Ελένη Κεκροπούλου: Οι Έλληνες άνδρες έχουν μια γυναικοξενομανία εδώ και χρόνια

Συνέντευξη στη Μαίρη Γκαζιάνη 

Η Ελένη Κεκροπούλου γεννήθηκε στον Ζυγό της Καβάλας, αλλά μεγάλωσε στα Τρίκαλα της Θεσσαλίας. Σπούδασε στο Καποδιστριακό πολιτικές επιστήμες και νομικά, καθώς και ξένες γλώσσες. Εργάζεται στον εκδοτικό χώρο εδώ και τριάντα έξι χρόνια ως μεταφράστρια, επιμελήτρια, εκδότρια και συγγραφέας.

Δηλώνει μαθήτρια διά βίου, διαβάζει ακατάπαυστα τα πάντα, αλλά κυρίως τους μεγάλους Έλληνες κλασικούς και εστιάζει στη μελέτη της Iστορίας, ελληνικής και ευρωπαϊκής. Αγαπά την κλασική μουσική, την όπερα, το θέατρο, την τζαζ, το Τρίτο Πρόγραμμα, την ατμόσφαιρα των μουσείων, τους αρχαιολογικούς χώρους και τους μεγάλους περιπάτους. Είναι παντρεμένη εδώ και τριάντα τέσσερα χρόνια με τον Γιάννη Χαραλαμπάκο, σύντροφο και συναγωνιστή στη ζωή, με τον οποίο απέκτησε τρία παιδιά. 

ΜΑΙΡΗ ΓΚΑΖΙΑΝΗ: Κυρία Κεκροπούλου σας έχουμε συνηθίσει ως συγγραφέα ιστορικών μυθιστορημάτων. Το νέο μυθιστόρημά σας «Το άλλο μισό» αφορά μια ιστορία κοινωνικού περιεχομένου. Τι σας έκανε ν΄ αλλάξετε συγγραφική ρότα;

ΕΛΕΝΗ ΚΕΚΡΟΠΟΥΛΟΥ: Δεν άλλαξα ρότα. Λειτουργώ σε δύο επίπεδα. Γράφω κυρίως ιστορικό μυθιστόρημα, αλλά και κοινωνικό, όταν έχω κάποιο θέμα που μου φαίνεται ελκυστικό, κι όταν θέλω κάπως να ξεκουραστώ από το ιστορικό που θέλει πολύ διάβασμα, μεγάλης βιβλιογραφίας. Είναι το δεύτερο βιβλίο μου αυτού του τύπου. Το πρώτο ήταν το «Σκέψου εμένα όταν πονάς».

Μ.Γ.: Με τι έρχεται σε επαφή ο αναγνώστης στις σελίδες του βιβλίου σας;

Ε.Κ.: Με μια σειρά από ανθρώπους που είναι εγκλωβισμένοι στις προσωπικές τους ανάγκες, στις φοβίες τους, στους εγωισμούς και στα λάθη τους.

Μ.Γ.: Ποιο ήταν το έναυσμα ώστε να γράψετε μια ιστορία γύρω από την απιστία στον γάμο;

Ε.Κ.: Το μεγάλο ποσοστό αποτυχημένων γάμων κυρίως λόγω μοιχείας που βλέπουμε γύρω μας. Τα διαζύγια έχουν πολλαπλασιαστεί σαν μανιτάρια.  Και, φυσικά, το πώς οι άνθρωποι δεν μπορούν να αποφύγουν τα αδιέξοδα με οδηγό τη λογική.

Μ.Γ.: Στην περίπτωση των ηρώων σας πού πιστεύετε ότι οφειλόταν η απιστία;

Ε.Κ.: Οφειλόταν στα κενά, στις «τρύπες» που αναπόφευκτα δημιουργούνται σε έναν  πολύχρονο γάμο που αναπόφευκτα υφίσταται φθορά, από την συνεχή συμβίωση,  τις πιέσεις του οικογενειακού περίγυρου, τις πράξεις ή τις παραλήψεις των δύο μερών.

Μ.Γ.: Τι ήταν αυτό που έλκυε τον Ανδρέα στη «σχεδόν άυλο πλάσμα» ρωσίδα Λούμπα;

Ε.Κ.: Τον είλκυε το δήθεν αδύναμο του χαρακτήρα της, το ότι εκείνη τον έκανε να νιώθει δυνατός, όταν δίπλα του είχε μια γυναίκα πολύ δυνατή συναισθηματικά που ήξερε να πατάει γερά στη γη, και πιθανόν την έβλεπε ανταγωνιστικά. Ο γάμος είναι συχνά ανταγωνισμός κι όχι συναγωνισμός. Συνήθως η δύναμη του ενός λειτουργεί αποδυναμωτικά και αποδομητικά  για τον άλλον, κι αυτό έχει να κάνει με τον βαθμό αυτοεκτίμησης και αυτογνωσίας του καθενός.

