Subscribe Now

Trending News

Τα cookies επιτρέπουν μια σειρά από λειτουργίες που ενισχύουν την εμπειρία σας στo now24.gr.
Χρησιμοποιώντας αυτόν τον ιστότοπο, συμφωνείτε με τη χρήση των cookies, σύμφωνα με τις οδηγίες μας.
29 Μαρ 2024
Πολιτισμός

Ο ηθοποιός και συγγραφέας Π. Αποστολόπουλος “εξομολογείται” στη Μαίρη Γκαζιάνη

 

Γράφει η Μαίρη Γκαζιάνη

 

«Οι αναγνώστες σου να υποστηρίζουν αυτά που νιώθουν ότι αξίζουν πραγματικά» παροτρύνει ο ηθοποιός-θεατρικός συγγραφέας Πέτρος Αποστολόπουλος.

 

ΕΡ. Γεννήθηκες στη Γερμανία από έλληνες μετανάστες. Τι θυμάσαι από τα χρόνια της Γερμανίας;

ΑΠ. Τίποτα απολύτως. Όταν επιστρέψαμε στην Ελλάδα ήμουν μικρός, μόλις τεσσερισήμιση χρονών. Δεν αποκλείω όμως, ο λόγος που δε θυμάμαι τίποτα να είναι άλλος. Ίσως σχετίζεται με κάποια εμπειρία, κάτι που να με ανάγκασε να διαγράψω από τη μνήμη μου εκείνα τα χρόνια. Το ψάχνω κι εγώ…

ΕΡ. Πόσο έχεις επηρεαστεί από την γερμανική παιδεία και κουλτούρα;

ΑΠ. Ήμουν μικρός για να επηρεαστώ. Αλλά όταν επέστρεψα στη Γερμανία πριν λίγα χρόνια κι επισκέφτηκα τα μέρη εκείνα, συνειδητοποίησα ότι έχω αρκετά στοιχεία τους στο χαρακτήρα μου. Βρίσκω να έχω κάτι απ’ την πειθαρχεία και την οργάνωσή τους.

Η Μαίρη Γκαζιάνη με τον Πέτρο Αποστολόπουλο στον Πολυχώρο ΕΚΣΤΑΝ κατά τη διάρκεια της συνέντευξης

ΕΡ. Πότε σκέφτηκες για πρώτη φορά ότι θέλεις να γίνεις ηθοποιός; Υπήρξε κάτι που σ΄ έκανε να το αποφασίσεις;

ΑΠ. Πολύ μικρός, ούτε θυμάμαι πότε. Είχα μια φυγή απ’ την πραγματικότητα, ήμουν κάπως ρομαντικός κι έφτιαχνα ιστορίες. Οπότε το να υποδυθώ ρόλους ή να γράφω κείμενα, ήταν ότι πιο ταιριαστό στην ιδιοσυγκρασία μου.

ΕΡ. Σπουδάζεις στη δραματική σχολή Τράγκα, στη δραματική σχολή Αθηνών Γιώργου Θεοδοσιάδη, στο εργαστήριο υποκριτικής της ομάδας ΝΑΜΑ και ξεκινάς την καριέρα σου μέσα από το θέατρο, τον κινηματογράφο και την τηλεόραση. Ήρθαν εύκολα οι πρώτοι ρόλοι σου;

ΑΠ. Νομίζω ναι. Ίσως γιατί ήμουν κάπως ήσυχος και συμπαθής. Και δοσμένος σε ότι μου έδιναν. Το ότι έβρισκα εύκολα δουλειές στο θέατρο όμως κι επειδή δινόμουν στην κάθε δουλειά με αφοσίωση, με έκανε να παραμελήσω την τηλεόραση και τον κινηματογράφο. Εκεί έκανα λίγα πράγματα.

Κρατώντας το βραβείο καλύτερης ανδρικής ερμηνείας από την Ακαδημία κορφιάτικων βραβείων

ΕΡ. Από νεαρή ηλικία είχες τη τύχη να συμμετάσχεις σε παραστάσεις με καταξιωμένους ηθοποιούς. Τι έμαθες από αυτούς;

ΑΠ. Υπέροχοι οι παλιότεροι ηθοποιοί. Απόλαυση. Και οι γνωστοί και οι άγνωστοι, όλοι. Θαύμαζα τη σκηνική τους άνεση και εμπειρία, αλλά και τις ιστορίες τους. Κουβαλάνε μια ιστορία θεατρική ο καθένας. Σαν βιβλία είναι…

ΕΡ. Έχεις περάσει από διάφορες θεατρικές σκηνές. Υπάρχουν κάποιες παραστάσεις που έχεις ξεχωρίσει;

ΑΠ. 45 περίπου ρόλοι και παραστάσεις. Τι να πρωτοδιαλέξω; Όλα κομμάτια μου είναι, τα αγαπώ. Με συντρόφευαν, μου έδιναν ζωή, με εξύψωναν και με καλλιεργούσαν.

