Συνέντευξη στη Μαίρη Γκαζιάνη
Η Γωγώ Φάκου είναι νέα, όμορφη, λαμπερή, πολυτάλαντη, χαρισματική. Είναι μια ηθοποιός που θαυμάζω και παρακολουθώ την πορεία της σε κάθε βήμα. Η εμφάνισή της στη σκηνή γοητεύει το θεατρόφιλο κοινό από την πρώτη στιγμή, αποδεικνύοντας ότι η επιθυμία που είχε από παιδί να ασχοληθεί με την υποκριτική τέχνη τη δικαίωσε. Πρόσφατα βραβεύτηκε για το έργο της «Κραγιοναρισμένα χείλη». Πρόκειται για έναν μονόλογο με θέμα την ενδοοικογενειακή βία που έγραψε κι ερμήνευσε η ίδια.
ΜΑΙΡΗ ΓΚΑΖΙΑΝΗ: Την τελευταία Κυριακή του Οκτώβρη βραβεύτηκες από το Διεθνές διαβαλκανικό φεστιβάλ, στο δημαρχείο Σαλαμίνας, για το έργο σου ΚΡΑΓΙΟΝΑΡΙΣΜΕΝΑ ΧΕΙΛΗ. Πρόκειται για ένα έργο που το έχεις γράψει και το έχεις ερμηνεύσει στη θεατρική σκηνή με σκηνοθέτη τον Γιώργη Κοντοπόδη. Αποκομίσατε τρία βραβεία για τη θεατρική παράσταση. Πως εισέπραξες αυτή την καταξίωση;
ΓΩΓΩ ΦΑΚΟΥ: Πραγματικά ήταν η ωραιότερη μέρα της ζωής μου, και ευχαριστώ πολύ την επιτροπή, γι αυτή την τιμή. Αυτό το έργο ήταν ένα τεράστιο στοίχημα με τον εαυτό μου. Η αληθινή ιστορία, τριπλής κακοποίησης της Ελπίδας (πρώτα σεξουαλική σε παιδική ηλικία και έπειτα ψυχολογική και σωματική από τον σύντροφό της) γράφτηκε σε πολύ δύσκολες συνθήκες και έμεινε στο συρτάρι μου για κάποια χρόνια, γιατί φοβόμουν πώς ήταν πολύ σκληρό έργο για να δημοσιευθεί. Και εν μέρει είχα δίκιο και το διαπίστωσα βλέποντας, ακόμη και άντρες να φεύγουν με δάκρυα στα μάτια, στο τέλος της παράστασης. Από την άλλη όμως, έπρεπε να μιλήσει η Ελπίδα, η κάθε Ελπίδα… να παροτρύνει κι άλλες στη θέση της να μιλήσουν.. Έστω και μια γυναίκα να σώθηκε, να θορυβήθηκε, να πρόλαβε τα σημάδια (γιατί πάντα υπάρχουν και κρούουν τον κώδωνα, αλλά τα αγνοούμε), είναι τεράστια ικανοποίηση για μένα. Στην ενδοοικογενειακή βία, τις περισσότερες φορές, το τέλος είναι η δολοφονία του θύματος… κάτι που παραλίγο να συμβεί και στην ιστορία της ηρωίδας μου. Αυτό θέλω να αποτρέψω. Κάποιες πληγές, δε γιατρεύονται ποτέ, μπορούν όμως να απαλύνουν, και να γίνουν ασπίδα, σώζοντας άλλες ψυχές από τον πόνο ή και το θάνατο…
Μ.Γ.: Πως ξεκίνησε η πορεία σου στην υποκριτική τέχνη; Ήταν ένα όνειρο που είχες από μικρή;
Γ.Φ.: Απ΄ όταν θυμάμαι τον εαυτό μου δεν ήθελα τίποτα άλλο… Περίμενα να δω ταινία στην τηλεόραση για να “ζήσω” μέσα απ΄ αυτήν… έφτιαχνα θιάσους στη γειτονιά στο σχολείο, στις παρέες και ανέβαζα παραστάσεις, που πολλές φορές έγραφα και μόνη μου. Σε μια τέτοια παράσταση, στην αυλή του σπιτιού μου, άκουσα τους γονείς μου να μιλούν – είναι πολύ καλή!!! – και τι; θα την κάνουμε θεατρίνα;;;
Μου κόπηκαν τα φτερά, ένιωσα θα τους απογοητεύσω.. Σπούδασα λοιπόν δημοσιογραφία και επαγγελματικό μακιγιάζ και άφησα το όνειρο μου στην άκρη. Όμως δε με άφησε αυτό. Χρόνια μετά, ένας σκηνοθέτης καλεσμένος μου σε ραδιοφωνική εκπομπή, με παρότρυνε να ασχοληθώ με το θέατρο και κάπως έτσι το όνειρο έγινε πραγματικότητα. Μπήκα στο θέατρο ενώ παράλληλα πήγα σε σχολή υποκριτικής και δημιουργικής γραφής.
