Η Άννα Ελεφάντη, ηθοποιός και Καλλιτεχνική Διευθύντρια του «Από Μηχανής» μάς μιλά για τους χαρακτήρες που ενσαρκώνει αυτή τη σεζόν στις τρεις παραγωγές που συμμετέχει, για την ίδρυση της Παιδικής Σκηνής- ένα όνειρο που φέτος έγινε πραγματικότητα, για τις δυσκολίες του να βρίσκεται στο τιμόνι ενός θεάτρου στην μετά-covid εποχή, αλλά και για την μοναδική αίσθηση της διάδρασης με τους μικρούς θεατρόφιλους.
Συνέντευξη στη Σοφία Παππά
Φέτος σας βρίσκουμε σε τρεις παραγωγές του θεάτρου Από Μηχανής. Δύο παιδικές και μια ενηλίκων. Πείτε μας λίγα λόγια για τους ρόλους που υποδύεστε σε καθεμία από αυτές.
Από τις 3 παραγωγές που παίζω φέτος στο «Από Μηχανής» Θέατρο, οι 2 είναι για παιδιά και η 1 για ενήλικες. Στο έργο «Ο αόρατος Τονίνο» βασισμένο στο ομότιτλο βιβλίο του σπουδαίου Ιταλού συγγραφέα Τζάνι Ροντάρι, θα με δείτε να υποδύομαι τον Ρομπέρτο, έναν από τους 3 κολλητούς φίλους του κεντρικού ήρωα Τονίνο, ο πιο καλός και «ξερόλας» μαθητής της τάξης ο οποίος όμως πίσω από αυτήν την εικόνα του τέλειου, έχει όπως κάθε παιδί τις δικές του αγωνίες και ανασφάλειες.
Στο «Εγώ το Ξωτικό» της Μαριβίτας Γραμματικάκη, υποδύομαι τον Μουρμούρ, το πιο γκρινιάρικο κι αστείο Ξωτικό, ο οποίος επειδή νιώθει αδικία γιατί ενώ τα Ξωτικά κουράζονται να ετοιμάσουν τα δώρα, όλη τη δόξα και τα ευχαριστώ τα παίρνει ο Άγιος Βασίλης, αποφασίζει να μποϋκοτάρει τις ετοιμασίες και να φέρει τα πάνω κάτω στον κόσμο των Ξωτικών.
Τέλος στο «Όπου κι αν πας να μη χαθείς» βασισμένο στο ομότιτλο μυθιστόρημα του Νίκου Σκορίνη, υποδύομαι την Ευδοκία, τη μητέρα του κεντρικού ήρωα, μια γυναίκα σκληρή όμως και δίκαιη της οποίας η ζωή τα έφερε έτσι ώστε να χάσει τον άντρα της νέα και να πρέπει να μεγαλώσει μόνη της τα δυο της αγόρια. Κι όμως αμόρφωτη η ίδια, άνθρωπος του μόχθου, έχει το αντανακλαστικό να στείλει μακριά τα παιδιά από τη τελματωμένη επαρχεία για να σπουδάσουν και να προκόψουν. Κι όλ’ αυτά στα τέλη του 1950, αρχές 1960, σε μια Ελλάδα που αιμορραγούσε ακόμα από τις πληγές του Εμφυλίου, της ξενιτιάς και της φτώχειας.
Πόσο δύσκολο είναι να μπαίνετε στα… παπούτσια τριών διαφορετικών χαρακτήρων μέσα στην ίδια εβδομάδα και τι κάνετε για να το καταφέρετε;
Όλα είναι θέμα εμπειρίας, πειθαρχίας και τεχνικής. Δεν είναι κάτι που το αξιολογώ ως εύκολο ή δύσκολο, είναι κάτι που πρέπει να γίνει και απλώς γίνεται!
Όλες οι παραστάσεις είναι βασισμένες σε βιβλία. Είναι κάτι που προέκυψε ή πρόκειται για συνειδητή επιλογή και αν ισχύει το δεύτερο τι σκοπό εξυπηρετεί;
Πράγματι και οι 3 παραστάσεις στις οποίες συμμετέχω βασίζονται σε ομότιτλα πολυαγαπημένα βιβλία ενώ η σκηνική τους εκδοχή είναι πρωτότυπη και παρουσιάζεται για πρώτη φορά στο κοινό.
Αυτός ο διάλογος με το βιβλίο, το ταξίδι από τον κόσμο της λογοτεχνίας σε εκείνον του θεάτρου ήταν για εμάς μια πρόκληση όχι μόνο να αποδώσουμε επί σκηνής τα τρία υπέροχα αυτά κείμενα αλλά και να κεντρίσουμε την περιέργεια των θεατών, μικρών και μεγάλων, να επιστρέψουν στα βιβλία και να τα διαβάσουν.
