Subscribe Now

Trending News

Τα cookies επιτρέπουν μια σειρά από λειτουργίες που ενισχύουν την εμπειρία σας στo now24.gr.
Χρησιμοποιώντας αυτόν τον ιστότοπο, συμφωνείτε με τη χρήση των cookies, σύμφωνα με τις οδηγίες μας.
29 Μαρ 2024
Πολιτισμός

Ο Χρήστος Καλογράνης από τα ΓΥΜΝΑ ΚΑΛΩΔΙΑ “εξομολογείται” στη συγγραφέα Μαίρη Γκαζιάνη

 

Γράφει η Μαίρη Γκαζιάνη 
«Μπορείς το άρθρο να το ονομάσεις «Γυμνή Φωτογράφηση». Θα κάνουν οι περισσότεροι κλικ περιμένοντας για μια φωτογραφία»  μου πρότεινε ο Χρήστος Καλογράνης, η ψυχή της μπάντας ΓΥΜΝΑ ΚΑΛΩΔΙΑ. «Αλλά θα βρουν χίλιες λέξεις» συμπλήρωσε.  Κι εγώ πρόσθεσα μόνο μια λέξη… «Γυμνή Φωτογράφηση Ψυχής…»
ΕΡ. Γεννήθηκες και μεγάλωσες στην Αθήνα και συγκεκριμένα στο Μενίδι. Το γονίδιο της μουσικής υπήρχε στο DNA σου. Σε ποια ηλικία θυμάσαι την πρώτη επαφή σου με την μουσική;
ΑΠ. Ο Μιχάλης Μενιδιάτης, αδερφός του πατέρα μου, είχε ήδη δημιουργήσει το μουσικό κλίμα στην οικογένεια.
Την μουσική την θυμάμαι να υπάρχει από την αρχή. Από μικρός μάλιστα έκανα και διάφορες απόπειρες οι οποίες απέτυχαν. Θυμάμαι, ήμουν στην Τρίτη Δημοτικού όταν γράφτηκα για πρώτη φορά κιθάρα. Ο καθηγητής μου ήταν τόσο κακός, που μετά από 3-4 μήνες ειρωνικών σχολίων και ταλαιπωρίας, ξεγράφτηκα. Στην Πέμπτη Δημοτικού με πήραν στην χορωδία του σχολείου, γιατί είχα δυνατή φωνή. Μετά από λίγο με έδιωξαν γιατί ήμουν φάλτσος. Το πήρα κατάκαρδα και με ξαναπήραν να παίξω μεταλλόφωνο. Με ξανα-έδιωξαν γιατί ήμουν και άρρυθμος.
ΕΡ. Μεγαλώνοντας έφυγες για σπουδές στο εξωτερικό χωρίς όμως ποτέ να εγκαταλείψεις την ιδέα της μουσικής. Τι σου έχει μείνει πιο έντονα στην μνήμη από τα φοιτητικά χρόνια;
ΑΠ. Στα τέσσερα χρόνια που έζησα στην Αγγλία, έζησα όμορφες στιγμές, αλλά νομίζω ότι η γεύση που έχει μείνει είναι η πίκρα μιας εποχής ιδιαίτερα δύσκολης με ψυχικά σημάδια. Αν και έχουν περάσει αρκετά χρόνια από τότε και τα περισσότερα πράγματα είναι σαν όνειρο στο μυαλό μου, αν μου ζητούσες να σου περιγράψω τα πάντα με μία λέξη, η λέξη αυτή θα ήταν «Κρύο». Και μέσα μου, αλλά και έξω. Το κράτησα αυτό το συναίσθημα για να το πω σε κάποιους στίχους.