Μ.Γ.: Μίλησέ μας για την πρώτη σου εμπειρία στη σκηνή.
Γ.Φ.: Ήταν με την παράσταση ο Ευτυχισμένος πρίγκιπας του Όσκαρ Ουάιλντ, σε περιοδεία μάλιστα σε όλη την Ελλάδα. Και ναι, ήταν μαγικά. Δεν ένιωσα τίποτα ξένο, ήταν σα να ήμουν εκεί πάνω από πάντα. Η σκηνή, τα χειροκροτήματα, τα ταξίδια, οι όμορφοι τόποι μας και οι φιλόξενοι κάτοικοί τους. Σ΄ ένα απομακρυσμένο χωριό, μια γιαγιούλα μου έσφιξε το χέρι με συγκίνηση και είπε “ευχαριστώ που ήρθατε, θα πέθαινα και δε θα είχα δει θέατρο ποτέ” και εκείνη τη στιγμή ήμουν απόλυτα σίγουρη πως έκανα τη σωστή επιλογή, όσα κι αν άφησα πίσω, για να βρεθώ στο σανίδι..
Μ.Γ.: Στη μέχρι σήμερα πορεία σου υπάρχει κάποια θεατρική παράσταση που ξεχωρίζεις;
Γ.Φ.: Είναι τόσες πολλές που ξεχωρίζω… Εξ άλλου ποτέ δεν κάνω παράσταση που δε μ΄ αρέσει. θα πω λοιπόν, τις πιο αγαπημένες μου: Λατρεύω την παράσταση ΑΤΤΙΚ ΜΙΑ ΖΩΗ ΧΕΙΡΟΚΡΟΤΗΜΑΤΑ, του Άγγελου Ανδρεοπούλου, σε σκηνοθεσία Αλέξανδρου Λιακόπουλου, στην οποία μέχρι πρόσφατα έπαιζα κι ελπίζω να ξαναγίνει, γιατί είναι αριστουργηματική.
Επίσης το ΒΛΕΠΕ ΚΑΙ ΦΕΥΓΑ της Ιωάννας Μαστοράκη και σκηνοθεσία Θανάση Σάλτα, για το οποίο μάλιστα πήρα και δυο βραβεία, τιμητικό έπαινο από την UNESCO Πειραιώς και Νήσων, και Α γυναικείου ρόλου, από το Διεθνές διαβαλκανικό φεστιβάλ. Φυσικά το “παιδί” μου, τα ΚΡΑΓΙΟΝΑΡΙΣΜΕΝΑ ΧΕΙΛΗ που τόσο έξυπνα σκηνοθέτησε ο Γιώργης Κοντοπόδης. Επίσης, δεν θα πρέπει να μην αναφέρω το ΝΑ Μ΄ ΑΓΑΠΑΣ ΤΑ ΣΑΒΒΒΑΤΑ του Αντώνη Τσιπιανίτη, σε σκηνοθεσία Αλέξανδρου Λιακόπουλου, που μου χάρισε τέσσερις χρονιές μεγάλης επιτυχίας…
Μ.Γ.: Εκτός από ηθοποιός και συγγραφέας είσαι και σκηνοθέτης. Είναι διακριτή η διαχωριστική γραμμή μεταξύ ηθοποιού και σκηνοθέτη ή κάθε ηθοποιός μπορεί να βρεθεί στη θέση του σκηνοθέτη;
Γ.Φ.: Το μόνο βέβαιο, για μένα, είναι πως ο σκηνοθέτης θα πρέπει οπωσδήποτε, να έχει υπάρξει και ηθοποιός πριν. Έτσι μόνο μπορεί να νιώσει απόλυτα και να καθοδηγήσει τον άνθρωπο που έχει απέναντι του. Από εκεί και πέρα, χρειάζονται γνώσεις, μελέτη, αλλά και αντίληψη και οξυδέρκεια. Και φυσικά, ισορροπία, σεβασμό και αντικειμενικότητα. Και φρέσκες ιδέες… έχουμε ανάγκη από φρέσκες ιδέες.
