Συνέντευξη στη Μαίρη Γκαζιάνη
Η Αλίκη Κ. Τσιατά γεννήθηκε στον Πειραιά. Μιλάει Αγγλικά, Ιταλικά και Γαλλικά. Εργάστηκε στον ιδιωτικό και τραπεζικό χώρο και απέκτησε δύο κόρες. Η ζωγραφική είναι η μεγάλη της αγάπη και τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια αφιερώθηκε σε αυτήν, παίρνοντας μέρος σε αρκετές ομαδικές αλλά και ατομικές εκθέσεις. Από παιδί συνήθιζε να γράφει ιστορίες, τις οποίες κρατούσε μόνο για τον εαυτό της ή για τους δικούς της ανθρώπους.
Πρόσφατα εγκαταστάθηκε στη Μάνη και αντλεί έμπνευση για τη ζωγραφική και το γράψιμο από το άγριο τοπίο της περιοχής.
Το βιβλίο της με τίτλο «Μια Μέρα Θα Φύγω» είναι το πρώτο που εκδίδεται.
ΜΑΙΡΗ ΓΚΑΖΙΑΝΗ: Αλίκη σε γνωρίσαμε ως ζωγράφο και τώρα σε μαθαίνουμε ως συγγραφέα. Υπάρχει σχέση ανάμεσα σ΄ αυτές τις δυο ιδιότητες;
ΑΛΙΚΗ ΤΣΙΑΤΑ: Φυσικά και υπάρχει γιατί και οι δύο στηρίζονται στη δημιουργία. Επίσης, έχουν ένα άλλο κοινό, την φαντασία. Η διαφορά τους βρίσκεται στο μέσον έκφρασης της φαντασίας. Στη ζωγραφική εκφράζεται με τα χρώματα ενώ στη συγγραφή, με τις λέξεις.
Μ.Γ.: Ποιο ήταν το έναυσμα ώστε ν’ ασχοληθείς με τη συγγραφή;
Α.Τ.: Πάντα κάτι έγραφα. Δεν θυμάμαι να υπήρξε ποτέ κάποιος συγκεκριμένος λόγος για να ασχοληθώ με τη συγγραφή. Απλά, μου άρεσε να σκαρώνω ιστορίες τις οποίες τις περισσότερες φορές, τις μοιραζόμουν με τους δικούς μου ανθρώπους. Το ότι αποφάσισα τώρα να εκδώσω μια ιστορία, είναι αποτέλεσμα παρακίνησης κάποιων ανθρώπων γύρω μου και γιατί πίστεψα ότι ήρθε το «πλήρωμα του χρόνου».
Μ.Γ.: Τι σημαίνει για σένα να δημιουργείς τον δικό σου φανταστικό κόσμο είτε με τα πινέλα σου είτε με την πένα;
Α.Τ.: Δεν είναι απαραίτητο να δημιουργώ τον «δικό μου» φανταστικό κόσμο. Μπορεί να είναι ο φανταστικός κόσμος κάποιου ή κάποιων άλλων κι εγώ απλά να μεσολαβώ.
Μ.Γ.: Μόλις κυκλοφόρησε το πρώτο σου μυθιστόρημα με τίτλο «Μια μέρα θα φύγω». Τι κρύβεται πίσω από τον τίτλο, επιθυμία, απειλή, ελπίδα, κάτι άλλο;
Α.Τ.: Η ηρωίδα της ιστορίας μου καταλαβαίνει τον λόγο της φυγής του πατέρα της και για τον ίδιο λόγο θέλει κι αυτή μια μέρα να φύγει. Μόνο που αυτή την απόφαση την πήρε σε πολύ μικρή ηλικία, πριν ακόμα γνωρίσει τη ζωή γύρω της, έτσι οδηγήθηκε σε λάθος αποφάσεις. Μπορεί λοιπόν κάποιος να πει ότι μέσα στην ιστορία υπάρχουν η επιθυμία αλλά πολύ περισσότερο η ελπίδα. Δεν βλέπω να κρύβεται κάπου η απειλή.
Υπάρχει όμως και ο θάνατος ο οποίος είναι και αυτός μια φυγή ή τουλάχιστον έτσι τον βιώνουν αυτοί που μένουν πίσω.