Μ.Γ.: «Ήταν ένας Πυγμαλίων;» αναρωτιέται ο Ανδρέας. Τι είδους συναίσθημα γεννιέται σ΄ έναν μεσήλικα άντρα από το ερωτικό ενδιαφέρον μιας πολύ νεότερής του γυναίκας; 

Ε.Κ.: Πυγμαλίων θα ήταν αν μπορούσε να την έχει διαμορφώσει έτσι ώστε να προσεγγίσει στο δικό του πνευματικό  επίπεδο. Αν το κατάφερνε, προφανώς η ερωμένη θα το έβαζε στα πόδια για να πιάσει τη ζωή που έτρεχε δίπλα της. Όμως εκείνη ήθελε μια επιβιωτική σχέση. Το ενδιαφέρον του Ανδρέα ήταν καθαρά ενισχυτικό του ανδρικού εγωισμού του, που για έναν μεσήλικα άνδρα είναι συνήθως το ζητούμενο. Ήθελε να επιβεβαιωθεί ότι ακόμη λειτουργούσε ερωτικά, ήταν ερωτεύσιμος και επιθυμητός από μια πολύ νεότερη γυναίκα.

Μ.Γ.: Τι θέλατε ν΄ αναδείξετε χρίζοντας παράνομη ρωσίδα μετανάστρια τη Λιούμπα;

Ε.Κ.: Το πλήθος των γάμων που «χάλασαν» στην Ελλάδα, από τότε που άρχισαν να έρχονται κατά ορδές ξέμπαρκες ξένες για να κάνουν την τύχη τους στην Ελλάδα. Ας μην γελιόμαστε οι Έλληνες άνδρες έχουν μια γυναικοξενομανία εδώ και χρόνια όσον αφορά τις γυναίκες. Το είδαμε στην δεκαετία του ᾽80 που κυνηγούσαν κάθε ξανθή τουρίστρια και ακολούθησαν πολλοί γάμοι μικτοί που οι περισσότεροι δεν είχαν την καλύτερη κατάληξη. Εγώ στο περιβάλλον μου έχω τουλάχιστον πέντε τέτοιες περιπτώσεις. Φίλος παντρεύτηκε Αγγλίδα, άλλος φίλος παντρεύτηκε Σουηδέζα, άλλος φίλος παντρεύτηκε Γερμανίδα… Όλοι σήμερα χωρισμένοι με παιδιά και ξαναπαντρεμένοι με πιο βολικές Ελληνίδες…

Μ.Γ.: «Δεν θα σκορπίσω στους πέντε ανέμους ό,τι μάζευα τόσα χρόνια με κόπο» σκέφτεται η Τζένη, σύζυγος του Ανδρέα. Τι συμβαίνει άραγε στη ψυχή της;

Ε.Κ.: Σκέφτεται το λογικό. Δεν ερωτεύεσαι κάποιον τρελά, τον παντρεύεσαι, κάνεις τέσσερα παιδιά μαζί του, χτίζεις μια περιουσία και μια ζωή, και μετά για ένα παράσιτο που εμφιλοχώρησε σε κάποιο κενό δικής σου συναισθηματικής απουσίας τα τινάζεις όλα στον αέρα! Στο κάτω κάτω της γραφής, όλοι είμαστε πολυγαμικοί. Η κοινωνία είναι πολυγαμική είτε το θέλουμε και το αντέχουμε είτε όχι. Οπότε δεν αφήνεις να σου γκρεμίσουν το σπίτι για ένα πήδημα… έστω και παρατεταμένο.

Μ.Γ.: Τι την κάνει να ανέχεται για χρόνια τη σχέση του συζύγου της με την αλλοδαπή;

Ε.Κ.: Νομίζω η αφέλειά της να πιστεύει ότι θα τελειώσει αυτή η σχέση, αργά ή γρήγορα, τον προειδοποιεί άλλωστε, είναι και οπαδός της φιλοσοφίας του Όσο.  Θεωρεί ότι θα καταλάβει το λάθος του ο Ανδρέας και θα το σταματήσει, ξέρει ότι στο βάθος την αγαπάει, εκείνην αγαπάει, έχουν περάσει δια πυρός και σιδήρου οι δυο τους. Έπειτα με τον δικό της σιωπηλό και ήρεμο τρόπο, πολεμάει αποτελεσματικά την νεαρή ερωμένη που δεν έχει να δώσει τίποτε άλλο από ένα καχεκτικό σεξ.