ΕΡ.  Έχεις συμμετάσχει και σε αρχαίες τραγωδίες. Η τραγωδία είναι ένα διαφορετικό είδους θεάτρου;

ΑΠ. Ψυχή κι αλήθεια θέλει κι η τραγωδία. Όπως όλα τα είδη. Νομίζω όμως ότι απαιτεί μια δωρικότητα στην έκφραση και πιο καθαρές γραμμές. Θα ‘θελα ν’ ασχοληθώ περισσότερο με την τραγωδία, δεν μπορώ να πω ότι την ξέρω τόσο, ώστε να εκφράζω ώριμη γνώμη.

ΕΡ. Με την συμμετοχή σου σε τηλεοπτικές σειρές απόκτησες τηλεοπτική εμπειρία. Τι θυμάσαι πιο έντονα από την τηλεοπτική διαδρομή σου;

ΑΠ. Δεν ήταν πολλές οι συμμετοχές. Έκανα κάποια πράγματα, αλλά ήμουν διστακτικός να μπω για τα καλά. Δεν διεκδίκησα, δεν μου έβγαινε. Αυτά που έκανα, έτυχαν.

Ο Πέτρος Αποστολόπουλος ως Φρόυντ

ΕΡ. Τελικά ποιος είναι ο «φυσικός» χώρος ενός ηθοποιού; Το θέατρο, ο κινηματογράφος ή η τηλεόραση;

ΑΠ. Εμένα είναι το θέατρο. Ζωντανή επαφή, άμεση. Ξαναζείς κάθε βράδυ και πάλι το ρόλο σου, εκεί, μπροστά στο κοινό. Κι ακούς τις αντιδράσεις, τις νιώθεις.

 ΕΡ. Από τη μέχρι σήμερα πορεία σου, υπάρχουν στιγμιότυπα που έχουν χαραχτεί ανεξίτηλα στη μνήμη σου είτε λόγω χαράς είτε λόγω πίκρας;

ΑΠ. Χαρά… Όταν μου έδωσαν κάποιους ρόλους που αγάπησα πολύ. Όταν έβλεπα θεατές συγκινημένους. Πίκρα… Πειράζει να μην πω; Δε θέλω να θυμάμαι πίκρες, γιατί τις ξαναζώ. Ίσως γι’ αυτό και στις πίκρες βλέπω μια κάποια θετική πλευρά που έχουν. Κάτι που μας δίδαξαν. Τις μετουσιώνω κι αυτές σε χαρά, σε κάτι που με εξελίσσει.

ΕΡ. Έχεις ασχοληθεί με όλα τα ήδη θεάτρου, αρχαίο θέατρο, παιδική σκηνή κλπ. Πιστεύεις ότι κάποιο σου ταιριάζει περισσότερο;

ΑΠ. Ότι γίνεται με ομαδικό πνεύμα, αυτό μου ταιριάζει. Με μεράκι και ουσία. Να προσφέρουμε κάτι στο κοινό, αλλά και σε μας που το ζούμε από σκηνής. Να είναι εποικοδομητικό αυτό που κάνουμε. Αν νιώθω βαρεμάρα γύρω μου, είναι το χειρότερό μου.

ΕΡ. Το 2004 γυρίστηκε η μικρή μήκους ταινία ΙΝΚΑ στην οποία είχες τον πρωταγωνιστικό ρόλο. Πως θυμάσαι αυτή την εμπειρία;

ΑΠ. Με είχαν δει στο “Dump waiter” στο θέατρο Επί Κολωνώ και μου είχαν προτείνει να κάνουμε αυτό το ταινιάκι. Το γυρίσαμε σε διάφορα σημεία στο κέντρο της Αθήνας. Δουλεύαμε το στυλ του ήρωα, θυμάμαι. Τον θέλαμε σαν Σαρλό, έναν σύγχρονο Σαρλό, με μια παιδική αφέλεια, ερωτευμένο και αεικίνητο. Το αγαπώ αυτό το ταινιάκι!