Μ.Γ.: Με τι έρχεται σε επαφή ο αναγνώστης στις σελίδες του βιβλίου;
Α.Τ.: Η ιστορία είναι απλή, όμως θεωρώ ότι ο αναγνώστης θα αναρωτηθεί αν κάπου βαθιά μέσα του είναι κρυμμένη μια επιθυμία φυγής αλλά και αν τα όνειρα που κάνει είναι πράγματι αυτά που θα του προσφέρουν την ευτυχία.
Μ.Γ.: Μια γυναίκα είναι η κεντρική ηρωίδα σου. Ταυτίστηκες μαζί της; Της δάνεισες δικά σου χαρακτηριστικά;
Α.Τ.: Τα περισσότερα γεγονότα που αναφέρονται στην ιστορία μου είναι πραγματικά όπως τα άκουσα από κάποιους ανθρώπους όμως τίποτα δεν αναφέρεται σε προσωπικά μου βιώματα. Ούτε φυσικά ταυτίστηκα με την ηρωίδα. Εγώ απλά αφηγήθηκα τη ζωή της.
Όχι, χαρακτηριστικά μου που αφορούν στον χαρακτήρα μου, δεν της δάνεισα. Όμως δεν μπόρεσα να αντισταθώ και να μην αναφέρω ότι λάτρευε τις πάστες μιλφέιγ, όπως κι εγώ όταν ήμουν παιδί. Η δε περιγραφή της γειτονιάς της και της πόλης όπου ζούσε, ναι είναι αναφορές στην πόλη που έμενα σαν παιδί, όμως μέχρι εκεί.
Μ.Γ.: Στο οπισθόφυλλο αναφέρεις ότι η φυγή μπορεί να εξελιχθεί σε εμμονή. Ποια ανάγκη μπορεί να την δημιουργεί;
Α.Τ.: Θεωρώ ότι ο τρόπος που έχει κάποιος μεγαλώσει, η οικογένεια και τα ερεθίσματα που έχει πάρει από το περιβάλλον που ζει, παίζει καθοριστικό ρόλο και στις μετέπειτα αναζητήσεις του. Αν οι εμπειρίες του τον ωθούν να φύγει από κάπου και δεν μπορεί να διαχειριστεί τα συναισθήματα και τα θέλω του, τότε πιθανόν να καταλήξει να σκέφτεται μόνο τη φυγή.
Μ.Γ.: Πού οφείλονταν οι ονειροπολήσεις της ηρωίδας σου Μάρως;
Α.Τ.: Ουσιαστικό ρόλο έπαιξε η σχέση της με τον πατέρα της. Το συναισθηματικό δέσιμο που είχε μαζί του, οι ιστορίες που της έλεγε αλλά και τα παραμύθια που της άφησε πριν φύγει, την οδήγησαν να χάνεται μέσα σε όνειρα εκτός πραγματικότητας.
Μ.Γ.: «Δεν ξέρω από που θα φύγω και που θα πάω» αναφέρει κάποια στιγμή η ηρωίδα σου στον Νικόλα. Τι είδους σύγχυση υπήρχε στο μυαλό της;
Α.Τ.: Έβλεπε και μόνη της, μέσα από την καθημερινότητά της, πως τα όνειρά της ήταν απραγματοποίητα αλλά ήθελε μέσα της να αφήνει μια ελπίδα για το καλύτερο. Καταλάβαινε λοιπόν ότι βρισκόταν σε μια σύγχυση και ένα αδιέξοδο.
Μ.Γ.: «Η μητέρα της, αυτή η άγνωστη γυναίκα που έτσι απλά τη μεγάλωνε και ζούσε δίπλα της» αναφέρεις για τη μητέρα της Μάρως. Που οφείλεται το χάσμα που υπάρχει μεταξύ τους;
Α.Τ.: Ας αφήσουμε τον αναγνώστη να κατανοήσει τη σχέση μάνας και κόρης και να μη μπω σε λεπτομέρειες που θα αποκαλύψουν το περιεχόμενο του βιβλίου.
