Γράφει η Μαίρη Γκαζιάνη
Η τραγωδία του Ευριπίδη «Μήδεια» και το κλασσικό έργο «Η Φόνισσα» του Παπαδιαμάντη απέχουν αιώνες μεταξύ τους. Πως μπορούν να συνδεθούν αυτά δυο; Όταν ο σεναριογράφος Γιώργος Α. Χριστοδούλου πιάνει στα χέρια την πένα του όλα είναι δυνατά. Με έμπνευση και σεβασμό απέναντι στις δυο ηρωίδες γράφει ένα θεατρικό κείμενο με τρόπο εύστοχο για το αποτέλεσμα που επιθυμεί να παραδώσει στον σκηνοθέτη, ο οποίος με τη σειρά του κατευθύνει τους ηθοποιούς με τελικό αποδέκτη το θεατρόφιλο κοινό.
Έχω παρακολουθήσει πολλές παραστάσεις του Γιώργου Α. Χριστοδούλου κι αναγνωρίζω ότι κάθε φορά με εκπλήσσει κι αναρωτιέμαι μέχρι που μπορεί να τον οδηγήσει το ταλέντο του.
Το ότι η παράσταση έχει εξαιρετικές κριτικές δεν είναι καθόλου τυχαίο. Από την αρχή μέχρι το τέλος είναι όλα άψογα δοσμένα, σ΄ ένα μικρό θέατρο με λίγες δυνατότητες αλλά με μεγάλες ερμηνείες που μαγεύουν τους θεατές.
Όσο δύσκολο ήταν για τον συγγραφέα να χειριστεί με σεβασμό κι ευαισθησία το κείμενο, ώστε να συνταιριάξουν η Μήδεια με τη Φόνισσα, άλλο τόσο πρέπει να ήταν για τον σκηνοθέτη Βασίλη Πλατάκη. Εκ του αποτελέσματος προκύπτει ότι μελέτησε το έργο με κάθε λεπτομέρεια, κάθε πρόταση, κάθε λέξη, κάθε παύση, εισχώρησε στον συναισθηματικό κόσμο των δυο γυναικών και καθοδηγώντας τους ηθοποιούς του παρουσιάζει μια δυνατή παράσταση.
Η Γωγώ Ατζολετάκη, καταξιωμένη από πολλά χρόνια ηθοποιός, όλοι γνωρίζουμε κι αναγνωρίζουμε το υποκριτικό της ταλέντο, εμφανίζεται ως Μήδεια και μαγεύει με την ερμηνεία της. Μετατρέπεται στη γυναίκα που οι εναλλαγές των συναισθημάτων της βήμα-βήμα την οδηγούν στον φόνο των παιδιών της προκειμένου να εκδικηθεί τον σύζυγό της Ιάσονα. Δεν ξέρω πόσο δύσκολο είναι για μητέρα ηθοποιό να υποδυθεί τη φόνισσα του παιδιού της, ξέρω όμως ότι ο εκάστοτε ηθοποιός δεν «παίζει» αλλά «βιώνει» τον ρόλο του κι η Γωγώ Ατζολετάκη ανταποκρίνεται άψογα στην προδομένη γυναίκα που τα συναισθήματά της μετατρέπονται από λύπη, σε οργή, από οργή σε απελπισία ώσπου ο θυμός να την οδηγήσει στο έγκλημα, δίχως ίχνος μελοδραματισμού.
Η Μαρία Δημητριάδου έχει αναλάβει τον ρόλο της Χαδούλας Φραγκογιαννού – Φόνισσας κι αρκεί το διεισδυτικό βλέμμα της να σε βάλει στην τρικυμία της άδικης ζωής της, ως γυναίκα που υποτιμάται, υποφέρει, δυστυχεί από την εκμετάλλευση που ασκεί όλος ο περίγυρός της μόνο και μόνο γιατί είναι θηλυκό. Η απελπισία της αδικίας του φύλου της την οδηγεί στο φόνο της νεογέννητης εγγονής της και άλλων κοριτσιών με την ιδέα ότι θα τις απαλλάξει από τη μίζερη ζωή που θα βιώσουν μεγαλώνοντας. Ο θυμός σαν σπίθες οργής ξεπετάγεται από το έντονο βλέμμα που κοιτάζει κατάματα τον θεατή για να τον βάλει στον ψυχικό κόσμο της ώστε να αιτιολογήσει τις πράξεις της.