Μ.Γ.: Covid19, πως βίωσες τον εγκλεισμό και με ποια συναισθήματα επανήλθες στη σκηνή μετά από μακρά περίοδο κλεισίματος των θεάτρων;
Γ.Φ.: Ευτυχώς είχα την προετοιμασία για το livestreaming του Κατά Φαντασίαν Ψυχασθενή, μια ξεκαρδιστική κωμωδία του Κώστα Παπαπέτρου, σε σκηνοθεσία Αλέξανδρου Λιακόπουλου, όπου έπαιζα με τον Γιώργη Κοντοπόδη, τον Νίκο Καραγιώργη και τον Σταύρο Μπαρικο (άλλο αγαπημένο μου έργο). Η παράσταση υπάρχει στην πλατφόρμα του Υπουργείου Πολιτισμού. Επίσης ετοίμαζα το επόμενο βιβλίο μου, και ένα ακόμη θεατρικό έργο… οπότε πέρασε αρκετά δημιουργικά αυτό το διάστημα.
Μ.Γ.: «Αττίκ» και «Φιλική Εταιρεία» είναι οι δυο παραστάσεις που συμμετείχες παράλληλα, μόλις άνοιξαν τα θέατρα. Πες μας δυο λόγια για τους ρόλους σου και πόσο εύκολο είναι να μεταμορφώνεσαι από σύζυγος του Αττίκ σε σύζυγο του Μαρασλή;
Γ.Φ.: Δυο τόσο διαφορετικές γυναίκες, από άποψη εμφάνισης εποχής που έζησαν, και κουλτούρας. Δεν ήταν δύσκολο, ήταν μαγικό. Κι αυτή είναι η μαγεία του θεάτρου όπως, πολύ σωστά, είπε κι ένας πολύ δικός μου άνθρωπος, ζεις χίλιες ζωές, και δεν πληρώνεις το τίμημα, όπως θα το πλήρωνες στην κανονική ζωή. Η Ζωή Μαρασλή, αρχοντοπούλα, καλομαθημένη, μ΄ έναν σύζυγό που τη λάτρεψε, δυναμική γυναίκα, που βοήθησε με τον δικό της τρόπο στην ελληνική επανάσταση Η Σούρα του Αττίκ, ανασφαλής και εύθραυστη. Εγκαταλείπει τα πάντα στη Ρωσία και τον ακολουθεί, τον στηρίζει, ζώντας όμως μόνιμα στη σκιά της Μαρίκας, του μεγάλου έρωτα του άντρα της. Φτάνει στο σημείο να τον απατήσει, ίσως για εκδίκηση, αλλά γυρίζει ξανά σ΄ αυτόν. Τόσο διαφορετικές αλλά και τόσο ίδιες. Δυνατές και οι δύο, με το δικό τους τρόπο. Να προσθέσω επίσης πως στον Αττίκ, στην αρχή του έργου, είχα έναν ακόμη ρόλο, της μητέρας του σε μικρή ηλικία. Θεότρελη και αρτίστικ και ναι τη λάτρεψα!!! Με τελείως διαφορετική εμφάνιση, στο τέλος το κοινό την ώρα της υπόκλισης, την έψαχνε. Δεν καταλάβαιναν ότι ήμουν εγώ και στους δυο ρόλους, κι αυτό το θεωρώ επιτυχία.
Μ.Γ.: Θέλεις να μοιραστείς μαζί μας τα προσεχή σχέδιά σου;
Γ.Φ.: Είχα την ατυχία να αναβληθεί πρεμιέρα παράστασης που για καιρό έκανα πρόβες, και δυστυχώς για να είμαι σ΄ αυτό το έργο απέρριψα τρεις σπουδαίες θεατρικές προτάσεις, όμως αυτά συμβαίνουν συχνά. Πάμε παρακάτω… Έχω την ευλογία λοιπόν να συμμετάσχω στο φεστιβάλ παραμυθιού, τον Δεκέμβρη και τον Ιανουάριο, στο θέατρο Παραμυθίας, σε δυο παραστάσεις, σαν ηθοποιός αλλά και σαν σκηνοθέτης. Είμαι πολύ χαρούμενη γι΄ αυτήν τη συνεργασία γιατί οι παραστάσεις θα παιχθούν και σε ιδρύματα, κάτι που με συγκινεί ιδιαίτερα και μου δίνει ακόμη μεγαλύτερη ευθύνη για ένα άρτιο αποτέλεσμα.