ΕΡ. Πως άρχισε η μουσική καριέρα για σένα; Ξεκίνησες μόνος σου ή εξαρχής με την μπάντα;
ΑΠ. Δεν τα πάω καλά με την λέξη «Καριέρα», και θα την αντικαταστήσω στο μυαλό μου και στις φράσεις μου με την λέξη «πορεία». Εξάλλου, καριέρα κάνει κάποιος επαγγελματίας. Εγώ ήμουν και θέλω να μείνω ερασιτέχνης στη μουσική.
Ξεκίνησα μόνος μου, παίζοντας με φίλους στο Λύκειο κυρίως, και ηχογραφώντας διάφορα τραγούδια που τώρα μερικά υπάρχουν σε κασέτες. Τα περισσότερα έχουν χαθεί. Έπαιζα μουσική με τον Κόστ Σιγαρέτ (που έκανε το πέρασμά του από τους Αέρα Πατέρα), την Πένυ Ραμαντάνη (που έπαιζε στους Όναρ), και διάφορους φίλους. Τα τραγούδια που έγραφα όμως, κυρίως τα έφτιαχνα μόνος μου. Η Μπάντα ήρθε το 2000 περίπου. Έκανα παρέα με τον Θανάση Μπουρίκα, και για τις μουσικές μου «ανάγκες» τον εκβίασα να μάθει τύμπανα. Πηγαίναμε οι δύο μας και ηχογραφούσαμε τραγούδια. Έπαιζε εκείνος τύμπανα, εγώ τα υπόλοιπα, και κάναμε όνειρα. Πριν έρθει ο Θανάσης, έπρεπε να παίζω και τα τύμπανα. Αργότερα προστέθηκε και ο Παναγιώτης Ροντογιάννης στο Μπάσο.
ΕΡ. Το όνομα της μπάντας είναι ΓΥΜΝΑ ΚΑΛΩΔΙΑ ένα πολύ δυνατό όνομα που παραμπέπει σε ηλεκτροπληξία. Τι είδους ηλεκτροπληξία θέλετε να προκαλέσετε και σε ποιους;
ΑΠ. Την ηλεκτροπληξία θέλαμε πάντα να την προκαλούμε σε εμάς τους ίδιους. Η Μπάντα ήταν ένας τρόπος να μένουμε ξύπνιοι σε έναν κόσμο που σαπίζει. Και να κρατάμε τον εαυτό μας ξύπνιο να μην σαπίσουμε και εμείς. Είναι φοβερό πράγμα η τέχνη. Σου φτιάχνει έναν κόσμο αλλιώτικο. Έναν κόσμο από άμμο και αέρα. Και ζεις μέσα σε αυτόν μέχρι να πεθάνεις.   
ΕΡ. Το 2005 έρχεται το πρώτο CD με τίτλο ομώνυμο του συγκροτήματος. Ελληνικό ροκ, πολλές φορές σκληρό, ωμό, τολμηρό μα αληθινό. Αρχίζουν οι συναυλίες με μεγάλη προσέλευση κόσμου. Τι θυμάσαι από την πρώτη συναυλία σας;
ΑΠ. Η πρώτη συναυλία ήταν το Δεκέμβρη του 2005 στον «Αέρα», στην Πετρούπολη. Μουδιασμένη βραδιά, όλο συναισθήματα. Δεν κοιμήθηκα το βράδυ εκείνο. Είχα τόσα να σκεφτώ. Ήταν πολύ όμορφα όμως. Είχε κάτι σκοτεινό και γαλήνιο. Αν και δεν μπορώ να βλέπω το dvd από αυτή την συναυλία, γιατί η τότε απειρία μας μου δημιουργεί αμηχανία, νομίζω ότι θα είναι η μια από της δύο αγαπημένες μου. Αυτή και η τελευταία μας, όταν έρθει.

