τον ήρωα από το χέρι, για να γίνομαι εγώ ο ήρωας και μέσα από μένα να γίνεται ήρωας και ο αναγνώστης μου. Κλαίω, γελάω, θυμώνω, χαίρομαι και λυπάμαι, μαζί με τους χαρακτήρες μου, βουτιές κάνω στα συναισθήματά τους και παλεύω να συμπαρασύρω και όλους όσοι με διαβάζουν.

Καμιά φορά χρησιμοποιώ και τρίτο πρόσωπο, ιδιαίτερα προς το τέλος κάθε μυθιστορήματός μου για να μεγαλώνει η οπτική γωνία για να αρχίσουμε σιγά σιγά να «αναπνέουμε» μαζί, αλλά μακριά από τους ήρωες.

«Η αγαπημένη των θεών» χρειαζόταν και τους δύο τρόπους αφήγησης. Επέλεξα να χρησιμοποιήσω και τρίτο πρόσωπο γιατί υπήρχαν πολλοί ήρωες που δρούσαν μαζί στους ίδιους χρόνους.

Λατρεύω και τους δύο τρόπους γραφής, μου αρέσει να «παίζω» με τους ήρωές μου, με τις λέξεις, με κάθε καινούργια περιπέτεια ψυχής που αρχίζει να ξεδιπλώνεται σιγά σιγά καθώς γράφω… 

Μ.Γ.: Ποια είναι τα συναισθήματα που καθοδηγούν τις αποφάσεις και τις πράξεις των ηρώων σου;

Ρ.Ρ.-Ζ.: Τα συναισθήματα που καθοδηγούν τις αποφάσεις και τις πράξεις των ηρώων μου, είναι αυτά που καθοδηγούν κάθε άνθρωπο, ανάλογα με τον χαρακτήρα, την προσωπικότητά του και κυρίως τον τρόπο με τον οποίο μεγάλωσε. Κι είναι τα συναισθήματά μας που καμιά φορά μας τρομάζουν, αν φυσικά καταφέρουμε και τα αφήσουμε ελεύθερα, γιατί μας φέρνουν αντιμέτωπους με την πραγματικότητα. Με μια αλήθεια που πολλές φορές επιλέγουμε να αγνοούμε.

«Η αγαπημένη των θεών» προσπαθεί να αποδείξει πως η αλήθεια μπορεί να φαντάζει σκληρή, αλλά ταυτόχρονα μας ωριμάζει. Μας διδάσκει τη δύναμη της συγνώμης, μας βοηθάει να γνωρίσουμε καλύτερα τον εαυτό μας και τους άλλους. Να αντικρίσουμε κατάματα τη ζωή.

Μ.Γ.: Η Άρτεμη είναι πανέμορφη. Πότε η ομορφιά θεωρείται κατάρα όπως σκέφτεται η ίδια από την πρώτη της χρονιά στο σχολείο;

Ρ.Ρ.-Ζ.: Η Άρτεμη είχε την τύχη ή την ατυχία να γεννηθεί όμορφη. Δεν άφησε ποτέ όμως την ομορφιά της να επισκιάσει την προσωπικότητά της. Αντιμετώπισε με στωικότητα τη ζήλεια, την αντιπάθεια και την κακία. Γιατί η εξωτερική της ομορφιά συνοδεύεται από ομορφιά ψυχής.

Όλοι οι όμορφοι άνθρωποι πρέπει να καταβάλλουν περισσότερη προσπάθεια για να αποδείξουν πως διαθέτουν κι άλλα χαρίσματα. Για να κατακτήσουν και τις καρδιές και όχι μόνο τον θαυμασμό των ανθρώπων, για να παλέψουν με το μίσος και τις αντιζηλίες.

Κι από αυτή την άποψη, ναι, η ομορφιά είναι κατάρα. 