Μ.Γ.: «Δεν πιστεύω στη συγγνώμη και στη συγχώρεση» είναι σκέψεις που βάζετε στο μυαλό της Τζένης. Κατά πόσο σας εκπροσωπούν;

Ε.Κ.: Με εκπροσωπούν απόλυτα. Δεν πιστεύω στην συγγνώμη και στη συγχώρεση, γιατί είναι τα άλλοθι για να ξανακάνει κανείς σφάλματα. Μπορώ να δώσω σε κάποιον άφεση, αλλά συγχωρώ σημαίνει ότι χωράω μέσα στο παπούτσι του άλλου, μπαίνω στη θέση του, τον δικαιολογώ. Δεν δικαιολογούνται τα πάντα στη ζωή αυτή. Πώς να συγχωρήσεις τον φονιά του παιδιού σου; Γίνεται; 

Μ.Γ.: «Πόσο λίγο χρειάζεται για να απομακρυνθούν δυο άνθρωποι που ήταν κάποτε ένα;» αναρωτιέται ο Ανδρέας. Ποια είναι η απάντησή σας;

Ε.Κ.: Αρκεί μια στιγμή έντασης για ν᾽ απομακρυνθούν, αλλά και πάλι μια ζεστή, ειλικρινής, ανοιχτόκαρδη συναισθηματική στιγμή αρκεί για να έρθουν ξανά κοντά. Πρέπει, όμως, κάποιος απ᾽ τους δυο να τολμήσει να απλώσει το χέρι με ειλικρίνεια, με αγάπη, με ανοχή,  μεταμέλεια και κατανόηση. 

Μ.Γ.: Τι έκανε τον Ανδρέα να επιστρέφει συνεχώς στην ερωμένη του, η εξυπνάδα της ή ο αδύναμος χαρακτήρας του;

Ε.Κ.: Ο αδύναμος χαρακτήρας του μεσήλικα που βλέπει τον χρόνο να του παίρνει το πολυτιμότερο που έχει. Τον άλκιμο ανδρισμό. Από τα πενήντα και μετά οι άνδρες γίνονται πολύ ευάλωτοι και ιδιαίτερα επιρρεπείς σε ανόητες σχέσεις. Μετά τα πενήντα οι γυναίκες γίνονται πιο σοφές. Μετά τα πενήντα οι άνδρες γίνονται μωροί. (Θα υπάρχουν και εξαιρέσεις!)

 Μ.Γ.: Τι οδηγεί «το υφάδι της κοινής ζωής» του αντρόγυνου να «ξεφτίζει και ν΄ αραιώνει»;

Ε.Κ.: Η καθημερινότητα, η συνήθεια, οι ανάγκες των παιδιών… Τεράστια ευθύνη η ανατροφή, οι σπουδές τους, η εφηβεία τους κλπ., που πέφτει κυρίως στις πλάτες της γυναίκας. Πού να προλάβει να κοιτάξει και τον εαυτό της; Ή κι αν προλαβαίνει στην αρχή, με τα χρόνια κουράζεται από την προσπάθεια. Με τα χρόνια παραιτείται από τη θηλυκότητά της. Ενώ ο σύζυγος δεν έχει πρόβλημα με την εμφάνιση και τα παραπανίσια κιλά, είναι άντρας αυτός, έχει τη δουλειά του, τους φίλους του, το ποδόσφαιρο, κλπ κλπ. Το να βλέπεις τον άνδρα αξύριστο κι ατημέλητο δεν είναι τόσο σοβαρό όσο το να βλέπεις μια  γυναίκα απεριποίητη… Η κοινωνία, πάντα ανδροκρατούμενη και τον 21 αιώνα, έδωσε όλα τα άλλοθι στον άντρα και στέρησε όλα τα άλλοθι από τη γυναίκα. Μπράβο της! Ακόμη και σήμερα η κοκεταρία και η κομψή εμφάνιση είναι γυναικεία υπόθεση. Η ατημελησιά στον άνδρα δεν θεωρείται  και τόσο μεμπτόν, ενώ στη γυναίκα θεωρείται σχεδόν εγκληματικό… 

Μ.Γ.: Το συναίσθημα υποτάσσεται στη λογική ή αντίστροφα;

Ε.Κ.: Αυτό που βλέπουμε δυστυχώς να συμβαίνει κατά κόρον είναι ότι το συναίσθημα είναι πάντα πιο ισχυρό από τη λογική, που βέβαια είναι η πιο αναγκαία. Την υποτάσσει και για τον λόγο αυτόν έχουμε μια κοινωνία ψυχασθενή. Η λογική βάζει φρένο. Το συναίσθημα μπορεί να γίνεται ξέφρενο. Αλλά χρειάζεται μεγάλη καλλιέργεια πνεύματος και ψυχής για να μπορέσει η λογική να υπερκεράσει το συναίσθημα. 