Η Μαίρη Γκαζιάνη με τον Χρήστο Καλογράνη στο Γκάζι, κατά την διάρκεια της συνέντευξης

ΕΡ. Πρώτη μεγάλη επιτυχία το τραγούδι ΘΕΛΩ. Γιατί πιστεύεις ότι άγγιξε ιδιαίτερα τον κόσμο;
ΑΠ. Δεν το ξέρω αυτό. Νομίζω όμως ότι επειδή ήταν καινούρια η μπάντα, έπαιξε το ρόλο του. Το ΘΕΛΩ είναι σκοτεινό και μιλά για κάτι που όλοι σκεφτόμαστε αλλά κανείς δεν λέει.
ΕΡ. Το 2006 έρχεται το CD «Η νεράιδα της απελπισίας» και οι συναυλίες διαδέχονται η μια την άλλη, μεταξύ των οποίων αυτή της Θεσσαλονίκης. Πως σας υποδέχτηκε το κοινό της Θεσσαλονίκης;
ΑΠ. Η Θεσσαλονίκη ήταν δύσκολη και η μπάντα τότε ήταν στις αρχές της. Είχαμε και κάποια εσωτερικά προβλήματα τότε με κάποιο μέλος, και όλο λειτούργησε αρνητικά. Το πρώτο live ήταν τραγικό. Δεν είχε κόσμο και μας έριξε το ηθικό. Ευτυχώς όμως τα επόμενα δύο πήγαν καλά. Έχουμε πολλά χρόνια να παίξουμε Θεσσαλονίκη και μου έχει λείψει. Φαντάζομαι όμως ότι σύντομα θα την επισκεφτούμε. Εξάλλου η Θεσσαλονίκη έχει μεγάλη ιστορία στο Ελληνικό ροκ και είναι βασικός σταθμός για τις περισσότερες μπάντες.
ΕΡ. Το 2007 κυκλοφορεί το άλμπουμ «Μια ζωή σε μια στιγμή» με δυο πάρα πολύ σημαντικές συνεργασίες, με τον Μάνο Ξυδούς σε ντουέτο στο τραγούδι «Μέσα στη νύχτα μου» και με την Τάνια Κικίδη σε ντουέτο στο τραγούδι «Δάκρυα στο χώμα». Τι θυμάσαι πιο έντονα από αυτές τις συνεργασίες;
ΑΠ. Η Τάνια είναι γλυκύτατη και πάρα πολύ καλό παιδί. Για την φωνή της δεν έχω κάτι να πω, όλος ο κόσμος ξέρει. Ήμασταν πάρα πολύ τυχεροί που συμμετείχε και έδωσε στο τραγούδι αυτό το ιδιαίτερο χρώμα, που χωρίς εκείνη δεν θα ήταν καθόλου το ίδιο.
Ο Μάνος είχε δείξει από την αρχή πολύ αγάπη στην Μπάντα. Μας συμβούλευε, έκανε χαβαλέ, μας μιλούσε για τα πάντα. Η στιγμή που ήρθε να ηχογραφήσει ήταν μαγική. Ο Μάνος ήταν ο Μάνος. Ήταν αυτή η μοναδική προσωπικότητα που όλοι αγαπούσαμε, και φυσικά δεν θα ξεχάσουμε ποτέ. Γιατί ήταν πάντα ο εαυτός του, που σεβόταν και αγαπούσε τα πάντα.
ΕΡ. 2008 και μεγάλες επιτυχίες έρχονται να προστεθούν στο ενεργητικό της μπάντας. «Δάκρυα στο χώμα», «Οι ποιήτριες της γης», «Μέσα στη νύχτα μου», «Ότι καίγεται» κ.α. Η μπάντα γίνεται όλο και πιο γνωστή και ξεχωρίζει για τον ιδιαίτερο στίχο της, την μουσική και την ερμηνεία. Ποιες είναι οι εντυπώσεις που εισπράξατε από τους θαυμαστές σας;
ΑΠ. Έχουμε εισπράξει πάρα πολύ Αγάπη από αυτό το ταξίδι. Οι φίλοι της Μπάντας πάντα αγαπούσαν την ειλικρίνεια μας, το ότι δεν ψάχναμε να κάνουμε το «χιτ», αλλά απλώς τραγουδούσαμε αυτό που έβγαινε από την ψυχή μας. Και αυτό το κάνουμε με ανιδιοτέλεια. Δεν περιμένουμε τίποτα από κανέναν. Γι’ αυτό και όση Αγάπη εισπράττουμε, είναι δώρο. Και τα δώρα τα σεβόμαστε και τα εκτιμούμε.
