Συνέντευξη στη Μαίρη Γκαζιάνη
Εδώ και λίγο καιρό, οι λάτρεις των αστυνομικών μυθιστορημάτων έχουν την τύχη ν΄ απολαμβάνουν το νέο βιβλίο της Ελευθερίας Μεταξά με τον τίτλο «Τα τρία πρόσωπα της Εκάτης». Πρόκειται για ένα ακόμα μυθιστόρημά της με το μυστήριο και την αγωνία να κυριαρχούν στην αστυνομική πλοκή και παράλληλα να θίγονται πολλά επιμέρους κοινωνικά θέματα όπως το ζήτημα της αρχαιοκαπηλίας, οι γνώσεις των αρχαίων Ελλήνων για τη φαρμακολογία, η απώλεια ενός αγαπημένου ανθρώπου και η κρυμμένη δύναμη που έχει ο κάθε άνθρωπος μέσα του.
ΜΑΙΡΗ ΓΚΑΖΙΑΝΗ: Ελευθερία, πρόσφατα κυκλοφόρησε το νέο βιβλίο σου με τίτλο «Τα τρία πρόσωπα της Εκάτης». Ποιο είναι το αστυνομικό θέμα με το οποίο καταπιάνεσαι αυτή τη φορά;
ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΜΕΤΑΞΑ: Όπως και στα υπόλοιπα βιβλία μου, υπάρχει ένα κεντρικό θέμα γύρω από το οποίο εκτυλίσσεται η ιστορία, αλλά παράλληλα θίγονται και άλλα θέματα. Έτσι και στα «Τρία πρόσωπα της Εκάτης» το βασικό θέμα είναι η αρχαιοκαπηλία, αλλά ταυτόχρονα και ο τρόπος με τον οποίον χρησιμοποιείται από κάποιους ανθρώπους η θρησκεία για να πετύχουν τους δικούς τους, σκοτεινούς σκοπούς που δεν έχουν καμία σχέση με την πίστη.
Μ.Γ.: Τι διαφορετικό συναντάει ο αναγνώστης σε σχέση με τα προηγούμενα βιβλία σου;
Ε.Μ.: Η αγωνία και το μυστήριο είναι και πάλι σε πρώτο πλάνο, αλλά μέσα στο βιβλίο μπορεί ο αναγνώστης να μάθει πολλά πράγματα για τη μυστηριακή λατρεία της Εκάτης, καθώς και για τον τρόπο με τον οποίον οι αρχαίοι Έλληνες παρασκεύαζαν φάρμακα, φίλτρα και δηλητήρια από διάφορα φυτά. Γενικά, για να γράψω τα «Τρία πρόσωπα της Εκάτης» χρειάστηκε να κάνω μια εκτεταμένη και ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα έρευνα για την αρχαία Ελλάδα και οφείλω να ομολογήσω ότι πολλές φορές με απορροφούσε τόσο η μελέτη, που άφηνα στην άκρη τη συγγραφή.
Μ.Γ.: Τι ιδιαίτερο είχε η θεά Εκάτη και την επέλεξες για να στηρίξεις επάνω της την ιστορία που αφηγείσαι;
Ε.Μ.: Η Εκάτη είναι γενικά μια παρεξηγημένη θεότητα, πολύ παλαιότερη του Δία και των υπόλοιπων θεών του αρχαιοελληνικού πανθέου. Ενώ ξεκίνησε ως θεά που όριζε τον ουρανό και τη γη, κατέληξε να συνδέεται με τον Κάτω Κόσμο και τη μαγεία, ιδιαίτερα από τη στιγμή που τη «δανείστηκαν» από την αρχαία ελληνική θρησκεία οι Ρωμαίοι. Ήθελα μια θεότητα που να συνδυάζει τη φωτεινή και τη σκοτεινή πλευρά της θρησκείας και στο πρόσωπο της Εκάτης βρήκα αυτό που αναζητούσα.