Είναι για εμάς μεγάλη τιμή το γεγονός ότι η Μαριβίτα Γραμματικάκη με το γλυκό σαν ζαχαρωτό «Εγώ το Ξωτικό», η Σοφιάννα Θεοφάνους που συνεργάστηκε μαζί μας στη διασκευή του βιβλίου «Ο Αόρατος Τονίνο» του σπουδαίου Τζάνι Ροντάρι και ο Νίκος Σκορίνης με το πολυδιαβασμένο μυθιστόρημά του «Όπου κι αν πας να μη χαθείς» μάς εμπιστεύτηκαν και στάθηκαν συνοδοιπόροι στο ταξίδι του «Από Μηχανής» Θεάτρου.
Είστε όμως, μαζί με τον Δημήτρη Μυλωνά, και Καλλιτεχνική Διευθύντρια του «Από Μηχανής» θεάτρου. Ποιο είναι το καλλιτεχνικό σας όραμα, ποια τα μεγαλύτερα εμπόδια που καλείστε να ξεπεράσετε και ποια η πιο καθοριστική στιγμή της μέχρι τώρα πορείας σας στο τιμόνι του συγκεκριμένου χώρου;
Όραμά μας ήταν και είναι η δημιουργία ενός θεάτρου ρεπερτορίου που να παρουσιάζει τόσο δικές μας όσο και φιλοξενούμενες παραγωγές καθ’ όλη τη διάρκεια της εβδομάδας δίνοντας έτσι στο κοινό μια ευρεία γκάμα επιλογών. Θέλαμε όχι μόνο να ιδρύσουμε τη δική μας στέγη αλλά και ένα πεδίο ανοιχτό και πολυφωνικό που να βρίσκεται σε διάλογο με τον τρέχοντα καλλιτεχνικό παλμό και να αποτυπώνει την εποχή μας. Η έναρξη αυτού του ταξιδιού ήταν τον Οκτώβριο του 2017. Δυστυχώς σε λιγότερο από 3 χρόνια έρχεται η πανδημία του κορονοϊού και οι εξαιρετικά δυσμενείς για τον κλάδο συνέπειες. Αυτή η παγκόσμια, θα έλεγε κανείς, εμπειρία ήταν και η μεγαλύτερη δυσκολία που έπρεπε να αντιμετωπίσουμε κι έκτοτε η πιο καθοριστική συνθήκη καθώς άλλαξε σε μεγάλο βαθμό τα δεδομένα της δουλειάς μας. Η επιστροφή της τηλεόρασης με την πληθώρα ελληνικών σίριαλ, οι πλατφόρμες, η ακρίβεια, ο φόβος που δεν έχει εντελώς εξαλειφθεί, δεν μας επιτρέπει ούτε στιγμή να επαναπαυόμαστε στο πολύ καλό ξεκίνημα που κάναμε αλλά να επιμένουμε με πάθος και σκληρή δουλειά στο αρχικό μας όραμα.
Φέτος, εγκαινιάσατε την ΠΑΙΔΙΚΗ ΣΚΗΝΗ. Ποια ανάγκη σας οδήγησε σ’ αυτή την κίνηση και με τι εφόδια εύχεστε να φεύγουν από τις παραστάσεις οι μικροί θεατές;
Από την πρώτη στιγμή που αναλάβαμε με τον Δημήτρη Μυλωνά την Καλλιτεχνική Διεύθυνση του «Από Μηχανής» Θεάτρου είχαμε το όνειρο για την ίδρυση ΠΑΙΔΙΚΗΣ ΣΚΗΝΗΣ, επιτέλους λοιπόν αυτό το όνειρο έγινε πραγματικότητα!
Εμείς βλέπουμε το παιδικό θέατρο ως λειτούργημα μέσω του οποίου όχι μόνο ταξιδεύεις στον μαγικό κόσμο των παιδιών αλλά και διαμορφώνεις το θεατρικό κοινό του αύριο. Η τέχνη του Θεάτρου είναι καταρχάς ψυχαγωγία, την ίδια όμως στιγμή μπορεί να αποτελέσει ένα πολύτιμο εργαλείο συμπερίληψης, κατανόησης, έκφρασης κι αυτογνωσίας, πάνω σε αυτόν λοιπόν τον άξονα, προτάσσουμε στο παιδικό και νεανικό κοινό το πρόγραμμά μας το οποίο για τη φετινή χρονιά παρουσιάζει 3 έργα που παίζονται για πρώτη φορά!