Μ.Γ.: Στην πρώτη πρόταση για γάμο μ΄ έναν πλούσιο γαμπρό, η υστεροβουλία (για πλούτη) καθοδήγησε τη Μάρω να δεχτεί, δίχως δεύτερη σκέψη και δίχως αγάπη, αφήνοντας πίσω ένα ουσιαστικό φλερτ, προδίδοντας μια υπόσχεσή της. Η «φυγή» της είναι εγωκεντρική, από τον εαυτό της όμως μπορεί να ξεφύγει;
Α.Τ.: Όπως λες, άφηνε πίσω της ένα φλερτ και τίποτα περισσότερο στο οποίο είχε δώσει με τη φαντασία της μεγάλη έμφαση, ίσως γιατί της έδινε τροφή για τα όνειρά της. Δεν είχε προβληματιστεί για τα συναισθήματα του Νικόλα γιατί κι εκείνος ίσως να μην είχε πιστέψει στα δικά του συναισθήματα. Αν ήταν η αντίδρασή της εγωκεντρική φάνηκε στην πορεία. Από τον εαυτό της δεν ξέφυγε γιατί κανείς δεν μπορεί να ξεφύγει από αυτόν.
Μ.Γ.: Θεωρούσε δεδομένη την αγάπη, αναφέρεται στο οπισθόφυλλο. Ο πατέρας της εγκατέλειψε την οικογένειά του, η μητέρα της, της ήταν άγνωστη. Από που προέκυπτε η βεβαιότητα της δεδομένης αγάπης;
Α.Τ.: Επειδή ακριβώς, δεν έζησε σε ένα περιβάλλον αγάπης, θεωρούσε ότι δεν ήταν αυτό το βασικό στοιχείο για την ευτυχία, ότι είναι κάτι που μπορεί να το κατακτήσει εύκολα.
Μ.Γ.: «Οι μεγαλύτερες αποφάσεις έχουν παρθεί πριν το συνειδητοποιήσουμε» γράφεις σε κάποιο σημείο. Σε ποιες περιπτώσεις λειτουργεί κάποιος με παρορμητικότητα αφήνοντας στην άκρη τη λογική;
Α.Τ.: Εδώ είναι το λάθος. Νομίζουμε ότι μια απόφαση έχει παρθεί «παρορμητικά» ενώ αυτή δούλευε μέσα μας για πολύ καιρό και δεν θέλαμε να την αναγνωρίσουμε, για διάφορους λόγους αλλά κυρίως από φόβο. Όταν έρχεται στη σφαίρα του συνειδητού, και ενεργούμε σύμφωνα με τις εντολές που μας δίνει η εσωτερική μας φωνή, κάθε άλλο παρά «παρορμητισμός» είναι.
Μ.Γ.: «Ζήτησα πολλά από τη ζωή, αλλά αυτή με ξεγέλασε» αναφέρει η Μάρω στη μητέρα της. Η Ζωή ξεγέλασε τη Μάρω ή η Μάρω προσπαθούσε να ξεγελάσει τη ζωή;
Α.Τ.: Με τη φράση αυτή, η Μάρω ρίχνει τις ευθύνες στη ζωή. Δεν ήθελε να παραδεχτεί το δικό της φταίξιμο. Δεν είχε καταλάβει ότι η ζωή ποτέ δεν σε ξεγελάει και ότι σου δίνει ό,τι σου αξίζει. Καλύτερα όμως να ανακαλύψει ο αναγνώστης την πραγματική αλήθεια.
Μ.Γ.: «Τελικά, πόση δύναμη κρύβει μέσα του το χρήμα!» σκέφτεται η Μάρω. Το χρήμα είναι ισχυρότερο από τα συναισθήματα;
Α.Τ.: Δούλεψα για πολλά χρόνια στον τραπεζικό χώρο και είδα από μέσα τη δύναμη του χρήματος Δυστυχώς, εδώ ισχύει αυτό που είπα πιο πάνω. Ανάλογα με τον τρόπο που θα μεγαλώσει κάποιος και με τις αρχές που θα πάρει από το περιβάλλον του, θα βάλει και τις προτεραιότητές του στη ζωή του και θα πορευτεί. Με αυτό το τρόπο έβαλε κι αυτή τις δικές της προτεραιότητες.