Μ.Γ.: Εκτός από δική σου έμπνευση, η Εκάτη αποτελεί έμπνευση και για τον ήρωά σου Απόλλωνα. Πως την αντιμετωπίζει ως θεότητα;
Ε.Μ.: Ο Απόλλωνας Ροδόπουλος ανακάλυψε την Εκάτη και τη λατρεία της γιατί εξυπηρετούσε τους σκοπούς του, καθώς όπως ανέφερα και προηγουμένως, σχετίζεται με μαγεία και με διάφορα φίλτρα που χρησιμοποιούσαν οι μύστες. Σημαντικό ρόλο στην επιλογή του έπαιξε -για λόγους που δεν μπορώ να αποκαλύψω- το γεγονός ότι η συγκεκριμένη θεότητα απεικονιζόταν με τρία πρόσωπα. Ουσιαστικά, ενώ υποτίθεται ότι εκείνος είναι λειτουργός της θεάς, μέσα στην παράνοιά του πιστεύει ότι η Εκάτη είναι εκείνη που τον υπηρετεί και τον βοηθά να υλοποιήσει τους σκοπούς του. Ο Ροδόπουλος είναι ο χαρακτηριστικός τύπος του ανθρώπου που χρησιμοποιεί τη θρησκεία για δικό του όφελος, κάτι που έχουμε δει να συμβαίνει στο παρελθόν αλλά και στη σημερινή εποχή.
Μ.Γ.: Που οφείλεται η ψυχοπάθεια του Γιάννη ως παιδί;
Ε.Μ.: Ο Γιάννης γεννήθηκε σε ένα χωριό, κάπου στη Βόρειο Ελλάδα, και η οικογένειά του ήταν πολύ φτωχή. Ήταν ορφανός από πατέρα και η μητέρα του προσπαθούσε να μεγαλώσει τα τρία παιδιά της με πολύ κόπο και πολλές στερήσεις. Εκείνος, όμως, πίστευε ότι ήταν προορισμένος να ζήσει τελείως διαφορετικά, ότι ήταν γεννημένος για να γίνει σπουδαίος. Οι συνθήκες της ζωής του, βέβαια, ήταν απαγορευτικές για να ικανοποιήσει τις φιλοδοξίες του κι έτσι αποφάσισε από πολύ μικρός να τις διαμορφώσει έτσι όπως εξυπηρετούσαν τους σκοπούς του. Οι ψυχολόγοι υποστηρίζουν ότι κάποιοι άνθρωποι γεννιούνται ψυχοπαθείς – υπάρχει, δηλαδή, μια γενετική προδιάθεση- και το περιβάλλον μέσα στο οποίο μεγαλώνουν μπορεί να την εντείνει. Σε αυτήν ακριβώς την κατηγορία ανήκει και ο Γιάννης, ο οποίος μεγαλώνοντας άλλαξε ακόμη και το όνομά του και το έκανε «Απόλλωνας».
Μ.Γ.: Ο Απόλλωνας εκτός από ψυχοπαθής είναι και ευφυής;
Ε.Μ.: Ο Απόλλωνας είναι ένας εξαιρετικά ευφυής άνθρωπος, όπως συμβαίνει πολύ συχνά με τους ψυχοπαθείς. Η συμπεριφορά του εξηγείται απόλυτα σύμφωνα με την ψυχολογία, αφού οι ψυχοπαθείς δεν έχουν ενοχές για τις πράξεις τους, χειραγωγούν τους ανθρώπους για να ικανοποιήσουν τους σκοπούς τους, αδυνατούν να δημιουργήσουν πραγματικούς συναισθηματικούς δεσμούς, φροντίζουν να ελαχιστοποιούν τους κινδύνους όταν εμπλέκονται σε κάποια εγκληματική δραστηριότητα και καταστρώνουν πάντα εναλλακτικά σχέδια, ενώ συνήθως είναι γοητευτικοί ως προσωπικότητες και έχουν το χάρισμα της πειθούς.
