Η Ελένη Γαληνού μιλάει για το νέο βιβλίο της «Αιώνιοι ψίθυροι»

Συνέντευξη στη Μαίρη Γκαζιάνη

Πρόσφατα κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Διόπτρα το νέο μυθιστόρημα της Ελένης Γαληνού με τίτλο «Αιώνιοι ψίθυροι». Το  βιβλίο διαβάζεται αυτοτελώς αλλά για όποιον έχει διαβάσει το προηγούμενο βιβλίο της «Μυστική διαθήκη» αντιλαμβάνεται ότι αποτελεί συνέχειά του. Και τα δυο έχουν ως βάση τη ζωή της Δούκισσας της Πλακεντίας, κι αν στο πρώτο «φαντασία, ιστορικά πρόσωπα και πραγματικά στοιχεία συναντιούνται αναπάντεχα στο ίδιο σταυροδρόμι» στο δεύτερο «Ένας γνωστός θρύλος ξαναζωντανεύει φέρνοντας στην επιφάνεια συγκλονιστικές αποκαλύψεις».

ΜΑΙΡΗ ΓΚΑΖΙΑΝΗ: «Αιώνιοι ψίθυροι» είναι ο τίτλος του νέου βιβλίου σου που κυκλοφόρησε πριν λίγο καιρό. Από που προέρχονται οι αιώνιοι ψίθυροι του τίτλου;

ΕΛΕΝΗ ΓΑΛΗΝΟΥ: Αιώνιοι ψίθυροι είναι οι θρύλοι, είναι ανεπιβεβαίωτες πληροφορίες που ταξιδεύουν από στόμα σε στόμα σαν ψίθυροι πλέκοντας τον μύθο με την αλήθεια και επιπλέουν στον χρόνο επειδή τους αγαπάει και τους πιστεύει ο κόσμος. Και σε αυτό το βιβλίο, έχουμε τον μεγαλύτερο θρύλο της Δούκισσας της Πλακεντίας, αυτόν με τον Λήσταρχό Νταβέλη.

Μ.Γ.: Πως συνδέονται η φαντασία, τα ιστορικά πρόσωπα και τα πραγματικά στοιχεία στην ιστορία που αφηγείσαι;

Ε.Γ.: Με αφορμή την Δούκισσα της Πλακεντίας, την πολυτάραχη ζωή της και τους τόσους θρύλους που την ακολουθούν, μαζί με τις υπόγειες στοές, φτιάχνω μια ιστορία που θα μπορούσε να είναι πραγματικότητα. Ο μύθος, στηρίζεται σε πραγματικά στοιχεία και αυτό τον κάνει πιο δυνατό.

Μ.Γ.: Είναι το δεύτερο βιβλίο σου που κύρια πηγή έμπνευσής του είναι η Δούκισσα της Πλακεντίας. Τι σε έκανε να συνεχίσεις με δεύτερο βιβλίο;

Ε.Γ.: Η ζωή αυτής της γυναίκας είναι ανεξάντλητη. Στο πρώτο βιβλίο ανέφερα τα βασικότερα γεγονότα που την σημάδεψαν και έπλασα πλάι τους ένα μύθο, όμως ο θρύλος με τον λήσταρχο Νταβέλη είναι ο πιο δημοφιλής και δεν μπορούσα να μην επανέλθω για να τον συνδέσω με ένα δεύτερο βιβλίο. Οι δύο ληστές που αναφέρω, Μπίμπισης και Νταβέλης, άφησαν ένα θολό σύννεφο πίσω τους σε σχέση με την Δούκισσα που δεν ξέρουμε τι ακριβώς ήταν αλήθεια. Αυτό δανείζομαι λοιπόν για να φτιάξω ένα μύθο πολύ κοντά στα πραγματικά γεγονότα και να τον φέρω μέχρι το σήμερα.

Μ.Γ.: Αποτελεί συνέχεια του προηγούμενου βιβλίου ή διαβάζεται αυτοτελώς;

Ε.Γ.: Στην ουσία είναι δύο αυτοτελή βιβλία, όμως όποιος έχει διαβάσει το πρώτο, καταλαβαίνει πως το δεύτερο είναι η συνέχεια.

