Subscribe Now

Trending News

Τα cookies επιτρέπουν μια σειρά από λειτουργίες που ενισχύουν την εμπειρία σας στo now24.gr.
Χρησιμοποιώντας αυτόν τον ιστότοπο, συμφωνείτε με τη χρήση των cookies, σύμφωνα με τις οδηγίες μας.
29 Μαρ 2024
Απόψεις

Η αγκαλιά, ο θάνατος και ένα ηχηρό μήνυμα ανθρωπιάς!

Από την Παναγιώτα Δεληγιάννη.

Μια προσπάθεια διεκδίκησης μιας καλύτερης ζωής. Μια παρορμητική ιδέα για απόπειρα προσπέρασης των συνόρων Μεξικού-Η.Π.Α, του καρφώθηκε στο μυαλό. Μια υπερεκτίμηση των ικανοτήτων του. Μια υποτίμηση των ορμητικών ρευμάτων του ποταμού Ρίο Γκράντε. Μια κόρη που κλαίει στην αγκαλιά του. Μια γυναίκα που τον κοιτά στα μάτια περιμένοντας την απόφαση του. Χρειάζονται κάτι καλύτερο. Πρέπει να τους προσφέρει κάτι καλύτερο. Γνώριζε ωστόσο πως υπήρχε και άλλος τρόπος. Πιο Ασφαλής. Η διαδικασία για να κάνει αίτηση για άσυλο στις Η.Π.Α. όμως θα έπαιρνε πολλές εβδομάδες. Δεν μπορούσε να περιμένει. Η απέναντι όχθη έδειχνε να είναι κοντά. Πολλοί τα κατάφεραν. Έτσι σκέφτηκε.

Αρχικά έβαλε την μικρή Βαλέρια μέσα από τη μπλούζα του, με την ψευδαίσθηση πως εφόσον είναι κολλημένη πάνω του, είναι ασφαλής. Ο Όσκαρ άρχισε να κολυμπά ζαλωμένος την δίχρονη κόρη του στη πλάτη. Έφτανε όλο και πιο κοντά. Δεν επέτρεπε στην κούραση να τον επηρεάσει. Έσφιξε τα δόντια και κολυμπούσε με μανία. Δεν έπρεπε να εγκαταλείψει. Είχε το παιδί μαζί του και την γυναίκα του να τον περιμένει πίσω. Κάποια στιγμή ένιωσε τη γη στα πόδια του. Τα είχε καταφέρει και η Βαλέρια ήταν καλά.

Ακούμπησε το παιδί στο χώμα έξω από τα νερά του ποταμού. Έγειρε να πάρει δύο ανάσες και να ανακτήσει έστω τις μισές από τις δυνάμεις με τις οποίες ξεκίνησε. Έπρεπε να επιστρέψει να πάρει τη γυναίκα του. Συμβούλεψε τη μικρή να μείνει στη θέση της και να τον περιμένει να γυρίσει με τη μαμά. Το σώμα του δεν ήταν έτοιμο να ξαναμπεί σε αυτή τη διαδικασία τόσο γρήγορα. Το ένιωθε αλλά δεν υπέκυψε. Δεν υπήρχε χρόνος για χάσιμο. Επέστρεψε στον ποταμό. Αυτή τη φορά με το βλέμμα προς τα πίσω, εκεί απ όπου ήθελε να ξεφύγει. Μια τελευταία φορά σκέφτηκε.

Δεν είχε απομακρυνθεί πολύ απ το σημείο που άφησε την κόρη του. Στα αυτιά του έφτασε το κλάμα της. Γύρισε αστραπιαία το κεφάλι του. Η εικόνα τον πάγωσε. Το παιδί είχε μπει στα νερά του ποταμού και προσπαθούσε να τον φτάσει. Το σώμα του μικρού παιδιού παρασυρόταν από τον ποταμό σαν να ήταν καλάμι. Ο Όσκαρ κολύμπησε όσο πιο γρήγορα μπορούσε. Έφτασε στην κόρη του μέσα σε δευτερόλεπτα. Την έβαλε μέσα από την μπλούζα του για άλλη μια φορά. Η Βαλέρια τρομαγμένη «δέθηκε» από τον λαιμό του πατέρα της. Είχαν παρασυρθεί αρκετά. Έπρεπε να φτάσουν στην όχθη. Η κούραση είχε πλέον μετατραπεί σε εξάντληση. Είχε ξοδέψει και την τελευταία σωματική δύναμη που του είχε απομείνει. Τα άκρα του τον εγκατέλειπαν. Το παιδί κλαίει. Τα ρεύματα τα ένιωθε πλέον ανίκητα. Παύει να φέρνει αντίσταση και παραδίνεται στα βίαια ρεύματα, επιτρέποντας τους να οδηγήσουν το σώμα του όπου εκείνα θέλουν.

