Του Πέρη Χαλάτση
Φωνάζουν κάποιοι – και δικαιολογημένα- ότι δεν έχουμε εργοστάσια, δεν έχουμε αυτοκινητοβιομηχανίες αντίθετα με την Τουρκία η την Ισπανία. Πολλές αυτοκινητοβιομηχανίες έχουν πάει τα στρατηγεία τους στην Τουρκία. Γιατί εκεί υπάρχει πειθαρχία. Εκεί δουλεύουν και δεν μπλέκονται οι συνδικαλιστές και οι απεργοσπαστικοί μηχανισμοί.
Γκρινιάζουμε γιατί δεν υπάρχουν δουλειές.
Δυστυχώς οι ξένοι δεν μας εμπιστεύονται. Αντίθετα με εμάς που η ιδιωτική πρωτοβουλία τιμωρείται, στην Ισπανία η SEAT δίνει δουλειά – και μειώνει το ποσοστό ανεργία της χώρας της- δε χιλιάδες ανθρώπους.
Η Seat όπως γνωρίζετε είναι μέλος του Ομίλου Volkswagen. Η πολυεθνική έδρα βρίσκεται στο Martorell (Βαρκελώνη). Η Seat είναι η μοναδική εταιρεία που σχεδιάζει, αναπτύσσει, κατασκευάζει και εμπορεύεται αυτοκίνητα στην Ισπανία.
Εξάγει το 81% των οχημάτων της και είναι παρούσα σε περισσότερες από 80 χώρες μέσω ενός δικτύου 1.700 εξουσιοδοτημένων αντιπροσώπων. Το 2016, η SEAT πέτυχε λειτουργικά κέρδη 143 εκατομμύρια ευρώ, το υψηλότερο οικονομικό αποτέλεσμα στην ιστορία της μάρκας και σημείωσε σε παγκόσμιο επίπεδο σχεδόν 410.000 πωλήσεις.
Στο SEAT Group εργάζονται περισσότεροι από 14.500 επαγγελματίες στα τρία κέντρα παραγωγής, στη Βαρκελώνη, στο El Prat de Llobregat και στο Martorell όπου κατασκευάζονται τα Ibiza και τα Leon. Επιπρόσθετα, η εταιρεία παράγει το Alhambra στη Πορτογαλία, το Mii στη Σλοβακία και το Ateca και Toledo στη Τσέχικη Δημοκρατία.
Η Ισπανική πολυεθνική διαθέτει επίσης ένα Τεχνικό Κέντρο, το οποίο λειτουργεί ως κέντρο γνώσεων και απασχολεί περίπου 1.000 μηχανικούς, των οποίων ο στόχος είναι να αποτελούν την κινητήρια δύναμη πίσω από την καινοτομία για το νούμερο ένα βιομηχανικό επενδυτή στο R&D στην Ισπανία.
Γιατί ανέφερα την Seat. Γιατί στην Ισπανία 16.000 άνθρωποι έχουν δουλειά. Και στην Ελλάδα αυτό που υπάρχει είναι η ανεργία. Η φτώχεια και η κακομοιριά. Θα μπορούσε η Seat να είχε ένα εργοστάσιο της στην Ελλάδα. Αλλά στην Ελλάδα κάθε επιχείρηση επιβαρύνεται με τόσους φόρους που δεν συμφέρει ούτε στη σκέψη η επένδυση. Στην Ελλάδα όλοι κλαίγονται αλλά όλοι απαιτούν. Απαιτούν χωρίς να έχουν ούτε εφόδια ούτε πειθαρχία.
Κλαίνε όταν δεν έχουν δουλειά.
Αλλά όταν βρίσκουν κάνουν το μεγάλο λάθος και παρασύρονται από τους συνδικαλιστές.
Προτιμούν τις απεργίες και τη μιζέρια και δεν βλέπουν μπροστά τους. Τι κάνουν οι Ισπανοί, οι Σλοβένοι, οι Σέρβοι, οι Πολωνοί.