Μ.Γ.: Ποια είναι τα κοινά στοιχεία και ποιες οι διαφορές ανάμεσα στα δυο βιβλία;

Ε.Γ.: Τα κοινά σημεία είναι η Δούκισσα και η ζωή της στο παρελθόν και η ζωή της Ελίζας και της οικογένειάς της στο σήμερα, όμως σε κάθε βιβλίο υπάρχουν διαφορετικά γεγονότα που στιγματίζουν την Δούκισσα και ο μύθος με την Ελίζα συνεχίζεται και φτάνει σε εντελώς άλλο σημείο απ’ ότι έλιξε στο πρώτο. Επίσης, η παρουσία των υπόγειων στοών, παίρνει άλλες διαστάσεις.

Μ.Γ.: Σε όσα αφηγείσαι, πως συνδέεται το παρόν με το παρελθόν;

Ε.Γ.: Η ιστορία και στα δύο βιβλία είναι γραμμένη σε δύο χρόνους. Πράγματα με την Δούκισσα που εξελίσσονται στο παρελθόν και γεγονότα με την Ελίζα που συμβαίνουν στο σήμερα. Κάποια στιγμή τα στοιχεία δένουν, και το παρελθόν περνάει μέσα απ’ το παρόν και εξηγεί γιατί τα πράγματα έγιναν με τον τρόπο που έγιναν.

Μ.Γ.: Στο πρώτο βιβλίο ένα πολύ σημαντικό κομμάτι αναφέρεται στις υπόγειες στοές και σήραγγες που υπάρχουν κάτω από ολόκληρη σχεδόν την Αθήνα. Χρειάστηκε να κάνεις επιπλέον έρευνα για το νέο βιβλίο;

Ε.Γ.: . Για τις στοές της Αθήνας έχουν γραφτεί και παρουσιαστεί πολλά, για τις στοές της Πεντέλης όμως, που αναφέρω στο δεύτερο βιβλίο, δεν έχει γραφτεί σχεδόν τίποτα πέρα από τον θρύλο που θέλει το Μέγαρο Δουκίσσης Πλακεντίας να συνδέεται με την σπηλιά του Νταβέλη στην Πεντέλη. Μίλησα με πολύ κόσμο και παρόλο που κανείς δεν τις είχε διασχίσει, όλοι κάτι είχαν να πουν. Αν υπήρξαν ποτέ αυτές οι σήραγγες πλέον έχουν κλείσει, όμως ο κόσμος συνεχίζει να αγαπά να μιλά γι’ αυτές.

Μ.Γ.: Πως συνδέεις τους λήσταρχους Μπίμπιση και Νταβέλη με τη Δούκισσα της Πλακεντίας;

Ε.Γ.: Η απαγωγή της Δούκισσας απ’ τον Μπίμπιση είναι πραγματικό γεγονός, και το εντάσσω στην ιστορία μου με όσα παράξενα κουβαλάει. Πάνω σε αυτά πατώ για να δώσω μια δική μου μυθιστορηματική εκδοχή και βρίσκω αφορμή να συνδέσω και τον λήσταρχο Νταβέλη, γιατί κάτω από το πρίσμα των στοών, η παρουσία του κολλάει απόλυτα.

Μ.Γ.: «Το δίχως άλλο ήταν η προσωποποίηση της αναισθησίας… ή μήπως της δύναμης;» αναρωτιέται ο Μπίμπισης όταν την αιχμαλώτισε ζητώντας της λύτρα. Από την έρευνά σου τι πιστεύεις ότι ήταν;

Ε.Γ.: Η Δούκισσα της Πλακεντίας ήταν μια πολύ δυνατή προσωπικότητα και ιδιαίτερα έξυπνη γυναίκα. Ήξερε να κάνει διαπραγματεύσεις και ελιγμούς και να επιβάλλεται. Είναι γνωστό πως μπορούσε να διαχειριστεί πρόσωπα και καταστάσεις με αξιοθαύμαστη ηρεμία και ευστροφία.

Μ.Γ.: «Ακούγονταν ένα σωρό πράγματα για τον πλούτο και τον ιδιόμορφο χαρακτήρα της, τις φιλελεύθερες ιδέες της, τις μηχανορραφίες και τους πάμπολλους εραστές της, τα παλάτια που έχτιζε και τα μυστήρια που αδιάκοπα σκορπούσε» γράφεις για τη Δούκισσα της Πλακεντίας. Τελικά, ήταν μια γυναίκα αίνιγμα;

Ε.Γ.: Ήταν αναμφισβήτητα ένας μεγάλος αστικός θρύλος. Με όσα της συνέβησαν και όσα έκανε, δίκαια την σχολίαζε ο κόσμος. Εκείνη δεν απαντούσε ποτέ σε οποιοδήποτε σχόλιο, κι αυτό την έκανε να δείχνει ακόμα πιο μυστηριώδη.

