Συγκλονισμένη! αυτή είναι η λέξη που περιγράφει το συναίσθημά μου κλείνοντας την τελευταία σελίδα του βιβλίου.
Οι εικόνες της Χαρίκλειας, ένας τίτλος ρεαλιστικός και συγχρόνως μεταφορικός. Η Χαρίκλεια ποτέ δεν αποχωρίζεται τις εικόνες που της χάρισε η μητέρα της… η έμπνευση του συγγραφέα καθοδηγείται από τις διηγήσεις της προγιαγιάς του που μας τις μεταφέρει με τη πένα του εικόνα-εικόνα… και αφορούν τα πρώτα 26 χρόνια της ζωής της.
Μια ζωή που ρυθμίζεται πριν ακόμα η ίδια γεννηθεί… μια ζωή που ακολουθεί την τροχιά που κάποιοι άλλοι επέλεξαν να προγραμματίσουν…
Ήθη, έθιμα, συνήθειες… όλα υφαίνονται και ξεϋφαίνονται με τρόπο ιδανικό… χωρίς να ξεφεύγουν από την οδό της αλήθειας…
Η Χαρίκλεια ηρωίδα από τα παιδικά της χρόνια… που εξελίσσεται σε γυναίκα ικανή να σηκώσει στους ώμους το βάρος της επιβίωσης όχι μόνο του εαυτού της, του παιδιού της… της αδερφής της… αλλά να παραμένει πιστά δίπλα στους δικούς της ανθρώπους, συγγενείς ή φίλους… υποταγμένη στην ευαισθησία που της προκαλεί η συνείδησή της.
Ο Γιάννης… ο φίλος… ο σύντροφος… ο άντρας… ο σύζυγος… που ο φόβος τον οδηγεί σε ασυνείδητη λιποταξία του χρέους και της υποχρέωσης…
Χαρίκλεια και Γιάννης… 26 χρόνια μαζί και τα περισσότερα από αυτά χώρια…
Ο Κωνσταντής ο πλατωνικός έρωτας… ο φίλος… ο στυλοβάτης…
Κι όλα αυτά από το 1898 έως το 1924 περίπου…
Η γενοκτονία των ποντίων ιδωμένη μέσα από την αληθινή ζωή της Χαρίκλειας… μέσα από τη προσωπική της πορεία… η απελπισία… η απογοήτευση… ο πόνος… η θλίψη… τα βασανιστήρια… ο ξεριζωμός… η πορεία… η εξορία… η πείνα… η αρρώστια… ο κίνδυνος… ο εξευτελισμός… η απόφαση… η προσπάθεια… η ένταξη… το λάθος…
Με τις εικόνες της μάνας της στο κόρφο της… με το μωρό γιο της στην αγκαλιά της και κρατώντας τη μικρή αδερφή της από το χέρι… η Χαρίκλεια σκαρφαλώνει ένα Γολγοθά… και παρά τις αντιξοότητες δεν λυγίζει… προσπαθεί και προσπαθεί… κι όταν πέφτει, ξανασηκώνεται για να προσπαθήσει πάλι…
Ένα βιβλίο που αφορά την γενοκτονία των ποντίων… όχι περιγραφικά… μα από μέσα… από την ίδια την ύπαρξη της Χαρίκλειας… εικόνα-εικόνα… μέρα-μέρα… μήνα-μήνα… χρόνο-χρόνο… μαρτύριο-μαρτύριο…
Για μια ακόμα φορά μέσα από τη διήγηση… αντιλαμβανόμαστε ότι το δυνατό φύλλο είναι η γυναίκα… πιστή σύντροφος είναι η σύζυγος που ελπίζει… άξια μάνα είναι αυτή που δεν εγκαταλείπει… αφοσιωμένη αδερφή είναι αυτή που προστατεύει…
Τρομακτικές οι περιστάσεις… αδίστακτοι οι διώκτες… κι ένας λαός υποφέρει… χωρίς ένα διότι… στην ερώτηση γιατί;
Η βαρβαρότητα ξεχειλίζει… η ανάγνωση της θηριωδίας προκαλεί ανατριχίλα… η ανταμοιβή είναι ότι το αιματοκύλισμα δεν στερεύει τα ιδανικά και την αγάπη…
Μια μοίρα σφραγισμένη… κι ένα χέρι που κρατά το χαλινάρι τη μοίρας για να την οδηγήσει στο πεπρωμένο… ιδιαίτερα όταν η μοίρα οδηγεί στο χάος…
Στις πρώτες σελίδες του βιβλίου αναφέρεται :
«Αν η γλώσσα κομπιάσει και τίποτα δεν ειπωθεί, οι άνθρωποι του αύριο δεν μπορεί να γνωρίζουν το σήμερά μας»
ZareefAhmad Zareef
Κάποιοι μίλησαν… ας τους διαβάσουμε…
Το βιβλίο «Οι εικόνες της Χαρίκλειας» είναι μια συγκλονιστική μαρτυρία…
ΟΙ ΕΙΚΟΝΕΣ ΤΗΣ ΧΑΡΙΚΛΕΙΑΣ-ΚΩΣΤΑΣ ΧΡΥΣΟΣ
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΟΣΤΡΙΑ