Ο Μπόρχες, αφόρισε μια μεγάλη αλήθεια: «Το γράψιμο δεν είναι τίποτε άλλο από ένα κατευθυνόμενο όνειρο». Και η Δήμητρα Μανθεάκη είναι αυτό ακριβώς: μια πολύτιμη, ευαίσθητη, τρυφερή, ονειροπόλα. Μια συγγραφέας. Η Δήμητρα Μανθεάκη παρουσίασε το νέο της μυθιστόρημα, «Άγγιγμα από πάγο». Ιδιαίτερα αγαπητή συγκέντρωσε όπως και στο προηγούμενο βιβλίο της αρκετό κόσμο.
Η Αλεξάνδρα Τσόλκα παρουσίασε το βιβλίο της Δήμητρας Μανθεάκη. Στο πλευρό της , πάντα ο σύζυγος της, δημοσιογράφος, αναλυτής και συγγραφέας Αλέξης Μανθέακης. Κύριοι ομιλητές ήταν η ηθοποιός και δικηγόρος ,Κατερίνα Αποστόλου-Ποντίκα ο δήμαρχος Χαλανδρίου Γεώργιος Κουράσης και η δημοσιογράφος Ιωάννα Δεμεντή.
Το καλό με τη Δήμητρα Μανθεάκη είναι ότι πάντα όταν γράφει βλέπει ένα όνειρο με ανοιχτά μάτια . Το κείμενο της έχει ζωντάνια. Αυτό που σκέφτεται είναι οι λέξεις. Λέξεις που τις βάζει στο χαρτί και μετά, κατευθυνόμενα, έρχεται αυτή η γυναίκα, που ως άνθρωπος είναι μια ευγενής, μια αρχόντισσα, με πεντακάθαρη ματιά και υψηλό πολιτισμικό υπόβαθρο. Έρχεται και σκορπίζει όπως η Τινγκιμπελ την νεραϊδόσκονη της, στα βλέφαρα, εκείνο το υλικό που θα μας κάνει να πετάξουμε, λίγο πιο ψηλά απ την επανάληψη της στερεοτυπικής μας καθημερινότητας. Αυτής της καθημερινότητας που απαγορεύει όχι μόνο τα όνειρα, αλλά και τις ιστορίες αληθινών ανθρώπων.
Στο βιβλίο αυτό, στο «Άγγιγμα από πάγο», το όνειρο που σε υψώνει πάνω από την ζοφερότητα, έχει σαν βάση του έναν εφιάλτη. Έναν ιστορικό εφιάλτη. Σμύρνη 1922. Ασπρόμαυρες, λασπωμένες, ματωμένες, προδομένες εποχές. Η καταστροφή. Η προσφυγιά. Το να πρέπει να πιάνεις λίγο χώρο σε εκείνο τον τόπο που εκτίμησες σαν μεγάλη πατρίδα. Σακατεμένες ζωές, απώλειες, τραγικά γυρίσματα της Ιστορίας που στο περιθώριο τους σκορπίζονται άνθρωποι, σαν μικρά τίποτα, σαν κόκκοι μιας άμμου που να καταπίνει γνωρίζει.
