Συνέντευξη στη Μαίρη Γκαζιάνη
Η Βίκυ Μωραγιάννη γεννήθηκε το 1981. Μεγάλωσε στην Αθήνα και έχει ζήσει στο εξωτερικό, διαμένοντας στο Παρίσι και στην Κωνσταντινούπολη. Σπούδασε Γαλλική Γλώσσα και Φιλολογία στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών και Ιστορία Λογοτεχνίας και Θεάτρου στο Πανεπιστήμιο της Σορβόννης στο Παρίσι με ειδίκευση στη Λογοτεχνία και το Θέατρο του 18ου αιώνα. Έχει πάθος με το διάβασμα, το θέατρο, τον κινηματογράφο και τη μαγειρική. Έχει διδάξει γαλλικά και αγγλικά για περισσότερα από 15 χρόνια, έχει ασχοληθεί με μεταφράσεις ιστοσελίδων, με το διαδικτυακό μάρκετινγκ, αλλά και με την ανάλυση και προώθηση κινηματογραφικού περιεχομένου.
Το 2016 κυκλοφόρησε το πρώτο της βιβλίο με τίτλο Η Αλίκη στη Χώρα των Μεγάλων, από τις εκδόσεις iWrite, μια συλλογή αυτοτελών ιστοριών προερχόμενων από το ομότιτλο blog που διατηρεί από το 2012. Το 2017 κυκλοφόρησε το μυθιστόρημά της με τίτλο Παρίσι στον Κύβο από τις εκδόσεις BELL.
Τα τελευταία χρόνια ζει στο Χαλάνδρι με τον σύζυγο και τα δύο παιδιά της.
ΜΑΙΡΗ ΓΚΑΖΙΑΝΗ: Γεννηθήκατε και μεγαλώσατε στην Αθήνα αλλά έχετε ζήσει και στο εξωτερικό. Τι προκάλεσε τις μετακινήσεις σας σε Παρίσι και Κωνσταντινούπολη και πως χαρακτηρίζετε αυτές τις εμπειρίες;
ΒΙΚΥ ΜΩΡΑΓΙΑΝΝΗ: Στο Παρίσι βρέθηκα πριν 18 χρόνια για σπουδές κι έζησα μια από τις καλύτερες εμπειρίες της ζωής μου. Πολλά από τα γεγονότα εκείνης της εποχής περιγράφονται ανακατασκευασμένα στο μυθιστόρημά μου με τίτλο «Παρίσι στον Κύβο». Στην Κωνσταντινούπολη μετακόμισα μαζί με τον σύζυγό μου το 2012 αναζητώντας νέες εργασιακές ευκαιρίες, αλλά τελικά έμεινα έγκυος στο γιο μου και αποφάσισα να μείνω στο σπίτι. Αναφέρομαι συχνά σε αυτές τις δύο πόλεις γιατί κατά τη διάρκεια της παραμονής μου σε αυτές, μπόρεσα να συγκεντρωθώ στην πραγματοποίηση του ονείρου της συγγραφής.
Μ.Γ.: Σπουδάσατε Γαλλική Γλώσσα και Φιλολογία, μια επιστήμη που δεν απέχει από τη λογοτεχνία, ωστόσο, ποιο ήταν το έναυσμα ώστε ν’ ασχοληθείτε με τη συγγραφή;
Β.Μ.: Έγραφα πάντοτε από μικρό παιδί, σε τετράδια, σε σημειωματάρια, σ’ έναν υπολογιστή με γιγάντια οθόνη-κουτί, σ’ ένα παλιό λάπτοπ… Η Γαλλική Φιλολογία όμως, -που δυστυχώς είναι μια Σχολή τόσο παρεξηγημένη και υποτιμημένη τα τελευταία χρόνια, με δίδαξε άπειρα πράγματα για τη Λογοτεχνία, το Θέατρο αλλά κι ένα σωρό ανθρώπους φωτεινούς οι οποίοι λειτούργησαν για μένα ως πρότυπα.