Μ.Γ.: Είχες υπόψη σου πραγματικά γεγονότα πάνω στα οποία θεμελίωσες την ιστορία που αφηγείσαι;
Ε.Μ.: Όχι. Η συγκεκριμένη ιστορία αποτελεί ολοκληρωτικά αποκύημα της φαντασίας μου. Όμως, το πραγματικό γεγονός -και αυτό είναι εύκολο να το διαπιστώσουμε από την ιστορία- είναι ότι η θρησκεία συχνά χρησιμοποιήθηκε για να εξαπατήσει και να χειραγωγήσει τους ανθρώπους.
Μ.Γ.: «Οι άνθρωποι πιστεύουν εύκολα μια ιστορία αν τους την παρουσιάσεις με έξυπνο τρόπο, γιατί έχουν ανάγκη να πιστέψουν» αναφέρεις σε κάποιο σημείο. Τι είδους είναι αυτή η ανάγκη για πίστη που δεν τους αφήνει να δούνε την αλήθεια;
Ε.Μ.: Η ανάγκη του ανθρώπου να πιστέψει σε μια υπέρτατη δύναμη ξεκινά σχεδόν από την στιγμή που εμφανίστηκε στη γη. Είναι μια ανάγκη έμφυτη. Όμως, πέρα από τη θρησκεία, όταν κάποιος αντιμετωπίζει μια δυσκολία ή βρεθεί σε μια στιγμή αδυναμίας, χρειάζεται ένα στήριγμα, κάτι από το οποίο μπορεί να πιαστεί και να αντλήσει δύναμη. Συχνά, αυτή η ανάγκη καταργεί απόλυτα τη λογική, αφού σε τέτοιες στιγμές ο άνθρωπος γίνεται εξαιρετικά ευάλωτος. Ειδικά σήμερα, που η μαζοποίηση αποτελεί βασικό χαρακτηριστικό της εποχής μας, είναι πολύ εύκολο να χειραγωγηθεί ο κόσμος, καθώς η έλλειψη παιδείας και κριτικής ικανότητας τον καθιστά εύκολο θύμα.
Μ.Γ.: Τι νομίζεις ότι κάνει τους ανθρώπους να εμπιστεύονται εύκολα κάποιον «Δάσκαλο» σε σημείο να γίνονται υποχείριό του;
Ε.Μ.: Νομίζω ότι είναι αυτό που ανέφερα και παραπάνω. Δυστυχώς, η έλλειψη παιδείας και κρίσης χαρακτηρίζουν την εποχή μας. Δεν υπάρχουν πρότυπα που να εμπνέουν τους ανθρώπους και όταν εμφανιστεί κάποιος που παρουσιάζεται ως «πεφωτισμένος», ως εκείνος που μπορεί να δώσει λύση στα προβλήματα που μας απασχολούν, να μας βοηθήσει να αντιμετωπίσουμε τις δυσκολίες, θα υπάρξουν πολλοί που θα τον πιστέψουν, ακριβώς γιατί έχουν την ανάγκη να πιστέψουν σε κάποιον.
Μ.Γ.: Εκτός από τη θεά Εκάτη και τη λατρεία της σύμφωνα με τον τρόπο που επιλέγει ο Απόλλωνας, ποια άλλα θέματα αναφέρονται στο βιβλίο σου;
Ε.Μ.: Στο βιβλίο θίγεται επίσης το ζήτημα της αρχαιοκαπηλίας, ένα μεγάλο αγκάθι για τη χώρα μας, αφού υπάρχουν πολλοί που επιλέγουν να «πουλήσουν» τον πολιτισμό μας για να πλουτίσουν. Ακόμη, γίνεται αναφορά στις γνώσεις των αρχαίων Ελλήνων για τη φαρμακολογία, αλλά και στον τρόπο με τον οποίον επιλέγει κάποιος να διαχειριστεί την απώλεια ενός αγαπημένου του ανθρώπου. Τέλος, υπάρχει κι ένα θέμα που εμφανίζεται σε όλα μου τα βιβλία, γιατί είναι κάτι στο οποίο πιστεύω βαθιά: η κρυμμένη δύναμη που έχει ο κάθε άνθρωπος μέσα του, μια δύναμη που δεν ξέρουμε ότι την έχουμε, αλλά όταν παραστεί ανάγκη μάς βοηθά να αντεπεξέλθουμε στις δυσκολίες με τρόπο που ούτε και οι ίδιοι θα μπορούσαμε να φανταστούμε.