Μ.Γ.: «Είναι γοητευτικός και συναρπαστικός και ταυτόχρονα σκληρός και παράλογος» αναφέρει στην Άρτεμη ο πατέρας της για τον κόσμο των ενηλίκων. Τι ήθελε να της τονίσει;

Ρ.Ρ.-Ζ.: Ο κόσμος των ενηλίκων είναι σκληρός και παράλογος γιατί του λείπει η αθωότητα, ο ενθουσιασμός, ο ρομαντισμός, το πάθος των νέων. Κι όταν ενηλικιωθούμε απομυθοποιούμε πολλά από τα όνειρά μας, απογοητευόμαστε, για να καταλήξουμε σιγά σιγά στο χτίσιμο των καινούργιων μας ιδανικών που ταυτίζονται ή έχουν διαφοροποιηθεί πολύ από όσα πιστεύαμε ως εκείνη τη στιγμή. Αν δε σκοτώσουμε όμως ποτέ το παιδί που κρύβουμε μέσα μας, σίγουρα θα ανακαλύψουμε πόσο συναρπαστικός και γοητευτικός μπορεί να είναι κι ο κόσμος που απλώνεται μπροστά μας, ο κόσμος των ενηλίκων.

 Μ.Γ.: Η απαράδεκτη στάση της Ρήνης τι είδους πληγές μπορεί να άνοιξε στη νεογέννητη κόρη της Ανδριάνα;

Ρ.Ρ.-Ζ.: Η Ανδριάνα ένιωσε από την πρώτη στιγμή που κατάλαβε τον κόσμο γύρω της πως η μητέρα της την απορρίπτει. Μεγάλωσε χωρίς τη μητρική αγκαλιά, χωρίς ασφάλεια, χάδια και φιλιά. Κι ήταν επώδυνο. Πλημμύρισε πονεμένα συναισθήματα κι είχε τεράστια επίδραση στην προσωπικότητά της. Ένιωθε παραμελημένη, έγινε επιθετική κι αυτοκαταστροφική. Ο συναισθηματικός πόνος της απόρριψης βιώνεται ξανά και ξανά, χρόνια και χρόνια στο εγκαταλελειμμένο παιδί. 

Μ.Γ.: Τι αναζητούσε η Ανδριάνα μέσα από τις επιλογές που έκανε για τη ζωή της;

Ρ.Ρ.-Ζ.: Η σχέση μας με τη μητέρας μας καθορίζει τον τρόπο που συμπεριφερόμαστε συναισθηματικά απέναντι στον εαυτό μας και απέναντι στους άλλους ανθρώπους. Η Ανδριάνα, μέσα από τις επιλογές που έκανε για τη ζωή της, λαχταρούσε αποδοχή και αναγνώριση, τρόπους να θεραπεύσει τον πόνο και τον θυμό που έκρυβε χρόνια μέσα της. Και τελικά μια αγάπη δίχως όρους, ώστε να τα καταφέρει να συγχωρέσει τη μητέρα της και ταυτόχρονα τον ίδιο της τον εαυτό.

Μ.Γ.: Όσο η Ανδριάνα μισούσε τη μητέρα της τόσο για τον Πετρή «Ήταν το ίνδαλμά του η μητέρα του». Που οφειλόταν;

Ρ.Ρ.-Ζ.: Η σχέση του Πετρή με τη μητέρα του έμοιαζε με γιορτή. Τον πλημμύριζε αγάπη και ασφάλεια. Ήταν το ασφαλές καταφύγιό του και παράλληλα ενίσχυε την ανεξαρτησία του.

Για τη Ρήνη, ο Πετρής ήταν το στήριγμά της. Απογοητευμένη και θλιμμένη από την προσωπική της ζωή τον λάτρεψε από την πρώτη στιγμή που τον κράτησε στην αγκαλιά της. Κάλυπτε τις δικές της συναισθηματικές ανάγκες για αγάπη, φροντίδα, προστασία. 

Μ.Γ.: Η Ρήνη «είχε κουραστεί να παριστάνει την ευτυχισμένη αρχόντισσα». Γιατί δεν αντιδρούσε;

Ρ.Ρ.-Ζ.: Κάποια στιγμή συνειδητοποίησε πως είχε «πουλήσει» τον εαυτό της για το προσωπικό της συμφέρον. Κι επέλεξε ασυνείδητα να παίξει τον ρόλο του θύματος. Τη βόλευε αυτό. Έχτισε την πραγματικότητά της γύρω από αυτή τη πεποίθηση. Αντί να αναλάβει τις ευθύνες της, αντί να ανοίξει την πόρτα του χρυσού της κλουβιού και να πετάξει προς την ελευθερία της, δεν έκανε το παραμικρό, αποφεύγοντας να έρθει αντιμέτωπη με τις ενοχές της.

