Δημήτρης Μακρυγιάννης: Η συγγραφή για μένα είναι ένας ολόκληρος κόσμος

Συνέντευξη στη Μαίρη Γκαζιάνη

 Ο Δημήτρης Μακρυγιάννης γεννήθηκε στον Ωρωπό Αττικής. Μετά από την 28χρονη υπηρεσία του, ως Αξιωματικός της Πολεμικής Αεροπορίας, αναλώθηκε στην έρευνα και τεχνολογία, για την κατασκευαστική ολοκλήρωση της πρώτης Ελληνικής ανεμογεννήτριας παραγωγής εναλλασσομένου ρεύματος. Παράλληλα δε, έχοντας στην ψυχή του, τα παιδικά βιώματα από την  ελεύθερη φύση και το περιβάλλον, που τραυματιζόταν συνεχώς απ` την ανάπτυξη και τον πολιτισμό, έγραψε δεκάδες άρθρα προτρεπτικά, για την ανάγκη σεβασμού των ανθρώπων προς την φύση και τις λειτουργίες της. Σταματώντας την αρθρογραφία άρχισε το συγγραφικό του έργο, στο οποίο επεδόθη, γοητευμένος από το κοινωνικό – αισθηματικό μυθιστόρημα, που στηρίζεται στις μεγάλες αλήθειες, αλλά ορθώνει το ανάστημά του στην ψυχή μας παράλληλα με την φαντασία και τον μύθο. Το πρώτο του έργο με τίτλο: “Δύο σταγόνες βύσσινο” εξεδόθη στα τέλη του 2015 και ακολουθεί το “Βήματα στο κενό” για να πάρουν  σταδιακά τον εκδοτικό δρόμο κι άλλα τρία ακόμη έτοιμα έργα με τίτλους: “Ένα σεντούκι όνειρα” — “Με τα φαντάσματα του πεπρωμένου” και τα δύο φυσικά Αισθηματικά – περιπετειώδη, καθώς επίσης κι ένα έργο με διηγήματα στην φύση γεμάτα αλήθειες και κινδύνους.                             

 ΜΑΙΡΗ ΓΚΑΖΙΑΝΗ: Έχετε γεννηθεί και μεγαλώσει στον Ωρωπό Αττικής. Πως θυμάστε τον Ωρωπό των παιδικών σας χρόνων και πως τον βλέπετε σήμερα;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ:  Γενικά ο τόπος έχει αλλάξει. Τα περισσότερα παλιά σπίτια αντικαταστάθηκαν με νεόχτιστα. Οι δρόμοι ασφαλτοστρώθηκαν. Ο πληθυσμός αυξήθηκε τις δεκαετίες μετά το 60, ενώ παράλληλα νέοι Οικιστές αγόρασαν φθηνά τότε οικόπεδα κι έχτισαν εξοχικά. Το εμπόριο αυξήθηκε, έγιναν καινούργια καταστήματα, το χωριό πήρε άλλη μορφή, την ίδια στιγμή που τραυματιζόταν το περιβάλλον και οι αλάνες μετατρέπονταν σε πάρκα.

Μ.Γ.: Υπηρετήσατε σαν Αξιωματικός στην Πολεμική Αεροπορία. Τι σας ώθησε να επιλέξετε τη στρατιωτική καριέρα;

Δ.Μ.: Κυρίως η σιγουριά των αποδοχών από τον Δημόσιο κορβανά, όπως έλεγαν όλοι.

Μ.Γ.: Στη συνέχεια ασχοληθήκατε με την έρευνα και την τεχνολογία για την κατασκευή της πρώτης ανεμογεννήτριας παραγωγής εναλλασσομένου ρεύματος. Σε ποιά συμπεράσματα καταλήξατε; 

Δ.Μ.: Ότι δεν είναι μακριά η εποχή που, κατ` ανάγκη, οι φυσικές πηγές ενέργειας, όπως, ο ήλιος, ο αέρας, οι ποταμοί, θ` αντικαταστήσουν την καύση του ρυπογόνου  πετρελαίου και των άλλων χρησιμοποιούμενων  ορυκτών.

