5 λέξεις που χρησιμοποιούμε αλλά…δεν υπάρχουν!

Εντάξει, οκ, έχουμε κι εμείς τα δίκια μας και ουδείς μπορεί να το αρνηθεί. Η ελληνική γλώσσα είναι- και «επισήμως», σύμφωνα με αρκετές γλωσσολογικές μελέτες- μία από τις δυσκολότερες του κόσμου, κάνοντας πολλές φορές λεκτικό μαρτύριο την ζωή ακόμα και των Ελλήνων (ή κυρίως των Ελλήνων).

Τι κι αν την έχουμε διδαχτεί, υποτίθεται, σε δημοτικό-γυμνάσιο-λύκειο ή και στο πανεπιστήμιο; Τι κι αν, ειδικά εμείς οι παλιότεροι, έχουμε κρατήσει με τα χεράκια μας στο χαρτί απειράριθμες σημειώσεις σε μαθήματα; Τι κι αν μας έλεγαν μετ’ επιτάσεως οι δικοί μας «Μάθε παιδί μου γράμματα»;

Ε, ό,τι κι αν έχει κάνει κάποιος, είναι σχεδόν… μοιρολατρικά βέβαιο πως υπάρχουν κάποιες συγκεκριμένες λέξεις που όλοι μας τις «δολοφονούμε» εντέχνως (ή, ακόμα καλύτερα, που τις λέμε ή τις γράφουμε ενώ δεν… υπάρχουν) και περιμένουμε με λαχτάρα μετά ν’ ακούσουμε τον επιθανάτιο ρόγχο τους.

Και μπορεί αρκετές να διεκδικούν θέση στο ιδιόμορφο top-6 μας, όμως μετά από ελάχιστη σκέψη καταλήξαμε στις ακόλουθες:

• Είμασταν: Απ’ ό,τι φαίνεται, όταν μιλούσε η δασκάλα στο σχολείο δεν… είμασταν και πολύ εκεί και γι’ αυτό ένα αρκετά μεγάλο ποσοστό το γράφει τελείως λάθος. Το ρήμα γράφεται με -ει σε όλο τον ενεστώτα (είμαστε, επομένως), ενώ στους παρελθοντικούς είναι πάντα με -η.

           Άρα; Σωστά: ήμασταν.

• Του μέγα: Μέγα λάθος. Ο «μέγας» στη γενική του πτώση κάνει «του μεγάλου», επομένως αφήστε στην άκρη τους ενθουσιώδεις τίτλους του στυλ «Τεράστια νίκη για τους Μπακς του μέγα Αντετοκούνμπο».

Μεγαλώστε- τουλάχιστον σε γλωσσικό επίπεδο…

• Παρεισφρύω: Ναι, τέτοιοι είμαστε- θέλουμε να κάνουμε και τις χαριτωμενιές μας, λέγοντας δύσκολες λέξεις για ν’ αντιμετωπίσουμε τα (ανύπαρκτα) πλήθη.

Μας έχουμε νέα: αν κάνουμε μια ετυμολογική ανάλυση της λέξης θα δούμε ότι προέρχεται από την πρόθεση παρά + το αρχαίο ρήμα εισφρέω (εισέρχομαι, εισδύω).

Επομένως, το σωστό είναι παρεισφρέω.

• Ζάμπλουτος: Καλά, οκ, καμία σχέση μ’ εμάς που από τις 12 του μηνός αρχίζουν οι αράχνες να κάνουν κατάληψη στο πορτοφόλι μας, αλλά δε βαριέσαι- σημασία έχει ότι χρησιμοποιούμε μια λέξη που δεν υπάρχει.

Το σωστό είναι ζάπλουτος, καθώς προέρχεται από το μόριο Ζα (πολύ) + πλούτος- άρα ζάπλουτος.

Και μπορεί να μην υφίσταται λέξη ζάμπλουτος, όμως ο ελληνικός λόγος είναι πάμπλουτος, έτσι;

• Κοινοτυπία: Κοινός + τύπος, άρα κάτι που ακούμε συχνά σε βαθμό κακουργήματος, σωστά; Πιο λάθος πεθαίνει ο Μπαμπινιώτης: ο σωστός όρος είναι κοινοτοπία και αποτελεί δάνειο από το αγγλικό common-place (κοινός τόπος, σα να λέμε).

Στοιχειώδες, αγαπητοί μας Ουάτσον(ς).

• Μεγένθυση: Τεράστιο λάθος. Το ρήμα είναι «μεγεθύνω», επομένως το σωστό είναι μεγέθυνση– λίγο πιο… εκεί το νι, δηλαδή, και είμαστε εντάξει.

  πηγή: belikeyou.gr