Την επόμενη ημέρα, εντοπίστηκε η σωρός του Όσκαρ και μια πολύ μικρότερη. Αυτή της δύο ετών Βαλέριας. Τα ρεύματα τους ξέβρασαν τελικά στην όχθη από την οποία ξεκίνησαν. Στην πλευρά του Μεξικού. Ένα παιδικό χεράκι περασμένο γύρω από τον λαιμό του πατέρα. Μέχρι και στην τελευταία πνοή η Βαλέρια κρατούσε σφιχτά τον Όσκαρ, περιμένοντας να την σώσει. Πατέρας και κόρη, ενωμένοι ακόμα και αφότου έχασαν την άγρια μάχη επιβίωσης.

Μια δημοσιογράφος, πρόλαβε να τραβήξει φωτογραφία τον Όσκαρ και την Βαλέρια να κείτονται στην όχθη του ποταμού λίγο πριν τους βγάλουν. Μια εικόνα που έγινε αντικείμενο παγκόσμιου θρήνου, καθώς δεν πρόκειται για ζωγραφιά ενός ακτιβιστή ζωγράφου, ούτε για σκηνοθετημένη φωτογράφηση εκστρατείας υπέρ των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Πρόκειται για την σκληρή πραγματικότητα. Ένα «καταλάθος» μήνυμα ενσυνείδησης, που ήχησε στα αυτιά των αντιπροσφύγων αυτού του κόσμου.

Ωστόσο, μόνο την Κυριακή και τη Δευτέρα έχασαν την ζωή τους άλλοι επτά μετανάστες από το Τέξας. Ο θάνατος τους αποδόθηκε στην υπερβολική ζέστη. Κάποιοι σωροί βρέθηκαν σε αποσύνθεση, ξεχασμένοι. Όλοι ξεψύχησαν στην προσπάθεια τους να περάσουν και αυτοί απέναντι. Ανάμεσα τους γυναίκες, παιδιά και βρέφη. Δεν υπήρξε όμως κάποιος ρεπόρτερ να τους φωτογραφίσει. Άρα ο θάνατος τους δεν έχρηζε ιδιαίτερης σημασίας. Είναι αξιοσημείωτο το πως η αξία της ζωής τους χάνεται μόλις περάσουν τα σύνορα της χώρας τους. Κανείς δεν έχει ευθύνη και κανείς δεν ενδιαφέρεται. Εκτός αν υπάρξει φωτογραφία από το πτώμα τους. Μόνο τότε θα σημειωθεί πραγματικά ο θάνατός τους. Θα αποδοθεί αξία στις χαμένες ψυχές τους.

Αν ο Όσκαρ και το παιδί του, δεν πνιγόντουσαν και κατάφερναν να περάσουν από τα σύνορα της δικής σου χώρας, τότε θα ήταν άλλοι δύο λαθρομετανάστες. Καταπατητές ξένης γης. Μια υποκατηγορία ανθρώπων χωρίς τα δικαιώματα σου. Που τρέφονται από την τροφή σου και ζουν με τις οικονομίες σου.

Με φόντο την φωτογραφία λοιπόν ερωτώ: Αυτοί είναι οι εχθροί σου; Αυτοί απειλούν τη χώρα σου και την βολή σου;

Επιτίθεσαι σε ανθρώπους των κατώτερων κοινωνικών στρωμάτων που μόνο τους μέλημα είναι η εύρεση καλύτερων συνθηκών βίου. Ανθρώπους που φεύγουν από την πείνα ψάχνοντας για τροφή. Εγκαταλείπουν τα κατεδαφισμένα από τις βόμβες σπίτια τους, αναζητώντας μια στέγη να κοιμηθούν. Αυτοί που πεθαίνουν στον αγώνα τους να πατήσουν το χώμα που πατάς. Που είναι διατεθειμένοι να εκτιμήσουν έστω και το 1/4 των παροχών που σου προσφέρει η χώρα σου. Αυτοί οι άνθρωποι, στα μάτια της πλειοψηφίας, είναι ο εχθρός. Η απειλή κάθε χώρας. Είναι σχεδόν τρομακτικό το πόσο βαθιά ριζωμένη και καλά συντηρούμενη είναι η παγκόσμια προπαγάνδα που ασκείται, έναντι του μεταναστευτικού. Από ποιούς; Από τις ίδιες δυνάμεις εξουσίας που ενισχύουν και συντηρούν τον πόλεμο που ωθεί τους ανθρώπους αυτούς στην μετανάστευση. Ακόμα και τον οικονομικό πόλεμο που οδηγεί το παιδί σου στην μετανάστευση, κι όμως εσύ επιμένεις να αντιμετωπίζεις τον μετανάστη, ο οποίος επέζησε, ως ένα βάρος για το συμφέρον της χώρας σου. Η λογική σου τι σου λέει; Τον βλέπεις τον πραγματικό εχθρό;

Related posts