Μ.Γ.: Έχετε γράψει δεκάδες άρθρα που αφορούν το φυσικό περιβάλλον. Τι πιστεύετε ότι χρειάζεται για να αποφύγουμε περαιτέρω καταστροφή του φυσικού περιβάλλοντος;

Δ.Μ.: Τίποτα περισσότερο απ` το να στρέψουμε την προσοχή μας επάνω του και να το αντιμετωπίσουμε σαν ένα ζωντανό οργανισμό που εμείς οι άνθρωποι τραυματίσαμε με την αδιαφορία και την κακή συμπεριφορά μας αγνοώντας ότι είναι το σπίτι μας.

Μ.Γ.: Τελικά αποστασιοποιηθήκατε απ` όλα τα πάρα πάνω και καταπιαστήκατε με την συγγραφή βιβλίων. Τι είναι για σας η συγγραφή;

Δ.Μ.: Η συγγραφή για μένα είναι ένας ολόκληρος κόσμος τυλιγμένος σε μια εικονική πραγματικότητα στην οποία βρίσκω την ευκαιρία να κινούμαι σαν μικρός θεός, φτιάχνοντας, αλλοιώνοντας, τροποποιώντας τις κοινωνίες, τους πρωταγωνιστές και τα γεγονότα σύμφωνα με τις δικές μου αντιλήψεις με λογοτεχνικές βέβαια πινελιές.

Μ.Γ.: Πως συμβιβάζεται η αυστηρότητα του στρατιωτικού με την ευαισθησία του συγγραφέα κοινωνικών – αισθηματικών μυθιστορημάτων, τα οποία όπως δηλώνετε στο βιογραφικό σας σας γοητεύουν;

Δ.Μ.: Δεν ξέρω αν λειτουργώ σαν άνθρωπος με διπλή προσωπικότητα, ομολογώ πάντως ότι όταν γράφω νιώθω σαν το παιδί που ξελογιάζεται και τρέχει να κρυφτεί στο δικό του φανταστικό κόσμο. Ωστόσο ποτέ δεν θα υποστηρίξω ότι ένας Αξιωματικός δομείται από πέτρινα υλικά που του στερούν σε μεγάλο βαθμό τις συναισθηματικές του ευαισθησίες.

Μ.Γ.: Πρόσφατα κυκλοφόρησε το βιβλίο σας “Βεντέτα, ψίθυροι φαντασμάτων” τι κρύβεται πίσω από τον τίτλο;

Δ.Μ.: Το έργο αναφέρεται σε μία Μανιάτικη βεντέτα και σ` έναν παραδοσιακό “Γδικιωμό” (Εκδίκηση) όπως λένε και οι ίδιοι, κατά την διάρκεια της οποίας η ισορροπία δύσκολα αποκαθίσταται, δεδομένου ότι οι αντιμαχόμενες οικογένειες θεωρούν ότι κέρδισαν το βαθμό της εκδίκησης, όταν προκαλέσουν μεγαλύτερες απώλειες απ` αυτές που υπέστησαν.

Μ.Γ.: Ποιός είναι ο χώρος και ο χρόνος στον οποίο διεξάγεται η βεντέτα του βιβλίου σας;

Δ.Μ.: Ο χώρος όπου διεξάγεται η βεντέτα είναι η ανατολική, ή μέσα Μάνη και πιο συγκεκριμένα το χωριό Κοκάλα. Όσο για τον χρόνο το πρώτο περιγραφόμενο έγκλημα είναι την δεκαετία του 1960.

Μ.Γ.: Ποιοι είναι οι ψίθυροι φαντασμάτων που καλλιεργούν το κλίμα της βεντέτας;

Δ.Μ.: Είναι οι φωνές των αδικοσκοτωμένων που ζητούν συνέχεια του γδικιωμού.

Μ.Γ.: Πιστεύετε ότι υπάρχουν περιοχές της Ελλάδος που εξακολουθεί να ισχύει μέχρι σήμερα η βεντέτα;

Δ.Μ.: Η τάση της δημιουργίας βεντετών θα υπάρχει πάντα στη σκέψη των ανθρώπων που πιστεύουν ότι αδικήθηκαν, αλλά όσο θα υπάρχει η αυστηρή εφαρμογή των νόμων μιας σύγχρονης κοινωνίας τόσο θ` αποτρέπονται οι βεντέτες.

Μ.Γ.: Πώς προέκυψε η ιδέα της συγκεκριμένης ιστορίας που αφηγείστε;

Δ.Μ.: Ο συνδυασμός των γνωριμιών μου με ανθρώπους της Μάνης, καθώς επίσης και οι επισκέψεις μου στο χώρο, κατά διαστήματα, ήταν οι γενεσιουργικές αιτίες του μυθιστορήματος.