ΕΡ.  Από το 2002 άρχισες ν΄ ασχολείσαι με τη συγγραφή θεατρικών έργων. Πως προέκυψε αυτή η ανάγκη για σένα;

ΑΠ. Έγραφα από παιδί, τα είχα εγκαταλείψει και ξανάρχισα να γράφω το 2002. Είναι μια ανάγκη έκφρασης. Δεν εκφράζομαι μιλώντας αλλά γράφοντας. Αφήνομαι, ταξιδεύω εντός μου, ανακαλύπτομαι, ανακαλύπτω, μιλάω μέσα από άλλους ανθρώπους, που τους φτιάχνω με τη φαντασία μου. Ζω όλες τις ζωές που δεν τολμώ να ζήσω όταν δεν γράφω. Επειδή έγραφα από παιδί κι επειδή τότε ήταν σαν παιχνίδι για μένα, έτσι είναι ακόμα. Σαν να παίζω ένα παιχνίδι.

ΕΡ. Έχεις γράψει τα «Χαμογελαστά παπούτσια»; Υπάρχουν και τέτοια παπούτσια;

ΑΠ. Ναι… υπάρχουν. Εγώ είχα κάποτε. Τώρα, πριν χαμογελάσουν, πριν ανοίξουν δηλαδή οι σόλες τους, έχω πάρει άλλα. Αλλά κάποτε είχα. Όλα έτσι ήταν δηλαδή. Απ’ τους δρόμους, τους πολλούς, τους γεμάτους έννοιες. Κι απ’ την οικονομική δυσκολία να πάρω καινούργια.

ΕΡ. «Το μυστικό της Στάθαινας» είναι ένα ακόμα δικό σου θεατρικό έργο. Πόσο μοιραίο μπορεί να είναι ένα μυστικό;

ΑΠ. Η ηρωίδα μου φοβάται να το πει, αλλά και δεν πρέπει να το πει. Ζει έχοντάς το κρυμμένο. Το βιώνει ως μοιραίο. Πρέπει να είναι έτσι όμως; Μήπως είναι μια απελευθέρωση αν το αφήσουμε να φύγει. Ίσως πάρει μια άλλη μορφή, λυτρωτική.

Ως Γιαννούλης Χαλεπάς σε μεγαλύτερη ηλικία

ΕΡ. Το πιο πρόσφατο έργο που έχεις γράψει είναι το «Μάνα καλή». Πως το εννοείς;

ΑΠ. Αχ, αυτό το μυθιστόρημα. Εφτάμιση χρόνια τώρα το δουλεύω, με εξαίρεση δύο εποχές, τις υπόλοιπες με καθημερινή εργασία. Η Μάνα καλή είναι η γιαγιά μου η ηπειρώτισσα. Γυναίκα της προσφοράς, της αυτοθυσίας, που σκέφτεται τους άλλους όσο τον εαυτό της. Που αγαπά τους άλλους, όσο τον εαυτό της. Ελπίζω να το τελειώσω σύντομα αυτό το κείμενο. Θέλω να το μοιραστώ.

ΕΡ. Το «Πάρτι στην Ομόνοια» σε τι αναφέρεται;

ΑΠ. Τρεις κοπέλες γνωρίζονται σε μια φοιτητική εστία. Σαν τελειώνουν τις σπουδές, οι δρόμοι τους χωρίζουν. Περνούν κάποια χρόνια, περνούν κι αυτές διάφορα περίεργα και καταπιεστικά… κι αποφασίζουν να ξαναβρεθούν. Και κάνουν ένα πάρτι κάτω από συνθήκες εντελώς απρόβλεπτες, που τελικά μάλλον τις βοηθούν να ξεφορτωθούν πολλά περιττά απ’ τη σκέψη τους…

ΕΡ. Τον περασμένο χειμώνα συμπρωταγωνιστούσες με την Γιούλη Ζήκου στο θεατρικό έργο «Εγώ η Μάρθα Φρόυντ», το οποίο γνώρισε μεγάλη επιτυχία. Που πιστεύεις ότι οφείλεται η μεγάλη ανταπόκριση του κοινού;

ΑΠ. Είναι εκπληκτικό έργο. Η Μάρθα επιστρέφει στη ζωή και λέει στον Φρόυντ, ότι ασχολήθηκε με τόσους ασθενείς, εντρύφησε στη σκέψη τους, μόνο που δε σκέφτηκε ποτέ να κάνει το ίδιο με τη σύζυγό του, που την είχε σαν δεδομένη δίπλα του. Μεγάλες αλήθειες, μας αφορούν όλους. Από κει και πέρα με την Γιούλη Ζήκου δεν υπάρχει παράσταση που να μην τη ζήσουμε με όλο το πάθος που απαιτείται.