Μ.Γ.: Είσαι φιλόλογος και σίγουρα έχεις αγάπη προς την αρχαιότητα. Ήταν αυτός ένας λόγος που σ΄ έκανε ν΄ αναμείξεις της αρχαιοκαπηλία στο βιβλίο σου;
Ε.Μ.: Η αρχαιολογία αποτελούσε ανέκαθεν μια μεγάλη μου αγάπη. Ήταν η πρώτη μου επιλογή για τις πανεπιστημιακές μου σπουδές και τις δύο φορές που έδωσα πανελλήνιες εξετάσεις, αλλά δεν κατάφερα να μπω στη συγκεκριμένη σχολή κι έτσι ακολούθησα τη δεύτερη επιλογή μου, αυτή της φιλολογίας. Πάντα με γοήτευαν οι αρχαίοι πολιτισμοί, όχι μόνο ο ελληνικός αλλά και άλλοι, όπως ο αιγυπτιακός ή οι προκολομβιανοί πολιτισμοί της Κεντρικής Αμερικής. Από μικρή διαβάζω με μανία ό,τι τους αφορά. Κρύβουν μεγάλη σοφία όλοι αυτοί οι πολιτισμοί, ιδιαίτερα ο ελληνικός που έθεσε τις βάσεις για τη φιλοσοφία, την ιατρική και πλείστες άλλες επιστήμες. Νομίζω, λοιπόν, ότι ήταν φυσικό επακόλουθο αυτής μου της αγάπης να αναμείξω την αρχαιολογία σε ένα μου βιβλίο και το έκανα στα «Τρία πρόσωπα της Εκάτης».
Μ.Γ.: Έχεις χρησιμοποιήσεις πρόσωπα από προηγούμενα βιβλία σου στα τρία πρόσωπα της Εκάτης;
Ε.Μ.: Προς το τέλος του βιβλίου εμφανίζεται ξανά η Έλσα Γληνού, η ψυχολόγος από το «Μαύρα, σαν τον έβενο, μαλλιά», η οποία καλείται να συνθέσει το ψυχολογικό προφίλ του Απόλλωνα Ροδόπουλου. Είναι μια ηρωίδα που αγαπώ πολύ και ήθελα κάποια στιγμή να την «ξαναζωντανέψω». Στα «Τρία πρόσωπα της Εκάτης» μου δόθηκε αυτή η ευκαιρία κι έτσι η Έλσα Γληνού εμφανίζεται και πάλι, φωτίζοντας με τις γνώσεις της τη σκοτεινή προσωπικότητα του Απόλλωνα.
Μ.Γ.: Πως παρουσιάζονται οι άνθρωποι του αστυνομικού σώματος στα βιβλία σου, είναι άνθρωποι της διπλανής πόρτας ή σούπερ ήρωες;
Ε.Μ.: Πρέπει να σου ομολογήσω ότι δεν πίστευα ποτέ στους σούπερ ήρωες, αδυνατώ εντελώς να ταυτιστώ με κάποιον από αυτούς. Προτιμώ τους ανθρώπους της διπλανής πόρτας, γιατί είναι πιο αληθινοί. Άλλωστε, θεωρώ ότι η αλήθεια είναι αυτό που πρέπει να κυριαρχεί σε ένα μυθιστόρημα, ανεξάρτητα από το είδος του. Έτσι, ο αστυνόμος Βαρσάμης είναι ένας απλός άνθρωπος, με τα πάθη του και τις αδυναμίες του, αλλά και με το κοφτερό μυαλό και το ένστικτο, τα οποία χρησιμοποιεί ως όπλα εναντίον του εγκλήματος. Γενικά, όλοι μου οι ήρωες -όχι μόνο οι αστυνομικοί- είναι άνθρωποι καθημερινοί, άνθρωποι που όλοι μας έχουμε γνωρίσει και συναναστραφεί. Ακόμη και ο Απόλλωνας Ροδόπουλος, ο οποίος σαφώς δεν αποτελεί αυτό που ονομάζουμε «άνθρωπο της διπλανής πόρτας», έχει τις αδυναμίες και τα δικά του πάθη, τα οποία φροντίζει να κρύβει καλά για να φαίνεται παντοδύναμος στους οπαδούς του.