Μ.Γ.: Διάβασα ότι έχετε πάθος με το διάβασμα, το θέατρο, τον κινηματογράφο και τη μαγειρική. Θα έλεγα ότι τα τρία πρώτα έχουν σχέση με τη λογοτεχνία, η μαγειρική πως προέκυψε ως πάθος;
Β.Μ.: Μεγάλωσα σε μια οικογένεια στην οποία το φαγητό έπαιζε σπουδαίο ρόλο, με μια μαμά που είναι καταπληκτική μαγείρισσα. Όταν έμεινα μόνη μου για πρώτη φορά στα 22, έπρεπε να βρω έναν τρόπο να συνεχίσω να προσφέρω στον ουρανίσκο μου την ευχαρίστηση την οποία είχε συνηθίσει να απολαμβάνει. Έμαθα συνταγές, ξεκίνησα να πειραματίζομαι με άλλες κουζίνες κι έκανα και κάποια μαθήματα. Η μαγειρική με ξεκουράζει και μου δημιουργεί ένα αίσθημα τρομερής ευδαιμονίας.
Μ.Γ.: «Άρωμα Λουίζας» είναι ο τίτλος του νέου βιβλίου σας. Τι ιδιαίτερο έχει το άρωμα Λουίζας ώστε να γίνει τίτλος;
Β.Μ.: Η Λουίζα πρώτα έγινε όνομα ηρωίδας, μετά έγινε άρωμα και μετά έγινε τίτλος. Η γιαγιά Λουίζα, αγαπάει τις πασχαλιές και τις λουίζες και τις έχει παντού στον κήπο της, επομένως ο τίτλος, ιδέα του εκδότη μου του κυρίου Κωνστανταρόπουλου, ήρθε πολύ φυσικά κι έγινε αποδεκτός με ενθουσιασμό.
Μ.Γ.: Με τι έρχεται σε επαφή ο αναγνώστης στις σελίδες του βιβλίου;
Β.Μ.: Είναι μια ιστορία γλυκόπικρη και νοσταλγική, που εστιάζει όχι τόσο στη λογική αλλά στο συναίσθημα, με μία δόση μαύρου χιούμορ και μια διάθεση ταξιδιού. Όπως αναφέρει και το οπισθόφυλλο, «είναι μια συγκινητική ιστορία για όσα έχουμε και δεν το γνωρίζουμε, για όσα θα θέλαμε και δεν μπορούμε να έχουμε και για όσα μπορούμε να πετύχουμε και δεν το ξέρουμε».
Μ.Γ.: Τι σας έκανε να γράψετε ένα μυθιστόρημα που επικεντρώνεται, κυρίως, στη σχέση γιαγιάς-εγγονής;
Β.Μ.: Σκεφτόμουν πολύ καιρό ότι ήθελα να γράψω ένα μυθιστόρημα με μία ηλικιωμένη ηρωίδα. Θεωρώ ότι οι μεγάλοι άνθρωποι, τις περισσότερες φορές έχουν πολλά να πουν. Όταν η δική μου γιαγιά διαγνώστηκε με Αλτσχάιμερ, το είχα πια αποφασίσει ότι θέλω να μιλήσω τόσο για τη νόσο, όσο και για τη σχέση γιαγιάς-εγγονής.
Μ.Γ.: Τι οδήγησε τη Λουίζα να βρίσκεται σε μια κατάσταση «παρατηρώντας τη ζωή της σαν απλός θεατής»;
Β.Μ.: Αυτό που οδηγεί τους περισσότερους ανθρώπους: η άρνηση ενδελεχούς ενδοσκόπησης και συζήτησης με τον εαυτό μας, το «πασάλειμμα», η ρουτίνα, η αδυναμία να έρθουμε σε επαφή με τα λάθη μας και να ξεκινήσουμε να τα διορθώνουμε.
Μ.Γ.: Ποιες επιπτώσεις έχει στη ζωή της ο θάνατος της γιαγιάς της;
Β.Μ.: Λειτουργεί αφυπνιστικά. Είναι το γεγονός που θα την βγάλει από το λήθαργο και θα θέσει σε κίνηση τα γρανάζια της ζωής της.
Μ.Γ.: Η διαδρομή της αναζήτησης μιας κασετίνας με κοσμήματα με τι φέρνει αντιμέτωπη τη Λουίζα;
Β.Μ.: Το βασικότερο είναι ότι θα μάθει πράγματα που δεν ήξερε για τον εαυτό της και για την οικογένειά της.
Μ.Γ.: Ποια κομμάτι του βιβλίου σας συγκίνησε περισσότερο κατά τη συγγραφή του;
Β.Μ.: Τα γράμματα της γιαγιάς, ειδικά εκείνο στο οποίο περιγράφει τη ζωή της όταν ήταν νέα.
