Πρωτότυπη συνέντευξη μαθήτριας απο τη δασκάλα της και τις συμμαθήτριές της

 
 
Της Μαρίας Σωτηροπούλου
 
Μια μαθήτρια ραπτικής παίρνει συνέντευξη από τις συμμαθήτριες της αλλά και από τη δασκάλα της.
« Είναι Σάββατο πρωί, η αγαπημένη μου μέρα.. Ξυπνάω χαρούμενη και ετοιμάζομαι να πάω στο μάθημα της ραπτικής. Καθώς μαζεύω τα πράγματα μου αναρωτιέμαι τι είναι αυτό που με κάνει – εμένα και πολλές άλλες κοπέλες – να βλέπουμε τόσον καιρό τη ραπτική ως την αγαπημένη μας ασχολία, να ανυπομονούμε μια φορά την εβδομάδα να βρεθούμε στο ατελιέ της Μαρίας Διαμάντη στον Κεραμικό και με ζεστό καφέ, την συντροφιά υφασμάτων και το αστείρευτο ταλέντο και την καθοδήγηση της να περάσουμε ένα ακόμα δημιουργικό δίωρο.
Και τότε μου ήρθε η ιδέα, να ρωτήσω όλα τα κορίτσια – συμμαθήτριες μου – τι είναι αυτό που τις έφερε στο ατελιέ και τις έκανε να ασχοληθούν με το κοινό αγαπημένο μας  χόμπι – τη ραπτική – και τι τις κρατάει εδώ. Στο τέλος πήρα συνέντευξη και από τη δασκάλα και εδώ σας  παραθέτω  τις απαντήσεις. Τα συμπεράσματα δικά σας..
 
*  Αυτό που με έφερε ήταν η ανάγκη μου για δημιουργία. Να νιώσω ελεύθερη μέσα από μια καινούργια προοπτική. Αυτό που με κάνει να συνεχίζω είναι η ανταμοιβή και η απίστευτη χαρά που μου προκαλεί κάθε φορά ένα καινούργιο δημιούργημα.             (Κωνσταντίνα Αρχοντή)
 
* Μου αρέσει πολύ η μόδα – το βλέπω κυρίως σαν χόμπι.. Το ότι δημιουργώ κάτι μόνη μου και μπορώ να το φορέσω κιόλας είναι αυτό που μου δίνει ερεθίσματα να συνεχίζω. (Αντωνία Αποδιάκου)
 
*Μεγάλωσα μέσα στα ρούχα δεν έμαθα όμως  να τα κατασκευάζω. Παντρεύτηκα, έκανα παιδί και μια μέρα το παιδί μου με ρώτησε γιατί δεν κάνω τη δουλειά του παππού. Έτσι αποφάσισα να μάθω.. Πλέον,  κάθε καλοκαίρι που επιστρέφω στην πατρίδα μου, η αγαπημένη μου ασχολία είναι να βοηθάω τους δικούς μου στο ραφείο που έχουν. Σύντομα θέλω να έχω κι εγώ το δικό μου ατελιέ. (Magdalena Ciobanga)
 
*Εγώ ξεκίνησα γιατί μου αρέσει να φτιάχνω ρούχα που δεν μπορούσα να βρω έτοιμα. Είχα διάφορες ιδέες στο μυαλό μου να πραγματοποιήσω, το ήθελα πολύ και είπα να κάνω μια δοκιμή. Η ηρεμία της δασκάλας όμως, η υπομονή της και η σιγουριά της πως θα τα καταφέρουμε και πως όποιο λάθος και να κάνουμε μπορεί να μας το διορθώσει, είναι ο λόγος που τελικά η δοκιμή έγινε αγαπημένη συνήθεια. (Πωλίνα Δερνίκα)                           
*Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου σχεδίαζα κοπέλες και ρούχα. Όταν πέρασα στο πανεπιστήμιο  έπρεπε να διαλέξω ανάμεσα στο παιδικό μου όνειρο να γίνω σχεδιάστρια και στο πτυχίο που τελικά με κέρδισε. Επειδή όμως ποτέ δεν είναι αργά για να κάνω αυτό που αγαπούσα από παιδί αποφάσισα να το πραγματοποιήσω τώρα. Ότι ονειρευόμαστε μικροί είναι τελικά αυτό που θέλουμε στ’ αλήθεια. Τα παιδικά όνειρα πρέπει να πραγματοποιούνται. (Δέσποινα Ζαγούδη)
 