ΕΡ. Το 2009 κυκλοφορεί το CD «Οι μικροί μας ήρωες» και ταξιδεύετε για συναυλία στην Κύπρο. Πως ήταν εκεί η υποδοχή σας και τι έχεις να θυμάσαι από εκείνη την συναυλία;
ΑΠ. Τον δρόμο για την Κύπρο τον άνοιξαν οι Μικροί μας Ήρωες. Το τραγούδι το είχε γράψει ο Γιώργος Αλκαίος στην Friend Music Factory, και μας βοήθησε πάρα πολύ. Το έπαιξαν οι περισσότεροι σταθμοί της Κύπρου. Οι Κύπριοι μας αγκάλιασαν και μας αγάπησαν τόσο γρήγορα, και μας έκαναν με τον τρόπο τους να ευχαριστιόμαστε κάθε συναυλία που δίναμε στην Λεμεσό. Κάθε φορά που επισκεπτόμαστε την Κύπρο, νιώθουμε υπέροχα. Έχουμε κάνει από τις πιο ωραίες μας συναυλίες εκεί, στο Friends Rock Bar και στο Ravens.
ΕΡ. Το 2010 κυκλοφορείτε το CD «Εδώ Πολυτεχνείο» καυτηριάζοντας την κοινωνική κατάσταση της χώρας. Το 2011 κυκλοφορεί το CD «Άρωμα φυγής» με μεγάλες επιτυχίες τα τραγούδια «Η πτώση», «Ζωή», «Τι τους νοιάζει». Το 2013 κυκλοφορούν τα τραγούδια «Άγιες Μέρες» και «Είναι οι άλλοι παράξενοι ή είμαι εγώ». Πιστεύεις ότι η μπάντα έχει ακολουθήσει την διαδρομή που ονειρευόσουν ή θα μπορούσε να έχει δώσει ακόμα πιο πολλά;
ΑΠ. Η Μπάντα δίνει ότι έχει να δώσει. Όταν ονειρεύεσαι διαδρομές, δεν ονειρεύεσαι και τα εμπόδια. Είναι πάρα πολλές οι φορές που κάποιο εμπόδιο προσπάθησε να διακόψει την ροή. Σημασία έχει να γράφονται τα τραγούδια.
ΕΡ. Γνωρίζω ότι γράφεις τους στίχους στα περισσότερα τραγούδια. Ποίηση που άλλοτε είναι εσωστρεφής όπως στο «Τα σκυλιά της κολάσεως» κι άλλοτε εξωστρεφής, όπως στο «Εδώ Πολυτεχνείο». Για το «έξω» προφανώς εμπνέεσαι από τις εγχώριες και παγκόσμιες καταστάσεις. Όσον αφορά το «έσω» τι σε εμπνέει;
ΑΠ. Το μυαλό μου φτιάχνει σενάρια. Χάνω τον ύπνο μου με σενάρια. Φαντάζομαι πράγματα. Και μετά εμπλέκομαι συναισθηματικά με αυτά. Νομίζω πολλές φορές ότι τα ζω. Πολλές φορές βέβαια, απλά μιλάω για δικά μου βιώματα ή για κάτι που σημάδεψε την σκέψη μου. Ή για κάτι που είδα και νόμιζα ότι συμβαίνει και σε εμένα. Πάντως τα περισσότερα τραγούδια που έχω γράψει μιλούν για αυτό που συμβαίνει στο μυαλό μου. Όταν ήμουν μικρότερος ντρεπόμουν πάρα πολύ να εκτίθεμαι με τους στίχους μου. Αισθανόμουν γυμνός. Τώρα δεν δίνω σημασία σε αυτό. Απλά με νοιάζει οι στίχοι να ανταποκρίνονται σε αυτό που αισθάνομαι και να είναι πραγματικοί. Αλλιώς δεν έχει σημασία.