Μ.Γ.: Είσαι συγγραφέας αποκλειστικά αστυνομικών μυθιστορημάτων;
Ε.Μ.: Ναι, όλα τα βιβλία που έχω ως τώρα γράψει είναι αστυνομικά μυθιστορήματα με έντονες τις αποχρώσεις του ψυχολογικού θρίλερ. Είναι ένα είδος που αγαπώ πολύ, αφού και ως αναγνώστρια οι πρώτες μου επιλογές είναι τα μυθιστορήματα αυτού του είδους. Θα ήθελα κάποτε να γράψω ένα παιδικό βιβλίο ή ένα ιστορικό, αλλά νομίζω ότι αυτό -αν ποτέ υλοποιηθεί- θα αργήσει πολύ.
Μ.Γ.: Τα βιβλία σου απευθύνονται αποκλειστικά στους αναγνώστες αστυνομικής λογοτεχνίας ή τα θέματα που παρουσιάζεις μέσα από την αστυνομική λογοτεχνία αφορούν ένα ευρύτερο αναγνωστικό κοινό;
Ε.Μ.: Σε όλα μου τα βιβλία θίγονται πολλά επιμέρους κοινωνικά θέματα. Επομένως, θεωρώ ότι, παρότι το μυστήριο και η αγωνία είναι αυτά που κυριαρχούν, τα μυθιστορήματά μου αφορούν ένα ευρύτερο αναγνωστικό κοινό, λόγω ακριβώς των κοινωνικών τους θεμάτων. Άλλωστε, τα περισσότερα, αν όχι όλα τα εγκλήματα έχουν ως αίτιο ένα κοινωνικό ζήτημα. Δεν πιστεύω -αν εξαιρέσουμε κάποιες περιπτώσεις γενετικής προδιάθεσης- ότι κάποιος γεννιέται εγκληματίας. Οι συνθήκες της ζωής του, ο τρόπος που μεγαλώνει, η αποτυχία του να κοινωνικοποιηθεί, οι κοινωνικές του συναναστροφές, οι ευκαιρίες που δεν του δίνονται, αλλά και κάποια κοινωνικά προβλήματα, όπως η ανεργία, οι προκαταλήψεις και τα ναρκωτικά, είναι αυτά που τον οδηγούν τις περισσότερες φορές να αναπτύξει παραβατική συμπεριφορά. Το έγκλημα είναι ένα ζήτημα κοινωνικό και ως τέτοιο θεωρώ ότι αφορά το ευρύ αναγνωστικό κοινό και όχι μόνο τους λάτρεις της αστυνομικής λογοτεχνίας.
Μ.Γ.: Τα αστυνομικά βιβλία ξεπερνούν την αληθινή ζωή ή η αληθινή ζωή τα ξεπερνάει;
Ε.Μ.: Δυστυχώς, πολλές φορές η αληθινή ζωή ξεπερνά την αστυνομική λογοτεχνία. Η επικαιρότητα μάς έχει φέρει όλους αντιμέτωπους με εγκλήματα που υπερβαίνουν τη φαντασία ακόμη και του πιο καταξιωμένου συγγραφέα αστυνομικών μυθιστορημάτων.