Μ.Γ.: Ποια είναι η ώρα της κρίσης για τη Ρήνη;

Ρ.Ρ.-Ζ.: Όταν ένιωσε πως είχε στ’ αλήθεια τη δυνατότητα να ανοίξει τα φτερά της, να πετάξει κι εκείνη. Όταν έβγαλε τις παρωπίδες που φορούσε στα μάτια της κι ήρθε αντιμέτωπη με τις αλήθειες της ζωής της.

Τότε και μόνο τότε συνειδητοποίησε το κακό που έκανε στους αγαπημένους της, τότε και μόνο τότε προχώρησε μπροστά σε έναν καινούργιο κόσμο πλημμυρισμένο χρώματα και προκλήσεις. 

Μ.Γ.: «Υπάρχουν άνθρωποι που αποφασίζουν σε ολόκληρη τη ζωή τους να παίξουν τον ρόλο του θύματος, συνειδητά ή ασυνείδητα» γράφεις σε κάποιο σημείο. Που οφείλεται αυτή η απόφαση;

Ρ.Ρ.-Ζ.: Ο ρόλος του θύματος είναι βολικός και ασφαλής. Κρύβει δειλία για το αύριο, απαλλαγή ευθυνών. Έχει εξουσία το θύμα κι ας μη φαίνεται. Επιλέγει μόνο του τον θύτη και του προσφέρει αυτό τον ρόλο.

Το να εξουσιάζεις είτε ως θύτης, είτε ως θύμα, είναι τρομαχτικό. Το θύμα επιλέγει τον ρόλο του γιατί νιώθει πιο άνετα. Και σε αυτό παίζει ρόλο η προσωπικότητά του, ο τρόπος που μεγάλωσε, η ασφάλεια και η αγάπη που δέχτηκε από τους γονείς του. 

Μ.Γ.: Τι συνέβαινε στην παιδική ψυχή του Κρίστοφερ όταν βρέθηκε εσώκλειστος σ’ ένα οικοτροφείο;

Ρ.Ρ.-Ζ.: Και το καλύτερο οικοτροφείο δεν μπορεί να αντικαταστήσει την αγκαλιά. Τα παιδιά που μεγαλώνουν εσώκλειστα αισθάνονται παραμελημένα. Έτσι κι ο Κρίστοφερ. Κανένας δεν ήταν δίπλα του για να καλύψει τις ανάγκες του, για να τον μάθει να αγαπάει και να σέβεται τον εαυτό του.

Μέσα του σφάδαζε.

Μ.Γ.: Πως σηματοδότησε τη ζωή του Κρίστοφερ ο πατριός του Γιώργος Ζαφειρίου;

Ρ.Ρ.-Ζ.: Ας αφήσουμε τον Κρίστοφερ να μιλήσει μόνος του γι’ αυτό:

«Από εκείνη τη μέρα άλλαξε μεμιάς η ζωή μου. Ο πατριός μου ήταν πρόσχαρος και καλοσυνάτος. Αλλά κι ευγενικός και γλυκομίλητος. Τον έλεγαν Γιώργο Ζαφειρίου κι ήταν Έλληνας.

Ήταν λες και τον είχε στείλει ο Θεός, στα μάτια του φάνταζε Αϊ-Βασίλης. Ακόμα και το χαμόγελό του ήταν ακαταμάχητο. Χαμογελούσε συχνά και τότε στα μάγουλα σχηματίζονταν λακκάκια. Τα αμυγδαλωτά του μάτια ήταν αστραφτερά κι άστραφταν ακόμα περισσότερο κάθε φορά που ενθουσιαζόταν με το παραμικρό. Ήταν κοντός και παχουλός με μακρουλό πρόσωπο και σγουρά μαλλιά. Η κοιλιά του εξείχε, σημάδι πως το άρεσε το φαγητό. Αγαπούσε τα παιδιά, με συμπάθησε μεμιάς κι ας ήμουν πρόγονός του. Η σχέση μου μαζί του, απάλυνε μέσα μου τον φόβο πως όλοι γύρω μου με απορρίπτουν. Μου χάρισε απλόχερα την επιβεβαίωση που λαχταρούσα. Με αποδέχτηκε γι’ αυτό που ήμουν. Κι ήταν τόσο σημαντικό για μένα. Με φώναζε Χριστόφορο και προσπαθούσε να με μάθει να μιλάω ελληνικά. Καμάρωνε μάλιστα πως είχε γεννηθεί στο πιο γοητευτικό μέρος του κόσμου, στη Φολέγανδρο…»