Μ.Γ.: Κατά πόσο μια ιστορία σαν της Τζένης, του Ανδρέα και της Λούμπα μπορεί να έχει happy end;

Ε.Κ.: Ας πούμε ότι ο Ανδρέας εγκαταλείπει τελικά τη γυναίκα του (που δεν είναι αυτό το θέμα, αλλά το αν η Τζένη θα τον εγκαταλείψει)  και ζει με τη Λούμπα. Δεδομένης της ελαφρότητας του χαρακτήρα της, της διαφορετικής μενταλιτέ, του διαφορετικού πολιτισμικού κεφαλαίου που ο καθένας τους κουβαλά, είμαι σίγουρη ότι πολύ σύντομα ο Ανδρέας θα χτυπάει στον τοίχο το κεφάλι του και θα ψάχνει τρόπο να ξαναγυρίσει στη γυναίκα του. Αυτός ήθελε επιβεβαίωση του ανδρισμού του, η ερωμένη ήθελε απλώς το πορτοφόλι του και την άνεση της ζωής του. 

Μ.Γ.: Δεδομένου ότι εκτός από συγγραφέας είστε και εκδότρια των εκδόσεων Ωκεανός, ποια είναι τα επόμενα εκδοτικά σας σχέδια για το 2020;

Ε.Κ.: Τα συνήθη. Πάντα καλή ξένη και ελληνική λογοτεχνία, και πολλά εξαιρετικά δοκίμια ιστορίας και επιστημών. Προγραμματίζουμε ήδη μέχρι το καλοκαίρι να εκδώσουμε περίπου πενήντα νέους τίτλους. 

Μ.Γ.: Σας ευχαριστώ πολύ για την παραχώρηση της συνέντευξης και σας εύχομαι καλοτάξιδο το βιβλίο σας.

Ε.Κ.: Εγώ ευχαριστώ από καρδιάς.

*Το μυθιστόρημα «Το άλλο μισό» της Ελένης Κεκροπούλου κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ωκεανός.

 Μαίρη Γκαζιάνη

Γεννήθηκε στα Ιωάννινα.  Μεγάλωσε στην Αθήνα όπου ζει μέχρι σήμερα και εργάσθηκε ως τραπεζοϋπάλληλος. Στο παρελθόν ασχολήθηκε ερασιτεχνικά με την φωτογραφία ενώ τώρα ζωγραφίζει και παράλληλα γράφει. Έχει πραγματοποιήσει ατομικές εκθέσεις και έχει συμμετάσχει σε πολλές ομαδικές.

Τον Μάιο του 2012 κυκλοφόρησε την πρώτη ποιητική της συλλογή με τίτλο «Σου γράφω…», τον Σεπτέμβρη 2013 κυκλοφόρησε το πρώτο της μυθιστόρημα με τίτλο «Ένα φεγγάρι λιγότερο» από τις εκδόσεις Ελληνική Πρωτοβουλία και τον Ιούνιο του 2014 κυκλοφόρησε το βιβλίο της «Τα πλήκτρα της σιωπής»  από τις εκδόσεις ΄Οστρια. Επίσης, το παραμύθι της «Το ψαράκι του βυθού» συμπεριλαμβάνεται στο βιβλίο «Παραμύθια και Μαμάδες» εκδόσεις Βερέττα 2015.  Τον Ιούνιο 2017 κυκλοφόρησε το μυθιστόρημά της «Άλικα βήματα» από την Εμπειρία Εκδοτική. Τον Νοέμβριο του  2019 κυκλοφόρησε το νέο της μυθιστόρημα «Ζάχαρη άχνη» από τις εκδόσεις Ωκεανός.

Την περίοδο 2011-2012 υπήρξε ραδιοφωνική παραγωγός στο magicradiolive. Από τον Νοέμβρη 2014 συνεργάζεται με το now24.gr και έχει πραγματοποιήσει πάνω από εξακόσιες συνεντεύξεις, καθώς και σχολιασμούς βιβλίων και θεατρικών παραστάσεων. Το 2016 συμμετείχε στην τηλεοπτική εκπομπή «Καλώς τους» του ΑιγαίοTV πραγματοποιώντας συνεντεύξεις σε ανθρώπους των τεχνών. Διετέλεσε Διευθύντρια Σύνταξης του on line Πολιτιστικού Περιοδικού Books and Style από Ιούλιο 2017 έως Μάρτιο 2018 οπότε αποχώρησε οικειοθελώς.

Μεγάλες της αγάπες είναι το θέατρο και ο χορός με τα οποία έχει ασχοληθεί ερασιτεχνικά.