ΕΡ. Σου έχει απονεμηθεί το βραβείο καλύτερης ανδρικής ερμηνείας από την Ακαδημία κορφιάτικων βραβείων. Τα βραβεία ή η αποδοχή του κοινού είναι η καταξίωση του καλλιτέχνη;

ΑΠ. Και τα δύο έχουν τη σημασία τους. Σίγουρα ουσιαστικότερη καταξίωση είναι η πορεία σου και το αν αφοράς πραγματικά όσο είσαι στη σκηνή. Αλλά και τα βραβεία είναι μια ικανοποίηση. Κάποιοι άνθρωποι, γνώστες της εργασίας σου, σε τιμούν και σε επιβραβεύουν. Εγώ ευχαριστώ πολύ την Ακαδημία των Κορφιάτικων βραβείων, μου έδωσαν ένα πολύτιμο, σπουδαίο δώρο για την ερμηνεία μου ως Γιαννούλης Χαλεπάς.

ΕΡ. Ποια είναι η σχέση σου με τον χορό και το τραγούδι;

ΑΠ. Κάποτε έκανα χορό, τώρα κάνω πιο εναλλακτική κινησιολογία. Πάντα θα κάνω κάτι σε σχέση με το σώμα, την κίνηση, τις δυνατότητες του σώματος. Μ’ αρέσει να το ανακαλύπτω, να το εξερευνώ. Είμαστε και το σώμα μας. Είναι ένα εργαλείο που το κουβαλάμε και μας κουβαλά. Το τραγούδι δεν μπορώ να πω ότι το δουλεύω όσο το σώμα, αλλά υπό την έννοια ότι η φωνή είναι νότες και τονικότητες, με αφορά. Η φωνητική έκφρασή μας απαρτίζεται από τόνους και ημιτόνια.

ΕΡ. Πως χαλαρώνεις μετά από τις πολλές δραστηριότητές σου;

ΑΠ. Ακούω μουσική, πάω βόλτες στου Φιλοπάππου και τον Λυκαβηττό, διαβάζω, περπατάω στο κέντρο… και τρώω γλυκά με φίλους στου Ψυρρή… αυτή την αμαρτία δε θέλω να την κόψω…

Με τη Γιούλη Ζήκου στη παράσταση “Εγώ η Μάρθα Φρόυντ”

ΕΡ. Ποια είναι τα επόμενα σχέδια σου όσον αφορά την υποκριτική αλλά και τη συγγραφή;

ΑΠ. Θα επαναλάβουμε την παράσταση «Εγώ, η Μάρθα Φρόυντ» από Οκτώβρη, ενώ μέσα στο καλοκαίρι σχεδιάζουμε να παίξουμε την παράσταση «Γιαννούλης Χαλεπάς: η κοιμωμένη μου» σε δήμους.

Συγγραφικά μετά από εφτάμιση χρόνια, ελπίζω να τελειώσω φέτος το μυθιστόρημά μου «Μάνα Καλή».

ΕΡ. Τι θα ήθελες να πεις ως επίλογο της κουβέντας μας;

ΑΠ. Θα ‘θελα να σ’ ευχαριστήσω για την κουβέντα μας και θα ‘θελα να παροτρύνω τους αναγνώστες σου να υποστηρίζουν αυτά που νιώθουν ότι αξίζουν πραγματικά.

 

 

Μαίρη Γκαζιάνη

Γεννήθηκε στα Ιωάννινα.  Μεγάλωσε στην Αθήνα όπου ζει μέχρι σήμερα και εργάσθηκε ως τραπεζοϋπάλληλος. Στο παρελθόν ασχολήθηκε ερασιτεχνικά με την φωτογραφία ενώ τώρα ζωγραφίζει και παράλληλα γράφει. Τον Μάιο του 2012 κυκλοφόρησε την πρώτη ποιητική της συλλογή με τίτλο «Σου γράφω…», τον Σεπτέμβρη 2013 κυκλοφόρησε το πρώτο της μυθιστόρημα με τίτλο ΕΝΑ ΦΕΓΓΑΡΙ ΛΙΓΟΤΕΡΟ και τον Ιούνιο του 2014 κυκλοφόρησε το βιβλίο της ΤΑ ΠΛΗΚΤΡΑ ΤΗΣ ΣΙΩΠΗΣ  από τις εκδόσεις ΟΣΤΡΙΑ.

Γράφει στίχους για τραγούδια, με τελευταίο το «Μαζί μου σε θέλω» (οι στίχοι περιλαμβάνονται στο βιβλίο ΤΑ ΠΛΗΚΤΡΑ ΤΗΣ ΣΙΩΠΗΣ) σε μουσική και ερμηνεία Χλόης Λάμπρου. Υπήρξε ραδιοφωνική παραγωγός ενώ μεγάλες της αγάπες είναι το θέατρο και ο χορός με τα οποία ασχολείται ερασιτεχνικά.

 

 

Related posts