Μ.Γ.: Στο νέο βιβλίο, ο έρωτας του Ρήγα και της Ελίζας επανέρχεται στο προσκήνιο;

Ε.Γ.: Ναι συνεχίζεται η ιστορία τους, περνά από δύσκολα μονοπάτια, δοκιμάζεται πολλές φορές, για να βρει στο τέλος, μια διαφορετική διέξοδο από ότι στο πρώτο βιβλίο.

Μ.Γ.: Τι είναι αυτό που τους ενώνει και τι τους χωρίζει;

Ε.Γ.: Τους ενώνει ένας μεγάλος έρωτας και ένα παιδί, και τους χωρίζουν οι ιδεολογικές τους αποκλείσεις. Στο τέλος όμως βρίσκουν ισορροπίες.

Μ.Γ.: Ο θυμός στον έρωτα προκαλεί πράξεις αντίθετες από αυτές που πραγματικά επιθυμεί ο ερωτευμένος;

Ε.Γ.: Αυτό συμβαίνει συχνά, γιατί ο έρωτας κάνει πείσματα. Υπάρχει μάλιστα και μια παροιμία που λέει ο σοφός λαός: «Χέρι που δεν μπορείς να το φιλήσεις το δαγκώνεις».

Μ.Γ.: Γιατί η Ελίζα αποφάσισε να πάρει ένα μεγάλο ρίσκο, θέτοντας σε κίνδυνο το παιδί της και την ίδια, προκειμένου να συνοδεύσει τη φίλη της Κωνσταντίνα στην Αθήνα;

Ε.Γ.: Γιατί τις δένει μια βαθιά και πραγματική φιλία. Η Ελίζα δεν ξεχνά πόσα πράγματα έκανε η φίλη της για εκείνη όταν την είχε ανάγκη και στην δύσκολη ώρα της Κωνσταντίνας αποφασίζει να σταθεί στο πλευρό της παίρνοντας το μεγάλο ρίσκο που θα την βάλει σε περιπέτειες. Όμως θα δούμε, πως κι αυτές οι νέες δυσκολίες θα δυναμώσουν περισσότερο την φιλία τους.

Μ.Γ.: «Από την ως τώρα επαφή τους πίστευε πως ήταν σκληρή και χοντρόπετση, αλλά μετά τα σημερινά, μάλλον είχε και αυτή τις ευαισθησίες και τις άσχημες εμπειρίες της που την καταδυνάστευαν τα βράδια» σκέφτεται ο Ρήγας για την Βικτώρια. Τι άνθρωπος ήταν πραγματικά η Βικτώρια;

Ε.Γ.: Στην πραγματικότητα ήταν ένα κοκκοποιημένο παιδί, που μεγάλωσε δύσκολα, και έγινε ένας σκληρός και επιθετικός ενήλικας. Η Βικτώρια ήταν αδίστακτη και σκληρόκαρδη, όμως είχε και τις αδύναμες στιγμές της.

Μ.Γ.: «Η αρετή των ανθρώπων είναι ένα μεγάλο ψέμα» ισχυρίζεται η Δούκισσα στον Νταβέλη. Πιστεύεις ότι ισχύει αυτό;

Ε.Γ.: Αυτή η φράση είναι όντως δική της, δεν την έγραψα εγώ, αυτό πίστευε εκείνη. Νομίζω ωστόσο, πως η φύση δεν συμβαδίζει με την ηθική των ανθρώπων.

Μ.Γ.: «Τη φτιάχνουμε τελικά τη μοίρα μας ή απλώς την ακολουθούμε;» είναι μια ερώτηση που βάζεις στο στόμα της Ελίζας. Ποια είναι η δική σου άποψη;

Ε.Γ.: Πιστεύω πως την μοίρα μας, πρέπει να την ανακαλύψουμε και να βρούμε την δύναμη και το θάρρος να την εκπληρώσουμε. Τότε θα έχουμε ολοκληρώσει τον σκοπό μας και θα έχουμε εναρμονιστεί με το σύμπαν.