Μ.Γ.: Υπάρχουν πραγματικά πρόσωπα και γεγονότα πάνω στα οποία βασίσατε την ιστορία που αφηγείστε ή αφορά εξ ολοκλήρου μυθοπλασία;

Δ.Μ.: Αφορά εξ ολοκλήρου μυθοπλασία.

Μ.Γ.: Υπάρχουν μυστικά και ψέματα που έχουν επηρεάσει τη ζωή των ηρώων σας;

Δ.Μ.:  Όχι.

Μ.Γ.: Ο έρωτας αποτελεί αιτία έναρξης ή λήξης μιας βεντέτας;

Δ.Μ.:  Σε πάρα πολλές περιπτώσεις μπορεί να προκαλέσει κι έναρξη αλλά και λήξη, κρύβει όμως τόση δυναμική που συχνά πυροδοτεί απίστευτες εξελίξεις.

Μ.Γ.: Δύο φορές αναφέρεστε σε παραλίγο αιμομιξία. Πιστεύετε ότι ήταν συχνό φαινόμενο τα παλιά χρόνια;

Δ.Μ.: Η αιμομιξία δεν ήταν φαινόμενο μόνο των παλαιών χρόνων, δυστυχώς συνεχίζεται κι επί των ημερών μας, βεβαίως σε εξαιρετικά περιορισμένη κλίμακα  και με προσεκτική κάλυψη και μυστικότητα. Όταν όμως αποκαλύπτεται ο κόσμος εκφράζει απροκάλυπτα την απέχθεια και τον αποτροπιασμό του.

Μ.Γ.: Αν κρίνουμε από την τελευταία φράση του βιβλίου σας, η βεντέτα δεν τελειώνει ποτέ;

Δ.Μ.: Για την σημερινή εποχή δεν θα το λέγαμε αυτό με βεβαιότητα. Πριν όμως από 50 ίσως και περισσότερα χρόνια, εάν δεν ξεκληρίζονταν όλοι οι αρσενικοί της μιας ή της άλλης οικογένειας, η βεντέτα συνεχιζόταν μέχρι το τέλος που επέβαλαν οι άγραφοι νόμοι της παλαιοτέρων εποχών.

Μ.Γ.: Κατά την άποψή σας, τι είναι αυτό που διατηρεί μια βεντέτα και τι είναι αυτό που μπορεί να την καταργήσει;

Δ.Μ.: Μία βεντέτα ποτέ δεν ήταν κάτι σαν εποχική ίωση. Αντίθετα, είχε βαθιές ρίζες και η μακροχρόνια ύπουλη μάχη, της στημένης δολοφονίας, δημιουργούσε το αγιάτρευτο πάθος και την δίψα της εκδίκησης. Έτσι αναγκαζόταν το υποψήφιο θύμα να αποδράσει από τη Μάνη φτάνοντας στην άλλη άκρη της γης, προκειμένου να δοθεί τέλος.

Μ.Γ.: “Ποιον πρέπει να καταδικάσουμε γι αυτό που είμαστε; φταίω εγώ αν ρέπω προς την αμαρτία” ρωτάτε στο β αυτάκι του βιβλίου. Τι απάντηση δίνετε;

Δ.Μ.: Το περιβάλλον, η οικογένεια, το σχολείο, οι άνθρωποι, μας οδηγούν ή επιβάλλουν να χτίσουμε σταδιακά έναν χαρακτήρα, κακότροπο, επιθετικό, αγενή ή αντίστοιχα καλοπροαίρετο, δημιουργικό, ευγενικό. Αυτό σημαίνει ότι γινόμαστε αυτό που μας έδωσαν, άρα κατά ένα μέρος δεν ευθυνόμαστε γι αυτό που είμαστε, γι αυτό που κουβαλάμε στην ψυχή μας.

Μ.Γ.: “Φταίς εσύ αν εγκληματείς χωρίς συναίσθηση της κάκιστης πράξης σου” ρωτάτε στο ίδιο σημείο. Μια εγκληματική πράξη προκαλείται χωρίς συναίσθηση;

Δ.Μ.: Ένας ψυχικά υγιής άνθρωπος πάντα έχει συναίσθηση για το τι ακριβώς κάνει. Όταν όμως το αρρωστημένο πάθος καταλαμβάνει το μεγαλύτερο μέρος της ψυχικής ισορροπίας βοηθώντας στην επιβολή του κακού και μειώνοντας βέβαια την εκτίμηση της κακής πράξης, τότε ναι προκαλούμε το κακό.