Μ.Γ.: Κατά πόσο πιστεύεις είναι εξοικειωμένος ο κόσμος με τις σκηνές βίας που υπάρχουν στα βιβλία;
Ε.Μ.: Και πάλι δυστυχώς, οι περισσότεροι άνθρωποι σήμερα είναι εξοικειωμένοι με τις σκηνές βίας, όχι όμως μέσω των βιβλίων αλλά της καθημερινότητας. Αρκεί να παρακολουθήσει κάποιος ένα δελτίο ειδήσεων ή – κάτι που θεωρώ απαράδεκτο- ένα από τα ηλεκτρονικά παιχνίδια με τα οποία παίζουν τα παιδιά μας. Ακόμη και στον δρόμο εκτυλίσσονται βίαιες σκηνές και το άσχημο είναι ότι όχι μόνο δεν μας τρομάζουν, αλλά παραμένουμε απλοί θεατές τους, δίχως να επεμβαίνουμε. Πόσες φορές δεν έχει συμβεί ένα αιματηρό τροχαίο και τα αυτοκίνητα κόβουν ταχύτητα για να δουν οι επιβαίνοντες τι συνέβη (περισσότερο από περιέργεια, όχι από ανθρώπινο ενδιαφέρον), χωρίς όμως να σταματούν για να βοηθήσουν; Προσωπικά, δεν μου αρέσουν καθόλου οι σκηνές ωμής βίας ούτε στα βιβλία ούτε στις κινηματογραφικές ταινίες. Επειδή γράφω αστυνομικό μυθιστόρημα, η βία είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ιστορίας, αλλά αποφεύγω τις σκηνές ωμής βίας, χρησιμοποιώντας τις σε ελάχιστες περιπτώσεις, μόνο όταν θεωρώ ότι υπάρχει σημαντικός λόγος. Δεν μπορούμε να κλείσουμε τα μάτια και να πιστεύουμε ότι ζούμε σε έναν κόσμο στον οποίον δεν υπάρχει βία, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει και να την προβάλλουμε με ωμό τρόπο.
Μ.Γ.: Η ηρωίδα σου Μάρθα διαθέτει δικά σου χαρακτηριστικά;
Ε.Μ.: Νομίζω ότι αναπόφευκτα ένας συγγραφέας «δανείζει» στοιχεία του σε κάποιον ή σε κάποιους από τους ήρωές του. Ως άνθρωπος, είμαι πολύ πεισματάρα και αυτό μου το χαρακτηριστικό το έχω δώσει και στη Μάρθα. Βέβαια, η ηρωίδα μου έχει την ίδια αγάπη για την αρχαιολογία που έχω κι εγώ.
Μ.Γ.: Υπάρχει κάποιο σημείο του βιβλίου που σε δυσκόλεψε περισσότερο ή δίστασες μέχρι να το γράψεις;
Ε.Μ.: Είχα αποφασίσει ότι κάποια από τα έγγραφα του δολοφονημένου αρχαιολόγου Σάββα Πατρίκιου έπρεπε να είναι κωδικοποιημένα. Έπρεπε, λοιπόν, να εφεύρω έναν κώδικα τον οποίον θα αποκρυπτογραφούσε η Μάρθα. Διάβασα πολλά πράγματα για τους κώδικες και κατέληξα να φτιάξω τον δικό μου, μετά από αρκετές αποτυχημένες προσπάθειες και αρκετά ξενύχτια. Μάλιστα, την πρώτη φορά που θεώρησα ότι επιτέλους τα είχα καταφέρει, κάνοντας την επαλήθευση αντιλήφθηκα ότι είχα κάνει λάθος και πως η αποκωδικοποίηση δεν ανταποκρινόταν στη φράση που ήθελα. Οπότε… ξεκίνησα από την αρχή, ξανά και ξανά, μέχρι που έφτασα στο επιθυμητό αποτέλεσμα.