Τι πρέπει να έχει οπωσδήποτε μια παιδική παράσταση για να θεωρηθεί στην ουσία της επιτυχημένη;
Τα παιδιά δεν φιλτράρουν αυτό που νιώθουν, στο εκφράζουν χωρίς δεύτερη σκέψη. Αυτή είναι η μαγεία, αυτή και η δυσκολία του να κάνεις παιδικό θέατρο. Επιτυχημένη επομένως είναι η παράσταση που τα παιδιά περνάνε καλά, νιώθουν όπως όταν παίζουν με τους φίλους και τις φίλες τους απλώς σε μια διαφορετική σύμβαση. Αν ενεργοποιήσεις τη φαντασία, το συναίσθημα και τη σκέψη τους, αν τσαλακωθείς μπροστά τους και βουτήξεις μαζί τους στο σκηνικό παιχνίδι, αν ανοιχτόκαρδα μιλήσεις τη γλώσσα τους, τα έχεις κερδίσει και πάνω σε αυτήν τη βάση, μπορείς πια να «χτίσεις» και τα νοήματα που επιθυμείς να περάσεις.
Υπάρχει κάποια αντίδραση μικρού θεατή που σας συγκίνησε βαθιά και αν ναι, θέλετε να την μοιραστείτε με τους αναγνώστες μας;
Μετά από την παράσταση «Εγώ το Ξωτικό» που υποδύομαι το γκρινιάρικο ξωτικό Μουρμούρ ο οποίος επιθυμεί διακαώς να φέρει αναστάτωση στον κόσμο των Χριστουγέννων γιατί κατά βάθος αυτό που ζητά είναι αγάπη και αποδοχή, δεν θυμάμαι κι εγώ πόσα μικρούλια ήρθαν καταπάνω μου να μου δώσουν όπως ζητάει και ο ίδιος ο Μουρμούρ: «ένα φιλί και μια αγκαλιά». Έλιωσα!
Οι γιορτές πλησιάζουν και στο θέατρο φιλοξενούνται δύο άκρως χριστουγεννιάτικες παραστάσεις, οι οποίες μάλιστα ανεβαίνουν για πρώτη φορά στη σκηνή: το «Εγώ, το ξωτικό» της Μαριβίτας Γραμματικάκη και το «Ωραιότερο Χριστουγεννιάτικο Στολίδι» της Αγγελικής Δαρλάση. Τι θα λέγατε στους γονείς; Γιατί να τις επιλέξουν;
Πρόκεινται για δύο έργα τα οποία εκτυλίσσονται στον υπέροχο κόσμο των Χριστουγέννων όμως δεν μένουν μόνο στη χαρά των δώρων, τα λαμπιόνια και τον Άγιο Βασίλη αλλά επικοινωνούν στα παιδιά τη σημασία της αγάπης, της ενσυναίσθησης, της αποδοχής και της προσφοράς.
Στο έργο «Το ωραιότερο χριστουγεννιάτικο στολίδι» η πολυβραβευμένη κι υποψήφια για το Βραβείο Χανς Κρίστιαν Άντερσεν 2024 Αγγελική Δαρλάση ορμώμενη από τη συγκλονιστική ιστορία της χριστουγεννιάτικης εκεχειρίας του 1914 στο Δυτικό Μέτωπο στήνει τη δική της συγκινητική ιστορία για τη γνωριμία δυο αγοριών που η μοίρα τούς έφερε να πολεμούν σε αντίπαλο στρατόπεδο και με ευαισθησία, χιούμορ κι ειλικρίνεια μιλά κατευθείαν στην καρδιά των παιδιών για τον πόλεμο και την αξία του να αναζητούμε τις γέφυρες που μας ενώνουν.
Στο «Εγώ το ξωτικό» της Μαριβίτας Γραμματικάκη, δύο ξωτικά ο Ντελφ ο οποίος κυκλοφορεί με μια κούτα στο κεφάλι του γιατί ντρέπεται για τα μεγάλα και μυτερά του αυτιά και ο Μουρμούρ ο οποίος γκρινιάζει διαρκώς γιατί νιώθει αδικημένος που ενώ μοχθεί να ετοιμάσει τα δώρα για τα παιδιά, δεν ακούει ούτε ένα ευχαριστώ, έρχονται να θυμίσουν στα παιδιά ότι είναι υπέροχο να παίρνεις δώρα όμως τελικά το πιο υπέροχο απ’ όλα είναι να παίρνεις και να δίνεις αγάπη!