Ο θυμός της Φόνισσας συναντά τον θυμό της Μήδειας, τον προσαυξάνει με τα λόγια της ώσπου να έρθει η δολοφονική πράξη των δυο άμοιρων παιδιών. Τραγικές φιγούρες κι οι δυο σ΄ έναν κόσμο όπου ο λόγος, η ανάγκη, η επιθυμία, ο εγωισμός του άντρα κυριαρχεί και οι ηρωίδες αντιστέκονται με τραγικό τρόπο σε μια μοίρα ορισμένη από τους ανθρώπους. Η Γωγώ Ατζολετάκη και η Μαρία Δημητριάδου απιθώνουν το ταλέντο τους στις ψυχές των γυναικών που υποδύονται προκαλώντας έκπληξη με την υποκριτική τους δεινότητα.
Η Σάρα Τερζή, η Μαρία Δρακοπούλου και η Άννα–Μαρία Βιδάλη ως το προσωπικό του αρχοντικού της Μήδειας ανταποκρίνονται άψογα στους ρόλους τους και παράλληλα αποτελούν τον Χορό του δράματος σύμφωνα με τα δεδομένα μιας τραγωδίας. Μια σκηνοθετική παρέμβαση που σίγουρα προσθέτει στην παράσταση το κύρος του αρχαίου δράματος.
Έκπληξη αποτελεί η συμμετοχή του Κωνσταντίνου Μενούνου, στον ρόλο του μάγειρα, γιατί σε κάθε νέο υποκριτικό βήμα του, σε κάθε νέα συμμετοχή του σε θεατρική παράσταση αναγνωρίζω πόσο πιο βαθιά εισχωρεί στον κόσμο της υποκριτικής, παρόλο που η πρώτη τέχνη του είναι ο χορός. Δεν ξέρω πόσο μπορεί να απέχει ο χορός από την υποκριτική, σίγουρα όμως ο Κωνσταντίνος Μενούνος ανήκει και στο θέατρο, δίχως να υπολείπεται σε μια από τις δυο τέχνες που υπηρετεί καταθέτοντας την ψυχή του.
Ο Χρίστος Γεωργίου και ο Νίκος Τριανταφύλλου συμπληρώνουν το καστ των ηθοποιών ως Κρέων και ως Ιάσονας αντίστοιχα ανταποκρινόμενοι στην ερμηνεία που απαιτούν οι μικροί αλλά ουσιαστικοί ρόλοι τους.
Οι μάσκες που χρησιμοποιούνται από τους ηθοποιούς αποτελούν έργα τέχνης, και πρόκειται για δημιουργίες του Ανδρέα Λιάλιου.
Εξαιρετικό το μακιγιάζ των ηθοποιών!!! Η ροκ μουσική του Τάκη Μπινιάρη, οι χορογραφίες του Αναστάση Δεληγιάννη και φωτισμοί συμπληρώνουν την τελειότητα του έργου.
Τίποτα δεν είναι τυχαίο σ΄ αυτήν την παράσταση. Τα πάντα έχουν μελετηθεί με απόλυτη ακρίβεια, με ευσυνειδησία και σεβασμό απέναντι στην τραγωδία του Ευριπίδη και το κατά αιώνες νεότερο μυθιστόρημα του Παπαδιαμάντη.
Στη μικρή θεατρική σκηνή του θεάτρου Μικρό Broadway αναδεικνύεται το μεγαλείο της θεατρικής τέχνης στο σύνολό της.
Μην το χάσετε!
Περισσότερα για την παράσταση στον παρακάτω σύνδεσμο
Στο στρατοδικείο Ιωαννίνων ο 28χρονος ποδοσφαιριστής που κατηγορείται για ασέλγεια σε 4χρονο
Μέσα σε κλίμα έντασης διεξάγεται στο Στρατοδικείο Ιωαννίνων η δίκη του 28χρονου ποδοσφαιριστή, ο οποίος κατηγορείται για ασέλγεια κατ’ εξακολούθηση…