Μ.Γ.: Θα ξανασυναντήσουμε τους ίδιους ήρωες σε επόμενο βιβλίο σου;
Ε.Μ.: Στο βιβλίο που γράφω τώρα, το πρωταγωνιστικό δίδυμο είναι η Έλσα Γληνού, η ψυχολόγος από το «Μαύρα, σαν τον έβενο, μαλλιά», και ο Μάνος Βαρσάμης, ο αστυνόμος από τα «Τρία πρόσωπα της Εκάτης», ένας χαρακτήρας που αγάπησα πάρα πολύ και ήθελα να είναι παρών και στο νέο μου μυθιστόρημα. Νομίζω ότι «δένουν» πολύ αυτοί οι δύο και θα συνδυάσουν πολύ αποτελεσματικά τις ικανότητές τους για να λύσουν τη σκοτεινή υπόθεση που διαπραγματεύεται το βιβλίο.
Μ.Γ.: Σ΄ ευχαριστώ πολύ για την παραχώρηση της συνέντευξης και σου εύχομαι καλοτάξιδο το βιβλίο σου.
Ε.Μ.: Εγώ σε ευχαριστώ για τη φιλοξενία και την τόσο όμορφη συζήτηση κι εύχομαι πάντα επιτυχίες τόσο στο now24 όσο και στην υπέροχη πένα σου.
*Το μυθιστόρημα «Τα τρία πρόσωπα της Εκάτης» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μίνωας.
Μαίρη Γκαζιάνη
Γεννήθηκε στα Ιωάννινα. Μεγάλωσε στην Αθήνα όπου ζει μέχρι σήμερα και εργάσθηκε ως τραπεζοϋπάλληλος. Στο παρελθόν ασχολήθηκε ερασιτεχνικά με την φωτογραφία ενώ τώρα ζωγραφίζει και παράλληλα γράφει. Έχει πραγματοποιήσει ατομικές εκθέσεις και έχει συμμετάσχει σε πολλές ομαδικές.
Τον Μάιο του 2012 κυκλοφόρησε την πρώτη ποιητική της συλλογή με τίτλο «Σου γράφω…», τον Σεπτέμβρη 2013 κυκλοφόρησε το πρώτο της μυθιστόρημα με τίτλο ΕΝΑ ΦΕΓΓΑΡΙ ΛΙΓΟΤΕΡΟ και τον Ιούνιο του 2014 κυκλοφόρησε το βιβλίο της ΤΑ ΠΛΗΚΤΡΑ ΤΗΣ ΣΙΩΠΗΣ από τις εκδόσεις ΄Οστρια. Επίσης, το παραμύθι της «Το ψαράκι του βυθού» συμπεριλαμβάνεται στο βιβλίο «Παραμύθια και Μαμάδες» εκδόσεις Βερέττα 2015. Τον Ιούνιο 2017 κυκλοφόρησε το μυθιστόρημά της ΑΛΙΚΑ ΒΗΜΑΤΑ από την Εμπειρία Εκδοτική. Το 2019 θα κυκλοφορήσει το νέο της μυθιστόρημα από τις εκδόσεις Ωκεανός.
Την περίοδο 2011-2012 υπήρξε ραδιοφωνική παραγωγός στο magicradiolive. Από τον Νοέμβρη 2014 συνεργάζεται με το now24.gr και έχει πραγματοποιήσει πάνω από πεντακόσιες συνεντεύξεις. Το 2016 συμμετείχε στην τηλεοπτική εκπομπή ΚΑΛΩΣ ΤΟΥΣ του ΑιγαίοTV πραγματοποιώντας συνεντεύξεις σε ανθρώπους των τεχνών. Διετέλεσε Διευθύντρια Σύνταξης του on line Πολιτιστικού Περιοδικού Books and Style από Ιούλιο 2017 έως Μάρτιο 2018 οπότε αποχώρησε οικειοθελώς.
Μεγάλη της αγάπη είναι το θέατρο και ο χορός με τα οποία έχει ασχοληθεί ερασιτεχνικά.
