Απο την Άντζελα Ζιούτη
Τα Εγκαίνια της Έκθεσης με τίτλο «Φθινοπωρινές Διαδρομές» του Χρήστου και Στέργιου Κοβατσιάδη έγιναν την Τετάρτη 11 Σεπτεμβρίου 2024, στο Φουαγιέ του Θεάτρου Μίκης Θεοδωράκης του Δήμου Κορδελιού – Ευόσμου παρουσία του Αντιδημάρχου Πολιτισμού Κορδελιού – Ευόσμου Παναγιώτη Καμπαρούδη και πλήθους κόσμου. Το κοινό είχε την ευκαιρία να θαυμάσει τα έργα των σπουδαίων εικαστικών που ζουν και δημιουργούν στη Θεσσαλονίκη. Ακολούθως η ποιήτρια και συγγραφέας Άντζελα Ζιούτη διάβασε ποιήματα της.
Λίγα λόγια για τους Εικαστικούς:
Οι αδελφοί Χρήστος και Στέργιος Κοβατσιάδης γεννήθηκαν το 1967 και 1970 αντίστοιχα στον Άγιο Ηλία της Καστοριάς. Νεαροί ακόμα, οι εικαστικοί ανέδειξαν το εξαιρετικό ταλέντο και την εμφανή κλίση τους στη ζωγραφική. Με την σωστή καθοδήγηση του δασκάλου τους, αλλά και με την αγάπη τους για την τέχνη, η καλλιτεχνική έφεση τους εκδηλώθηκε από νωρίς στον καμβά.
Μέσα από τα έργα τους απεικονίζουν ηθογραφικά την ελληνική κοινωνία. Του τότε και του τώρα. Ο Χρήστος μας μεταφέρει ήρεμες σκηνές από την επαρχία. Μεταφέροντας άρτια στον θεατή την ελληνική ψυχή. Το τρακτέρ που οργώνει τα χωράφια για να σπαρθούν.
Οι γεωργοί που σκύβουν με αγάπη πάνω από το ποτισμένο χώμα της εύφορης γης και περιμένουν τη σοδειά τους. Το χωριουδάκι λουσμένο στο φως. Ένα ψάθινο πανέρι με σύκα και σταφύλια. Κι όλα αυτά με το κίτρινο χρώμα να κυριαρχεί. Το χρώμα του ήλιου. Ζωογόνο. Και κομιστής της άσβεστης ελπίδας. Πρόδηλα ακουμπά στον εξπρεσιονισμό και παραμένει πιστός σε διαφορετικά θέματα. Από νεκρή φύση μέχρι αναπαραστάσεις μαχών.
Ο Στέργιος έχει αποδώσει με απαράμιλλη μαεστρία την ενότητα «Θαλασσογραφίες» που όπως ομολογεί ο ίδιος είναι επηρεασμένος από τον Ρώσο ζωγράφο Ιβάν Αιβαζόφσκι που για πολλούς θεωρείται ο μεγαλύτερος θαλλασσοζωγράφος όλων των εποχών.
Όμως ποιος ξέρει. Μπορεί ο Στέργιος να είναι ένας νέος Αιβαζόφσκι. Ή πάλι με ευκολία μεταφέρεται στην Belle Epoque χαρίζοντας μας με τον δικό του αφαιρετικό τρόπο ζηλευτές εικόνες μίας όμορφης ζωής. Και μετά ο αλήτης με το σκυλάκι.
Με τα τρύπια παπούτσια και τα μπαλωμένα ρούχα. Όμως μπροστά στον πίνακα του Εσταυρωμένου με τους ληστές ο θεατής λυγίζει. Τα θρησκευτικά συναισθήματα εγείρονται και ένα «καρφί» διαπερνά την καρδιά του. Ο ουρανός που μαύρισε. Οι ληστές που Τον πλαισιώνουν. Και οι έντονοι αντιθετικοί φωτισμοί. Αφήνοντας εν τέλει στον θεατή την αίσθηση, ότι διαθέτουν τη “στόφα” των μεγάλων δημιουργών.