Μ.Γ.: Είσαι ικανοποιημένη με την ως τώρα πορεία σου ή πιστεύεις ότι θα μπορούσες να έχεις κάνει ακόμα περισσότερα;
Γ.Φ.: Θα ήμουν αχάριστη αν έλεγα πως δεν είμαι ικανοποιημένη. Τα πράγματα μου πήγαν πολύ καλύτερα απ΄ ότι θα μπορούσα να φανταστώ ποτέ, και χωρίς να κυνηγήσω τίποτα. Το ένα μού έφερνε το άλλο από την πρώτη στιγμή και είχα και την πολυτέλεια να επιλέγω συνεργασίες. Ευχαριστώ τον Θεό καθημερινά γι αυτό. Πάντα νιώθω πως είμαι στην αρχή, πάντα θα είμαι στην αρχή, μισώ τη λέξη τέλος, οπότε, έχω πολλά να κάνω ακόμη.
Μ.Γ.: Πιστεύεις ότι η τέχνη αμείβεται όσο αξίζει;
Γ.Φ.: Πως να αμειφθεί η καθημερινή μάχη συναισθημάτων πάνω στο σανίδι; το τσαλάκωμα, η αγωνία, η αιώνια μελέτη, η διαρκής σύγκρουση με τον εαυτό σου; Ένας ρόλος αντιστοιχεί, λένε, συναισθηματικά και σωματικά για τον ηθοποιό, με την ένταση ενός τρακαρίσματος, οπότε και μόνο έτσι να το πάρουμε, δεν μπορεί να “πληρωθεί” όσο πρέπει.
Μ.Γ.: Αν ένας ρόλος σου είναι αντίθετος με τα δικά σου πιστεύω, τον θεωρείς ρίσκο ή πρόκληση;
Γ.Φ.: Υπάρχουν ρόλοι που έχω αρνηθεί και άλλοι που τους επέλεξα για τον ίδιο λόγο. Το παν είναι, να μπορέσω να βρω μια δικαιολογία για να κατανοήσω την ηρωίδα μου. Γιατί πχ σκότωσε, γιατί έκλεψε, γιατί απάτησε. Αν αυτό γίνει, μπορώ να την ενσαρκώσω όσο διαφορετική κι αν είναι από μένα. Έχω πει όμως όχι σε ρόλους, που θίγουν βασικές ηθικές αξίες μου, ακόμη κι αν ήταν ρόλοι που θα με απογείωναν επαγγελματικά…
Μ.Γ.: Τι πιστεύεις ότι επιλέγει το θεατρικό κοινό, έργα που τον διασκεδάζουν ή έργα που τον προβληματίζουν;
Γ.Φ.: Πιστεύω είναι ανάλογα τι θέλει ο κάθε άνθρωπος στη συγκεκριμένη στιγμή της ζωής του. Πχ αυτό το διάστημα, σε όποιον λέω θα κάνω κωμωδία, μου απαντά «επιτέλους, το έχουμε ανάγκη». Μπούχτισε ο κόσμος στη μαυρίλα και στα προβλήματα, θέλει να ξεφύγει, να γελάσει. Όπως και να ΄χει όμως, είμαι κάθετη πως ακόμη και η πιο ανάλαφρη κωμωδία, πρέπει να περνά μηνύματα. Το θέατρο δεν είναι μόνο διασκέδαση, οφείλει να είναι και σπουδή.
Μ.Γ.: Θα ήθελες να μας δυο λόγια για το#metoo. Είχες κάποια σχετική προσωπική εμπειρία;
Γ.Φ.: Είχα ναι, και μάλιστα από παλιό γνωστό ηθοποιό που θαύμαζα ως τότε. Εντυπωσιακότερο ήταν ότι βρισκόταν σε προχωρημένη ηλικία, σε βαθμό που δεν ήξερα αν πρέπει να θυμώσω ή να γελάσω με το θράσος και τη σιγουριά του. Απλά του άφησα το ρόλο στο τραπέζι, γέλασα και έφυγα. Δυστυχώς αυτά συμβαίνουν σε όλους τους χώρους, και ναι έπρεπε να γίνει αυτό το ξεκαθάρισμα. Κάποιοι πατούν πάνω στα όνειρα νέων παιδιών, εκμεταλλευόμενοι την όποια θέση τους. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ανηθικότητα από αυτό. Ο βιασμός της ψυχής, της αξιοπρέπειας, της αξίας του κάθε ανθρώπου, είναι τεράστιο έγκλημα.