*Γιατί είναι καλύτερο κι από διαλογισμό. (Ασημίνα Καλογερίνη)
 
*Γιατί μου αρέσει, με διασκεδάζει και το να τα φτιάχνω και το να τα φοράω. (Αρετή Κοντογιάννη)
 
*Για το όμορφο συναίσθημα της δημιουργίας, το οποίο μόνο στο μάθημα της ραπτικής έχω νοιώσει. Στο γραφείο οχτώ ώρες την ημέρα δεν έχω νοιώσει ποτέ τόσο δημιουργική. (Χρυσάνθη Κορνελάκη)
 
*Γιατί δεν μπορώ την αδράνεια. Είναι ένας τρόπος να εξελίσσεσαι όντας δημιουργικός. (Γεωργία Κουτεντάκη)
 
*Είναι η ενασχόληση που με φέρνει κοντά στη δημιουργία άλλωστε μου αρέσει το ρούχο μου να έχει τη δική μου σφραγίδα. (Ευθυμία Καπνιά)
 
*Μου αρέσει πολύ η ραπτική. Λειτουργεί χαλαρωτικά για μένα (Βούλα Μυλωνά)
 
*   Πάντα με μάγευε η ραπτομηχανή και το ύφασμα και είχα μεγάλη περιέργεια για το πως ακριβώς δημιουργείται ένα ρούχο! Επέλεξα Μαρία Διαμάντη και ο λόγος είναι ότι μου άρεσε η αισθητική της  αλλά και η ποιοτική της δουλειά.  Στο ατελιέ μαθαίνω την κάθε λεπτομέρεια του ρούχου μέσα σε ένα πολύ δημιουργικό κλίμα που μου δίνει την χαρά και την ώθηση να συνεχίζω. (Αλεξάνδρα Μπακούση)
 
*Αρχικά μου άρεσαν τα ρούχα. Τα αγόραζα και τα άλλαζα. Μετά σκέφτηκα να τα κατασκευάζω η ίδια. Έχεις μια ιδέα και την κάνεις τρισδιάστατη. Στην πορεία αποφάσισα να το κάνω επάγγελμα. Το μόνο ίσως καλλιτεχνικό που μπορείς να ζήσεις από αυτό. (Καλλιόπη Νάσσιου)
 
*Για την ευχαρίστηση της δημιουργίας και την ανταμοιβή να καμαρώνεις όταν φοράς το έργο σου. (Βικτορία Πατιό)
 
*Γιατί για μένα η μόδα είναι ένας νέος κόσμος  πραγμάτων που εξερευνώ και που με βοηθά να εκφράζομαι.  Είναι πολύ ενδιαφέρον πως στην κατασκευή ενός ενδύματος  παντρεύεται η επιστήμη της γεωμετρίας με την τέχνη της ραφής  προκειμένου να ολοκληρωθεί μια δημιουργία. (Εύα Στεφανοπούλου)
 
*Αυτό που με έφερε στο ατελιέ ήταν η ανάγκη για κάτι δημιουργικό και συγκεκριμένα η γοητευτική διαδικασία της δημιουργίας  ενός  ρούχου! Αυτό που με κάνει να παραμένω είναι  το συνεχές μου ενδιαφέρον για τη ραπτική το οποίο οφείλεται στην αγάπη της  Μαρίας  Διαμάντη  γι αυτό που κάνει και πόσο έντεχνα το μεταδίδει! Δύο ώρες που διαθέτω  κάθε εβδομάδα, περνάνε τόσο ευχάριστα.. ξεχνάς τα πάντα! Κάτι σαν ψυχοθεραπεία θα έλεγα! Η Μαρία είναι μέσα σε όλο αυτό που κάνει, δίνει τη ψυχή της για το έργο της . Χαίρομαι που είμαι ένα μέρος του χώρου της. (Φένια Τσέλου)
 
*Αυτοσχεδίαζα καιρό με τα υφάσματα και αποφάσισα να μάθω να φτιάχνω και δικά μου ρούχα. Συνεχίζω γιατί μου φαίνεται πολύ ενδιαφέρον ο τρόπος  με τον οποίον ράβουμε.. Υψηλή ραπτική και ρούχα σχεδόν εξ’ ολοκλήρου χειροποίητα σε μία εποχή που όλα είναι αυτοματοποιημένα. (Χαρά Χριστάκου)
 