ΕΡ. Υπάρχουν στα τραγούδια σου στίχοι που περιλαμβάνουν βιωματικά στοιχεία;
ΑΠ. Είμαι άνθρωπος που μου αρέσει να είμαι μόνος. Δεν τα πάω καλά με την βαβούρα, και ενώ μπορώ να γίνω κοινωνικός, το πραγματικό καταφύγιό μου είναι η μοναξιά. Αυτό που πραγματικά αισθάνομαι αποτυπώνεται στο «Ένας Τρελός». Θα μπορούσε να λέγεται «εγώ» αυτό το τραγούδι.
ΕΡ. Παρά την επιφανειακή «σκληρότητα» του λόγου και της μουσικής το νόημα των τραγουδιών κρύβει απόλυτη ευαισθησία. Πόσο ευαίσθητος είσαι;
ΑΠ. Πάρα πολύ. Αντιδρώ σε αυτό όμως, γιατί δεν θα μπορούσα να ζήσω μόνο με έναν «λυγισμένο» εαυτό. Αντιδρώ όταν βλέπω ότι καταβάλλομαι από πολλά συναισθήματα που δεν μπορώ να ελέγξω. Γίνομαι πολύ σκληρός με τον εαυτό μου, αν και παραμένω πολύ ευαίσθητος με όλους και με όλα.
ΕΡ. Τι είναι για σένα η μουσική; Θα μπορούσες να ζήσεις χωρίς αυτήν;
ΑΠ. Η μουσική είναι μέρος του εαυτού μου. Δεν την διαχωρίζω για να πω ότι μια μέρα δεν θα κάνω μουσική. Βέβαια, θα έρθει η μέρα που δεν θα μπορώ ή δεν θα θέλω να παίζω συναυλίες, αλλά πάντα θα γράφω. Αν η μουσική μια μέρα έπαυε να υπάρχει, πολλοί από εμάς νομίζω θα πέθαιναν. Όσοι δημιουργούμε, ξέρουμε ότι δεν μπορούμε να μην το κάνουμε.
ΕΡ. Ποια θυσία θα μπορούσες ή δεν θα μπορούσες να κάνεις για την μουσική;
ΑΠ. Έχω κάνει πολλές θυσίες για την μουσική. Φαντάζομαι ότι έχω πολλές να κάνω ακόμα. Το γεγονός ότι δεν είμαι full time μουσικός, με φέρνει καθημερινά αντιμέτωπο με πράγματα που πρέπει να θυσιάζω, ενώ κάποιος που είναι, τα πράγματα αυτά τα έχει ξεπεράσει απ’ την αρχή. Όπως και ο «κύκλος» των ανθρώπων που τον περιβάλλει τα έχει ξεπεράσει μαζί του. Συνήθως οι άνθρωποι γύρω σου δεν μπορούν να καταλάβουν γιατί εσύ ξοδεύεις χρόνο και χρήμα  σε κάτι που δεν σου φέρνει άμεσα κέρδη και δεν ζεις από αυτό.
ΕΡ. «Θέλω» είναι ο τίτλος ενός τραγουδιού. Τι είναι αυτό που θέλεις σήμερα;
ΑΠ. Θέλω ότι ήθελα και τότε. Θέλω έναν ήχο πάνω απ’ την ψυχή μου, θέλω έναν ήχο να ζεσταίνει το κορμί μου.