Μ.Γ.: Μίλησε μας και για τη θεατρική ομάδα Εργοτέχνιον. Τι ακριβώς είναι;
Γ.Φ.: Είμαι πολύ χαρούμενη γι΄ αυτό μου το νέο βήμα. Είναι μια συνεργασία με τον πολιτιστικό σύλλογο Κόκκινου Μύλου στις Αχαρνές (Εθελοντές κοκκινομυλιώτες). Η θεατρική ομάδα Εργοτέχνιον, στην οποία διδάσκω μαζί με τον Ανδρέα Αποστόλου, φιλοδοξεί να κάνει σπουδαία πράγματα. Μέσα από μια ολοκληρωμένη εκμάθηση, οι μαθητές μας, θα συμμετέχουν σε παραστάσεις και μουσικοθεατρικά δρώμενα. Πάντα θαύμαζα τους ερασιτέχνες ηθοποιούς, για το πάθος, την αφοσίωση, την αγνότητα, τον ενθουσιασμό τους και πάντα θα πιστεύω πως πολλοί από αυτούς είναι ακατέργαστα διαμαντάκια κι έχοντας τη σωστή καθοδήγηση, θα λάμψουν. Χρωστάω δε, ένα τεράστιο ευχαριστώ στον πρόεδρο του συλλόγου κύριο Γιώργο Μαντέλα, για την εμπιστοσύνη του και την ανάθεση, αυτού του τόσο σπουδαίου έργου.
Μαίρη Γκαζιάνη
Γεννήθηκε στα Ιωάννινα. Μεγάλωσε στην Αθήνα όπου ζει μέχρι σήμερα και εργάσθηκε στον τραπεζικό χώρο. Στο παρελθόν ασχολήθηκε ερασιτεχνικά με την φωτογραφία, τη ζωγραφική και τα τελευταία δέκα χρόνια με τη συγγραφή. Έχει πραγματοποιήσει ατομικές εκθέσεις και έχει συμμετάσχει σε πολλές ομαδικές.
Την περίοδο 2011-2012 υπήρξε ραδιοφωνική παραγωγός στο magicradiolive. Από τον Νοέμβρη 2014 συνεργάζεται με το now24.gr και έχει πραγματοποιήσει πάνω από εξακόσιες συνεντεύξεις, καθώς και σχολιασμούς βιβλίων και θεατρικών παραστάσεων. Το 2016 συμμετείχε στην τηλεοπτική εκπομπή «Καλώς τους» του ΑιγαίοTV πραγματοποιώντας συνεντεύξεις σε ανθρώπους των τεχνών. Διετέλεσε Διευθύντρια Σύνταξης του on line Πολιτιστικού Περιοδικού Books and Style από Ιούλιο 2017 έως Μάρτιο 2018 οπότε αποχώρησε οικειοθελώς.
Μεγάλες της αγάπες είναι το θέατρο και ο χορός με τα οποία έχει ασχοληθεί ερασιτεχνικά κι έχει συμμετάσχει σε θεατρικές και χορευτικές παραστάσεις.
Τον Μάιο του 2012 κυκλοφόρησε την πρώτη ποιητική της συλλογή με τίτλο «Σου γράφω…», τον Σεπτέμβρη 2013 κυκλοφόρησε το πρώτο της μυθιστόρημα με τίτλο «Ένα φεγγάρι λιγότερο» από τις εκδόσεις Ελληνική Πρωτοβουλία και τον Ιούνιο του 2014 κυκλοφόρησε το βιβλίο της «Τα πλήκτρα της σιωπής» από τις εκδόσεις ΄Οστρια. Επίσης, το παραμύθι της «Το ψαράκι του βυθού» συμπεριλαμβάνεται στο βιβλίο «Παραμύθια και Μαμάδες» εκδόσεις Βερέττα 2015. Τον Ιούνιο 2017 κυκλοφόρησε το μυθιστόρημά της «Άλικα βήματα» από την Εμπειρία Εκδοτική. Τον Νοέμβριο του 2019 κυκλοφόρησε το νέο της μυθιστόρημα «Ζάχαρη άχνη» από τις εκδόσεις Ωκεανός. Τον Ιούνιο 2021 κυκλοφόρησε το νέο της μυθιστόρημα με τίτλο Η ΑΠΟΣΤΟΛΗ από τις εκδόσεις Ωκεανός.