Μ.Γ.: Με ποια συναισθήματα βιώσατε τη συγγραφική πορεία και ποια καταστάλαξαν μέσα σας γράφοντας τη λέξη τέλος;
Β.Μ.: Είχα μεγάλη αγωνία για το αν θα καταφέρω να δομήσω σωστά αυτό που εγώ αποκαλώ μεταφυσική ρομαντική κομεντί και μεγάλη συγκίνηση για την σχέση γιαγιάς- εγγονής επειδή μου θύμιζε κάτι δικό μου, χαμένο για πάντα. Το τέλος αυτού του βιβλίου με γέμισε με ένα συναίσθημα ανείπωτης χαράς επειδή κατάφερα να τελειώσω το δεύτερο μυθιστόρημά μου και ξέρω πια ότι δεν πρόκειται να σταματήσω να γράφω ποτέ.
Μ.Γ.: Υπάρχουν μηνύματα στο βιβλίο σας και ποιο θεωρείτε πιο σημαντικό;
Β.Μ.: Το βιβλίο αυτό παροτρύνει όσους το διαβάσουν να αναρωτηθούν για όλα όσα θεωρούν δεδομένα και να βάλουν στην άκρη τους φόβους και τις ανασφάλειές τους ώστε να μπορέσουν να κυνηγήσουν τα όνειρά τους. Το πιο σημαντικό μήνυμα είναι η ερώτηση που ζητάει η γιαγιά από την εγγονή της να κάνει στον εαυτό της κοιτάζοντας τον καθρέφτη: «Είσαι ευτυχισμένη σήμερα Λουίζα»;
*Το μυθιστόρημα «Άρωμα Λουΐζας» της Βίκυς Μωραγιάννη κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μίνωας
Μαίρη Γκαζιάνη
Γεννήθηκε στα Ιωάννινα. Μεγάλωσε στην Αθήνα όπου ζει μέχρι σήμερα και εργάσθηκε ως τραπεζοϋπάλληλος. Στο παρελθόν ασχολήθηκε ερασιτεχνικά με την φωτογραφία, τη ζωγραφική και τα τελευταία δέκα χρόνια με τη συγγραφή. Έχει πραγματοποιήσει ατομικές εκθέσεις και έχει συμμετάσχει σε πολλές ομαδικές.
Την περίοδο 2011-2012 υπήρξε ραδιοφωνική παραγωγός στο magicradiolive. Από τον Νοέμβρη 2014 συνεργάζεται με το now24.gr και έχει πραγματοποιήσει πάνω από εξακόσιες συνεντεύξεις, καθώς και σχολιασμούς βιβλίων και θεατρικών παραστάσεων. Το 2016 συμμετείχε στην τηλεοπτική εκπομπή «Καλώς τους» του ΑιγαίοTV πραγματοποιώντας συνεντεύξεις σε ανθρώπους των τεχνών. Διετέλεσε Διευθύντρια Σύνταξης του on line Πολιτιστικού Περιοδικού Books and Style από Ιούλιο 2017 έως Μάρτιο 2018 οπότε αποχώρησε οικειοθελώς.
Μεγάλες της αγάπες είναι το θέατρο και ο χορός με τα οποία έχει ασχοληθεί ερασιτεχνικά κι έχει συμμετάσχει σε θεατρικές και χορευτικές παραστάσεις.
Τον Μάιο του 2012 κυκλοφόρησε την πρώτη ποιητική της συλλογή με τίτλο «Σου γράφω…», τον Σεπτέμβρη 2013 κυκλοφόρησε το πρώτο της μυθιστόρημα με τίτλο «Ένα φεγγάρι λιγότερο» από τις εκδόσεις Ελληνική Πρωτοβουλία και τον Ιούνιο του 2014 κυκλοφόρησε το βιβλίο της «Τα πλήκτρα της σιωπής» από τις εκδόσεις ΄Οστρια. Επίσης, το παραμύθι της «Το ψαράκι του βυθού» συμπεριλαμβάνεται στο βιβλίο «Παραμύθια και Μαμάδες» εκδόσεις Βερέττα 2015. Τον Ιούνιο 2017 κυκλοφόρησε το μυθιστόρημά της «Άλικα βήματα» από την Εμπειρία Εκδοτική. Τον Νοέμβριο του 2019 κυκλοφόρησε το νέο της μυθιστόρημα «Ζάχαρη άχνη» από τις εκδόσεις Ωκεανός. Σύντομα θα κυκλοφορήσει το νέο της μυθιστόρημα από τις εκδόσεις Ωκεανός.