Μ.Γ.: Με τις επιλογές που έκανε «έψαχνε την ευτυχία με λάθος τρόπο, σε λάθος τόπο» όπως αναρωτιέται ο ίδιος;

Ρ.Ρ.-Ζ.: Επέλεξε λάθος επάγγελμα. Λαχταρούσε να ανήκει κάπου, να αποκτήσει δεσμούς, να νιώσει σημαντικός, αποδεκτός. Έφταιγαν τα σημάδια που άφησε πίσω του η παιδική του ηλικία.  Ενδόμυχα ήθελε να τον υιοθετήσουν.

Έψαχνε την ευτυχία με λάθος τρόπο, σε λάθος μέρος. Έψαχνε για μια αγκαλιά…

Μ.Γ.: «Ποιον άραγε ήθελα να εκδικηθώ στην πραγματικότητα βάζοντας σε κίνδυνο την ίδια μου τη ζωή;» σκέφτεται. Ποια είναι τα πραγματικά κίνητρά του διακινδυνεύοντας;

Ρ.Ρ.-Ζ.: Στην πραγματικότητα ήθελε να εκδικηθεί τους γονείς του. Επεδίωκε την αυτοκαταστροφή του. Ο θάνατός του θα ήταν η τιμωρία τους. Γιατί ένιωθε πως ποτέ δεν τον αγάπησαν, δεν τον αποδέχτηκαν, δε βρέθηκαν κοντά του όταν τους είχε ανάγκη. 

Μ.Γ.: «Τι είναι άραγε η μισή αλήθεια; Τι σημαίνει; Πόσο απέχει από το ψέμα;» αναρωτιέται η Άρτεμη. Η μισή κρυμμένη αλήθεια αντιστοιχεί σε ψέμα;

Ρ.Ρ.-Ζ.: Γιατί άραγε την ξεστομίζουμε τη μισή αλήθεια; Έχει τον δικό της σκοπό; Μήπως τελικά είναι χειρότερη κι από το ίδιο το ψέμα;

Μπορούμε να λέμε αλήθειες, να μη λέμε δηλαδή ψέματα κι έτσι να κρύβουμε μέρος της αλήθειας, ηθελημένα. Αυτή η πρακτική είναι ταυτόσημη με το ψέμα. Έχει την ίδια πρόθεση.

Η αλήθεια, η ολάκερη αλήθεια, όσο σκληρή, όσο ανελέητη κι αν είναι, λυτρώνει. 

Μ.Γ.: «Με μια συγνώμη δε διορθώνονται τα λάθη μιας ζωής»,  απευθύνει η Ανδριάνα στη Ρήνη. Είναι εύκολο να γίνει αποδεκτή μια τέτοια συγνώμη;

Ρ.Ρ.-Ζ.: Η αποδοχή της συγνώμης είναι λυτρωτική. Αλλά δύσκολη, τόσο δύσκολη.

Συγχωρώ δεν σημαίνει ότι ξεχνώ. Απαιτείται χρόνος για να ξεχάσουμε όσα μας πλήγωσαν. Συγχωρώ σημαίνει ταξιδεύω προς την αυτογνωσία.  Πρέπει να έχουμε μάθει να αγαπάμε τον εαυτό μας και τα δικά μας λάθη. Τότε θα μπορέσουμε να κατανοήσουμε και τα λάθη των άλλων, τότε θα μπορέσουμε να τους συγχωρήσουμε. 