ΕΡ. Τελικά οι ποιήτριες της γης έχουν πεθάνει; Ή υπάρχει περίπτωση να τις ξετρυπώσουμε κάπου;
ΑΠ. Και οι ποιήτριες και οι ποιητές έχουν πεθάνει. Σήμερα βασιλεύουν και μαγεύουν οι «Τίποτες». Ανοίγεις την τηλεόραση για να μάθεις τι είναι ο κόσμος. «Ας είναι» λοιπόν, όπως θα έλεγε και ο Χριστιανόπουλος. Έγινε δυσκολότερος ο δρόμος της Απελπισμένης Κραυγής.
ΕΡ. Υπάρχουν μικροί ήρωες;
ΑΠ. Και μικροί και μεγάλοι. Μικροί είμαστε εμείς. Μεγάλοι είναι κάποιοι άλλοι που η πραγματικότητά τους σε εμάς φαίνεται ταινία επιστημονικής φαντασίας. Όπως οι άνθρωποι που διασχίζουν με μια βάρκα την Μεσόγειο για να βρουν την Γη της Επαγγελίας, οι άνθρωποι που περιμένουν την εκτέλεσή τους γεμάτοι με Απελπισία και Ελπίδα,  οι άνθρωποι που κοιμούνται σε ένα παγκάκι, οι γονείς που έχασαν το παιδί τους, εκείνοι που είδαν το σπίτι τους να γκρεμίζεται ή να τους το παίρνουν.
ΕΡ. «Θα τραγουδώ γι΄ αυτό που θέλω μα δεν έχω» αναφέρεται στο τραγούδι «Μην την ξυπνήσετε ποτέ». Τραγουδάς για όσα δεν έχεις; Ή και για όσα έχεις;
ΑΠ. Τραγουδάω για όσα είμαι ή για όσα δεν θα ήθελα να είμαι. Έχω αυτό που είμαι. Και αντίστροφα, είμαι αυτό που έχω. Δεν μιλάω για υλικά αγαθά βέβαια, γιατί τότε η κουβέντα θα πάρει άλλες τροπές. Αλλά ο Έρωτας, για να δικαιολογήσω το τραγούδι, όχι μόνο πάντα μας απασχολεί, αλλά συνήθως έχει και το «ανεκπλήρωτο», πράγμα που μας κάνει ρομαντικούς αλλά και αυτοκαταστροφικούς πολλές φορές. Καταστροφικούς άλλες φορές…
ΕΡ. «Τα σκυλιά της κολάσεως ζωντανεύουν μπρος στα μάτια μου» αναφέρει ένας στίχος στο ομώνυμο τραγούδι.  Μπορούμε να τα νικήσουμε;
ΑΠ. Μπορούμε. Το τραγούδι αυτό το έγραψα πριν βγει ο πρώτος δίσκος. Το έγραψα στο νοσοκομείο πριν σχεδόν 15 χρόνια ενώ έκανα χημειοθεραπείες. Και ήταν σκοπός μου να καταφέρω να βγω για να το τραγουδήσω. Και μπόρεσα. Όλοι μας συναντούμε τα «Σκυλιά της Κολάσεως» κάποιες φορές στη ζωή μας. Και όλοι μπορούμε να νικήσουμε.
ΕΡ. Αναφέρθηκες σε μια πολύ σοβαρή περιπέτεια που πέρασες με την υγεία σου, σε πολύ νεαρή ηλικία, την οποία όμως μετέτρεψες σε δημιουργία. Τι θα συμβούλευες όλα τα νέα παιδιά που βιώνουν μια περιπέτεια αντίστοιχη με την δική σου;
ΑΠ. Νομίζω ότι ο κάθε άνθρωπος βρίσκει τον δρόμο του. Δεν πρέπει να αφήνουμε τίποτα να μας καταβάλει. Η δημιουργία είναι Ελπίδα. Ο καθένας μας βρίσκει τον τρόπο του. Συμβουλές δεν ξέρω να δίνω. Ξέρω όμως ότι η ζωή είναι ένα υπέροχο πράγμα, και στην “δύσκολη” αλλάζει ο εαυτός μας. Δεν πρέπει κανείς να παραιτείται. Η ζωή είναι μπροστά μας. Και είναι δική μας. Όταν η ζωή δεν θέλει να μας σκοτώσει, απλά μας διδάσκει. Πρέπει να ζούμε με την Ελπίδα παρέα. Να ξέρουμε όλοι πως όλα τελειώνουν όταν παραιτηθούμε από την ζωή. Και δεν πρέπει να παραιτηθούμε ποτέ.