Μ.Γ.: Αν αναζητούσαμε το βαθύτερο μήνυμα του βιβλίου, ποιο θα ήταν αυτό κατά τη γνώμη σου;
Α.Τ.: Να προσέχουμε τα όνειρα που κάνουμε. Όσο και αν νομίζουμε ότι είναι άπιαστα, ποτέ δεν ξέρουμε. Μπορεί ποτέ να μην πραγματοποιηθούν αλλά, αν συμβεί αυτό, θα πρέπει να αναρωτηθούμε αν θα είναι εύκολο να τα διαχειριστούμε.
Μ.Γ.: Σ΄ ευχαριστώ πολύ για τη συνέντευξη και σου εύχομαι καλοτάξιδο το βιβλίο σου.
Α.Τ.: Μαίρη μου, εγώ σε ευχαριστώ πολύ που μου έδωσες την ευκαιρία να μιλήσω για το βιβλίο μου και θέλω να ευχηθώ και σε σένα να είναι καλοτάξιδη «Η Αποστολή», το νέο σου μυθιστόρημα, στις καρδιές των αναγνωστών.
*Το βιβλίο «Μια μέρα θα φύγω» της Αλίκης Τσιατά κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ζενίθ.
Μαίρη Γκαζιάνη
Γεννήθηκε στα Ιωάννινα. Μεγάλωσε στην Αθήνα όπου ζει μέχρι σήμερα και εργάσθηκε στον τραπεζικό χώρο. Στο παρελθόν ασχολήθηκε ερασιτεχνικά με την φωτογραφία, τη ζωγραφική και τα τελευταία δέκα χρόνια με τη συγγραφή. Έχει πραγματοποιήσει ατομικές εκθέσεις και έχει συμμετάσχει σε πολλές ομαδικές.
Την περίοδο 2011-2012 υπήρξε ραδιοφωνική παραγωγός στο magicradiolive. Από τον Νοέμβρη 2014 συνεργάζεται με το now24.gr και έχει πραγματοποιήσει πάνω από εξακόσιες συνεντεύξεις, καθώς και σχολιασμούς βιβλίων και θεατρικών παραστάσεων. Το 2016 συμμετείχε στην τηλεοπτική εκπομπή «Καλώς τους» του ΑιγαίοTV πραγματοποιώντας συνεντεύξεις σε ανθρώπους των τεχνών. Διετέλεσε Διευθύντρια Σύνταξης του on line Πολιτιστικού Περιοδικού Books and Style από Ιούλιο 2017 έως Μάρτιο 2018 οπότε αποχώρησε οικειοθελώς.
Μεγάλες της αγάπες είναι το θέατρο και ο χορός με τα οποία έχει ασχοληθεί ερασιτεχνικά κι έχει συμμετάσχει σε θεατρικές και χορευτικές παραστάσεις.
Τον Μάιο του 2012 κυκλοφόρησε την πρώτη ποιητική της συλλογή με τίτλο «Σου γράφω…», τον Σεπτέμβρη 2013 κυκλοφόρησε το πρώτο της μυθιστόρημα με τίτλο «Ένα φεγγάρι λιγότερο» από τις εκδόσεις Ελληνική Πρωτοβουλία και τον Ιούνιο του 2014 κυκλοφόρησε το βιβλίο της «Τα πλήκτρα της σιωπής» από τις εκδόσεις ΄Οστρια. Επίσης, το παραμύθι της «Το ψαράκι του βυθού» συμπεριλαμβάνεται στο βιβλίο «Παραμύθια και Μαμάδες» εκδόσεις Βερέττα 2015. Τον Ιούνιο 2017 κυκλοφόρησε το μυθιστόρημά της «Άλικα βήματα» από την Εμπειρία Εκδοτική. Τον Νοέμβριο του 2019 κυκλοφόρησε το νέο της μυθιστόρημα «Ζάχαρη άχνη» από τις εκδόσεις Ωκεανός. Τον Ιούνιο 2021 κυκλοφόρησε το νέο της μυθιστόρημα με τίτλο Η ΑΠΟΣΤΟΛΗ από τις εκδόσεις Ωκεανός.