Ένα κορίτσι σε μια παράγκα, στην άκρη μιας πόλης που δεν την θέλει, συνεχίζει να αρπάζεται από μνήμες και να τις κάνει όνειρα. Τα όνειρα ενός έρωτα, που για λίγες στιγμές γεύτηκε, ή μάλλον υποψιάστηκε τη γεύση του. Τα όνειρα για μια ζωή πιο δίκαιη, απλή ζωή, με λιτές χάρες. Ίσως έναν κήπο με λουλούδια που μυρίζουν, ένα κάδρο στο τοίχο, ένα σπιτάκι φτιαγμένο να σε κλείνει το χειμώνα και τα λιοπύρια έξω. Πόσο εύκολο αλήθεια, είναι, στα κορίτσια όλης της γης, να λυγίσουν, να σπάσουν, να τα σπάσουν, να τα κάνουν να παρατήσουν τα όνειρα απλά και μόνο για να επιβιώσουν, κυνικά, πληγωμένα, βιασμένα, υποταγμένα;
Η Δήμητρα Μανθεάκη, θα αφήσει το κορίτσι Λουΐζα, το κοριτσάκι της, εκεί στην παράγκα των ταπεινώσεων και της οδύνης, να πέσει ή θα δικαιώσει τα όνειρα, στο σύμπαν που η ίδια δημιούργησε; Τι θα κάνει λοιπόν, λέτε, αυτή η ονειροπόλος, δεδομένα, τα συμφωνήσαμε αυτά από την αρχή, έτσι ώστε σε έναν εύγλωττο παραλληλισμό με το ασπρόμαυρο, ταπεινωμένο, λασπωμένο τώρα, τα κοριτσάκια να συνεχίζουν να ονειρεύονται; Όχι παθητικά, για να ξεχνιούνται και να νομίζουν πως ένας έρωτας θα τα σώσει, αλλά για να ατσαλώνονται, να επιμένουν, να μην υποτάσσονται και να φτιάχνουν κόσμους από την αρχή, ξεκινώντας από τον συμπαντικό δικό τους εαυτό; Και πόση μαεστρία, πόση αφοσίωση και πόση επιμονή θέλει, για να βρει η Δήμητρα εκείνο το κορίτσι, στο δίπλωμα μιας ιστορικά, όλο σκοτεινιά εποχής. «Είναι ευκολότερο να γράψεις για τον Σωκράτη παρά για ένα κορίτσι ή ένα μάγειρα», έλεγε ο Αντον Τσέχωφ, που όσο να ‘ναι ήξερε. Λοιπόν, για το δικό της κορίτσι – ηρωίδα, τι θα κάνει η συγγραφέας;
Η δημοσιογράφος Ιωάννα Δεμεντή στο σημείωμα της γράφει:
« Η ∆ήµητρα Μανθεάκη θα κάνει το καλύτερο σας διαβεβαιώνω. Τόσο για την Λουΐζα της, όσο και για μας. Τους αναγνώστες της. Γιατί εκείνη η ποιότητα που την οδηγεί στην μοναξιά της συγγραφής, που δεν την αφήνει να βγει από το δωμάτιο όταν οι άλλοι έξω ζουν, που την κάνει να προσέχει αποχρώσεις, να ακούει ψιθύρους, να αναλύει αδιόρατες χειρονομίες, να κοιτά κάτω από την επιφάνεια, πίσω απ την κουρτίνα, μέσα στο ημίφως, είναι η εγγύηση της.Δεν θα σας κουράσω πολύ, δε θα σας πω για τις λέξεις που κυλούν και βρίσκουν στόχους αβίαστα, ούτε για τους χαρακτήρες της, τους ήρωες της που ζωντανεύουν και γίνονται οικείοι, φίλοι, άνθρωποι σου, εσύ ίσως, μαγικά σχεδόν από την αρχή. Δεν θα σας πω για τις αρετές της αφήγησης της, για τη μεθόδευση, την κορύφωση, την λύση, την κάθαρση της πλοκής της. Θα σας πω όμως για άλλη μια φορά πως άνθρωποι που στην εποχή μας τολμούν να γράφουν, να μοιράζονται, να ονειρεύονται και να αγαπούν μετά από όλα αυτά, είναι πολύτιμοι. Όσο η γυναίκα που έφτιαξε όνειρο με ένα άγγιγμα από πάγο… Και γιατί το γράψιμο της δεν είναι λέξεις πάνω σε ένα χαρτί. Είναι επικοινωνία. Είναι μνήμη. Είναι όνειρο…»
Οι φωτογραφίες είναι του Παναγιώτη Λυμπερόπουλου