 
-Μαρία, γεννήθηκες μέσα σε ένα ατελιέ, κάνεις μάθημα από είκοσι χρονών, είσαι σχεδιάστρια, είσαι καλλιτέχνης -αναφέρομαι κυρίως στα γλυπτά φορέματα που κατασκευάζεις -, τι από όλα είσαι τελικά;
”Γεννήθηκα μέσα σε ένα μαιευτήριο ( γέλια ), τα ατελιέ δεν ήταν ιατρικά τόσο εξελιγμένα τότε(!) μεγάλωσα όμως μέσα στο ατελιέ της γιαγιάς μου και πράγματι όταν τα άλλα παιδιά έπαιζαν με κούκλες  εγώ έπαιζα με πατρόν και υφάσματα. Σπούδασα σχέδιο μόδας και ενδυματολογία θεάτρου και είχα την τύχη η σχολή από την οποία αποφοίτησα να με εμπιστευτεί ως εκπαιδεύτρια νέων ταλέντων και έτσι μπήκα σε τάξη πολύ νωρίς. Αυτό δεν επηρέασε το γεγονός ότι μου άρεσε πάντα να δημιουργώ κι εγώ η ίδια και μάλιστα τώρα τελευταία σε μονοπάτια σχεδόν ανεξερεύνητα.”
-Οι μαθήτριες σου σε λατρεύουν. Σε όλες τις απαντήσεις υπάρχει το πρώτο σκέλος – το οποίο παραθέτω παραπάνω – στο δεύτερο όμως ( τι σε κάνει να συνεχίζεις ) η απάντηση ήταν σχεδόν σε όλες ίδια.. ” Η δασκάλα. Χωρίς την  ηρεμία της , τη σιγουριά της και την υπομονή της δε θα καταφέρναμε να πιστέψουμε ότι θα ράψουμε. Εκείνη το πίστεψε και μας το μετέδωσε. Τόσο σίγουρη είναι για μας, τόσο σίγουρη είναι για την ίδια.. ”. Πως απαντάς σε αυτό;
”Αλήθεια είναι. Αυτό που ίσως δεν ξέρουν τα κορίτσια είναι πως ότι λέω το εννοώ. Δεν υπάρχει κανένα επαγγελματικό τρυκ πίσω από όλα αυτά. Είμαι σίγουρη γι αυτές επειδή είμαι σίγουρη για μένα. Ακόμα κι αν δε μαθαίνουμε όλοι οι άνθρωποι με τον ίδιο τρόπο, ο καθένας μας έχει τον τρόπο του και το ρυθμό του. Αυτό καλούμαστε να ανακαλύψουμε εδώ. Την διαφορετικότητα του καθ’ ενός και πως θα την εκμεταλλευτούμε προς όφελος της εκπαιδευτικής διαδικασίας. Έχω πάντα τμήματα ολιγάριθμα και μαθητές που να ταιριάζουν. Ποτέ κανείς δεν εντάσσετε σε ένα τμήμα αν προηγουμένως δεν αξιολογηθεί ότι είναι το ιδανικό γι αυτόν. Και φυσικά έχω υπομονή. Λατρεύω να τις βλέπω να τα καταφέρνουν, να γίνονται καλές .”
-Δεν αναπτύσσετε ανταγωνισμός μεταξύ σας καθώς γίνονται καλές και έτοιμες να δουλέψουν;
Έχω από καιρό απαρνηθεί το prêt-a-porter.. Κατάγομαι αλώστε από μια οικογένεια που δίδαξε και εξάσκησε την υψηλή ραπτική, τη μοναδικότητα και το χειροποίητο ένδυμα. Δουλεύω με λίστα αναμονής και τα ρούχα μου είναι αυστηρά χειροποίητα. Όσο για τα γλυπτά μου φορέματα, κάθε ένα παίρνει γύρω στον ένα χρόνο να κατασκευαστεί , είναι φτιαγμένα αποκλειστικά από εμένα και πωλούνται σε υψηλά ποσά με σκοπό να διατεθούν τα χρήματα αποκλειστικά για φιλανθρωπικό σκοπό. Οπότε καταλαβαίνετε ότι ο τρόπος που δουλεύω αποδεικνύει ότι έχω μεγάλη διάθεση να ταλαιπωρηθώ και να μην πληρωθώ κιόλας (γέλια ξανά..). Γιατί να θέλει κάποια να μου μοιάσει..;