ΕΡ. Με αφορμή το τραγούδι «Πτώση», υπάρχουν «μοναδικές» πτώσεις; Ποια «πτώση» θα χαρακτήριζες μοναδική;
ΑΠ. Μοναδική Πτώση είναι η τελευταία. Είναι η επιλογή της αυτοπυρπολήσεως αντί του ξεθωριάσματος. Το τελευταίο πυροτέχνημα. Δεν μιλά το τραγούδι μόνο για τους αυτόχειρες. Νομίζω ότι αν επέλεγα έναν θάνατο, θα ήταν χωρίς πόνο, αλλά με πολύ κρότο.
ΕΡ. Τραγούδι «Ζωή» από το άλμπουμ «Άρωμα φυγής», πιστεύεις ότι πρέπει να απομακρύνουμε από κοντά μας ανθρώπους που μας «βαραίνουν» τη ζωή;
ΑΠ. Μπαίνουμε σε καταστάσεις από τις οποίες δεν μπορούμε να βγούμε. Αφηνόμαστε. Και κάποιοι άνθρωποι είναι δηλητήριο. Έχουν ένα τόσο μεγάλο «Εγώ» που με την φασαρία τους καταλαμβάνουν όλο τον χώρο. Δεν σου αφήνουν χώρο να αναπνεύσεις. Αυτοί οι άνθρωποι πρέπει να αποβάλλονται. Η ζωή μας θα ήταν καλό να ήταν πιο ελαφριά. Θα ήταν πιο δημιουργική και με λιγότερο άγχος. Η ζωούλα μας δεν θέλει πανικό. Θέλει Αγάπη και Ταξίδι.
ΕΡ. Γράφεις μουσική, στίχους και είσαι η φωνή τους συγκροτήματος. Είσαι ένα «γυμνό καλώδιο;» Για σένα ή για τους άλλους;
ΑΠ. Είμαι Γυμνό Καλώδιο. Αλλά τι είναι ένα όνομα; Με λένε και Χρήστο, αλλά θα μπορούσε να με λένε και κάτι άλλο. Λειτουργώ βάσει της Μπάντας, αλλά μάλλον θέλω και τον χώρο μου να είμαι ο Χρήστος. Για τον ακροατή δεν ξέρω ποιος είμαι. Μάλλον είμαι ένα Γυμνό Καλώδιο.
ΕΡ. Υπάρχει κάποιο τραγούδι που έχει ξεχωριστή θέση στη καρδιά σου και γιατί;
ΑΠ. Δεν ξεχωρίζω κάποιο. Τα αγαπάω όλα σαν παιδιά μου. Εκτός από ένα που έχω αποκηρύξει.
ΕΡ. Τι νέο να περιμένουμε από τα «Γυμνά καλώδια»;
ΑΠ. Φτιάχνουμε τραγούδια. Ετοιμάζουμε το επόμενο βίντεο μας, καθώς ηχογραφήσαμε ένα ακόμα τραγούδι. Είναι δημιουργική αυτή η εποχή για εμάς. Συναυλίες όμως δεν θα πραγματοποιήσουμε πολλές φέτος.