Μ.Γ.: “Ποιος καθορίζει το καλό και το κακό” συνεχίζετε στην ίδια παράγραφο. Υπάρχει αντικειμενικό καλό και κακό ή όλα τελούν υπό την υποκειμενικότητα που ορίζει ο καθένας;

Δ.Μ.: Το καλό και το κακό υποστηρίζονται κι από τις δύο περιπτώσεις, δηλαδή αντικειμενικά και υποκειμενικά. Αντικειμενικά θα έλεγα ότι καλό ή αντίστοιχα κακό είναι αυτό που προτείνει, επιβάλλει, αντιλαμβάνεται η κοινή λογική, χωρίς αυτό να είναι πάντα απόλυτο. Όσον αφορά στην υποκειμενικότητα κι εδώ έχουμε αντιθέσεις, δηλαδή: Σκοτώνει κάποιος ένα φίδι, το οποίο θεωρεί κακό λόγω της τοξικότητας του δηλητηρίου του. Η δική μου όμως λογική αντιδρά διότι θεωρώ ότι το φίδι είναι ένα ζωάκι ερπετό που βοηθά την ισορροπία λειτουργίας της φύσης. Άρα εδώ έχουμε αντίθεση περί καλού και κακού.

Μ.Γ.: Σας ευχαριστώ για την παραχώρηση της συνέντευξης και σας εύχομαι καλοτάξιδο το βιβλίο σας.

Δ.Μ.: Ευχαριστώ πάρα πολύ για την συνέντευξη και τις ευχές!

*Το μυθιστόρημα «ΒΕΝΤΕΤΑ, Ψίθυροι φαντασμάτων» του Δημήτρη Μακρυγιάννη κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Όστρια.

 Μαίρη Γκαζιάνη

Γεννήθηκε στα Ιωάννινα.  Μεγάλωσε στην Αθήνα όπου ζει μέχρι σήμερα και εργάσθηκε ως τραπεζοϋπάλληλος. Στο παρελθόν ασχολήθηκε ερασιτεχνικά με την φωτογραφία ενώ τώρα ζωγραφίζει και παράλληλα γράφει. Έχει πραγματοποιήσει ατομικές εκθέσεις και έχει συμμετάσχει σε πολλές ομαδικές.

Τον Μάιο του 2012 κυκλοφόρησε την πρώτη ποιητική της συλλογή με τίτλο «Σου γράφω…», τον Σεπτέμβρη 2013 κυκλοφόρησε το πρώτο της μυθιστόρημα με τίτλο ΕΝΑ ΦΕΓΓΑΡΙ ΛΙΓΟΤΕΡΟ και τον Ιούνιο του 2014 κυκλοφόρησε το βιβλίο της ΤΑ ΠΛΗΚΤΡΑ ΤΗΣ ΣΙΩΠΗΣ  από τις εκδόσεις ΄Οστρια. Επίσης, το παραμύθι της «Το ψαράκι του βυθού» συμπεριλαμβάνεται στο βιβλίο «Παραμύθια και Μαμάδες» εκδόσεις Βερέττα 2015.  Τον Ιούνιο 2017 κυκλοφόρησε το μυθιστόρημά της ΑΛΙΚΑ ΒΗΜΑΤΑ από την Εμπειρία Εκδοτική. Το 2019 θα κυκλοφορήσει το νέο της μυθιστόρημα από τις εκδόσεις Ωκεανός.

Την περίοδο 2011-2012 υπήρξε ραδιοφωνική παραγωγός στο magicradiolive. Από τον Νοέμβρη 2014 συνεργάζεται με το now24.gr και έχει πραγματοποιήσει πάνω από πεντακόσιες συνεντεύξεις. Το 2016 συμμετείχε στην τηλεοπτική εκπομπή ΚΑΛΩΣ ΤΟΥΣ του ΑιγαίοTV πραγματοποιώντας συνεντεύξεις σε ανθρώπους των τεχνών. Διετέλεσε Διευθύντρια Σύνταξης του on line Πολιτιστικού Περιοδικού Books and Style από Ιούλιο 2017 έως Μάρτιο 2018 οπότε αποχώρησε οικειοθελώς.

Μεγάλες της αγάπες είναι το θέατρο και ο χορός με τα οποία έχει ασχοληθεί ερασιτεχνικά.