Για κανέναν δεν πρέπει να γινόμαστε αλοιφή

Από την Άννα Ζανιδάκη

Δεν αξίζει να γινόμαστε κομμάτια και να χάνουμε τη γη κάτω από τα πόδια μας.

Η αγάπη θέλει και προσδοκάει, να πατούμε σε στέρεα εδάφη και να οδεύουμε τις δικές μας πορείες κι όχι απαραίτητα το Γολγοθά μας!

Δεν πρέπει να δούμε τον εαυτό μας στα πατώματα, αφού η αγάπη δε θέλει να κυλιέσαι γι αυτήν, παρά να κυλάς μέσα απ αυτήν.

Η αγάπη νιώθει, ελπίζει, προσδοκεί πολλά και διάφορα, αλλά δε θέλει να μας πονά, να μας σκίζει την καρδιά μας και κυρίως να μη μας κάνει έρμαιά της.

Ποτέ δε θα συμφωνήσω με μια χορήγηση έντονων δόσεων της, καθώς η κάθε της μεριά θα αποσκοπεί στην αλήθεια της και όχι στα παραμυθιάσματά της.

Το να ζήσεις μαζί της, να γίνει ένα μ αυτήν, δε νουθετεί και έναν παραλογισμό υπέρ της, παρά θα έπρεπε να καταστεί σύμφωνο και βέβαιο το μερτικό της, στην ολότητά της και όχι στα ήμισύ της!

Δεν είμαστε μισοί άνθρωποι, να ψάχνουμε το άλλο μας μισό  παρά εκείνη την ταύτιση που ενώ πιστεύουμε πως την αγγίζουμε, άλλο τόσο μας διαφεύγει.

Αυτό φυσικά γίνεται, γιατί η αλήθεια της ένα καμουφλάζ, χωρίς την καθάρια της ματιά και δίχως το είναι της απόμακρο απ τα ψεύτικά της μονοπάτια, παρά μια συντέλεια κυριολεκτική του θεαθήναι της, που ξεμπροστιάζει τον κάτοχό της.

Μην πιστεύετε σ ότι βλέπετε, ακούτε, ακόμα και αν το θέλετε μ όλη τη δύναμη της ψυχής σας, αφού θα πρέπει πια εσείς να φροντίσετε για την ασφάλειά σας και την προστασία σας.

Μη στοχεύετε στο τέλειο, που άλλωστε δεν είναι κανένας μας, παρά στην αλήθεια του άλλου,που δυστυχώς δε βρίσκεται εύκολα, αφού την καλύπτουν με μαεστρία και ευστοχία πλάνης!

Αέρινη αέναη η μορφή της, ας νοσταλγήσουμε τις υφές και τις αφές της, προς πραγματογνωμοσύνη της!