Μ.Γ.: Θύτες και θύματα κυριαρχούν στο βιβλίο σου. Υπάρχει λύτρωση;

Ρ.Ρ.-Ζ.: Σε κάθε μυθιστόρημά μου παλεύω να κεντήσω κάθε μου λέξη, να πιάσω σφιχτά τον μίτο της Αριάδνης για να τα καταφέρω να βγω έξω από τον λαβύρινθο των ανατροπών και να αποχαιρετήσω τους ήρωές μου με άπλετη αγάπη.  Παλεύω να ξεσκεπάσω την ψυχή των ηρώων μου, να καταλάβω γιατί αντιδρούν έτσι. Είμαι αυστηρή μαζί τους και ταυτόχρονα τους δικαιολογώ, γιατί ξέρω πως τα ελαττώματά τους, οι τρύπες της ψυχής τους δεν έχουν επουλωθεί. Και μαζί με τους αναγνώστες μου προσπαθώ να καταλάβω και να κατανοήσω τις πληγές τους. Ίσως και να συγχωρήσω τα λάθη τους.

Στο τέλος κάθε μου βιβλίου επιδιώκω να φτάνω πάντοτε στη λύτρωση, λυτρώνομαι εγώ, οι χαρακτήρες, οι αναγνώστες μου, προσπαθώ, παλεύω να χαρίσω ελπίδα και φως… 

Μ.Γ.: Σ’ ευχαριστώ πολύ για την παραχώρηση της συνέντευξης και σου εύχομαι καλοτάξιδο το βιβλίο σου.

Ρ.Ρ.-Ζ.: Ένα μεγάλο ευχαριστώ κι από μένα για τις τόσο καίριες ερωτήσεις που στοχεύουν στην καρδιά του μυθιστορήματος, για τις τόσο γλυκές σου ευχές.

*Το μυθιστόρημα «Η αγαπημένη των θεών» της Ρένας Ρώσση-Ζαΐρη κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ψυχογιός. 

Μαίρη Γκαζιάνη

Γεννήθηκε στα Ιωάννινα.  Μεγάλωσε στην Αθήνα όπου ζει μέχρι σήμερα και εργάσθηκε ως τραπεζοϋπάλληλος. Στο παρελθόν ασχολήθηκε ερασιτεχνικά με την φωτογραφία ενώ τώρα ζωγραφίζει και παράλληλα γράφει. Έχει πραγματοποιήσει ατομικές εκθέσεις και έχει συμμετάσχει σε πολλές ομαδικές.

Τον Μάιο του 2012 κυκλοφόρησε την πρώτη ποιητική της συλλογή με τίτλο «Σου γράφω…», τον Σεπτέμβρη 2013 κυκλοφόρησε το πρώτο της μυθιστόρημα με τίτλο ΕΝΑ ΦΕΓΓΑΡΙ ΛΙΓΟΤΕΡΟ και τον Ιούνιο του 2014 κυκλοφόρησε το βιβλίο της ΤΑ ΠΛΗΚΤΡΑ ΤΗΣ ΣΙΩΠΗΣ  από τις εκδόσεις ΄Οστρια. Επίσης, το παραμύθι της «Το ψαράκι του βυθού» συμπεριλαμβάνεται στο βιβλίο «Παραμύθια και Μαμάδες» εκδόσεις Βερέττα 2015.  Τον Ιούνιο 2017 κυκλοφόρησε το μυθιστόρημά της ΑΛΙΚΑ ΒΗΜΑΤΑ από την Εμπειρία Εκδοτική. Το 2019 θα κυκλοφορήσει το νέο της μυθιστόρημα από τις εκδόσεις Ωκεανός.

Την περίοδο 2011-2012 υπήρξε ραδιοφωνική παραγωγός στο magicradiolive. Από τον Νοέμβρη 2014 συνεργάζεται με το now24.gr και έχει πραγματοποιήσει πάνω από πεντακόσιες συνεντεύξεις. Το 2016 συμμετείχε στην τηλεοπτική εκπομπή ΚΑΛΩΣ ΤΟΥΣ του ΑιγαίοTV πραγματοποιώντας συνεντεύξεις σε ανθρώπους των τεχνών. Διετέλεσε Διευθύντρια Σύνταξης του on line Πολιτιστικού Περιοδικού Books and Style από Ιούλιο 2017 έως Μάρτιο 2018 οπότε αποχώρησε οικειοθελώς.

Μεγάλες της αγάπες είναι το θέατρο και ο χορός με τα οποία έχει ασχοληθεί ερασιτεχνικά.   

 

Related posts