ΕΡ. Ποια είναι τα προσωπικά σου όνειρα που δεν έχεις πραγματοποιήσει ακόμα;
ΑΠ. Γεμίζω την μέρα μου με όνειρα πολλές φορές. Θα ήθελα να γίνω καλύτερος μουσικός, για να με γεμίζει ο ήχος ακόμα περισσότερο. Θα ήθελα να γίνω και καλύτερος αθλητής, μιας και είναι και αυτό μια από της εμμονές μου τα τελευταία χρόνια.  Πάνω απ’ όλα όμως, θα ήθελα να γίνω καλύτερος άνθρωπος, για να είναι χαρούμενοι οι άνθρωποι γύρω μου και να χαμογελούν με την καρδιά τους.
ΕΡ. Τα ΓΥΜΝΑ ΚΑΛΩΔΙΑ με το πιο πρόσφατο τραγούδι τους προκαλούν και προσκαλούν για ένα «Ραντεβού στην πλατεία». Περιγράφουν την απόλυτη μοναξιά, αποξένωση, απογοήτευση, απελπισία των ημερών που διανύουμε. Ποιο είναι το μήνυμα που θέλετε να στείλετε;
ΑΠ. Υπάρχει και άλλος δρόμος εκτός από την κατάθλιψη. Ο δρόμος της ελπίδας και της αντίδρασης. Δεν μπορούμε να περιμένουμε την τύχη να αλλάξει. Εμείς πρέπει να την αλλάξουμε. Δεν χρειάζεται ένα τζόκερ για να μας σώσει. Μπορούμε να σωθούμε και μόνοι μας.
ΕΡ. Τι θα ήθελες να πεις ως επίλογο της κουβέντας μας;
ΑΠ. Μάλλον είπα πιο πολλά απ’ ότι θα έλεγα ακόμη και μεθυσμένος. Μπορείς το άρθρο να το ονομάσεις «Γυμνή Φωτογράφηση». Θα κάνουν οι περισσότεροι κλικ περιμένοντας για μια φωτογραφία. Αλλά θα βρουν χίλιες λέξεις. «Ας είναι», θα πουν μερικοί.
Σε ευχαριστώ.
Οι φωτογραφίες των συναυλιών είναι της Βασιλικής Παναγοπούλου.
http://gimnakalwdia.blogspot.gr/p/blog-page_17.html
Η φωτογράφιση στο Γκάζι έγινε από τον  φωτογράφο Βαγγέλη Δούρο, συνεργάτη  της Μαίρης Γκαζιάνη.
https://www.facebook.com/VD.Photostudio?pnref=lhc
 

Μαίρη Γκαζιάνη
Γεννήθηκε στα Ιωάννινα.  Μεγάλωσε στην Αθήνα όπου ζει μέχρι σήμερα και εργάσθηκε ως τραπεζοϋπάλληλος. Στο παρελθόν ασχολήθηκε ερασιτεχνικά με την φωτογραφία ενώ τώρα ζωγραφίζει και παράλληλα γράφει. Τον Μάιο του 2012 κυκλοφόρησε την πρώτη ποιητική της συλλογή με τίτλο «Σου γράφω…», τον Σεπτέμβρη 2013 κυκλοφόρησε το πρώτο της μυθιστόρημα με τίτλο ΕΝΑ ΦΕΓΓΑΡΙ ΛΙΓΟΤΕΡΟ και τον Ιούνιο του 2014 κυκλοφόρησε το βιβλίο της ΤΑ ΠΛΗΚΤΡΑ ΤΗΣ ΣΙΩΠΗΣ  από τις εκδόσεις ΟΣΤΡΙΑ.
Γράφει στίχους για τραγούδια, με τελευταίο το «Μαζί μου σε θέλω» (οι στίχοι περιλαμβάνονται στο βιβλίο ΤΑ ΠΛΗΚΤΡΑ ΤΗΣ ΣΙΩΠΗΣ) σε μουσική και ερμηνεία Χλόης Λάμπρου. Υπήρξε ραδιοφωνική παραγωγός ενώ μεγάλη της αγάπη είναι το θέατρο με το οποίο ασχολείται ερασιτεχνικά.

 
 
 
 

Related posts