Μ.Γ.: «Περίεργος τύπος όμως πρέπει να ήταν ο Νταβέλης. Ληστής ή Ρομπέν των Δασών τελικά;» ρωτάει ο Ρήγας. Ποια είναι η γνώμη που σχημάτισες;

Ε.Γ.: Σχεδόν όλοι ο ληστές εκείνη την εποχή, πέρα από τα εγκλήματα που έκαναν, είχαν και την λογική της αντίστασης, υπερασπίζονταν το άδικο κατά της διεφθαρμένης εξουσίας, και γι’ αυτό τον λόγο ο κόσμος τους αγαπούσε και συχνά τους υποστήριζε τροφοδοτώντας τους με τρόφιμα και πολεμοφόδια.

Μ.Γ.: Σκέφτεσαι να συνεχίσεις και με τρίτο βιβλίο που ως βάση θα έχει τη Δούκισσα της Πλακεντίας ή με τα δυο βιβλία ολοκλήρωσες όσα είχες να αφηγηθείς;

Ε.Γ.: Δεν θα υπάρξει τρίτο μέρος. Η ιστορία έχει ολοκληρωθεί με τα δύο βιβλία και νομίζω πως έδωσα ένα επαρκές μυθιστόρημα για την προσωπικότητα της Δούκισσα και την ζωή της, πλάι σε ένα μύθο που θα μπορούσε να είναι αλήθεια.

Μ.Γ.: Σ΄ ευχαριστώ πολύ για την παραχώρηση της συνέντευξης και σου εύχομαι καλοτάξιδο το νέο βιβλίο σου.

Ε.Γ.: Και εγώ σ’ ευχαριστώ πολύ Μαίρη μου για την όμορφη αυτή συνέντευξη.

*Το μυθιστόρημα «Αιώνιοι ψίθυροι» της Ελένης Γαληνού κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Διόπτρα.

Μαίρη Γκαζιάνη

Γεννήθηκε στα Ιωάννινα.  Μεγάλωσε στην Αθήνα όπου ζει μέχρι σήμερα και εργάσθηκε ως τραπεζοϋπάλληλος. Στο παρελθόν ασχολήθηκε ερασιτεχνικά με την φωτογραφία ενώ τώρα ζωγραφίζει και παράλληλα γράφει. Έχει πραγματοποιήσει ατομικές εκθέσεις και έχει συμμετάσχει σε πολλές ομαδικές.

Τον Μάιο του 2012 κυκλοφόρησε την πρώτη ποιητική της συλλογή με τίτλο «Σου γράφω…», τον Σεπτέμβρη 2013 κυκλοφόρησε το πρώτο της μυθιστόρημα με τίτλο ΕΝΑ ΦΕΓΓΑΡΙ ΛΙΓΟΤΕΡΟ και τον Ιούνιο του 2014 κυκλοφόρησε το βιβλίο της ΤΑ ΠΛΗΚΤΡΑ ΤΗΣ ΣΙΩΠΗΣ  από τις εκδόσεις ΄Οστρια. Επίσης, το παραμύθι της «Το ψαράκι του βυθού» συμπεριλαμβάνεται στο βιβλίο «Παραμύθια και Μαμάδες» εκδόσεις Βερέττα 2015.  Τον Ιούνιο 2017 κυκλοφόρησε το μυθιστόρημά της ΑΛΙΚΑ ΒΗΜΑΤΑ από την Εμπειρία Εκδοτική. Το 2019 θα κυκλοφορήσει το νέο της μυθιστόρημα από τις εκδόσεις Ωκεανός.

Την περίοδο 2011-2012 υπήρξε ραδιοφωνική παραγωγός στο magicradiolive. Από τον Νοέμβρη 2014 συνεργάζεται με το now24.gr και έχει πραγματοποιήσει πάνω από πεντακόσιες συνεντεύξεις. Το 2016 συμμετείχε στην τηλεοπτική εκπομπή ΚΑΛΩΣ ΤΟΥΣ του ΑιγαίοTV πραγματοποιώντας συνεντεύξεις σε ανθρώπους των τεχνών. Διετέλεσε Διευθύντρια Σύνταξης του on line Πολιτιστικού Περιοδικού Books and Style από Ιούλιο 2017 έως Μάρτιο 2018 οπότε αποχώρησε οικειοθελώς.

Μεγάλες της αγάπες είναι το θέατρο και ο χορός με τα οποία έχει ασχοληθεί ερασιτεχνικά.